"ΑΝ"... του Κώστα Βάρναλη

"Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου
κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δύο λυγάς τη μέση,
κι αν μήτε φίλους μήτ' εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις
και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν,
αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις
και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,
δικιά σου θα'ναι τουτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει
κ' έξοχος θα σαι Κύριος, αλλ' Άνθρωπος δε θα σαι!"

μέσω Τσούχτρες

1η Μάη 1944: Στον τοίχο της Καισαριανής

Tο φιρμάνι των Γερμανών δημοσιεύτηκε στις 30 του Απρίλη:

«...Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (...) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην...».
Στη γλώσσα των κατακτητών (και των συνεργατών τους) «ανανδρία» ήταν ο ηρωικός αγώνας ενάντια στην Κατοχή.
Στη γλώσσα των ναζί (και των ντόπιων ομοϊδεατών και επιγόνων τους) «δολοφονία» ήταν η ένοπλη αναμέτρηση του λαού με τις ορδές του Χίτλερ.
*

Την επομένη, μέρα Δευτέρα, ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Πρωτομαγιά του '44. Το προσκλητήριο του θανάτου είχε ήδη γίνει από τα χαράματα, στο Χαϊδάρι. Κι από κει στο Σκοπευτήριο. Στην Καισαριανή.

Στη διαδρομή από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή, οι μελλοθάνατοι αποτυπώνουν μερικές τελευταίες λέξεις στο χαρτί. Πετούν στο δρόμο τα στερνά τους σημειώματα. Οσα απ' αυτά διασώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το '45 στην επιθεώρηση «Σήμερα».

*

Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων. Που αρνήθηκε να πάρει τη δική του θέση άλλος συγκρατούμενός του. Στο δρόμο προς το εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».

Ο Νίκος Μαριακάκης στο δικό του σημείωμα έγραψε: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».
Ο Σάββας Σαββόπουλος: «... Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει...».
Ο νεολαίος, ο Δημήτρης Σόφης: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».
Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «...Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ...».

*

Οι 200 της Καισαριανής έδωσαν τη ζωή τους για εκείνα τα ανώτερα ιδανικά που δίνουν περιεχόμενο στην έννοια «άνθρωπος». Και δεν πέθαναν ποτέ.

Εκείνη την Πρωτομαγιά, την Πρωτομαγιά του '44, την έγραψαν με το αίμα τους σε ένα κεφάλαιο της Ιστορίας που δε θα σβήσει ποτέ.
Οι 200 αντιφασίστες πατριώτες κομμουνιστές έγιναν θρύλος. Οι κομμουνιστές δεσμώτες, που η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση του Τσουδερού και το καθεστώς του Μεταξά κρατούσαν έγκλειστους στην Ακροναυπλία και την Ανάφη, οι κομμουνιστές που με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα το καθεστώς του Μεταξά και οι δωσίλογοι τους παρέδωσαν στους ναζί, μετέτρεψαν με το αίμα τους το Σκοπευτήριο σε θυσιαστήριο της λευτεριάς.
Την Πρωτομαγιά του '44, οι 200 της Καισαριανής σήκωσαν την Ελλάδα ένα μπόι ψηλότερα, με εκείνο τον τρόπο που ξέρουν να το κάνουν οι κομμουνιστές. Τον τρόπο που περιέγραψε λίγα χρόνια αργότερα ο Μπελογιάννης: «Με την καρδιά μας και με το αίμα μας».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Να ποιοι είναι οι "Οι παλικαράδες" της Χ. Α. - Αιμοδοσία "Μόνο για Έλληνες" (βίντεο του ΠΑΜΕ)

«Να καταστείλουμε την φοροδιαφυγή», φωνάζουν τώρα, αλλά γιατί;

image borrowed from here

Σε όλο τον κόσμο, η δυνατότητα των πολυεθνικών να εκμεταλλεύονται ρωγμές στο διεθνές φορολογικό σύστημα έχει προκαλέσει έντονη οργή στο εξαντλημένο από μια λιτότητα κοινό.
 […]
Έχει δημιουργηθεί μια σύγχυση στην ειδοποιό διαφορά μεταξύ των φορολογικών παραδείσων και των μεγαλύτερων βιομηχανικών χωρών που χρησιμοποιούν φορολογικά μέτρα ως πηγή ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος, για να εξασφαλίσουν επενδύσεις, δουλειές και έσοδα.

H μετακίνηση των κερδών σε χώρες χαμηλότερης φορολογίας υπολογίζεται να κοστίσει στις κυβερνήσεις δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε έσοδα, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (European Commission).

.

***************

Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από άρθρο στους Financial Times.

Είναι φανερό ότι  ένας  από τους κύριους στόχους, αλλά και επίτευγμα του μονοπωλιακού κεφαλαίου στο παρόν στάδιο της παγκοσμιοποίησης του, ήταν η δημιουργία ενός διεθνούς περιβάλλοντος με τα χαρακτηριστικά του φορολογικού παράδεισου.  Η ασύστολη εξυπηρέτηση των αξιώσεων των πολυεθνικών, ξένων και ντόπιων μονοπωλίων, σε κάθε χώρα  εκλογικεύτηκε από τους πολιτικούς υπηρέτες τους με την επιχειρηματολογία  ότι η υψηλή ή χαμηλή φορολογία είναι βασικό, συχνά το βασικότερο κριτήριο με γνώμονα το οποίο αποφασίζεται αν μια χώρα θα προσελκύσει ή όχι επενδύσεις, και οι επενδύσεις με την σειρά τους κρίνουν αν θα «έχουμε ανάπτυξη»,  δημιουργία εργασιακών θέσεων, εθνικού εισοδήματος, και πάει λέγοντας. Πρόσφατο παράδειγμα, η Πορτογαλία που ανακοίνωσε τα σχέδιά της για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών για εταιρείες «ώστε να τονώσει την οικονομία», παρότι προωθεί συνάμα μέτρα λιτότητας.

Δυο παραδείγματα του αποτελέσματος αυτής της τακτικής:

Η Google μόνο έχει χρησιμοποιήσει την Ιρλανδία και τις Κάτω Χώρες για να μεταφέρει δισεκατομμύρια δολάρια των κερδών της στον φορολογικό παράδεισο των Βερμούδων, με αποτέλεσμα έναν υπερπόντιο φορολογικό συντελεστή για την ίδια μόλις 5 τοις εκατό για το προηγούμενο έτος.
Η Dell, εταιρεία ηλεκτρονικών υπολογιστών, αντιμετώπισε  ένα φορολογικό συντελεστή της τάξης του 0,1 τοις εκατό σε μόλις δύο τρίτα των διεθνών κερδών της το 2011, λόγω της παροχής φορολογικών κινήτρων στην Σιγκαπούρη.

Είναι άξιο απορίας ότι από τα πλέον έγκυρα φερέφωνα του κεφαλαίου εγείρεται το ζήτημα και ότι, γενικότερα, σηκώνεται τώρα αυτή «η σκόνη» σχετικά με το τρομακτικού μεγέθους «χαμένο εισόδημα» των χωρών από την φοροδιαφυγή-φοροαπαλλαγή. Στο προαναφερθέν άρθρο πληροφορούμαστε επίσης ότι:

• σε μια έκθεση της η Οργανωσης Οικονομικής Συνεργασιας και Αναπτυξης (OECD) εκφράζεται ο φόβος ότι αυτό που γίνεται διακυβεύει «την τιμιότητα» του εταιρικού φόρου εισοδήματος
• εκφράζονται φόβοι ότι η σταθερότητας στην εταιρική φορολογία πλησιάζει το τέλος της, ως αποτέλεσμα της μείωσης των φορολογικών συντελεστών
• η Ελβετία τον περασμένο μήνα υπέκυψε στις απαιτήσεις της ΕΕ να καταργήσει τα κίνητρα που προσφέρει σε ξένες πολυεθνικές, λέγοντας ότι θα ανακοινώσει τις μεταρρυθμίσεις στα μέσα του έτους
• αυτό το έτος, το ολλανδικό κοινοβούλιο ψήφισε πρόταση απαιτώντας να σταματήσει να αποκαλείται «φορολογικός παράδεισος» απο διεθνείς οργανισμούς προτείνοντας έναν εταιρικό φορολογικό συντελεστή 25 τοις εκατό
• στην σύνοδο κορυφής G20 δεσμεύθηκαν να «καταστείλουν» την φοροαποφυγή των πολυεθνικών.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Δεν νομίζω οτι προβληματίστηκαν τόσο πολύ επειδή ξαφνικά οι χειμαζόμενοι λαοί έμαθαν για το σκάνδαλο σε βάρος τους, ότι δηλαδή γδέρνονται οι ίδιοι με φόρους και οι πολυεθνικές, έχοντας την οικονομική νομή του πλανήτη, στην ουσία, δεν πληρώνουν φόρο εισοδήματος πουθενά. Δεν νομίζω οτι φοβούνται την αντίδραση του κόσμου για κάτι που είναι 'γνωστόν τοις πάσι'.

Αρα; Άλλαξε μήπως κάτι σε σχέση με το γεγονός ότι η φοροδιαφυγή είναι πάγια τακτική των πολυεθνικών και των κάθε εθνότητας μονοπωλίων και με το γεγονός ότι η φοροαπαλλαγή είναι θρησκευτικό δόγμα των πολιτικών υπηρετών τους; Σίγουρα όχι! Απλά, όπως είναι φυσικό, επειδη αυτό είναι το κυρίαρχο δόγμα, καταλήξαμε να έχουμε μια γελοία  κατάσταση ανταγωνισμού ως προς το ποιος θα μειώσει την φορολογία του κεφαλαίου περισσότερο. Η κατάσταση, που κυριολεκτικά έχει καταντήσει ένα αρρωστημένο αστείο, έχει φτάσει στο σημείο όπου εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ χωρών για την προσφορά χαμηλότερων φορολογικών συντελεστών στα μονοπώλια και ιδιαίτερα στις πολυεθνικές.

Και ποίο είναι το προβλημα; Αυτό τώρα αρχίζει να λειτουργεί ανασταλτικά σε σχέση με μια σταθερότητα που θεωρείται προϋπόθεση για την ανάπτυξη. Μια πτυχή του ανταγωνισμού αφορά το περιβάλλον επενδύσεων που η κάθε χώρα προσπαθεί να δημιουργήσει. Αυτό το περιβάλλον, όλο και περισσότεροι θεράποντες του συστήματος τώρα, θεωρούν ότι υπονομεύεται από την αστάθεια που δημιουργείται στο χώρο της φορολογίας εταιρικού εισοδήματος. Επιπλέον, και το κυριότερο, η παράταση της κρίσης βάζει επιτακτικότερα το ζήτημα της  εξεύρεσης εσόδων για την κάθε χώρα ξεχωριστά.

Ακούμε λοιπόν φωνές που λένε «κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτό». Τι ακριβώς μπορούν να κάνουν ομως είναι δύσκολο να μας πουν. Δύσκολο, όπως δύσκολο είναι να λυθεί το προβλημα της γένεσης και αναπαραγωγής αντιφάσεων σ’ ένα σύστημα που εντούτοις επιβιώνει.

Ως πότε όμως… 

Μ

Bottles

Bottles with messages inside Floating on the surface of a deep blue sea We will never see the hand that wrote our message Drifting away through storms Or calm, under a cloudless sky We can never be too sure… Some will sink before their message is read Some will float forever in a circular horizon Some will be washed ashore on paradise islands, Your distinct shape or destination won’t make you different What makes the difference is The message you carry

***

text by M

image, a still from 'bottle", a short animated film (https://vimeo.com/12155835)

Δώστε μου πίσω

Δώστε μου πίσω τον κλεμμένο χρόνο μου

Δώστε μου τα χρόνια, τις μέρες, τις ώρες, τις στιγμές μου που μου κλέψατε

Δώστε μου πίσω τη δύναμή μου που παγιδέψατε

Δώστε μου τον ιδρώτα μου, τον πλούτο που η κλεμμένη ενέργεια μου δημιούργησε

Δώστε μου πίσω τις χαμένες ευκαιρίες μου

Δώστε μου το έλλειμμα ακεραιότητας και αξιοπρέπειας που μου επιβάλατε

Δώστε μου πίσω τη χαρά της εργασίας που πνίξατε στην αναγκη

Δώστε μου το ρεζερβουάρ δημιουργικότητας που μου στερήσατε

Δώστε μου πίσω την φαιά ουσία του εγκέφαλου μου

Δώστε μου την ικανότητα να βλέπω τις αιτίες για την φτώχια στην οποία με βυθίσατε

Δώστε μου πίσω το αίμα που τραβήξατε απ’ τις φλέβες μου

Δώστε μου τα κομάτια του σώματος μου που φάγατε στους βρώμικους πόλεμους σας

Δώστε μου πίσω την ευτυχία που σβήσατε με τα δικά μου δάκρυα

Δώστε μου την ηρεμία που αφάνισε η φρίκη κι η κατάθλιψη που μου προξενήσατε

Δώστε μου την αλήθεια που θάψατε κάτω από την ατελείωτη ψευδολογία σας

Δώστε μου την λογική που εκτόπισαν οι δεισιδαιμονίες κι ο ανορθολογισμός σας

Δώστε μου πίσω την πίστη στην ικανότητα μου για κάτι καλύτερο, την ελπίδα

Δώστε μου τον κλεμμένο τόπο του ονείρου, του παιγνιδιού και της χαράς της ζωής

Δώστε μου την ελευθερία που ακύρωσε η αθλιότητα που μου επιβάλατε

Δώστε μου την ανάσα που μου κόψατε με τρόμο, καταπίεση και βία

Δώστε μου πίσω την φύση που κατάστρεψε η απληστία σας

Δώστε μου το θαύμα της αναδημιουργίας της, τα χρώματα της άνοιξης

Δώστε μου όλα αυτά που μου ανήκουν που τα ιδιοποιηθήκατε

Δώστε μου τα πίσω, σας λέω, κι ας ξέρω πως μόνο με το ζόρι θα το κάνετε

Δώστε μου πίσω την κλεμμένη ζωή μου

Δώστε μου την, σας λέω, και θα το λέω μέχρι την Δευτέρα Παρουσία αν χρειαστεί. 

Αλματώδης Άνοδος του «Τζίρου» των Φιλανθρωπικών Τραπεζών Τροφίμων στην Βρετανία

 Έχοντας ζήσει τα μισά χρόνια της ζωής μου στην Αγγλία, συχνά συμβαίνει να με ρωτήσει κάποιος «πως είναι εκεί τα πράγματα», συνήθως σε σύγκριση με την κατάσταση στην Ελλάδα. Αρκετά πριν το ξεδίπλωμα αυτής της κρίσης, θα απαντούσα ότι η διαφορά μεταξύ βρετανικού και ελληνικού καπιταλισμού είναι ότι ο δεύτερος είναι αισθητά αγριότερος. Πιθανόν να έλεγα επίσης ότι το σύστημα πρόνοιας της Βρετανίας λειτουργούσε σαν δίκτυο ασφαλείας, εμπόδιζε τους ανθρώπους να «χτυπήσουν πάτο» όταν ατυχούσαν κι έχαναν την δουλειά τους ή την υγεία τους, ή να πέσουν αισθητά κάτω από το όριο της αθλιότητας. Μπορεί να συμπλήρωνα ότι το σύστημα πρόνοιας της Βρετανίας ήταν το κατεξοχήν υπόβαθρο του καπιταλισμού, με την έννοια ότι λειτουργούσε σαν βαλβίδα ασφάλειας, κρατώντας τον πολίτη, τον εργαζόμενο, τον εργάτη, σ΄ ένα επίπεδο αξιοπρέπειας, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα την συγκατάβαση του για το σύστημα. Συνάμα ήταν και το ατού του «πολιτισμού» που μπορούσε να επιδείξει ο αναπτυγμένος καπιταλισμός. 

Οι εικόνες της αθλιότητας ερχόντουσαν από αλλού, από μακριά, και ήταν τόσο σύνηθες, στην θέα τους, να ακούς Βρετανούς - εγγλέζους κυρίως - να λένε ‘we’re so lucky! We really are!’(είμαστε τόσο τυχεροί! Πραγματικά!). Τέτοια πολυτέλεια ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη  για την Ελλάδα μας, για το «λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού»...

**********

Το ΚΚΕ δεν περιπαίζει. Λέει ότι η κρίση είναι καπιταλιστική, κι ότι απόδειξη γι αυτό είναι ότι η ίδια πολιτική εφαρμόζεται κι αλλού στην ΕΕ, κι εκεί που δεν έχουν επιβληθεί μνημόνια (ακόμα). Το παρακάτω κείμενο «έρχεται στα λόγια» του ΚΚΕ. Πρόκειται για ελεύθερη απόδοση ενός άρθρου από τους Financial Times (την τυπική εφημερίδα των Βρετανών χρηματιστών). Δεν μπορούν να μην αναφερθούν στο πασιφανές. Η αθλιότητα διογκώνεται…

********

Ο αριθμός των ανθρώπων στη Βρετανία που καταλήγουν σε τράπεζες τροφίμων έκτακτης ανάγκης για να επιβιώσουν υπερδιπλασιάστηκε, με βάση στοιχεία που εκτέθηκαν την Τετάρτη, καθώς ο πληθωρισμός μειώνει τα εισοδήματα και οι περικοπές των κρατικών δαπανών ωθούν  εκατοντάδες χιλιάδες σε κρίση.

Το Τράσσελ Τραστ (Trussell Trust), μια φιλανθρωπική οργάνωση η οποία διαχειρίζεται το μεγαλύτερο δίκτυο των τραπεζών τροφίμων στο Ηνωμένο Βασίλειο, διαπίστωσε ότι ο αριθμός των ατόμων που παραπέμπονται στα κέντρα του αυξήθηκε αλματωδώς, σχεδόν στις 350.000 στο έτος μέχρι τον Απρίλιο του 2013, σε σύγκριση με τις 130.000 την προηγούμενη χρονιά. Η οργάνωση αυτή εκτιμά ότι περίπου τα μισά νοικοκυριά που βοήθησε είχαν τουλάχιστον ένα μέλος που εργαζόταν, και το ένα τρίτο είχαν παιδιά. Η αύξηση της ζήτησης κατά 170 % για τρόφιμα έκτακτης ανάγκης είναι άμεσο αποτέλεσμα  της λιτότητας της κυβέρνησης πάνω στα φτωχότερα νοικοκυριά, εν μέσω ανησυχιών για την επίδραση στη ζήτηση, καθώς οι καταναλωτές περικόβουν τις καθημερινές δαπάνες.

Το Trussell  δεν δέχεται στις τράπεζες τροφίμων του ανθρώπους που μπαίνουν και ζητούν βοήθεια, χωρίς να έρχονται συστημένοι από αναγνωρισμένες υπηρεσίες πρώτης γραμμής, όπως οι γενικοί παθολόγοι (general practitioners – GPs) των τοπικών ιατρείων τους,  το Κέντρο Εργασίας, ένας κοινωνικός λειτουργός, ή η αστυνομία. Για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, το υψηλότερο ποσοστό των τροφίμων έκτακτης ανάγκης προορίζεται για εργαζόμενα νοικοκυριά, πράγμα που απεικονίζει την ευρύτερη τάση στην αγορά εργασίας μετά την ύφεση, όπου πολλές νέες θέσεις εργασίας αφορούν μερική απασχόληση, προσωρινή και χαμηλά αμειβόμενη - που σημαίνει ότι ακόμη και εκείνοι που εργάζονται μερικές φορές παλεύουν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι τους.

Ο Simon Wright (που εργάζεται σε μια εκκλησία της φιλανθρωπικής οργάνωσης ‘Salvation Army’ στο ανατολικό Λονδίνο, στην οποία στεγάζεται η τράπεζα τροφίμων Tower Hamlets) δήλωσε ότι «Πολλοί άνθρωποι που βλέπουμε στη δουλειά είναι εργαζόμενοι. Αυτό ήταν πραγματικό σοκ […] Γνωρίζουμε ότι πολλοί άνθρωποι κάνουν ο, τι μπορούν. Ότι απασχολούνται σε μια δουλειά, ότι δεν μπορούν να βρουν μια άλλη δουλειά που να πληρώνει περισσότερα, ότι πληρώνουν ενοίκιο, νερό, δημοτικούς φόρους, ηλεκτρικό, και ειλικρινά παλεύουν να αγοράσουν τρόφιμα για τις οικογένειες τους. "

Σημειωτέο ότι τα στοιχεία αυτά του Τράσσελ Τραστ είναι προγενέστερα της 1^ης  Απριλίου. Έκτοτε, μια σειρά από βασικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας άρχισαν να ισχύουν. Ο Chris Mould, εκτελεστικός πρόεδρος της φιλανθρωπικής οργάνωσης, είπε ότι η ζήτηση θα συνεχίσει να αυξάνεται. "Έχουμε ήδη δει μια σημαντική αύξηση τις τελευταίες εβδομάδες στον αριθμό των ανθρώπων που μας έχουν παραπέμψει, λόγω των περικοπών στα επιδόματα στέγασης, τις μειώσεις στα όρια επιδομάτων που μπορεί να πάρει κάποιος, και της αποκέντρωση του κοινωνικού ταμείου (social fund) προς τις τοπικές αρχές," Αυτό βάζει επιπρόσθετη πίεση στα τοπικά υποκαταστήματα, διότι το 90 % των προμηθειών βασίζονται σε δωρεές τροφίμων από το κοινό, και το προσωπικό τους αποτελείται κυρίως από εθελοντές.

Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον εξήρε τα φιλανθρωπικά ιδρύματα με τράπεζες τροφίμων ως παράδειγμα του ‘the “Big Society” in action’ («Μεγάλη Κοινωνία» σε δράση), ενώ ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τα τρόφιμα, Olivier de Schutter, έχει προειδοποιήσει ότι αυτό δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως «υποκατάστατο» για ένα σύστημα πρόνοιας . Η Ντενίζ Bentley, η οποία ίδρυσε την Τράπεζα Τροφίμων Tower Hamlets δυόμισι χρόνια πριν, δηλωσε ότι  "η περίοδος των τελευταίων εβδομάδων ήταν πραγματικά δύσκολη, όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τους άλλους διαχειριστές στην τράπεζα τροφίμων. Μας πιέζουν έτσι που να καλύψουμε το κενό που τώρα δημιουργείται από τις μεταρρυθμίσεις κοινωνικής πρόνοιας - και δεν είμαστε γι αυτό. Είμαστε κατάλληλοι  μόνο για βραχυπρόθεσμη βοήθεια. "

Ένας εκπρόσωπος του Υπουργείου Εργασίας και Συντάξεων, δήλωσε: «οι αλλαγές στην πρόνοια θα βελτιώσουν τις ζωές ορισμένων από τις φτωχότερες οικογένειες στις κοινότητές μας, με το Universal Credit (οικουμενική Πίστωση) απλουστεύεται η σύνθετη πληθώρα των παροχών, βελτιώνοντας την θέση τριών εκατομμυρίων ανθρώπων."

*****

Σε μια από τις πλουσιότερες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου, εκατομμύρια κάτω από το επίπεδο αθλιότητας.Οικογένειες, όπου οι γονείς να μην μπορούν να προσφέρουν φαγητό στα παιδιά τους. Άνθρωποι να δουλεύουν και να μην τους φτάνει το μεροκάματο για τα πλέον απαραίτητα.. Υποσιτισμένα παιδιά 

Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα αίσχος και συνάμα για ένα δράμα. Δεν θα ήταν ατυχές να πούμε ότι οι Βρετανοί  έχουν κανονικά εισέλθει στην περίοδο των «περασμένων μεγαλείων». Μόνο που τα περασμένα μεγαλεία αφορούν τον λαό που (στην πλειονότητα του)  νόμιζε ότι είχε μερίδιο στην πίτα της αυτοκρατορίας. Όχι τους ταγούς του.

Μ

Κολοσσιαία άσκηση καταστολής, με στόχο τον «εχθρό λαό»

ΔΙΚΤΥΟ ATLAS» ΤΗΣ ΕΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»

 Ενισχύουν το θεσμικό πλαίσιο για το χτύπημα του κινήματος και τη θωράκιση του αστικού συστήματος, με τη συνδρομή δυνάμεων ανάμεσα στα κράτη - μέλη  στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Κολοσσιαία «αντιτρομοκρατική» άσκηση σε μια σειρά κράτη - μέλη της ΕΕ, με ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, μεταφερόμενες από τις 27 χώρες - μέλη της, ετοιμάζουν οι ευρωενωσιακοί, που ενισχύουν το θεσμικό πλαίσιο για την προληπτική καταστολή του λαϊκού κινήματος, με πρόσχημα την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας». Στο πλαίσιο των προετοιμασιών για την «πανευρωπαϊκή αντιτρομοκρατική άσκηση», υπό την εποπτεία του «Δικτύου Atlas», ο λεγόμενος Συντονιστής Αντιτρομοκρατικής Δράσης της ΕΕ, Gilles de Kerchove, δήλωσε μεταξύ άλλων:«Η πρωτοβουλία αυτή είναι η μεγαλύτερη αντιτρομοκρατική άσκηση προσομοίωσης που έχει λάβει χώρα στην Ευρώπη και διεξάγεται από τις ειδικές μονάδες επέμβασης των διαφόρων κρατών - μελών. Η άσκηση αποτελείται από ταυτόχρονη προσομοίωση τρομοκρατικών επιθέσεων σε κτίρια και διάφορες υπηρεσίες μεταφορών (τρένα, λεωφορεία, πλοία) σε εννέα ευρωπαϊκές χώρες (Σουηδία, Ιρλανδία, Λετονία, Ισπανία, Βέλγιο, Ιταλία, Αυστρία, Σλοβακία και Ρουμανία). Θα παρθεί ένας μεγάλος αριθμός ομήρων με τις επιθέσεις και θα προβούν κοινές δραστηρίοτητες διάσωσης (...)».
Προκειμένου, μάλιστα, να μη μείνει καμιά αμφιβολία για το πού στοχεύουν ασκήσεις όπως αυτή που περιγράφει πιο πάνω, ο εκπρόσωπος του Atlas πρόσθεσε: «Στην Ευρώπη συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε σοβαρή τρομοκρατική απειλή. Εξακολουθεί να είναι ουσιώδης η ενίσχυση των άμεσων δομών απάντησής μας, όπως είναι π.χ. οι ειδικές δυνάμεις».

Το «Δίκτυο Atlas» είναι μια ένωση που αποτελείται από τις ειδικές αστυνομικές μονάδες των 27 κρατών - μελών της ΕΕ «για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και των ποινικών πράξεων». Η ορολογία που επιλέγεται δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού το αστικό δίκαιο μπορεί να χαρακτηρίσει «ποινική πράξη» οτιδήποτε σχετίζεται με τη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και να το συνδέσει έτσι με την τρομοκρατία. «Παράνομη» πράξη είναι, για παράδειγμα, η συμβολική κατάληψη ενός υπουργείου, ακόμα και μια απεργία, όταν τα αστικά δικαστήρια την κρίνουν ως τέτοια.Τυπικά, στόχος του «Atlas» είναι «η βελτίωση της συνεργασίας μεταξύ των μονάδων της αστυνομίας και η ενίσχυση των δεξιοτήτων τους με την κατάρτιση και την ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών». Σε αυτό το πλαίσιο, «σε τακτική βάση γίνονται συναντήσεις και διεξάγονται κοινές ασκήσεις μεταξύ των μονάδων».

Χρήση όπλων για προστασία μεγάλων συμφερόντων

Η νομική βάση για την ύπαρξη και λειτουργία του «Δικτύου Atlas» παρέχεται με την απόφαση 2008/617/ΔΕΥ του Συμβουλίου της ΕΕ, που επιτρέπει στα κράτη - μέλη να ζητούν τη συνδρομή άλλου κράτους - μέλους σε περίπτωση «κρίσεων». Γράφεται, χαρακτηριστικά, στην απόφαση:
«(...) συνιστά συμπλήρωμα των διατάξεων της απόφασης Prum με τις οποίες προβλέπονται μορφές αστυνομικής συνδρομής μεταξύ κρατών - μελών μέσω ειδικών μονάδων επέμβασης σε άλλες καταστάσεις, δηλαδή σε ανθρωπογενείς καταστάσεις κρίσεως οι οποίες συνιστούν σοβαρή άμεση υλική απειλή κατά προσώπων, ιδιοκτησίας, υποδομών ή οργανισμών (...) καθορίζει γενικούς κανόνες και όρους, ώστε οι ειδικές μονάδες επέμβασης ενός κράτους - μέλους να μπορούν να παρέχουν βοήθεια ή/και να διενεργούν επιχειρήσεις στο έδαφος άλλου κράτους - μέλους (εφεξής "αιτούν κράτος μέλος"), όταν έχουν προσκληθεί από το δεύτερο κράτος - μέλος και έχουν συμφωνήσει να το πράξουν για να αντιμετωπισθεί μια κατάσταση κρίσης».
Ως «κατάσταση κρίσης» περιγράφεται «κάθε κατάσταση κατά την οποία οι αρμόδιες αρχές ενός κράτους - μέλους έχουν βάσιμους λόγους να πιστεύουν ότι υφίσταται ποινικό αδίκημα που συνιστά σοβαρή άμεση υλική απειλή κατά προσώπων, ιδιοκτησίας, υποδομών ή οργανισμών του εν λόγω κράτους - μέλους». Δηλαδή, για την ενεργοποίηση όλου αυτού του δικτύου καταστολής με δυνάμεις μεταφερόμενες από χώρα σε χώρα, αρκεί μιαν εκτίμηση του αστικού κράτους ότι απειλούνται για παράδειγμα οι εγκαταστάσεις του όποιου επιχειρηματικού ομίλου. Αλλά από το λαϊκό κίνημα, τέτοιοι κίνδυνοι δεν υφίστανται. Προκειμένου όμως να «εκτιμηθεί» μια απειλή, δουλεύουν και οι προβοκάτσιες...
Παρακάτω στην απόφαση, ξεκαθαρίζεται ότι: «(...) ένα κράτος - μέλος δύναται να αιτείται την παροχή βοήθειας από ειδική μονάδα επέμβασης άλλου κράτους - μέλους για την αντιμετώπιση κατάστασης κρίσης (...) η βοήθεια μπορεί να συνίσταται στην παροχή προς το αιτούν κράτος - μέλος εξοπλισμού ή/και εμπειρογνωμοσύνης ή/και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων στο έδαφος του εν λόγω κράτους - μέλους, με τη χρήση όπλων εφόσον απαιτείται (...) Στην περίπτωση επιχειρήσεων στο έδαφος του αιτούντος κράτους - μέλους, οι αξιωματικοί της ειδικής μονάδας επέμβασης εξουσιοδοτούνται να δρουν ως δύναμη υποστήριξης στο έδαφος του αιτούντος κράτους - μέλους και να λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την παροχή της αιτούμενης βοήθειας».
Για τις ασκήσεις τύπου «Atlas», ορίζεται ότι «τα συμμετέχοντα κράτη - μέλη μεριμνούν ώστε οι ειδικές μονάδες επέμβασης να διεξάγουν συνεδριάσεις και να διοργανώνουν κοινά εκπαιδευτικά προγράμματα και ασκήσεις, οποτεδήποτε απαιτείται, με στόχο την ανταλλαγή εμπειριών, εμπειρογνωμοσύνης καθώς και γενικών, πρακτικών και τεχνικών πληροφοριών σχετικά με την αντιμετώπιση μιας κατάστασης κρίσης».

Συμμετοχή και του στρατού

Συμπληρωματικά στα παραπάνω, στις 22/11/2012, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε δύο εκθέσεις που σκιαγραφούν τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς της ΕΕ να εξελιχθεί σε δύναμη με επιχειρησιακές δυνατότητες παράπλευρες ή και ανταγωνιστικές του ΝΑΤΟ. Να ενισχυθεί, δηλαδή, η δύναμη κρούσης της λυκοσυμμαχίας για λογαριασμό των μονοπωλίων της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να αντιμετωπιστεί με αποτελεσματικότητα ο «εχθρός λαός» στο εσωτερικό των κρατών - μελών.
Η πρώτη έκθεση, με τίτλο «Εφαρμογή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας», καλούσε τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών και τα κοινοτικά όργανα να αξιοποιήσουν όλο το φάσμα των στρατιωτικών μέσων, ώστε η ΕΕ να γίνει πιο αποτελεσματική ακόμα και από το ίδιο το ΝΑΤΟ σε επεμβάσεις εκτός ευρωενωσιακών συνόρων.
Η δεύτερη έκθεση, με τίτλο «Ρήτρα αμοιβαίας άμυνας και η ρήτρα αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ενωσης: Πολιτική και επιχειρησιακή διάσταση», καλούσε τις κυβερνήσεις να συντονίσουν τη δράση τους, προκειμένου να βρίσκονται σε «επιχειρησιακή ετοιμότητα» για επεμβάσεις στρατιωτικού και πολιτικού χαρακτήρα μέσα στα ίδια τα κράτη - μέλη. Με πρόσχημα την «τρομοκρατία», τις επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, τις «ενεργειακές ελλείψεις», τις «φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές», τις «πανδημίες», οι ευρωενωσιακοί ετοιμάζουν παρεμβάσεις στο εσωτερικό των κρατών - μελών, υιοθετώντας την ορολογία του ΝΑΤΟ για «σύγχρονες απειλές».
Απροκάλυπτα αναγνωρίζουν το «δικαίωμα» της στρατιωτικής επέμβασης της ΕΕ σε κράτη - μέλη της, όταν απειλούνται οι «δημοκρατικοί θεσμοί», δηλαδή οι θεσμοί του αστικού συστήματος. Ετσι με μια εκτίμηση των αστών «περί απειλής» ενεργοποιούνται αυτές οι δυνάμεις για καταστολή. Και, βεβαίως, σ' αυτό το ζήτημα, οι προβοκάτσιες διαφόρων κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών γίνονται μοχλός τόσο για εκτιμήσεις περί «απειλής», όσο και για άγρια καταστολή.
Στο ίδιο πνεύμα δρομολογούν και κοινές ασκήσεις τύπου «Αtlas», για την «αντιμετώπιση κρίσεων» στο εσωτερικό των κρατών - μελών, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Τα κράτη - μέλη και η Ενωση είναι ανάγκη να αναπτύξουν μια πολιτική που εδράζεται στην πρόληψη, την ετοιμότητά τους και την αντιμετώπιση όλων των σημαντικών απειλών κατά της ασφάλειας, ιδίως αυτών που προσδιορίζονται στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας, στη στρατηγική εσωτερικής ασφάλειας και σε τακτικές εκθέσεις του Συντονιστή της Αντιτρομοκρατικής Δράσης της ΕΕ».
Ως άμεσες δράσεις προτείνονται:

• «Η υποχρέωση της Ενωσης να κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της για την πρόληψη τρομοκρατικών απειλών στην ΕΕ και για την προστασία των δημοκρατικών θεσμών και του άμαχου πληθυσμού από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση». Η ΕΕ ανοίγει το δρόμο για ωμές επεμβάσεις στα κράτη - μέλη, χαρακτηρίζοντας δράσεις και κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος απειλή για τους «δημοκρατικούς θεσμούς»!
• «Η θέσπιση εργαλείων από την πλευρά της Ενωσης για την αντιμετώπιση ορισμένων νέων μειζόνων προκλήσεων στον τομέα της ασφάλειας, όπως είναι εκείνες στον τομέα της ασφάλειας του ενεργειακού εφοδιασμού και της ασφάλειας του εφοδιασμού με άλλα κρίσιμα προϊόντα, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις αποκλεισμού υποκινούμενου από πολιτικά κίνητρα». Μια κινητοποίηση ή γενική απεργία σε λιμάνια, σε μεταφορικά μέσα, σε ενεργειακές υποδομές μπορεί κάλλιστα με τη λογική της ΕΕ να χαρακτηριστεί «πρόκληση της ασφάλειας».
• «Ο σχεδιασμός και η διεξαγωγή κατάλληλων ασκήσεων σε επίπεδο ΕΕ για την αντιμετώπιση κρίσεων, με τη συμμετοχή εθνικών δομών αντιμετώπισης κρίσεων και των κατάλληλων δομών της ΕΕ». Ανάλογες ασκήσεις έχουν ήδη πραγματοποιηθεί και στη Ελλάδα με τη συμμετοχή μονάδων και του στρατού για την «αντιμετώπιση πλήθους».

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστική συμμαχία των μονοπωλίων και σαν τέτοια δεν πρόκειται να αλλάξει. Στρέφεται εναντίον των λαών, τόσο μέσα στην επικράτεια των κρατών - μελών της, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Μπροστά στην ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της καταστολής και των πολεμικών σχεδίων, για τα λαϊκά στρώματα γίνεται επιτακτική η ανάγκη ενίσχυσης της πάλης για αποδέσμευση από ΕΕ - ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς, με ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε χώρα και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Φιντέλ, ανεξάντλητος επαναστάτης

 

Είναι ένας από τους μεγαλύτερους χαρακτήρες του εικοστού αιώνα. Στη Γαλλία, δεν υπάρχει κανένας του αναστήματός του, ούτε καν ο Charles de Gaulle. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο Φιντέλ Κάστρο, αυτός ο άνθρωπος, είναι ένας ζωντανός μύθος . [...]

Κείμενο του Hernando Calvo Ospina, (Κολομβιανός δημοσιογράφος & συγγραφέας που κατοικεί στη Γαλλία, συνεργάτης της Le Monde Diplomatique), το οποίο ο ίδιος διάβασε στις 17 Απριλίου του 2013 στο Casa de la América Latina de Paris (Σπίτι της Λατινικής Αμερικής στο Παρίσι), κατά την διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου “Le droit de l’Humanité à l‘existence” ("Το δικαίωμα της Ανθρωπότητας στο να υπάρχει"), το οποίο περιέχει 22 "Reflections" ("Στοχασμούς") του ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο Ρουζ. 

Σε τρεις περιπτώσεις, έχω μοιραστεί συζητήσεις μαζί του, και αυτές έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου ως οι πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Είχα επίσης την ευκαιρία να τον ακούσω ζωντανά να μιλάει σε διάφορες περιπτώσεις. Δεν κρατούσα σημειώσεις ενώ άκουγα τις αναλύσεις του, γιατί ήξερα ότι την επόμενη ημέρα θα τις διάβαζα στον κουβανικό Τύπο. Χρησιμοποιούσα τον χρόνο μου στο να τον παρακολουθώ. Έβλεπα πως κουνάει τα χέρια του χειρονομώντας κοντά στη γενειάδα του, κουνώντας τον δείκτη του δεξιού χεριού του σαν το ραβδί ενός διευθυντή ορχήστρας. Κάθε φορά, φοβόμουν ότι η φωνή του θα σπάει, καθώς ακουγόταν μερικές φορές κάπως βραχνή, αλλά κάθε φορά έκανα λάθος, και συνέχιζε να μιλάει για περισσότερες από τέσσερις ώρες συνεχόμενα. Ανάλογα με το νόημα των προτάσεων του, ήταν εναλλάξ ηγέτης, δάσκαλος, σύντροφος ή πατέρας. 

Θα χρειαζόταν απαραίτητα μια μακροχρόνια έρευνα στην ιστορία της ανθρωπότητας για να καθοριστεί εάν υπήρξε ποτέ αποδεδειγμένα ένας πολιτικός αρχηγός πιο ικανός από τον Φιντέλ. Εκτός από το γεγονός ότι έχει μια καταπληκτική μνήμη, μπορεί να κάνει στο άψε σβήσε και μαθηματικούς υπολογισμούς. [...]

Η κουβανική επανάσταση επιβίωσε επειδή ο Φιντέλ δεν θέλησε να αντιγράψει οποιοδήποτε σύστημα, κινεζικό, σοβιετικό ή άλλο. Ο Φιντέλ και οι κουβανοί διαμόρφωσαν την πιο ισότιμη κοινωνία. Αλλά φυσικά, 50 χρόνια είναι ένα μικρό χρονικό διάστημα για να αφαιρέσει κανείς το βάρος των 500 ετών ευρωπαϊκής και η αμερικανικής αποικιοκρατίας.

Ο Φιντέλ υπήρξε ένας στρατηγός από τους λίγους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ένας μεγάλος ονειροπόλος με καρδιά που έζησε για τους ανθρώπους του και στην επανάσταση υπήρξε στρατιώτης στην πρώτη γραμμή. Αλλά, επιπλέον, έχει κάνει πολλά και για πολλούς φτωχούς ανθρώπους στον κόσμο. Όταν οι διάφορες κυβερνήσεις πρότειναν να στείλουν στρατεύματα, αυτός έστελνε γιατρούς και δασκάλους δωρεάν. Η Αϊτή είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Θυμάμαι την δυσπιστία μου, όταν ήξερα ότι είχε αποφασίσει να δημιουργήσει την Λατινοαμερικάνικη Σχολή Ιατρικής και να παρέχει υποτροφίες σε χιλιάδες νέους φτωχούς από τη Λατινική Αμερική και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και το έκανε στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, όταν η οικονομική κατάσταση του νησιού ήταν ακόμα πολύ δύσκολη. Και αυτή η σχολή είναι ακόμα εκεί, και παράγει γιατρούς για ολόκληρη την ήπειρο.

Τον Δεκέμβριο του 2011, ο Φιντέλ μπήκε στο Βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες ως «το πρόσωπο με τις περισσότερες φορές απόπειρας δολοφονίας». Εκτιμάται ότι το διάστημα 1959 - 2000, υπήρξαν 638 σχέδια και απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, σε μεγάλο βαθμό καθοδηγούμενα από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA). Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η CIA απευθείας έχει δώσει τη δική της εκδοχή για το γεγονός, εξηγώντας γιατί ο Φιντέλ είχε γίνει έμμονη ιδέα για την κυβέρνησή της. "Πολλοί από τους πολιτικούς ηγέτες μας (εν. τις ΗΠΑ) πίστευαν ότι η Κούβα θα έπρεπε να είναι μέρος της επικράτειάς μας και θεωρούσαν πως είχαν κάθε δικαίωμα να αποφασίσουν για το τι πρέπει να συμβεί εκεί. Και αν ο Κάστρο δεν ήταν εκεί, αυτό θα ήταν σίγουρα κάτι καλό. Ο Κάστρο είχε μετατραπεί για αυτούς σε ένα εμπόδιο, που τους προκαλούσε και τους ενέπαιζε. Και αυτό τρόμαζε μια υπερδύναμη".

Ο Φιντέλ και η επανάσταση του έδωσαν νέα τροπή στα πράγματα στην Αμερική. Τίποτα δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο, είτε στρατιωτικά είτε πολιτικά: η Ουάσιγκτον έπρεπε να αναπροσαρμόσει ολόκληρη τη στρατηγική της αυτοκρατορία της.

Αλλά ο Φιντέλ Κάστρο πώς κατάφερε να επιβιώσει από τόση σκληρότητα και τέτοια μέσα; Πολλοί ακόμα θυμούνται εκείνο το βράδυ της 8 Ιανουαρίου 1959, όταν ο Φιντέλ μπήκε στην θριαμβευτικά στην Αβάνα, και στη μέση της ομιλίας του ένα περιστέρι προσγειώθηκε στον ώμο του. Υπήρξε σιωπή στο ακροατήριο και πολλοί έκαναν το σημείο του σταυρού σαν να θεώρησαν αυτό το γεγονός σαν ένα σημάδι από το Θεό που ευλόγησε τον «εκλεκτό». Αλλά καμία υπερφυσική δύναμη δεν θα μπορούσε να έχει κάνει τόσα πολλά για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια του, αν δεν ήταν οι άνθρωποι του και ο λαός του στην Κούβα, καθώς και οι πολλοί φίλοι της επανάστασης του στο εξωτερικό που τον πρόσεχαν.

Στις 19 Φλεβάρη του 2008 ήμουν στην Αβάνα. Ο ήλιος έλαμπε εκείνο το πρωί, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική παντού. Είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες μετά την εξάπλωση του μηνύματος που ανέφερε ότι ο Φιντέλ εγκατέλειπε τα καθήκοντά του ως Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και ως Αρχηγός. Είχε ζητήσει να συνεχίσουν να τον αποκαλούν όλοι απλώς ως «ο σύντροφος Φιντέλ». Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια πολλών ανθρώπων που είχα γνωρίσει. «Είναι σαν ένας πατέρας να παραιτείται από το να είναι γονιός», λέγαν. Όμως, γύρω στο μεσημέρι άκουσα: «Και τι με αυτό που ανακοίνωσε ο Φιντέλ; Ο Φιντέλ είναι ο Φιντέλ! Αυτός θα είναι για πάντα ο Διοικητής μας, ακόμα και μετά το θάνατό του!».

Δεδομένου ότι πολλοί θα ήθελαν να το ακούσουν αυτό, λοιπόν ναι, θα το πω: ο Φιντέλ έκανε λάθη. Άνθρωπος είναι. Είναι λογικό να κάνει σφάλματα. Όμως τα παραδέχθηκε. Για να μάθετε, θα πρέπει απαραίτητα να διαβάστε μερικά μόνο πράγματα από το τεράστιο πνευματικό του έργο. Έχω δει την ικανότητά του να προχωρήσει καθώς διορθώνει τα λάθη του.

Για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα θα έχω τεράστιο σεβασμό και θαυμασμό για τον Φιντέλ, για τον πολιτικό ηγέτη, για τον άνθρωπο, για τον ονειροπόλο και οραματιστή. Διότι χάρη σε αυτόν, στην Κούβα δεν υπάρχει η δυστυχία που υπάρχει στη Λατινική Αμερική, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλά μέρη της Ευρώπης, όπως το όμορφο Παρίσι. Κανένα παιδί στην Κούβα δεν κοιμάται στους δρόμους, ούτε υποφέρει από την πείνα, ούτε δε πάει σχολείο. Και αυτό είναι το έργο του Φιντέλ. Και εργάζεται για το μέλλον των παιδιών και ενεργεί επίσης και για τους γονείς τους και για τις γενιές που έρχονται, είναι το πιο ευγενές και τεράστιο ανθρώπινο έργο.

Και όμως, πολλοί χαρακτηρίζουν σαν δικτάτορα τον Φιντέλ και θα ήθελαν το θάνατό του. Αλλά, λέγοντας αυτά, δεν γνωρίζουν, ή δεν τους βολεύει να γνωρίζουν, ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο χρειάζονται "Fideles". Χρειάζονται έναν Fidel Castro Ruz που θα τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι άνθρωποι και ότι δεν ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο μόνο για να υποφέρουν.

Σας ευχαριστώ πολύ.

απο sierra maestra - original text 'Fidel, inagotable revolucionario', also there

Μεταξο... σκώληκες

Μεταξο... σκώληκες

Ο «πατριώτης» Μεταξάς - το ίνδαλμα των χρυσαυγιτών - απαθανατίζεται με το συρφετό του να του αποδίδει τιμές σε άψογο ναζιστικό χαιρετισμό...

Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες»...Το δήλωσε ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς, προχτές στη Βουλή.
Την αστική, δηλαδή, Βουλή. Οπως αστική ήταν και εκείνη η Βουλή του '36, εντός της οποίας οι πλουτοκράτες και τα τότε κόμματά τους πήραν το κνώδαλο των ανακτόρων, τον Μεταξά, αυτόν που τρεις μήνες νωρίτερα είχε λάβει στις εκλογές μόλις 50.000 ψήφους, και τον διόρισαν πρωθυπουργό.
Αλλά, γιατί ο τόπος «χρειάζεται τους "πατριώτες" Μεταξάδες»; Για να κάνουν τι;
Μήπως, για να δολοφονούν εργάτες, όπως ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36;
Μήπως, για να παραδίδουν πραγματικούς πατριώτες, δημοκράτες, κομμουνιστές στην Γκεστάπο, όπως έκανε το καθεστώς Μεταξά το '41;
Μήπως, γιατί ο φασισμός ξέρει να διατηρεί ισχυρές τις «φιλίες» των κεφαλαιοκρατών προς πάσα ιμπεριαλιστική κατεύθυνση, όπως εκείνες οι φιλίες του Μεταξά που, και προσωπικός φίλος του Γκαίμπελς ήταν, και θιασώτης του Χίτλερ και του Μουσολίνι ήταν, αλλά (ταυτόχρονα) και υπηρέτης και μαριονέτα των Αγγλων, ήταν;
Μήπως, για να διαδοθούν τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού», που σαν τέτοια θεωρούν τα ναζιστοειδή τις μεθόδους του Ελληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής;
Μήπως, για να επανδρωθούν νέα Τάγματα Ασφαλείας, δοσιλόγων, μαυραγοριτών, από «πατριώτες» σαν αυτούς του καθεστώτος Μεταξά;
Μήπως, για νέες ρεμούλες και κομπίνες σαν εκείνες με τους «υπέρ Αεροπορίας» εράνους επί Μεταξά;
Μήπως, για να έχουμε μια κυβέρνηση που θα απαρτίζεται απευθείας από τραπεζίτες, από βιομήχανους και από εφοπλιστές, όπως εκείνη του Μεταξά;
Για όλα αυτά «χρειάζεται Μεταξάδες» ο τόπος, κατά τους χρυσαυγίτες. Και για όλα τα άλλα που ο ίδιος ο Μεταξάς τα περιέγραφε σαν «επιτεύγματα» του φασιστικού του καθεστώτος. Ενα καθεστώς με το οποίο, όπως ο ίδιος ομολογούσε:
«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...».
Και, φυσικά, ένα τέτοιο κράτος, που θα διαχειρίζεται πολιτικά τις υποθέσεις των καπιταλιστών όπως τις διαχειριζόταν ο Μεταξάς, ένα κράτος που η δικτατορία της αστικής τάξης θα ασκείται χωρίς προσχήματα, όπως το επιθυμούν οι χρυσαυγίτες, όντως έχει αποδειχτεί ιστορικά «χρήσιμο». Αλλά για ποιους, άραγε; Για το λαό, προφανώς, όχι. Για τους κεφαλαιοκράτες, όμως, αυτούς δηλαδή που έκαναν πρωθυπουργό τον δικτάτορα Μεταξά, που έκαναν καγκελάριο τον Χίτλερ και που «θρέφουν» τους χρυσαυγίτες, σίγουρα.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το Ξυράφι του Όκαμ

Το Ξυράφι του Όκαμ (Occam's Razor, εναλλακτικά αποδίδεται και ως Λεπίδα του Όκαμ), είναι επιστημονική αρχή, την οποία σισήγαγε ο Άγγλος φιλόσοφος Λογικής και φραγκισκανός μοναχός του 14ου αιώνα, Γουλιέλμος του Όκαμ. Η αρχή αυτή αποτελεί την βάση της μεθοδολογικής απαγωγής και αποκαλείται επίσης αρχή της οικονομίας. Στην απλούστερη διατύπωσή του, το Ξυράφι του Όκαμ εκφράζεται ως εξής: «Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες».
Στα λατινικά διατυπώνεται ως:

Pluralitas non est ponenda sine necessitate

Η φράση αυτή θα μπορούσε να αποδοθεί πολύ ελεύθερα ως εξής: Όταν δύο θεωρίες παρέχουν εξίσου ακριβείς προβλέψεις, πάντα επιλέγουμε την απλούστερη.[…] Entia non sunt multiplicanda praeter necessitatem, ή, αλλιώς, «Οι οντότητες δεν θα πρέπει να πολλαπλασιάζονται πέραν του απολύτως απαραίτητου» (απο wikipedia)

****

Το ξυράφι του Όκαμ πρέπει να επεκταθεί και στον χώρο της ορολογίας. Εάν ένας όρος είναι δόκιμος και πλατιά αποδεκτός, μην εισάγεις ένα νέο όρο.

Η εισαγωγή ενός νέου όρου είναι δικαιωματική μόνο όταν η έννοια την οποία εκφράζει δεν μπορεί να εκφραστεί με ένα άλλον, δόκιμο όρο. Η εισαγωγή ενός νέου όρου γίνεται και δικαιολογείται μόνο για λόγους οικονομίας – ο όρος, που συνήθως είναι μια λέξη, αποδίδει την έννοια αντικαθιστώντας περισσότερες λέξεις και επεξηγήσεις. Όταν ένας νέος όρος δεν ανταποκρίνεται σε αυτήν την αρχή και συχνά, όχι μόνο χρειάζεται περαιτέρω εργασία για  να κατανοηθεί  η νέα έννοια την οποία συμβολίζει, αλλά και περιπλέκει την κατανόηση της έννοιας την οποία υποτίθεται ότι θέλει να εκφράσει (απαιτώντας μελέτη και αναφορές απο ένα παρεμφερές ή μη φάσμα της γραμματείας) δεν προσφέρει στην γνώση αλλά στο χτίσιμο ενός πύργου Βαβέλ. 

Το ξυράφι του Όκαμ πρέπει να επεκταθεί και στον χώρο της στοιχειοθέτησης μιας επιχειρηματολογίας. Η χρήση περισσότερων στοιχείων απο αυτά που απαιτούνται για την απόδειξη του ισχυρισμού σου καθιστά την επιχειρηματολογία επιδεικτικά φλύαρη. Όταν κάτι είναι αυταπόδεικτο δεν χρειάζεται στοιχεία. 

 Μ

 Frank Zappa - Occam's Razor

φιέστα δημαγωγίας με παχιά λόγια περί ανάπτυξης και μοίρασμα εκατομμυρίων στα φιλαράκια μας

Με εργολαβικές προκαταβολές από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, χωρίς οριστική συμφωνία που να εγγυάται τα συμφέροντα του Δημοσίου και να αναγνωρίζει τις ευθύνες των εργολάβων τόσο για το διετές «πάγωμα» όσο και για την ολοκλήρωση των έργων, χωρίς νέες εμπλοκές και εκπλήξεις, η κυβέρνηση αρχίζει από σήμερα την παράσταση επανεκκίνησης της κατασκευής των μεγάλων οδικών αξόνων από την Ολυμπία Οδό. 

   Tο 2011 έσπαζαν τα διαζώματα της Αθηνών-Πατρών για τα μάτια του κόσμου. Σήμερα οργανώνεται η φιέστα της επανεκκίνησης, χωρίς να έχουν υπογραφεί οι συμβάσεις με τους εργολάβους

(Ελευθεροτυπία) 

Προκαλεί η κυβέρνηση

Φιέστα - εμπαιγμός προς τον ελληνικό λαό ήταν η κοινή παρουσία του πρωθυπουργού, του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και του εκπροσώπου της ΔΗΜΑΡ στην επιθεώρηση της επανεκκίνησης των έργων της Εθνικής Οδού Αθηνών - Πατρών (Ολυμπία Οδός). Για την επανεκκίνηση των έργων, έγιναν αλλαγές στις συμβάσεις, προσφέροντας στους κατασκευαστικούς ομίλους των 4 αυτοκινητοδρόμων «πανωπροίκια» 353 εκατ. ευρώ, πρόσθετες επιδοτήσεις από δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και όλα αυτά θα τα πληρώσει ο λαός. Ενώ διατηρείται η τιμή των πανάκριβων διοδίων που αυξήθηκαν ακόμη και πάνω από 500% τα τελευταία πέντε χρόνια. Στα εργοτάξια επικρατεί εργασιακό και μισθολογικό καθεστώς γαλέρας. Η νέα αλλαγή των συμβάσεων υπέρ των μεγαλοεργολάβων στους αυτοκινητόδρομους, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του γνωστού σημερινού δρόμου ανάπτυξης που ισοπεδώνει τους μισθούς, εκτινάσσει την ανεργία και θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες προς όφελος των μονοπωλίων. Είναι τουλάχιστον προκλητικό από τη σκοπιά της κυβέρνησης να εμφανίζει τις όποιες κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας ως άλλοθι για τον νέο κρατικό πακτωλό χρημάτων που μοιράζει στους μονοπωλιακούς ομίλους. (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)

*********


Μαζεύτηκαν τα τσόλια,  Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσούκαλης (στο πόδι του Κουβέλη), Χατζηδάκης, Καλογιάννης, για να κάνουν τι; Να δώσουν το «παρών» στα εργοτάξια της Ολυμπίας Οδού για την επανεκκίνηση των έργων. Εκεί θ΄ ακουστεί και ο πυροβολισμός της εκκίνησης ενός αγώνα δρόμου στα μέσα ενημέρωσης με γενναιόδωρες δώσεις δημαγωγίας, κεντρικό μοτίβο της οποίας θα είναι η «ανάπτυξη της οικονομίας». 

Έχουμε ανάγκη, εμείς, το «πόπολο», από τέτοιες ενέσεις αισιοδοξίας (όσο μια σφαίρα στον εγκέφαλο).

Σίιγουρα! Διότι αυτοί μαζεύτηκαν εκεί για να μοιράσουν εκατομμύρια στα φιλαράκια τους, τους εργολάβους, ώστε μπουκωμένοι να συνεχίσουν την κατασκευή ενός δρόμου του οποίου η διέλευση κάθε φορά θα συνοδεύεται για μένα κι εσένα με ένα χαράτσι που λέγεται «διόδια». 

Με την γλωσσα του Ελληνάρα τωρα: Αυτοί τα παίρνουν χοντρά σαν μάγκες που είναι. Εσύ θα πάρεις τιποτε;

«@..ίδια θα πάρεις»...

Μ

Meu Fado Meu

 

mariza

Grândola, Vila Morena

5 Απριλίου 1983. Φωτ. Henrique Matos. Πηγή: www.lifo.gr

****

25 Απριλίου 1983. Φωτ. Henrique Matos. Πηγή: www.lifo.gr

25 Απριλίου 1983. Φωτ. Henrique Matos. Πηγή: www.lifo.gr

25 Απριλίου 1983. Φωτ. Henrique Matos. Πηγή: www.lifo.gr

Ο καθένας με τους φίλους του, και εφ' ω ετάχθη...

Σήμερα, Πέμπτη 25 Απριλίου, επέτειο της Επανάστασης των Γαριφάλων, μεταβαίνει στην Πορτογαλία ο Αλέξης Τσίπρας, όπου, μεταξύ άλλων  θα έχει μια σειρά συναντήσεων και επαφών με κόμματα και θεσμικούς φορείς της Πορτογαλίας. Μια μεγάλη πολιτική φιγούρα στην λίστα των συναντήσεων (ποιος άλλος; θα το μαντεύατε και να μην το ξέρατε)  είναι και ο Μάριο Σοάρες, ο αρχισοσιαλισταράς.

Για όσους δεν θυμούμαι η δεν ξέρουν, ευτυχώς, ο σημερινός Ρίζος που ξέρει, μας θυμιζει:

ο Μάριο Σοάρες υπήρξε βασικός αρχιτέκτονας των σχεδιασμών της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού κατά την «Επανάσταση των Γαριφάλων». Με πλατιά πολιτική και οικονομική στήριξη από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, έπαιξε κεντρικό ρόλο ως επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην ανάσχεση του λαϊκού κινήματος στην Πορτογαλία και την επικράτηση της αντεπανάστασης. Στη διάρκεια της δικτατορίας, το 1968, δήλωνε ετοιμότητα να συνεργαστεί με τη φασιστική κυβέρνηση Καετάνο, ενώ δυο φορές συμμετείχε ως υποψήφιος στις «εκλογές» - οπερέτα του καθεστώτος. Καθόλου παράξενο που παράγοντες του καθεστώτος προσέβλεπαν να παίξει το ρόλο «γέφυρας» με τους φιλελεύθερους αστούς για μια «ειρηνική μετάβαση».

***

Κατά την εξέλιξη της «Επανάστασης των Γαριφάλων», βεβαίωνε την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και τον ιμπεριαλισμό ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι «η μόνη δύναμη στη χώρα ικανή να αντισταθεί στους κομμουνιστές». Σιγόνταρε τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις και το κύμα ενορχηστρωμένων επιθέσεων ενάντια στους κομμουνιστές το καλοκαίρι του 1975, με οργανωμένες επιθέσεις, βόμβες και εμπρησμούς σε γραφεία του ΠΚΚ, τα οποία αποκάλεσε «αυθόρμητες αντιδράσεις», «γνήσια λαϊκή αγανάκτηση» και «λαϊκή απόρριψη του κομμουνισμού». Επαιξε ενεργό ρόλο στην προετοιμασία της αντεπανάστασης σε ανοικτή γραμμή με τα κέντρα του ιμπεριαλισμού. Το Σεπτέμβρη του 1974, απευθυνόμενος στην υποδιευθύντρια της CIA, Βάλτερς, ζητούσε «πάνω απ' όλα κατανόηση και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ (...) να βοηθήσουν την Επανάσταση των Γαριφάλων να είναι πραγματικά δημοκρατική», ενώ ο Βρετανός ΥΠΕΞ, Τζέιμς Κάλαχαν, διαβεβαίωνε τον Κίσινγκερ ότι πρόκειται για άνθρωπο της εμπιστοσύνης του. Συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση του «Σχεδίου Κάλαχαν» που προέβλεπε συντονισμένη δράση της ΜΙ6 και της CIA σε περίπτωση κομμουνιστικής αντίστασης στο αντεπαναστατικό εγχείρημα.

***

Υπήρξε εχθρικός απέναντι σε ριζοσπαστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και υποστηρικτής ακραία αντιδραστικών δυνάμεων στις πρώην πορτογαλικές αποικίες, όπως η αγκολέζικη UNITA. Χρόνια μετά, αποκάλυψε ο ίδιος τις στενές επαφές και τις φιλικές σχέσεις που είχε με τον περιβόητο Καρλούτσι, τον πράκτορα της CIA, ο οποίος στάλθηκε ως πρέσβης των ΗΠΑ στην Πορτογαλία για να «τακτοποιήσει» τα πράγματα. Είναι όντως ο άνθρωπος στον οποίο αξίζει να υποβάλει τα σέβη του ο οπορτουνισμός, με την αφορμή της 25ης Απρίλη. Πάντως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη συνέπεια του οπορτουνισμού στη στήριξη της αντεπανάστασης. Δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο που συζητάμε, ο Μάριο Σοάρες ήταν αγαπητό παιδί των αποστατών του ευρωκομμουνισμού και ιδιαίτερα των κορυφαίων του εκπροσώπων, Καρίγιο και Μπερλίνγκουερ, που σε όλες τις κρίσιμες στιγμές «άδειασαν» τις λαϊκές δυνάμεις στην Πορτογαλία, συντασσόμενοι με τη σοσιαλδημοκρατία, τους αστούς και την αντίδραση για τη σωτηρία και τη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας:

• Οταν οι Πορτογάλοι κομμουνιστές επέλεγαν τη γραμμή της λαϊκής εξέγερσης για την ανατροπή της δικτατορίας, ο Καρίγιο τους συμβούλευε να μην κάνουν τίποτα γιατί θα έθεταν σε κίνδυνο την «ειρηνική δημοκρατική μετάβαση» στην Ισπανία.
• Οταν το ΝΑΤΟ συγκροτούσε την «Επιτροπή Κρίσεων» για την παρακολούθηση των εξελίξεων σε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα και απειλούσε ένοπλη επέμβαση στην Πορτογαλία, ο Μπερλίνγκουερ στο 14ο Συνέδριο του ΙΚΚ πετούσε στον κάλαθο των αχρήστων τη θέση για έξοδο από το ΝΑΤΟ.
• Οταν οξυνόταν η ταξική πάλη στην Πορτογαλία την άνοιξη του 1975, Μπερλίνγκουερ και ΙΚΚ υιοθετούσαν τις συκοφαντίες για δήθεν αντιδημοκρατικές μεθόδους του Πορτογαλικού ΚΚ. Μάλιστα έφτασαν να καταλογίζουν στους Πορτογάλους κομμουνιστές... έλλειμμα διεθνισμού γιατί με τη στάση τους δε συνέβαλαν στη σούπα του «ιστορικού συμβιβασμού» ενόψει και των ιταλικών εκλογών του Ιούνη 1975.

***

Η εργατική τάξη, οι λαϊκές δυνάμεις, στις 25 Απρίλη τιμούν τη λαϊκή εξέγερση που ανέτρεψε τη δικτατορία, άνοιξε το δρόμο στην απελευθέρωση των λαών των αποικιών και συντάραξε την εξουσία των μονοπωλίων. Τιμούν την πρώτη τους μάχη να σπάσουν τα δεσμά της εκμετάλλευσης και να βάλουν πλώρη για μια άλλη κοινωνία. Από την άλλη οι αστοί, το πολιτικό τους προσωπικό, οι οπορτουνιστές, την ίδια μέρα στην ουσία πανηγυρίζουν γι' αυτό που σήμανε η 28η Σεπτέμβρη, η 11η Μάρτη, η 25η Νοέμβρη: Την επικράτηση της αντεπανάστασης και την παραμονή της Πορτογαλίας στα δεσμά του καπιταλισμού, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ο καθένας με τους φίλους του, λοιπόν, και εφ' ω ετάχθη...