Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Περιμένοντας...



Ένας μανδαρίνος ερωτεύτηκε μίαν αυλική.
 «θα γίνω δική σου», του λέει, «όταν θα ξοδέψεις' εκατό νύχτες περιμένοντάς με στον κήπο μου,  καθιστός σ' ένα σκαμνί  κάτω από το παράθυρό μου». 
Την ενενηκοστή ένατη νύχτα ο μανδαρίνος σηκώθηκε, έβαλε το σκαμνί κατ' απ' την μασχάλη του, κι έφυγε.  
(Από το Lover's Discourse, του Roland Barthes) 
Μια σίγουρη ένδειξη ανισοτιμίας σε ερωτική σχέση (και όχι μόνο...), είναι το ποιος απ' τους δύο περιμένει περισσότερο τον άλλο. Αυτός που έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να περιμένεις, ασκεί εξουσία πάνω σου.

Στην περίπτωση ερωτικής​ σχέσης βέβαια, ο ένας, που συνήθως περιμένει, το κάνει διότι  είναι σχεδόν πάντα διατεθημένος να δώσει "πίστωση χρόνου" στον άλλο  που αργεί να επιστρέψει... και διότι, ενίοτε, ο δεύτερος μπορεί να είναι και δικαιολογημένος.

Ιδανικά, σε κάθε περίπτωση, το να το να υποβάλλεις τον άλλο σε αναμονή, ιδιαίτερα οταν ξέρεις πως  δεν θα έκανε ποτέ αυτό που έκανε ο Μανδαρίνος... περιστασιακά κι αναπόφευκτα, μπορεί να δείχνει αμέλεια... Το να συμβαίνει συχνά και σκόπιμα, είναι κακοποίηση!

Αυτά, τα περί ισοτιμίας, δεν ισχύουν στη σχέση σου με την πολιτική.
Εκεί, αν ανήκεις στα "λαϊκά στρώματα", ή σε κείνους που δεν κατέχουν κεφάλαιο, τότε είσαι μόνιμα στη θέση αυτού που περιμένει, και προσμένει... Είσαι το αντικείμενο άσκησης μιας εξουσίας που, ποτέ από αμέλεια και πάντα σκόπιμα, είναι καταχρηστική, σαδιστική στον τρόπο με τον οποίο τιμωρεί την αφέλειά σου, δηλαδή το να προσμένεις κάτι θετικό από αυτούς που επιβιωνουν παρασιτικά και "ανθούν" ... ασκώντας εξουσία πάνω σου.

Τι να περιμένεις;

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Μια... καρικατούρα "αγώνα επιβίωσης"





Πριν λίγες μέρες σε μια θεατρική παράσταση ( από τις λίγες που γίνονται στο χωριό), κάποιος ρώτησε τον φίλο του γιατί ενας τρίτος φίλος τους δεν ήρθε.


"Μπα, πού να ερθει; Βλέπει Σαρβάϊβορ... Έχει κόλλημα μ' αυτό...». Απάντησε ο άλλος...


Θλιβερό;
Ε, δεν είναι;


Μία.... μαλακία...
... ένα κακέκτυπο "δήθεν" Αγγλασαξωνικης έμπνευσης, για το οποίο, παρεμπιπτόντως, ένας  "θεός" ξέρει πόσα πλήρωσε το κανάλι "μας" εισάγοντάς το για να το αντιγράψει στην Ελληνική (τρομάρα μας...) εκδοχή του...
... ένα δείγμα σουπερ- καπιταλιστικής φιλοσοφίας, όπου ο ανταγωνισμός από ιερή συστημική "αξία" καθρεπτιζεται σε τηλεοπτικό εκκλησίασμα, κι όπου η σαβούρα ταΐζεται με το κουταλάκι στους πιστούς τηλεθεατές σαν εικονική πολιτιστική (αγία) κοινωνία...
...ή κάτι ανάλογο με τα δρώμενα​ σε στάδια της παρακμάζουσας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας...


Μια... καρικατούρα "αγώνα επιβίωσης"", έχει καθηλώσει το πόπολο που δεν έχει ψωμί αλλά "φτιάχνεται" με θεάματα...


Αν η οικονομικο-πολιτική παρακμή δεν εκφραζόταν και σαν πολιτισμική κατάπτωση, κάτι θα ήταν αφύσικο...


***

Σε μια πτυχή αυτής της κατάντιας αναφέρεται το παρακάτω άρθρο του ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 «Σωτήρες» υπό το… Survivor! 



Στη σημερινή κοινοβουλευτική διαδικασία είχαμε μια «καινοτομία». Ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησαν ενδιάμεσα από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς.

Αυτό που συνηθίζεται, όσο εμείς θυμόμαστε τον εαυτό μας να παρακολουθούμε ανάλογες συνεδριάσεις στη Βουλή, είναι τελευταίος να μιλάει ο πρωθυπουργός και προτελευταίος ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτό σήμερα ανατράπηκε… Ποιος, αλήθεια, είναι ο λόγος; Οι διαδικαστικές αερολογίες στις οποίες επιδόθηκε το προεδρείο;

Η αλήθεια, όπως προκύπτει με βάση την τηλεοπτικοποιημένη δημοκρατία τους και όπως εμμέσως ομολόγησε στη δική του ομιλία αργότερα ο κύριος Τσακαλώτος («μόνοι μας είμαστε, 9 στους 10 τώρα βλέπουν Survivor», ήταν τα λόγια του) είναι αυτή ακριβώς:

Ο κύριος Τσίπρας και ο κύριος Μητσοτάκης ήθελαν να προλάβουν να τοποθετηθούν πριν ξεκινήσει το Survivor!

Αναμετρήθηκαν με το Survivor κι έχασαν! Οδήγησαν την κοινωνία να αξιολογεί την πολιτική τους, τις υποσχέσεις τους, τα λογύδρια τους, τους θεατρινισμούς τους λιγότερο από ό,τι τα τηλεοπτικά σκουπίδια.
V
Αυτή είναι και η κατάντια τους!


***
Εικόνες: stills από ένα επεισόδιο της Αμερικανικής εκδοχής του Survivor...

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

O Άργος


ULYSSES RECOGNISED BY HIS DOG ARGOS [*]
«Είσαι πανούργος... σαν τον Οδυσσέα...» του 'πε ο φίλος του, «Πάν έργον' είναι δυνατόν στα χέρια σου! Μέρος της προίκας σου απ' τη φύση είναι και η παρουσία σου...  Όπου κι αν πάς, ακομα κι αν αυτός που θα σε συναντήσει δεν γνωρίζει καν τις δεξιότητές σου και την ευρυμάθειά σου,  η «αύρα» σου από μόνη της σε καθιστά αξιοπρόσεκτο...»    
Κι άλλα παρόμοια του 'πε. Και θα  έπρεπε να τα δεχτεί σαν άγγιγμα μιας θετικής ενέργειας - δεν ήταν κούφια  κολακεία... Αλλά σκεφτόταν πως αν ήταν ετσι, τότε είναι μυστήριο που τα γνωρίσματα που του προσάπτει ο φίλος του δεν τον καθιστούν «σπουδαίο» στα δικά του μάτια..... Κάπως δεν του άρεσε ν' ακούει επαίνους. Αποκρίθηκε λοιπόν χαμογελώντας κι ευχαρίστησε τον φίλο του, κρατώντας σιωπηρή αυτή την σκέψη:
 «Εγω ξέρω ποιος είμαι άραγε; Ας ήμουνα τουλαχιστον ο Άργος - ο σκύλος που αναγνώρισε τον Οδυσσέα και ας γύριζε​ ύστερα από τόσα χρόνια απουσίας, όχι σαν βασιλέας πια, μα σαν αλληθινός επαίτης». 
Παραδόξως, απ' την σκέψη εκείνη απουσίαζε εντελώς η λεπτομέρεια του μύθου που έλεγε  ότι ο σκύλος ήταν υπερήλικας και πέθανε την ώρα που αναγνώριζε τον κύρη του. Ίσως γιατί ο ίδιος δεν παραδεχόταν πως, απ' την ώρα που γεννήθηκε, είχε αρχίσει να γερνά, και τελικά, έτσι ή αλλιώς, κάποια στιγμή παύει  και να ισχύει το "ποτέ δεν είν' αργά"... Και βέβαια είχε επίγνωση ότι  ο Άργος ήταν δούλος, αλλά δεν θα του άρεσε να ακούσει πως, ανέκαθεν, υπήρχε κάποιος άλλος  από πάνω του να τον διαφεντεύει, κι ότι αυτός δεν ήταν μόνο ένας ξένος  τύραννος... Ενίοτε ήταν τα  ίδια του τα χούγια που δεν ξέραν από χαλινάρι, μα τον χαλιναγωγούσαν...

Η σκέψη εκείνη πέρασε μάλλον γιατί αισθανόταν πως,  ακόμα κι αν μπορούσε να κομπάσει πως οι μνήμες του ήταν από εμπειρίες έντονες κι ανεπανάληπτες όσο ενός πανούργου Οδυσσέα, δεν ήταν το ταξίδι του Οδύσσεια. Γιατί δεν είχε Ιθάκη, και χωρίς αυτήν, όπου κι αν πήγε ήταν σαν να πως ταξίδεψε στον ίδιο τόπο.

Ο φίλος του,  πιο γενναιόδωρα, του λέει: "κι αύριο μέρα θά 'ναι. Και στο χέρι σου ειναι πια να πεις θά 'ναι καλύτερη..."

Μ' αυτός, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς η νύχτα θα τον υποφέρει .



-------
Sculpture ( circa 1812) attributed to Jean-Joseph Espercieux (1757-1840).




Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Για πότισέ τον κι άλλο δηλητήριο

[Image (Force feeding an Anorexic) borrowed from here]


Για πότισέ τον κι άλλο δηλητήριο 
Τωρα που κείται μ' ανοιχτό το στόμα 
Πες του, αν το πιει θα 'ναι της κόλασης το εξιτήριο 
Να δούμε: αντέχει ακόμα;

Κάμε το! Δύσκολα πια ξυπνάει αυτός από το κώμα...


***
 
Red Rock Views:

Η παρακάτω Ανασκόπηση (διαβάστε την!) είναι μια ματιά σε μια διαδικασία όπου το ευνόητο γίνεται κραυγαλέο! Η δήθεν  "Αριστερά" κατάφερε δύο Μνημόνια σε λίγους μήνες θητείας, κι η μέγγενη συνεχίζει να φίγγει την πλειονότητα του λαού, χωρίς ένδειξη ότι θα σταματήσει... Σφίγγοντας, έχει βγάλει ζουμιά... ιδρώτα και αίμα... έχει ήδη αρχίσει να βγάζει "οργανικά απόβλητα"... Και πλέον δεν μυρίζει απαίσια μόνο η εμπάθεια αυτών που σφίγγουν την μέγγενη, αλλά κι η απάθεια αυτών που την υποφέρουν... 

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΔΟΜΑΔΑΣ,
Ριζοσπάστης, 14 Μάη 2017

Ο πραγματικός χαρακτήρας του νέου πακέτου μέτρων



Μέτρα «εξιτήριο από την κρίση», «εξόδου από την εποχή των μνημονίων», «δημοσιονομικά ουδέτερο πακέτο» κ.λπ.: Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι μερικοί μόνο από όσους μεταχειρίζεται η κυβέρνηση σχετικά με τη συμφωνία. Ο προφανής στόχος της προπαγάνδας της δεν είναι άλλος από την απόκρυψη της ταξικότητας των μέτρων. Πρόκειται, δηλαδή, για επιχείρηση συσκότισης του γεγονότος ότι οι ρυθμίσεις αυτές είναι ζωτικές για το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να εξασφαλιστεί η διευρυμένη κερδοφορία του.

Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

να δω το πέλαγος




Βγήκα έξω στο πλατύσκαλο. Πηχτό σκοτάδι πάλι.
Κοιτώ να δω το πέλαγος. Μαύρο. «Βλέπεις ορίζοντα, Μιχάλη»;
Σχεδόν σ' ακούω να μου λες...
Και θα θελα νά 'μαι ο Καββαδίας ή ο Αγκουλές
Για να σου πω μ' ωραίους στίχους: Βλέπω μόνο ένα βαπόρι
Φωταγωγημένο, με ρότα προς τη δύση και θυμάμαι, όταν αγόρι
Μπάρκαρα φεύγοντας απο το νησί για αλλού, και σε άλλην εποχή..
Μα εσύ πρέπει να ήσουνα μωρό, και νιώθω  θλίψη ίσως κι  ενοχή
Που το ταξίδι μας, ο  χρόνος μας, δεν έλαχε να μας ταιριάξει
Κι ενώ άλλα πλοία θέλουν να σαλπάρουν,  άλλα έχουν ήδη αράξει

Αυτό δεν είναι «σεσημασμένο»;



Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ 

Το success story– πλεόνασμα επέστρεψε. Όπως επί Σαμαρά. Τώρα το πανηγύρι είναι «αριστερό». Πως προέκυψε αυτή η χαρά;
α) Από τα 7 δισ. ευρώ του πλεονάσματος τα 2 δις προήλθαν από  αύξηση έμμεσων φόρων. Μόνο από την εκτίναξη του ΦΠΑ από  13% στο 24% η νέα επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων ξεπέρασε το 1,5 δισ. ευρώ.
β) Περί τα 2 δις ήταν τα νέα βάρη στην άμεση φορολογία. Μεταξύ άλλων η αύξηση στο 100% της προκαταβολής φόρου είχε «απολαυστικά» αποτελέσματα για τους βιοπαλαιστές…
γ) Πάνω από 850 εκατ. ευρώ ήταν η νέα επιβάρυνσηλόγω αύξησης των εισφορών Υγείαςλόγω «αριστερού»  Μνημονίου.
δ) Πάνω από 450 εκατ. ευρώ προήλθαν από την «αριστερή» μείωση των κοινωνικών δαπανών σε νοσοκομεία, ΟΤΑ, συγκοινωνίες και από το ξεπούλημα, όπως του λιμανιού του Πειραιά (που δεν επρόκειτο να πουληθεί)…
ε) Στα παραπάνω προστέθηκε η ληστεία του ΕΝΦΙΑ (που θα καταργείτο…) και η κατάργηση του ΕΚΑΣ (που ήταν αδιανόητο για τον κ.Τσίπρα ότι θα υπήρχε βουλευτής να την ψηφίσει, αλλά τελικά την ψήφισε ο ίδιος)…
  Τι είναι, λοιπόν, το πλεόνασμα, για το οποίο πανηγυρίζει ο κ.Τσίπρας; Ας αφήσουμε κάποιον υπεράνω υποψίας να μας το εξηγήσει:
«Το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σε αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Πρόκειται για πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμα και αίματος. Πρόκειται για πλεόνασμα θράσους και απάτης» (Αλ.Τσίπρας, 21/3/2014)
Πηγή: Εφημερίδα Real News
Απο ημεροδρόμος