Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Στον έλεγχο διαβατηρίων



(Βινιέτες απ' την Γηραιά Αλβιώνα)



Το συμβάν στο αεροδρόμιο, με την είσοδό μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, ελπίζω να μην ήταν σημαδιακό.

Περνώντας από τον έλεγχο διαβατηρίων, έχω ένα κακό συναπάντημα με μιαν ένστολη η οποία έχει πρόβλημα με τη φθαρμένη ελληνική μου ταυτότητα. Με κοιτά, και κοιτά την ταυτότητα... Και ξανά το ίδιο. Περιμένω. Μετά αρχίζει να δακτυλογραφεί στον υπολογιστή της, χωρίς να μου έχει εξηγήσει ποιό είναι το πρόβλημά της.

Και περιμένω... Εν τω μεταξύ, περνούν τρεις, τέσσερις,... πέντε  Ευρωπαίοι από τον διπλανό ελεγκτή με ταυτότητες, χωρίς καμία καθυστέρηση. Την ρωτάω: "Υπάρχει πρόβλημα?"

Με αγνοεί... και μ'  εκνευρίζει!  Της λέω: "Αγνοείτε το ερώτημά μου. Να το επαναλάβω φωναχτά?"

Με κοιτάει αυστηρά και εχθρικά, για να πει: "κάνω τους απαραίτητους ελέγχους"  και μου πετάει και το "do you mind?" - τυπική αγγλική έκφραση που εδω  σημαίνει "μη μ' ενοχλείτε..."

Της λέω: "Έχουν ήδη περάσει δεκαπέντε από τον διπλανό συνάδελφό σας με ευρωπαϊκά 'i.d.' Καθυστερώ χωρίς να ξέρω γιατί. Μπορείτε να μου εξηγήσετε για ποιό λόγο υφίσταμαι προφανώς επιπρόσθετους ελέγχους?"

Μου λέει: "θα κάνω όσους ελέγχους μου αρέσει!"

Και παίρνω ανάποδες... Φωναχτά τώρα της λέω "Είστε αγενής. Και σας υπενθυμίζω: Είστε δημόσιος υπάλληλος. Και όχι - δεν θα κάνετε ο,τι σας αρέσει! Θα κάνετε ο, τι είστε υποχρεωμένη να κάνετε, είτε σας αρέσει είτε όχι". Με κοιτάζει με έκπληξη. Εστιάζει πάλι στον υπολογιστή της. Και συνεχίσω:
" Ξέρω τα δικαιώματά μου εδώ και τις δικές σας υποχρεώσεις σαν υπάλληλός μου. Να σας το επαναλάβω? Υπάλληλός μου! Πληρώνω το μισθό σας με τους φόρους μου, κι έχω πληρώσει περισσότερους φόρους σ' αυτή τη χώρα από ο,τι εσείς!"

Με αγνοεί σκυφτή στον υπολογιστή της.

Μετά με πιο έντονη φωνή: "Τη ταυτότητα μου τώρα! Ή καλέστε το διευθυντή σας αμέσως. Δεν παρακαλώ, απαιτώ!"

Αμέσως έρχεται ένας ένστολος ανώτερος της, κάτι της λέει, κάτι του απαντάει, και σε δευτερόλεπτα μου επιστρέφει την ταυτότητα και μου λέει " thank you".

Δεν ένιωσα "δύναμη", ούτε μου άρεσε να τα βάλω με την υπάλληλο ενός κράτους που του αρέσει ακόμα να θυμίζει στους πολίτες του, και στους ξένους πολύ περισσότερο, το μεγάλο αποικιακό παρελθόν του... Αχ, το ένδοξο British Empire, στου οποίου τα απέραντα μήκη και πλάτη ο ήλιος δεν έδυε ποτέ...

Ήμουν εκνευρισμένος, για άσχετους λόγους στο ταξίδι, και ο εκνευρισμός μου κλιμακώθηκε με την γραφειοκρατική συμπεριφορά της υπαλλήλου, που τυποποιεί τον επίσημο  κρατικό ρατσισμό. Ωστόσο, το κράτος μπορεί μεν να  καλλιεργεί μια ξενοφοβική " άποψη" και στον υπάλληλο, αλλά δεν τον εξουσιοδοτεί να κάνει "καψόνι" στον πολίτη, επειδή έτσι του "καύλωσε..." όπως λόγου χάρη μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα...

Βγήκα έξω απ' τ' αεροδρόμιο ακόμα πιο εκνευρισμένος. Δεν με διασκεδάζουν τέτοιου είδους επεισόδια... ούτε και σαν θεατή,  πόσο μάλλον σαν πρωταγωνιστή.... Ο θυμός δεν μου έκανε καλό, ούτε η έκφρασή του σαν έκρηξη.  Έμεινα με μιαν  έντονη αίσθηση ντροπής και ούτε ίχνος ικανοποίησης. "Μα...., έγινες ρεζίλι με τις φωνές σου" σκέφτηκα. .

Πήγα στο συγκεκριμένο σημείο που επιτρέπεται το κάπνισμα, κι έκανα δύο απανωτά τσιγάρα.

Μετά φεύγω από κει, κατευθύνομαι προς την είσοδο, μπαίνω στο ασανσέρ, βγαίνω στο εσωτερικό των Αφίξεων του αεροδρομίου, και πάω να βγάλω εισιτήριο για να φύγω με το τραίνο. Μπροστά στη θυρίδα του ταμείου του British Rail, ξαφνικά λέω: "που ειν' ή βαλίτσα?"
" ε, άι στο διάολο...!"

Τρέχω πίσω, όλη την διαδρομή προς το αίθριο καπνιστήριο. Εκεί, ευτυχώς την βρίσκω! Δεν ξέρω σε ποιον να είμαι ευγνώμων που η βαλίτσα "περιμένει" ακόμα εκεί, κι ευγνωμονώ την αλληλεγγύη των καπνιστών  όλου του κόσμου που τους ενώνει η αφηρημάδα (μου λένε πως το τσιγάρο προκαλεί άνοια ..)

Και τώρα, πραγματικά "κάνω κέφι" για ένα ακόμα τσιγάρο... Αλλά δεν έχω καιρό. Φεύγω με βαριά βήματα που αρνούνται να πάνε πιο γοργά...



  

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

"η ζωή εν τάφω"





Μου λέει πως "η ζωή εν τάφω"
Δεν είναι ο άλλος κόσμος, ειν' εδώ.
Μα όλα πια μαύρα ας μην τα βάφω
Έπρεπε να 'μαι  'κει, μου λέει, για να δω

Πώς ξάφνου η πλάκα έσπασεν σε κομμάτια
Και πριν προλάβουν να τραπούνε σε φυγή
Οι τυμβορύχοι, με τα χέρια  τους στα μάτια
Πέσανε τυφλωμένοι, μπρούμυτα στη γη

Μετά έρχεται πιο σιμά και ψιθυρίζει
(Και νιώθω την ανάσα του στ' αφτί)
Πως μόνο αυτός που 'ναι τυφλός γνωρίζει
Τι είδους αποκάλυψη ήταν αυτή...

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Κι έτσι




Σε λατρεύω κι έτσι, κορίτσι μου:
Με το λουλούδι σου σε στάση, στο κόκκινο φανάρι

Κι έτσι:
Με το λουλούδι σου ματωμένο σαν  "κόκκινο δάνειο"

Κι έτσι:
Με το λουλούδι σου σαν κόκκινη παντιέρα

Και πίσω του να ακολουθεί μια κόκκινη, άγρια θάλασσα καταπιεσμένων
Που βαδίζουν για να κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Στα χείλη του ποτηριού




Δεν ήπιε όλο το μπράντυ στο ποτήρι της
Το πρόσεξα όταν πια κείνη είχε εξαφανιστεί στην νύχτα

Το άφησα στη θέση του.
Και κάθε λίγο το σήκωνα προσεκτικά κι ακουμπούσα τα χείλη μου
Στο σημείο που και τα δικά της είχαν αγγίξει το χείλος του ποτηριού

Έβρεχα τα χείλη μου για μέρες
Κι όσο δεν έπαιρνα μήνυμα, τόσο πιο πικρή γινόταν η γεύση

Όταν την είδα στη διαδήλωση
Μου είπε πως το αύριο δεν είναι στα χέρια κανενός -
Κι εγώ της αποκρίθηκα πως ακόμα ελπίζω.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

για δυό θεατές




Έχεις δυό θεατές στο αμφιθέατρο πάλι
Κι αν δεν ήταν αυτοί μέσα κει, θεωρείς
Πως θα γλύτωνες χρόνου σπατάλη
Θα ' χες πάει στο σπίτι σου από νωρίς.

Τους κοιτάς και μετράς τελικά αν συμφέρει
Μία ώρα μονόλογος για δυό θεατές
Κι αν θα τον καταλάβουν, που φαίνονται γέροι
Κι έργα τέτοια τα βρισκουν "πατάτες καυτές"...

Τα δυο άτομα φαίνονται να 'ναι ζευγάρι
Και σαν να 'τανε πρόσωπα περιωπής
Την παράσταση δίνεις, τους κάνεις τη χάρη
Ως το τέλος, που με κακεντρέχεια θα πεις

"Ω χειμέρια νάρκη, τι πέος κατείχες
Ω μακρά αγρανάπαυση τι αιδοίο κρατείς
Και ποιανού ειν' αυτές οι ηβικές μαύρες τριχες
Που πετούν στην σκηνή, μα δεν χειροκροτείς"

Δεν σ' ακούσαν, παρότι παρακολουθούσαν
Τον ανόητο ρόλο που είχες υποδυθεί
Και γενναιόδωρα τώρα παλαμάκια χτυπούσαν
Κι ειπες: μόν' ο αγνώμων δεν θα υποκλιθεί

Το γελοίο καπέλο σου πρόθυμα  βγάζεις
Ταπεινά υποκλίνεται και χαμογελάς
Βγάζεις και το γιλέκο, μούσκεμα, στάζεις
Και πηδας στην πλατεία, τρέχεις και τους φιλάς

Ο μονόλογος είναι ανιαρός. Πως να ελπίζεις
Με όποια ερμηνεία, να δακρύσει κανείς;
Μόνο οι δύο θεατές που πια αναγνωρίζεις
Σ' αυτούς, βουρκωμένους, τους δικούς σου γονείς.


Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Ξεκόλα απ' αυτή την σχιζοφρένεια, Επιτέλους



[Σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά το συμβάν αναρτώ αυτό το σχόλιο πάλι, χωρίς να θυμάμαι για ποιό λόγο το είχα αποσύρει στα "προσχέδια"... Μάλλον κατά λάθος.
Μιλά για μια σχιζοφρένεια.

Εύχομαι αυτή η σχιζοφρένεια να γιατρευτεί. Αλλά καλύτερα να κάνουμε κάτι πιότερο από το να ευχόμαστε.
Θέλω η απεργία να τους ταράξει όσο καμία άλλη πριν. Ελπίζω να συμβάλει στην πρόοδο της ανασύστασης της αξιοπρέπειας του εργάτη, με την μαζική ανασύνταξη του κινήματός του.

Εχει παραγίνει το θράσος του βιαστή του.  Επιτέλους (!), κάποια στιγμή πρέπει ο εργάτης να του κόψει τ' αρ....α

❇❇❇❇❇

σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας;


Παρατηρώ αυτήν την φωτογραφία (την οποία δανείσθηκα απο τον Κόκκινο Τύπο).

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η πλοκή - η συμπλοκή μεταξύ της αγανακτισμένης εργάτριας και του αστυνομικού, οι οποίοι είναι και οι πρωταγωνιστές του δράματος.

Συμφωνώ, παρεμπιπτόντως, με την λεζάντα.
Όντως, κυβερνήσεις μπορεί να πέσουν από την δράση ενός εργατικού κινήματος σε ανάταση και όχι μόνο. Kράτη μπορεί να διαλυθούν, συστήματα ν’ αλλάξουν.

Παρατηρώντας τους κομπάρσους του δράματος, τους οποίους το πλάνο της φωτογραφίας απεικονίζει ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται σε απόσταση από αυτούς, η πλοκή που υπονοεί η φωτογραφία αποκτά πρόσθετo ενδιαφέρον.

Από δεξιά, κάποιος σχεδόν κρύβεται πίσω από την κολώνα του κτηρίου.
Φοβάται;

Δίπλα από αυτόν, κάποια (ή κάποιος) βρίσκει αρκετό ενδιαφέρον στα δρώμενα της σκηνής για να τα φωτογραφίσει.

Το άλλο άτομο δίπλα της (του), απλά έχει σταθεί στο πεζοδρόμιο και παρακολουθεί.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα τρία άτομα δείχνουν να είναι ουδέτεροι θεατές. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει παράγει υπέρβαρα πολλούς ουδέτερους θεατές. Να ρωτήσω: αυτοί θα πάρουν λέτε μέρος σε μια συμπλοκή εργαζόμενων με το κράτος;

Ο πλέον ενδιαφέρον «παίχτης» είναι αυτός με το κόκκινο (χρώμα που διάλεξε ο τύπος!) μπλουζάκι, που στέκεται σχεδόν δίπλα από τους συμπλεκόμενους. Σηκώνει ένα μεγάλο χαρτοφύλακα, ή μια δημοσιογραφική κάμερα στη θήκη της, ή …,  τέλος πάντων, δώστε την δική σας ερμηνεία ως προς το τι σηκώνει... Το ενδιαφέρον είναι ότι γελάει. Μου θυμίζει κάπως έναν κόπανο που γελούσε βλέποντας σε βίντεο τον αρχι-ναζί να κτυπάει την Κανέλλη...

Όμως, για να πούμε και του «στραβού το δίκιο», ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι μπορεί να γελάει και με την έκφραση του προσώπου του μπάτσου. Είναι για γέλια, δεν το συζητάω...

Το προβλημα είναι ότι η φωτογραφία εκφράζει και μια σχιζοφρενική σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας στον κακό μας καιρό. Και συνεχίζεται.


Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Βασιλεύει η σιγή




Το ξύπνησε κάτι. Μα τί? Βασιλεύει η σιγή.
Το καντήλι σβηστό. Έχει κάψει το λάδι του.
Μήτε ψίθυρος, μηδέ οιμωγή
5 π.μ., στο σκοτάδι του.

Η πρώτη του σκέψη για εκείνη -
Έκανε τα φτερά του αγκαλιά του
Μα κείνη κοιμάται σε άγνοιας κλίνη
Δεν ακούει τη λαλιά του.

Ώρες, και αφού πια ξημερώσει
Θα πλησιάσει αργά το κλουβί του
Να του πει, θα τ' απελευθερώσει

Κι αυτό θα 'ναι η ανταμοιβή του!
Μα την θύρα που ανοίγει κοιτάζει
Κι όμως, να φτερουγίσει διστάζει...

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Διαπραγμάτευση" με Όρους Θεωρίας Παιγνίου;





Αναδημοσιευση - ολόκληρου του κειμένου [με μικρές προσαρμογές]



Α

Μετά τις εκλογές του Γενάρη και αρκετά νωρίς στην πορεία της “διαπραγμάτευσης” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους “εταίρους της”, ο Βαρουφάκης, εκπρόσωπος τότε της κυβέρνησης στο τραπέζι αυτής της “διαπραγμάτευσης”, προσπάθησε να αρνηθεί ότι σαν ειδικός  της Θεωρίας Παιγνίου [Game Theory] είχε οποιαδήποτε πρόθεση να την εφαρμόσει στην πράξη.

Στο άρθρο του στην New York Times, με τίτλο No Time for Games in Europe [Δεν Είναι Καιρός για Παίγνια στην Ευρώπη], στις 16 Φεβρουαρίου, λέει:
«Γράφω αυτό το κομμάτι στο περιθώριο μιας κρίσιμης διαπραγμάτευσης 

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Η δική μας υπόσχεση



Μου λέει "ο κόσμος στον Υπαρκτό προτίμησε πλεόνασμα ελευθερίας... Αυτό το πλεόνασμα δεν θέλει να το κάνει έλλειμμα ελευθερίας, γι αυτό και δεν επιστρέφει στον σοσιαλισμό"

Όταν τα θύματα της καπιταλιστικής σαγήνης στον "υπαρκτο σοσιαλισμό" ονειρευόντουσαν καπιταλισμό, οι εικόνες του ονείρου ήταν οι καταναλωτικές βιτρίνες των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων του "ελεύθερου κόσμου" που δίναν υπόσχεση ηδονής, και όχι η βρώμα και η δυσωδία των παραγκουπόλεων του τότε "τρίτου κοσμου", όχι η μυρωδιά του θανάτου που θεωρούσαν δεδομένο ότι είχαν αφήσει πίσω. Η ποικιλομορφία και η πληθώρα των αντικειμένων πόθου στις βιτρίνες ήταν "τεκμήριο" της οικονομικής υπεροχής του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός είχε καταστεί για πολλους το "ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού".

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Στο δέλτα






Πάνω στην επιφάνεια των μωσαϊκών στο πάτωμα, η εικόνα μιμείται την πραγματικότητα - την πατούν στρατιώτες που μπαίνουν σ' αλλόθρησκο χώρο δεήσεων, σε ακατανόητη γλώσσα.

Στον ποταμό που διέκοψε τα ίχνη τους, αναδύονται επίβουλα μάτια τεράστιας σαύρας απο τον κίτρινο βούρκο - η διέγερση  θα πλησιάσει την όχθη της, όπου το χορτοφάγο θα  σκύψει να πιεί

Κατεβαίνουν κλωνάρια και κόκκαλα, και στην λάσπη που σέρνεται, η μασέλα με δόντια φθαρμένα που χαμογελά ειρωνικά στο ακόρεστο δίψας, θα φτάσει το δέλτα για διάπλατο πέλαγος.



Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Το δέρμα σου




Το δέρμα σου είν' ένα όριο που ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε σένα. Απ' όλα τα άπειρα, δυναμικά περιγράμματα αυτού του ορίου, εκείνο που φαίνεται όταν σταθείς ν' αντικρύσεις τον άλλο, ή και το κάτοπτρο, παίρνει το σχήμα που σε καθορίζει σαν " πρόσωπο". Και πόσο ανεκτίμητο είναι το δέρμα για το πρόσωπό σου, μπορείς να συλλάβεις μονάχα με την φαντασία: το πρόσωπο δίχως το δέρμα του... είναι μια εικόνα  αχαλίνωτης φρίκης... Προσπέρνα την γρήγορα τώρα!

Το δέρμα σου είναι ο τόπος συνάντησης και επαφής του "εγώ" με τον κόσμο.
Και διόλου παράδοξο που η υπέρβαση αυτού του ορίου σου, όποιο και να 'ναι το χρώμα του, θα φανερώνει χωρίς εξαιρέσεις το κόκκινο πόνου και ηδονής;

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Old clockwork (παλιό ρολόι)


Old clockwork

Εμφανίζονται καινούριες ιδέες μέσα από το παλιό, πολύ παλιό καπιταλιστικό σύστημα;

Η απάντηση πρέπει να είναι αναγκαστικά αντιφατική? Βεβαίως κι εμφανιζονται... Όμως, η παραγωγή νεωτερισμών είναι η παλιότερη ιδέα και πρακτική του καπιταλισμού. Ανανεώνει συνεχώς τα προϊόντα-εμπορεύματά του και τους τρόπους παραγωγής των, για να τρέφει την μεγαλυτερη δεισιδαιμονία, την πίστη στην αρχαία θεότητά του: το κέρδος. 

Μια πιο νέα ιδέα είναι ότι το κέρδος δεν είναι αναγκαιότητα. Τουναντίον, το πέρασμα από την αναγκαιότητα στην ελευθερία προϋποθέτει την κατάργηση του κέρδους, ως κινητήριας δύναμης για την παραγωγή. Και πως μόνο τότε, απελευθερωμένοι, θα παψουμε να είμαστε ματαιόδοξοι εικονολάτρες.


Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Ο Σιδερής





Χτες τ' απόγευμα έγινε η κηδεία του Σιδερή, στις Ράχες Ικαρίας, στην οποία παρευρέθηκαν σχεδόν όλοι οι συγχωριανοί του.

Ο Σιδερής είχε βγει σε σύνταξη πρόσφατα, κι επέστρεψε στην Ικαρία όπου γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια.  Ήταν ένας καλότατος άνθρωπος, που δεν είχε βλάψει ποτέ κανέναν. Υπόδειγμα οικογενειάρχη, τίμιος, γνήσιος, συντρεχτικός κοινωνικός, με πολύ χιούμορ, και "καλοπαρέα". Τον αγαπούσαν όλοι στην περιοχή... Και τον έκλαψαν όλοι...

Ο Σιδερής έπαθε ένα μοιραίο ατύχημα κόβοντας ξύλα.