Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Είναι δοσίλογοι! Αυτό γιατί να μην λέγεται; Είναι ψέμα;




Στο κείμενο της ερώτησης βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προς τον Υπουργό Οικονομικών σχετικά με την ιδιωτικοποίηση της ΟΠΑΠ ΑΕ διαβαζουμε τα εξής:

«Η πλήρης ιδιωτικοποίηση της ΟΠΑΠ ΑΕ μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, που βρίσκεται υπό εξέλιξη, αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η ΟΠΑΠ ΑΕ είναι διαχρονικά μια από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, συμβάλλοντας σημαντικά στα κρατικά έσοδα. Η πώληση του μεριδίου του Δημοσίου στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί παρά να αποδειχθεί ζημιογόνα, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη οι προοπτικές κερδοφορίας του οργανισμού. Σύμφωνα με το επιχειρησιακό σχέδιο της ΟΠΑΠ ΑΕ, τα επόμενα 10 χρόνια τα καθαρά κέρδη του οργανισμού αναμένεται να πολλαπλασιαστούν και να ξεπεράσουν τα 3 δις €. Εκτιμάται, έτσι, ότι τα κέρδη του Δημοσίου, πέραν της φορολογίας, μπορεί και να ξεπεράσουν το 1 δις €, ποσό πολύ υψηλότερο από το διαφαινόμενο τίμημα πώλησης».

Πολύ σωστά τα επισημαίνουν αυτά. Όμως η εν λόγω ερώτηση προκαλεί άλλη μιαν ερώτηση για τους ίδιους και το κόμμα τους: τι θα κάνετε εσείς, κύριοι, όταν θα πάρετε την διακυβέρνηση αυτής της πολύπαθης χώρας, πράγμα που θεωρείτε βέβαιο; Μήπως δεσμευόσαστε να πάρετε πίσω τον κλεμμένο πλούτο της. Όχι βέβαια. Τι μας λέτε λοιπόν; Έτσι απλά,

«εμείς θα βάλουμε τάξη, κι ότι κλέψανε, ας πάει στο διάολο…»

Αλλά γιατί, κύριοι, θα πρέπει να δεχτούμε σαν πεπρωμένο ότι πρέπει να διαγράψουμε αυτά που μας κλέψανε και μας χρωστάνε και να δεχτούμε σαν ιερή υποχρέωση να τους αποπληρώνουμε εφόρου ζωής αυτά που οι ίδιοι αποφάσισαν ότι τους χρωστάμε. Επειδή αυτό είναι το "εφικτό";

Ο Ριζοσπάστης, αναφέρεται στο αίσχος της αποκρατικοποίησης του ΟΠΑΠ δίνοντας τον τίτλο  «Στους ιδιώτες με «αντίτιμο» 652 εκατ. ευρώ!» Γράφει:

Στους ιδιώτες και το επιχειρηματικό σχήμα Εmma Delta (συμφερόντων Μελισσανίδη και άλλων «επενδυτών) πέρασε το 33% του κρατικού μετοχικού πακέτου στον ΟΠΑΠ, η πλήρης ιδιωτικοποίηση του οποίου ολοκληρώθηκε χτες από το «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου» (ΤΑΙΠΕΔ).

Η συγκυβέρνηση με δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα έσπευσε να διαφημίσει την «επιτυχία», κάνοντας λόγο για την «πρώτη μεγάλη αποκρατικοποίηση» που, σύμφωνα με τους ίδιους, αποδεικνύει την «εμπιστοσύνη των επενδυτικών κεφαλαίων στην ελληνική οικονομία». Με κράχτη τη διάλυση μισθών και εργατικών δικαιωμάτων στέλνουν το σινιάλο στα μονοπώλια και άλλους καραδοκούντες «επενδυτές» για την «αποφασιστικότητα» της συγκυβέρνησης να κλιμακώσει τις ιδιωτικοποιήσεις, προκειμένου, όπως ισχυρίζονται, να «επισπευστεί η έξοδος της χώρας από την κρίση με τους ταχύτερους δυνατούς χρόνους και επωφελέστερους όρους για την εθνική οικονομία». Το σύνολο των «εισπράξεων», μέχρι και την τελευταία δεκάρα, από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα πάει αποκλειστικά στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους, διασφαλίζοντας τα κράτη και τις κυβερνήσεις της ΕΕ και το ΔΝΤ, στους οποίους, κατά κύριο λόγο, έχει περιέλθει η εμφανιζόμενη «οφειλή». Το ΤΑΙΠΕΔ, μέσα σε προθεσμία 10 ημερών, αποδίδει το αντίτιμο κάθε ιδιωτικοποίησης σε «ειδικό ταμείο», προκειμένου στη συνέχεια να το περάσουν στους μεγαλοπιστωτές τους.

Το αντίτιμο για την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ διαμορφώθηκε στα 652 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με τους ισολογισμούς των τελευταίων ετών τα καθαρά κέρδη του Οργανισμού (μετά από φόρους) εμφανίζονται ως εξής: 2012: 508,5 εκατ. ευρώ, 2011: 524,6 εκατ,. 2010: 572,4 εκατ., 2009: 598,7 εκατ., 2008: 728,5 εκατ., 2007: 571,5 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, στην εξαετία 2007 με 2012 ξεπέρασαν τα 3,5 δισ. ευρώ και μάλιστα αποδείχνονται απόλυτα ανθεκτικά ακόμη σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης.

Η «Emma Delta», που ήταν και η μόνη που πέρασε στην τελική φάση του διαγωνισμού, αποτελεί σύμπραξη του μεγαλοεπιχειρηματία Γ. Μελισσανίδη με την τσεχικών συμφερόντων «PPF Group», ενώ με μικρότερα ποσοστά συμμετέχουν η ιταλική «Lottomatica» και ο όμιλος Κοπελούζου.

****    
Η  πρώτη αποκρατικοποίηση, μαζί με τις άλλες που έχουν σειρά, συνιστά μια σκανδαλώδη πράξη ανυπολόγιστων διαστάσεων. Και το γεγονός ότι η δεξιά, άκρα μεσαία και αριστερίζουσα, βασανίζοντας την γλώσσα των ελλήνων, πιπιλίζει εθνικιστικές καραμέλες δεν πρέπει να αποτρέπει τους κομμουνιστές να χαρακτηρίζουν την διαδικασία αυτή και με όρους που οι σχεδιαστές και εκτελεστές της χρησιμοποιούν: εκτός από τον πεντακάθαρο χαρακτήρα ταξικής σκοπιμότητας που έχει (καταλήστευση της εργατική τάξης και του υπόλοιπου λαού από μια χούφτα πιτσικόμηδες) είναι και πεντακάθαρη ληστεία του εθνικού πλούτου και, σαν τέτοια, η διαδικασία αυτή συνιστά εθνική προδοσία. Γιατί;

  • Διότι, αυτή η κερδοφόρα κρατική επιχείρηση που πουλιέται, είναι μέρος ενός συνόλου που πουλιέται σε τιμές εξευτελιστικά χαμηλότερες από την αξία του, και το σύνολο αυτό είναι ο δημόσιος πλούτος της χώρας
  • και διοτι  όπως σωστά γράφει ο Ριζοσπάστης «το σύνολο των «εισπράξεων», μέχρι και την τελευταία δεκάρα, από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα πάει αποκλειστικά στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους»
  • Και διότι το κρατικό χρέος είναι μεν δημιούργημα την αστικής τάξης «φιλοτεχνημένο» σε συνεργασία με τους ξένους εταίρους, πάτρωνες, νταβατζήδες, επιβήτορες της (ότι βρισιά θέλεις βάλτην εδώ, ταιριάζει), αλλά αυτοί που καλούνται να πληρώσουν είναι οι εργαζόμενοι έλληνες πολίτες, δηλαδή η ψυχή του έθνους, η ζωντανή υλική του υπόσταση.  

Αυτή η κλίκα που κυβερνάει τον τόπο, με ψυχοπαθολογικού είδους ανοχή της πλειονότητας του κόσμου που τους υποφέρει, εκτός από όρνεα στην σχέση τους με «εμάς» είναι και δουλικά, αντεθνικά σκυλιά που γλύφουν τα πόδια των ξένων κυρίων τους. Κι εφόσον από κοινού λεηλατούν και πιλατεύουν τη χώρα, το έθνος (να το πούμε με την γλώσσα τους), αρπάζοντας ότι πλούτο έχει και δεν έχει, όντως είναι δοσίλογοι.

Αυτά γιατί να μην λέγονται. Είναι ψέματα;
Μ

5 σχόλια:

  1. Νομίζω πως κάνεις ένα καταφανέστατο λάθος. Η αστική τάξη είναι φύση αδύνατον να είναι "δωσιλογική" εφόσον αυτή είναι η ενσάρκωση του "έθνους".
    "Εθνικό συμφέρον" είναι το συμφέρον της αστικής τάξης. Εάν αυτό δεν ταυτίζεται και με το συμφέρον του λαού, τόσο το χειρότερο για τον δεύτερο.
    Για αυτό λοιπόν εμείς δεν μιλάμε για το "έθνος". Γιατί είναι τα συμφέροντα του λαού που μας ενδιαφέρουν. Όχι αυτά του "έθνους".
    Άλωστε και ιστορικά, όποτε οι κομμουνιστές προέβαλαν τον όρο "εθνικό", πάντα στόχευαν και συμμαχία με κομμάτι (τουλάχιστον) κάποιας υποτιθέμενης "εθνικής" αστικής τάξης.
    Υπάρχει κάποιο τέτοιο ζήτημα τώρα, ή θεωρείς πως οι έννοιες "λαός" και "έθνος" ταυτίζονται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α) trash

    καλώς όρισες.

    Μπορεί να κάνω και λάθος. Για να μου δείξεις όμως με τι τρόπο το λάθος μου είναι «καταφανέστατο» για σένα πρώτα πρέπει να αποδείξεις τους ισχυρισμούς σου, οι οποίοι μου φαίνονται κάπως αυθαίρετοι όπως τους εκφράζεις εδώ. Ας το δούμε.

    Λες: «Η αστική τάξη είναι φύση αδύνατον να είναι "δοσίλογοι" εφόσον αυτή είναι η ενσάρκωση του "έθνους"».

    Εδώ υποθέτω ότι αστειεύεσαι… αν όχι, τότε εξήγησε τον ισχυρισμό σου ότι «η αστική τάξη είναι η ενσάρκωση του έθνους». Ή μήπως είναι έτσι, απλά επειδή έτσι δημοκοπικά ισχυρίζεται πάντα η ίδια;

    Λες: «"Εθνικό συμφέρον" είναι το συμφέρον της αστικής τάξης. Εάν αυτό δεν ταυτίζεται και με το συμφέρον του λαού, τόσο το χειρότερο για τον δεύτερο.
    Για αυτό λοιπόν εμείς δεν μιλάμε για το "έθνος". Γιατί είναι τα συμφέροντα του λαού που μας ενδιαφέρουν. Όχι αυτά του "έθνους".
    Αλώστε και ιστορικά, όποτε οι κομμουνιστές προέβαλαν τον όρο "εθνικό", πάντα στόχευαν και συμμαχία με κομμάτι (τουλάχιστον) κάποιας υποτιθέμενης "εθνικής" αστικής τάξης.
    Υπάρχει κάποιο τέτοιο ζήτημα τώρα, ή θεωρείς πως οι έννοιες "λαός" και "έθνος" ταυτίζονται;»

    Εγώ ισχυρίζομαι ότι η «ενσάρκωση» του έθνους δεν μπορεί παρά να είναι ο λαός που ταυτίζεται με την έννοια «έθνος» (ολόκληρος ο λαός της αν θέλεις). Έχω επίγνωση όμως ότι ο δικός μου ισχυρισμός (όπως και ο δικός σου) είναι καθαρά αξιωματικός.

    Στο ερώτημα σου αν «Υπάρχει κάποιο τέτοιο ζήτημα συμμαχίας με κομμάτι (τουλάχιστον) κάποιας υποτιθέμενης "εθνικής" αστικής τάξης», η απάντηση μου είναι κατηγορηματική: Όχι!! Τέτοιο ζήτημα έπ’ ουδενί μπορεί να υπάρξει όταν βλέπεις την αστική τάξη με την δική μου ματιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Β) Για το αν θεωρώ πως «οι έννοιες "λαός" και "έθνος" ταυτίζονται»: Καταρχήν δεν ταυτίζω την έννοια «έθνος» με την έννοια «αστική τάξη», και τολμώ να πω ότι «ουαί κι αλίμονο» μας αν κάνουμε ένα τόσο χοντροκομμένο λάθος. Ο «λαός» συνιστά την υλική υπόσταση του «έθνους», πέρα από την μεταφυσική διάσταση που προσδίδουν στην έννοια αυτή οι αστοί κι οι ιερωμένοι. Που σημαίνει ότι ταυτίζω το «έθνος» αυστηρά και μόνο με την έννοια αυτού που ο λαός θεωρεί ταυτότητα του. Το όλο οικοδόμημα των αστών που εμποτίζεται από την έννοια «έθνος» βασίζεται όχι στην ταύτιση του «έθνους» με τον «λαό», αλλά στην σύγχυση της έννοιας «έθνος» με την έννοια «πατρίδα», «χώρα», από την οποία ο λαός αποξενώνεται αν δεν συμφωνεί με αυτούς που τον κυβερνούν. Διαχωρίζοντας τον «λαό» από το «έθνος», μπορούν κάλλιστα να προσεταιριστούν το «έθνος» και να επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα στο ονομα του «έθνους».

    Για να αντιπαρατεθείς στους αστούς πρέπει να πείσεις το λαό ότι δεν μπορεί ποτέ να είναι «εθνικό» κάτι που είναι «αντιλαϊκό». Να πείσεις ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι «προς όφελος του έθνους» όταν αυτό προσβάλει αυτό που ο λαός θεωρεί ταυτότητα του. Κι αυτό δεν μπορείς να το κάνεις αν ο λαός δεν θεωρήσει «έθνος» την δική του ταυτότητα. Πολύ λιγότερο αν ταυτίζεις το «έθνος» με την Αστική τάξη.

    Με την έννοια αυτή, ισχυρίζομαι ότι στο βαθμό που η αστική τάξη προδίδει τα συμφέροντα του «λαού», ή προσβάλει κατάφορα αυτό που ο λαός αναγνωρίζει ως ταυτότητα του, με κίνητρο την εξυπηρετηση αποκλειστικά των δικών της ταξικών συμφερόντων , τότε σαν τάξη είναι δοσίλογη και εθνοπροδοτική.

    Αυτό, το ότι η αστική τάξη είναι δοσίλογη και εθνοπροδοτική, το εννοώ χωρίς παράλληλα να αγνοώ την ιδιότητα της που απορρέει από την φύση της σαν τάξη και την θεμελιώδη αντίθεση της με την εργατική τάξη – μια φύση εκμεταλλευτική και παρασιτική, και μια αντίθεση αξεπέραστη. Η παρότρυνση μου προς τους κομμουνιστές είναι να βουλώσουν το στόμα των αστών, αντιστρέφοντας τους όρους τους - το στόμα των αστών που, παρά το όργιο ξεπουλήματος κάθε αξίας, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικής αξιοπρέπειας αυτού του λαού, τολμούν αυτοχαρακτηρίζονται «εκφραστές του έθνους».

    Αν τώρα υπονοείς ότι αυτή παρότρυνση κρύβει κάποια επιθυμία μου για συμμαχία της εργατικής τάξης, σε οποιαδήποτε περίπτωση, με την αστική τάξη, τι να πω… Είναι σαν μου λες ότι ισχυρίζομαι ότι οι σημερινοί Τσολάκογλου ανήκουν στην αστική και, παρόλα αυτά, προτείνω συμμαχία με δαύτους…. Αν είναι δυνατόν!!!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. A nation is a historically constituted, stable community of people, formed on the basis of a common language, territory, economic life, and psychological make-up manifested in a common culture.
    (J. V. Stalin, Marxism and the National Question)

    repeat: A nation is a historically constituted, stable community of people

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κοίτα, το « ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα» το γνωρίζω. Αν θα το ξανακοιτάξεις δεν αναιρεί τα όσα λέω. Και ο Στάλιν βάζει το ζήτημα του να μην παραδώσουμε τα «έθνη» στις «εθνικές αστικές τάξεις τους» εξάλλου.

    Το θέμα που βάζω εγώ, είναι άλλο. Λέω πως εφόσον ο όρος «έθνος» είναι υπερταξικός, και περιλαμβάνει υποχρεωτικά και την αστική τάξη, δεν μπορεί παρά να της παραδίδει και την ηγεσία του έθνους. Και αυτό γιατί η αστκή τάξη ή θα ηγεμονεύει του «έθνους» ή θα εξαλειφθεί. Αλλά εμείς δεν μιλάμε για ένα υποτιθέμενο φανταστικό «έθνος» που θα αναπτύσεται σε συνθήκες σοσιαλισμού όπου η αστική τάξη θα έχει εξαλειφθεί, αλλά για το σημερινό. Και αυτό το λέω γιατί αν μπούμε στο τρυπάκι να πούμε πως η αστική τάξη έχει «προδώσει» την «εθνική αποστολή» της, τότε αναγκαστικά προκύπτει πως θα μπορούσε να υπάρξει και μία «καλή» εθνική αστική τάξη, που δεν θα την πρόδιδε τάχα. Με κάτι τέτοιες αναλύσεις χάσαμε εξάλλου την επανάσταση την δεκαετία του ’40, όταν θεωρήσαμε «εθνικό» το
    αγγλόφιλο κομμάτι της αστικής τάξης και «δωσιλογικό» το γεμανόφιλο. Όταν προέκυψαν οι εγγλέζικες ξιφολόγχες μπροστά μας ήταν αργά για δάκρυα...

    Εάν άλωστε οι έννοιες «έθνος» και «λαός» ταυτίζονταν, δεν θα χρειάζονταν να τις διαχωρίζουμε τόσο προσεκτικά. Ούτε για «εθνική εξουσία», ούτε για «εθνική οικονομία» κάνουμε λόγο. «Εθνική οικονομία» έχουμε εξάλλου, «λαϊκή οικονομία» δεν έχουμε. Και δεν νομίζω πως χρειάζεται παραπάνω κουβέντα για το αν το «λαϊκή εξουσία» με το «εθνική εξουσία», μπορεί να ταυτίζονται έστω και στο ελάχιστο σαν έννοιες...

    Τέλος και για να μην υπάρχει κάποια παρεξήγηση, δεν σου φορτώνω τίποτα. Επισημαίνω απλά τις προεκτάσεις μιας «εθνοκεντρικής» (αν το θες έτσι) ανάλυσης.
    Είναι το κλασσικό σφάλμα που είχαν κάνει οι Μαοϊκοί, και τους οδήγησε όπου τους οδήγησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή