V.I. Lenin-Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

V.I. Lenin

“Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο” (26 Ιούλη 1915)

Από το Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2013

Σ’ ένα αντιδραστικό πόλεμο μια επαναστατική τάξη δεν μπορεί παρά να εύχεται την ήττα της κυβέρνησής της.

Αυτό είναι αξίωμα. Και το αξίωμα αυτό το αμφισβητούν μόνο οι συνειδητοί οπαδοί ή οι ανίκανοι υπηρέτες των σοσιαλσοβινιστών. Στους πρώτους ανήκει, λόγου χάρη, ο Σεμκόβσκι της Οργανωτικής Επιτροπής (αρ. φυλ. 2 της Ισβέστιγιά του). Στους τελευταίους ο Τρότσκι και ο Μπουκβογέντ και στη Γερμανία ο Κάουτσκι.

[…]

Επαναστατική δράση […] ενάντια στην κυβέρνησή σου στη διάρκεια του πολέμου σημαίνει, αναμφισβήτητα, αναντίρρητα, όχι μόνο να εύχεσαι να ηττηθεί η κυβέρνησή σου αλλά και να συμβάλλεις έμπρακτα σ’ αυτήν την ήττα. (Για έναν ‘οξυδερκή αναγνώστη’: Αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι ‘πρέπει να ανατινάζονται οι γέφυρες’, να οργανώνονται αποτυχημένες απεργίες ενάντια στον πόλεμο και γενικά να βοηθιέται η κυβέρνηση για να επιφέρει ήττα στους επαναστάτες).

[…]

Η απόφαση της Βέρνης (Σοτσιάλ-Ντεμοκράτ, αρ. φυλ. 40) για να βοηθήσει τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να σκέπτονται, ξεκαθάρισε ότι: Σε όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες το προλεταριάτο πρέπει σήμερα να εύχεται την ήττα της κυβέρνησής του.

[…]

Επανάσταση σε καιρό πολέμου σημαίνει εμφύλιος πόλεμος, η μετατροπή, όμως, του πολέμου των κυβερνήσεων σε εμφύλιο πόλεμο, από το ένα μέρος, διευκολύνεται από τις στρατιωτικές αποτυχίες (από την ‘ήττα’) των κυβερνήσεων, ενώ, από το άλλο μέρος, είναι αδύνατο, τείνοντας στην πράξη προς μια τέτοια μετατροπή να μη συμβάλλεις έτσι στην ήττα.

Γι’ αυτό και οι σοβινιστές (με την Οργανωτική Επιτροπή, με την ομάδα Τσχεϊτζε) απορρίπτουν το ‘σύνθημα’ της ήτας, γιατί και μόνο του το σύνθημα αυτό σημαίνει συνεπές προσκλητήριο για επαναστατικήδ ράση ενάντια στην κυβέρνησή σου στη διάρκεια του πολέμου. Χωρίς όμως τέτοια δράση οι πιο υπέρ…επαναστατικές φράσεις για πόλεμο κατά ‘του πολέμου και των όρων κτλ.’ δεν αξίζουν πεντάρα τσακιστή.

Όποιος θα ήθελε σοβαρά να ανασκευάσει το ‘σύνθημα’ της ήττας της κυβέρνησής του στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο θα έπρεπε να αποδείξει 1) ότι ο πόλεμος του 1914-1915 δεν είναι αντιδραστικός· ή 2) ότι η επανάσταση σε σύνδεση μ’ αυτόν δεν είναι δυνατό να γίνει· ή 3) ότι είναι αδύνατη μια συνάντηση και αλληλοϋποστήριξη των επαναστατικών κινημάτων σ’ όλες τις εμπόλεμες χώρες. Το τελευταίο επιχείρημα έχει ιδιαίτερη σημασία για τη Ρωσία επειδή είναι η πιο καθυστερημένη χώρα, όπου είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί άμεσα μια σοσιαλιστική επανάσταση. Γι’ αυτό ακριβώς οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες ήταν αναγκαστικά οι πρώτοι που διατύπωσαν ‘θεωρητικά και πρακτικά’ το ‘σύνθημα’ της ήττας.

[…]

Οι αντίπαλοι του συνθήματος της ήττας φοβούνται, απλούστατα, τον ίδιο τον εαυτό τους όταν δε θέλοιυν να δουν κατάματα το ολοφάνερο γεγονός της αδιάρρηκτης σύνδεσης που υπάρχει ανάμεσα στην επαναστατική ζύμωση ενάντια στην κυβέρνηση και τη συμβολή στην ήττα της.

[…]

Μια συννενόηση για επαναστατική δράση, έστω και σε μια μόνη χώρα, χωρίς να μιλάμε για μια σειρά χώρες, είναι πραγματοποιήσιμη μόνο με τη δύναμη του παραδείγματος ορισμένων σοβαρών επαναστατικών εκδηλώσεων, με το πέρασμα στην πραγματοποίησή τους, με την ανάπτυξή τους. Μα ένα τέτοιο ξεκίνημα δεν είναι πάλι κατορθωτό χωρίς να εύχεται κανείς την ήττα και χωρίς να συμβάλλει σ’ αυτ΄ν την ήττα. Η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο δεν μπορεί να ‘φτιαχτεί’, όπως δεν μπορεί να ‘φτιάξει' κανείς επανάσταση –η μετατροπή αυτή προκύπτει από μια ολόκληρη σειρά πολύμορφα φαινόμενα, πλευρές, μικροχαρακτηριστικά, ιδιότητες και συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και μια τέτοια ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχτεί χωρίς μια σειρά στρατιωτικές αποτυχίες και ήττες εκείνων των κυβερνήσεων που τους καταφέρουν χτυπήματα οι ίδιες οι καταπιεζόμενες τάξεις τους.

Το να παραιτείται κανείς από το σύνθημα της ήττας σημαίνει να μετατρέπει την επαναστατικότητά του σε κούφια φρασεολογία είτε σε καθαρή υποκρισία.

Και με τι μας προτείνουν να αντικαταστήσουμε το ‘σύνθημα’ της ήττας; Με το σύνθημα ‘ούτε νίκη, ούτε ήττα’ (Σεμκόβσκι στην Ισβέστιγια, αρ. φυλ. 2. Το ίδιο σύνθημα προτείνει και όλη η Οργανωτική Επιτροπή στο φυλ. Αρ. 1). Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά παράφραση του συνθήματος ‘υπεράσπιση της πατρίδας’! […] Αυτό σημαίνει δικαιολόγηση του σοβινισμού όλων των ιμπεριαλιστικών εθνών, που οι αστικές τους τάξεις είναι πάντα έτοιμες να πουν –και λένε στο λαό—ότι αγωνίζονται ‘μόνο’ ενάντια στην ‘ήττα.’ ‘Το νόημα της ψήφου μας της 4ης Αυγούστου ήταν: Όχι υπέρ του πολέμου αλλά κατά της ήττας’, γράφει στο βιβλίο του ο ηγέτης των οπορτουνιστών Ε. Ντάβιντ. Οι οπαδοί της Οργανωτικής Επιτροπής, μαζί με τον Μπουκβογέντ και τον Τρότσκι, τάσσονονται ολοκληρωτικά με την άποψη του Ντάβιντ όταν υπερασπίζουν το σύνθημα: Ούτε νίκη, ούτε ήττα!

Το σύνθημα αυτό, αν το καλοσκεφτεί κανείς, σημαίνει ‘ταξική ειρήνη’, απάρνηση του ταξικού αγώνα της καταπιεζόμενης τάξεης σ’ όλες τις εμπόλεμες χώρες, γιατί είανι αδύνατο να διεξάγει κανείς ταξικό αγώνα χωρίς να καταφέρει χτυπήματα στη ‘δική του’ αστική τάξη και στη ‘δική του’ κυβέρνηση και το να καταφέρει κανείς σε καιρό πολέμου χτύπημα στην κυβέρνησή του σημαίνει εσχάτη προδοσίσ (προς γνώση του Μπουκβογέντ!), σημαίνει συμβολή στην ήττα της χώρας του. Όποιος παραδέχεται το σύνθημα ‘ούτε νίκη, ούτε ήττα’, αυτός μόνο υποκριτικά μπορεί να είναι υπέρ της ταξικής πάλης, υπέρ της ‘ρήξης της ταξικής ειρήνης’, αυτός στην πράξη παραιτείται από την ανεξάρτητη προλεταριακή πολιτική και επιβάλλει στο προλεταριάτο όλων των εμπόλεμων χωρών ένα καθήκον τελείως αστικό: Να προφυλάξει από την ήττα τις δοσμένες ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις. Η μοναδική πολιτική που σημαίνει ρήξη της ‘ταξικής ειρήνης’, ρήξη πραγματική και όχι στα λόγια, και αναγνώριση της ταξικής πάλης, είναι η πολιτική του να επωφελείται το προλεταριάτο από τις δυσκολίες της κυβέρνήσής του και της αστικής του τάξης για να τις ανατρέψει. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το πετύχει κανείς, δεν μπορεί να το επιδιώκει χωρίς να εύχεται την ήττα της κυβέρνησής του, χωρίς να συμβάλλει σ’ αυτή την ήττα.

[…]

Ο προλετάριος δεν μπορεί ούτε να καταφέρει ταξικό χτύπημα στην κυβέρνησή του, ούτε να δώσει (στην πράξη) το χέριο στον αδελφό του, τον ‘ξένο’ προλετάριο της χώρας που βρίσκεται σε πόλεμο μαζί ‘μας’, χωρίς να διαπράττει ‘εσχάτη προδοσία’, χωρίς να συμβάλλει στην ήττα, χωρίς να βοηθάει στη διάλυση της ‘δικής του’ ιμπεριαλιστικής ‘μεγάλης Δύναμης.’

Όποιος υποστηρίζει το σύνθημα ‘ούτε νίκη, ούτε ήττα’ είναι συνειδητός ή ασυνείδητος σοβινιστής, είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας διαλλακτικός μικροαστός αλλά πάντως είναι εχθρός της προλεταριακής πολιτικής, οπαδός των σημερινών κυβερνήσεων, των σημερινών κυρίαρχων τάξεων.

[…]

Δεν μπορεί να διεγείρει κανείς το μίσος προς την κυβέρνησή του και προς την αστική του τάξη χωρίς να ε΄χυεται την ήττα τους—και δεν μπορεί να είναι κανείς ανυπόκριτος εθχρός της ΄κοινωνικής ειρήνης’ (=της ταξικής ειρήνης) χωρίς να διεγείρει το μίσος προς την κυβέρνησή του και προς την αστική του τάξη!

Οι οπαδοί του συνθήματος ‘ούτε νίκη, ούτε ήττα’ στην πράξη είναι με το μέρος της αστικής τάξης και των οπορτουνιστών αφού ‘δεν πιστεύουν’ στη δυνατότητα μιας διεθνούς επαναστατικής δράσης της εργατικής τάξης ενάντια στις κυβερνήσεις τους, αφού δεν επιθυμούν να βοηθήσουν την ανάπτυξη τέτοιας δράσης –καθήκον αναμφισβήτητα όχι εύκολο, μα μοναδικό άξιο ενός προλετάριου, καθήκον μοναδικά σοσιαλιστικό. Ακριβώς το προλεταριάτο της πιο καθυστερημένης από τις εμπόλεμες μεγάλες Δυνάμεις ήταν εκείνο που υποχρεώθηκε, ιδιαίτερα μπροστά στην επαίσχυντη προδοσία των Γερμανών και των Γάλλων σοσιαλδημοκρατών, να ακολουθήσει με το Κόμμα του μια επαναστατική τακτική, που είναι εντελώς αδύνατη χωρίς την ‘συμβολή στην ήττα’ της κυβέρνησής του, μα που είναι η μοναδική που οδηγεί στην ευρωπαϊκή επανάσταση, στη σταθερή ειρήνη του σοσιαλισμού, στην απολύτρωση της ανθρωπότητας από της φρίκες, τα βάσανα, την αγριότητα και τις θηριωδίες 

απο lenin reloaded