Δίκαιη η οργή, αλλά και αδιέξοδη όταν εξακολουθείς να τους αφήνεις... να σε ξεσκίζουν

Διαβάζω στην Εφημερίδα των Συντακτών τι, κατά ένα συντάκτη της, μας εξοργίζει:

«Οι κάτοικοι αυτής της χώρας θέλουν να μάθουν πότε θα τελειώσει η ύφεση, αν θα χρεοκοπήσουμε και αν θα βγούμε από το ευρώ, για να αποφασίσουν αν θα παντρευτούν, αν θα χωρίσουν, αν θα τεκνοποιήσουν, αν θα στείλουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό, αν θα πάνε στο σουπερμάρκετ, ποια σχολή θα δηλώσουν στο μηχανογραφικό».

Ωραία το θέτεις, θα απαντούσα, αλλά αυτό που θα έπρεπε ήδη να τους είναι σίγουρα  γνωστό είναι ότι, κι αν δεν «χρεοκοπήσουμε» σαν χώρα, έχουμε χρεοκοπήσει σαν λαός και σαν άτομα, η πλειονότητα από εμάς. Όπως επίσης, ακόμα κι αν «τελειώσει η ύφεση» το προβλημα που περιγράφεις θα συνεχισθεί – πολύς καιρός θα περάσει μέχρις ότου (άμποτε) οι «κάτοικοι αυτής της χώρας», πρώτιστα οι νέοι, αποκτήσουν μια αίσθηση ασφάλειας για να τολμήσουν το πλέον φυσικό: να κάνουν οικογένεια χωρίς το σαράκι της ανέχειας και της ανασφάλειας.

   

Kατά τον συντάκτη που δικαίως εξοργίζεται, όπως οι περισσότεροι από μας, 

«Ο προγραμματισμός μιας ολόκληρης ζωής, της καθημερινότητάς μας, εξαρτάται από τα κέφια της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και του Ντράγκι».

Θα απαντούσα ότι ούτε κι αυτό εκφράζει όλη την αλήθεια κι ετσι παραμένει μια σειρά από μισόλογα.Οι Μέρκελ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ Ντράγκι κ.α. είναι απλά εκτελεστικά όργανα του κεφαλαίου, και πιο συγκεκριμένα, όργανα πρώτιστα της ελίτ που ελέγχει παγκοσμιοποιημένο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο προγραμματισμός της ζωής μας εξαρτάται από τις δικές του στρατηγικές επιλογές. Εάν δεν θιχτεί το κεφάλαιο, αν δεν θιχτούν «τα μονοπώλια», όπως λέει «το ανιαρό ΚΚΕ», χαΐρι δεν θα δουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας.

Παρακάτω παρατίθεται η ομολογία προφανώς ενός εργαζόμενου:

«Δεν με πειράζει τόσο που υποαμείβομαι για τη δουλειά που κάνω, την οποία πριν από μερικά χρόνια την έκαναν τρεις άνθρωποι. Πιο πολύ με πειράζει, με εξοργίζει, που κάθε μέρα το αφεντικό μου υπενθυμίζει με νόημα ότι έξω υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια άνεργοι που θα περιμένουν πώς και πώς να μου φάνε τη θέση. Έτσι λοιπόν, οφείλω να ευγνωμονώ και να δηλώνω την πλήρη υποταγή μου στο καλό αφεντικό, που απαιτεί να είμαι στις επάλξεις 16 ώρες τη μέρα, Σάββατα, Κυριακές, αργίες. Και με τον τρόπο αυτό το… κάθε αφεντικό ελέγχει απόλυτα τη ζωή μου. Είμαι τόσο ράκος, ψυχικά και σωματικά, που δεν αντέχω να ακούω ούτε καν τη φωνή μου, να παίξω με το παιδί μου».

Και συνεχίζει:

«Αυτά εξομολογούνται άνθρωποι που «απολαμβάνουν» ακόμα το δικαίωμα στην εργασία. Μόνο που η δουλειά έγινε δουλεία και πλέον, για να εξασφαλίσεις 700 και 1.000 ευρώ, αναγκάζεσαι να ζεις για να δουλεύεις και όχι να δουλεύεις για να ζεις».

Μιαν απάντηση σε τούτο δανείζομαι από τον Ρίζο 

«Δίκαιη η οργή που καταγράφεται σε διάφορες μαρτυρίες. Αλλά και αδιέξοδη όταν ήδη έχεις αφήσει να σου ξηλώσουν το πουλόβερ και διαπραγματεύεσαι αν θα σου αφήνουν μερικές κλωστές να σκεπάζεις τη γύμνια σου.

Η ζημιά έχει γίνει πολύ πριν να υπάρξουν οι άνεργοι στους τρομακτικούς αριθμούς που εμφανίζονται σήμερα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η ένταση του εκβιασμού. Αυτό που όμως δεν αντιμετωπίστηκε στην ώρα του είναι η ίδια η εκμετάλλευση.

Αυτό που δεν δείχτηκε με το όνομά του έγκαιρα και αναλυτικά τόσο που να γίνει το κέντρο της αντιπαράθεσης είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης που ποτέ ο εργάτης δεν πρέπει να ξεχνά ότι πρέπει να ανατρέψει, γιατί η εκμετάλλευση δε γιατρεύεται, δε μαλακώνει, όσο κι αν οι αγώνες αμβλύνουν τις γωνίες. Το γεγονός ότι οι κομμουνιστές εστίαζαν πάντα στον πυρήνα του προβλήματος δε σημαίνει ότι και στο σύνολό του το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εστίαζε εκεί. Αντίθετα, χρόνια και χρόνια κυριαρχίας του ρεφορμισμού, πολύ χειρότερα κυριαρχίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχουν αφήσει βαριά τα σημάδια τους. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα οι γραφίδες της λεγόμενης «αριστεράς» εγκαλούν τους κομμουνιστές, γιατί καλούν τους εργάτες να γίνουν τάξη για τον εαυτό τους, είναι δηλωτικό της μεγάλης μάχης που έχουν να δώσουν οι εργάτες, για να πετάξουν απ' το σβέρκο τους πρώτα τις βδέλλες που παρουσιάζονται ως φίλοι, ώστε δυνατότεροι να μπορέσουν να δώσουν τη μάχη με τον αντίπαλο».

Μ