Το «Αχ» δεν
ακούς.
Κι αν τ’ ακούς, τι
σημαίνει δεν ξέρεις.
Όμως με τον
αναστεναγμό
Στενεύει ο κόσμος σ’
αυτά τα τοιχώματα
Που σχηματίζουν μια
κύστη
Όπου είσαι σφιχτά
στριμωγμένη
Ελπίδα μικρή
Σε σχήμα εμβρύου
Που δεν έχεις ακόμα
αρχίσει να σκέφτεσαι,
Μόνο αισθάνεσαι σαν
να πως δεν προστατεύεσαι πια στο ενυδρείο σου.
Μήπως τάχα
ονειρεύεσαι
Πως κάτι παγώνει το
αμνιοτικό σου υγρό και σε καθηλώνει;
Θα περάσει… ελπίζω
Προτού γεννηθείς, ή
πριν πάρεις σειρά να γεννήσεις τουλάχιστον.
Μέχρι τότε εγώ θα
μετρώ με αγωνία
Τις συσπάσεις σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου