Η κατάρρευση ανακυκλώνεται

Η κατάρρευση ανακυκλώνεται απο αυτοκρατορία

Σε αυτοκρατορία

Και κάθε φορά ο δήμος καταντά κουρελιασμένος όχλος

Αφού εθιστεί στα ποικίλα θεάματα του εξευτελισμού του.

Η κατάρρευση ανακυκλώνεται απο απολυταρχία

Σε απολυταρχία

Και κάθε φορά η χρήση κι η κατάχρηση

Βρίσκει τα σώματά μας και τρέφεται

Κι αυτός, «είτε πράσινος, είτε ενετός»

Αντί να κονιορτοποιήσει το σώμα του μαρμαρωμένου αυτοκράτορα

Και να κάνει υλικό για να σοβατίσει το σπίτι του που έχει καταντήσει ερείπιο

Κάνει πως προσεύχεσαι για την νεκρανάστασή του

Γονυπετής και πεοθηλάζων –

Το υποκείμενο

***

Η ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Μύθοι και πραγματικότητα (1)

Του Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ
μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας

Η Συμφωνία του Λονδίνου στις 27/2/1953 «περί εξωτερικών γερμανικών χρεών» που έχει κυρωθεί με το νόμο 3480 από την Ελληνική Βουλή στις 30/12//1955 (Εφημερίς της Κυβερνήσεως Τεύχος πρώτον αρ. φύλ. 6 σελ. 331) αποτελεί μια συμφωνία ρύθμισης κρατικών χρεών μεταξύ καπιταλιστικών κυβερνήσεων που χωρίς να είναι αρκετά γνωστή, χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα για τη διεκδίκηση της διαγραφής (από μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως η ATTAC κ.ά.) του χρέους των υπερχρεωμένων αναπτυσσόμενων χωρών του Τρίτου Κόσμου από τις δεκαετίες ακόμα του 1980 - '90.

Στις μέρες μας με την καπιταλιστική κρίση να βρίσκεται σε εξέλιξη, οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν το γερμανικό παράδειγμα ως μια φιλολαϊκή ρύθμιση του χρέους του ελληνικού κράτους με τους διεθνείς συμμάχους δανειστές τους.
Σ' αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας από την επίσκεψή του στο Ευρωκοινοβούλιο στις 27/9/2012 τόνισε την ανάγκη για γενναία μείωση του ελληνικού χρέους και αναφέρθηκε στο γερμανικό παράδειγμα.
Η άποψή του, όπως ήταν αναμενόμενο, υιοθετήθηκε και προβλήθηκε από τη διεθνή οργάνωση ATTAC που δραστηριοποιείται με συνέδρια, εκδηλώσεις και άλλες πρωτοβουλίες, κάνοντας προτάσεις για την εύρυθμη λειτουργία του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, όπως ρύθμιση χρεών Τρίτου Κόσμου, υιοθέτηση του φόρου Τόμπιν, φόρου χρηματοπιστωτικών συναλλαγών κ.ά. που δέχεται και προβάλλει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε κοινές εκδηλώσεις μαζί της.

Ο Ερίκ Τουσέν, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης, πρόεδρος της επιτροπής για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου της ATTAC Γαλλίας, σε άρθρο του, την 1/10/2012 μεταξύ των άλλων αναφέρει:

«Αλλά να μην έχουμε αυταπάτες. Οι λόγοι που ώθησαν τις δυτικές δυνάμεις να μεταχειριστούν τη Δυτική Γερμανία όπως το έκαναν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας. Για να δούμε μια πραγματική λύση στο δράμα του χρέους και της λιτότητας θα χρειαστούν ακόμη ισχυρές κοινωνικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ενωση όπως και η ανάληψη της εξουσίας από μια κυβέρνηση του λαού στην Αθήνα».(TVX steam tvxs.gr/mode/108371 12/oct.2012.
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα της ATTAC όπως και με το παράδειγμα της Αργεντινής, έχει στόχο να διαβεβαιώσει και με αυτόν τον τρόπο το κεφάλαιο ότι κινείται εντός των τειχών του καπιταλισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας να αποτελέσει τον κορμό της αριστερής ή πατριωτικής κυβέρνησης διαβεβαιώνει τους καπιταλιστές ότι όχι μόνο θα αναγνωρίσει τα χρέη της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, αλλά και θα αναλάβει να τα διαπραγματευτεί ως κυβέρνησή τους στο όνομα του λαού, με επιδίωξη την επανεκκίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας μέσα από τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών εντός της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας.

Επιδιώκει το αίτημα της αστικής τάξης ή τμήματός της για «κούρεμα» του χρέους του ελληνικού κράτους να γίνει αίτημα της εργατικής τάξης και του λαού, χρέος για το οποίο δεν έχουν καμία ευθύνη τα λαϊκά στρώματα που βιώνουν την εκμετάλλευση τόσο στην ανάπτυξη όσο και στην κρίση του καπιταλισμού.

Γιατί, όπως γράφει ο Κ. Μαρξ για το Δημόσιο Χρέος: «Το δημόσιο χρέος δηλ. το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο είναι αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους... Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα... το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, με δυο λόγια το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία»(Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, σελ. 779, «Σύγχρονη Εποχή», 2002).
Εχει, όμως, σημασία για να μην υπάρχουν αυταπάτες, όπως επισημαίνει και ο Ερίκ Τουσέν, να δούμε ποιοι ήταν τελικά οι λόγοι που ώθησαν τις «δυτικές δυνάμεις» να μεταχειριστούν τη Δυτική Γερμανία όπως το έκαναν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που βέβαια δεν ήταν η ύπαρξη κυβερνήσεων τύπου ΣΥΡΙΖΑ.



(Συνεχίζεται)

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

 

Η ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Μύθοι και πραγματικότητα (2)

Του Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ
μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας

Η δημιουργία της καπιταλιστικής Γερμανίας (ΟΔΓ)

Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου έχει βρει τη Γερμανία του Γ΄ Ράιχ ηττημένη και χωρισμένη με βάση τη Συνθήκη του Πότσδαμ (17 Ιούλη - 2 Αυγούστου) 1945 σε 4 ζώνες κατοχής αντίστοιχα από τα κράτη της αντιχιτλερικής συμμαχίας, Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και Σοβιετική Ενωση. Ανάλογο είναι και το καθεστώς στην πρωτεύουσα Βερολίνο, που, ενώ βρισκόταν εντός της σοβιετικής ζώνης χωρίστηκε σε 4 αντίστοιχους τομείς.
Στο κείμενο της Συνθήκης, μεταξύ των άλλων, προβλέπονταν τα εξής:
«Σχετικά με το μηχανισμό ελέγχου της Γερμανίας, η ανώτατη εξουσία στη Γερμανία ασκείται από τους ανώτερους διοικητές των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ, του Ενωμένου Βασιλείου και της Γαλλικής Δημοκρατίας, από τον καθένα στη δική του ζώνη ...και από κοινού σε ζητήματα που αφορούν ολόκληρη τη Γερμανία, σαν μελών του Συμβουλίου Ελέγχου» (Τεχεράνη, Γιάλτα, Πότσδαμ. Ντοκουμέντα «Σύγχρονη Εποχή» 1976, σελ. 419).
«Στην περίοδο της κατοχής, η Γερμανία πρέπει να θεωρείται σαν ενιαίο οικονομικό σύνολο» (ό.π. σελ. 422).
«Στην κατάρτιση του οικονομικού σχεδίου της Γερμανίας πρέπει να παραχωρηθούν τα απαραίτητα μέσα για τις εισαγωγές, οι οποίες θα εγκριθούν από το Συμβούλιο Ελέγχου στη Γερμανία» (ό.π. σελ. 424).
Στη μεταπολεμική αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού από τις καπιταλιστικές χώρες προωθήθηκε μελετημένα και σταδιακά η ανατροπή της πολιτικής γραμμής που χαράχτηκε στο Πότσδαμ, σχετικά με τη Γερμανία, με μονομερείς ενέργειες αγνοώντας τη Σοβιετική Ενωση και το Συμβούλιο Ελέγχου. Πιο συγκεκριμένα:
Στις 2 Δεκέμβρη 1946 οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Αγγλίας υπέγραψαν διμερή συμφωνία για τη συγχώνευση των ζωνών κατοχής των χωρών τους. Την 1η Γενάρη 1947 σχηματίσθηκε το Οικονομικό Συμβούλιο της αγγλοαμερικανικής ζώνης.
Στο Λονδίνο, το 1948 από το Φλεβάρη έως το Μάρτη σε σύσκεψη των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας και από τον Απρίλη έως τον Ιούνη με τη συμμετοχή και των Βελγίου, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου, αποφασίστηκε η συγχώνευση των τριών ζωνών κατοχής σε ενιαίο «Δυτικό Τμήμα», που πραγματοποιήθηκε την 1/8/1948. Από τις 20 Ιούνη προωθήθηκε η νομισματική μεταρρύθμιση (αλλαγή νομίσματος) που επεκτάθηκε και στο «Δυτικό» Βερολίνο, ενώ παράλληλα το «Δυτικό Τμήμα» εντάχθηκε στο Σχέδιο Μάρσαλ.
Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου (1948), η κατοχική αρχή επεξεργάστηκε σχέδιο συντάγματος όπου, μετά και από την έγκριση των στρατιωτικών διοικητών ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, στις 23 Μάη 1949 εξαγγέλθηκε ως σύνταγμα του Δυτικού Γερμανικού κράτους, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΟΔΓ).
Το σύνταγμα χαρακτήριζε την ΟΔΓ ως μεταβατικό κράτος (άρθρο 23) όλων των Γερμανών και προέβλεπε την ενσωμάτωση και των υπόλοιπων τμημάτων της Γερμανίας που δεν περιλαμβάνονταν στο «Δυτικό Τμήμα».
Με το άρθρο 146, αξιωνόταν και επίσημα η επέκταση της ΟΔΓ έως τα σύνορα του Γ΄ Ράιχ της 1ης Ιανουαρίου 1937. (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 6, σελ. 734).
Τον Αύγουστο του 1949 έγιναν βουλευτικές εκλογές και στις 20 Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου σχηματίστηκε κυβέρνηση με πρωθυπουργό (καγκελάριο) τον Κόνραντ Αντενάουερ, ενώ παρέμενε ακόμα ως ανώτατη κρατική αρχή ο Συμμαχικός Αρμοστής.
Το Σεπτέμβρη του 1950, στη Διάσκεψη της Νέας Υόρκης οι ΗΠΑ, η Αγγλία και η Γαλλία πρότειναν στην ΟΔΓ μια συνολική αναθεώρηση του κατοχικού καθεστώτος, υπό τον όρο ότι η ΟΔΓ να αναγνώριζε τα προπολεμικά χρέη του γερμανικού Ράιχ.
Από αυτό το σημείο και σε μια πορεία διαβουλεύσεων για τα προπολεμικά χρέη που φθάνει έως τη Συμφωνία του Λονδίνου στις 27/2/1953 προωθείται η διεθνής αναγνώριση της ΟΔΓ: Στις 7/8/1950 γίνεται μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Στις 18/4/1951 μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινοπραξίας Ανθρακα και Χάλυβα, στις 27/5/1952 μέλος της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας. Τον ίδιο χρόνο (1952) οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της ΟΔΓ υπόγραψαν στη Βόννη (πρωτεύουσα) τη «Γενική Συνθήκη» που ανακήρυξε την κυριαρχία της ΟΔΓ και τη διακοπή του κατοχικού καθεστώτος.
Η ίδρυση της ΟΔΓ ήταν η κατάληξη της αποκατάστασης και εδραίωσης της εξουσίας των γερμανικών μονοπωλιακών ομίλων με τη βοήθεια των σύμμαχων καπιταλιστικών κρατών στο έδαφος της «Δυτικής Ζώνης» και της ενσωμάτωσής της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ολες οι προπολεμικές βιομηχανίες και τράπεζες του Γ΄ Ράιχ (Κρουπ Τίσσεν, AEG, Ζήμενς, Ντόιτσε Μπανκ, κ.ά.) γνώρισαν μέχρι το 1950 τεράστια ανάπτυξη. Στις 22 Νοέμβρη 1949, οι σύμμαχες χώρες παραιτήθηκαν και από τη διάλυση των πολεμικών βιομηχανιών που προβλέπονταν από τη συμφωνία του Πότσδαμ.
Το Νοέμβρη του 1951 απαγορεύτηκε δικαστικά η λειτουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ο δε κρατικός μηχανισμός, αφού διώχθηκαν οι «πολιτικά ύποπτοι», κατακλύσθηκε από τους πρώην ναζί αξιωματικούς, δικαστές και υπαλλήλους του Γ΄ Ράιχ.
Στρατηγική της γερμανικής αστικής τάξης και των συμμάχων της ήταν η αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με βάση το σύνταγμα της ΟΔΓ που προαναφέρθηκε, με την ανάληψη από μέρους της ΟΔΓ της ευθύνης των χρεών του Ράιχ αμφισβητούν την κρατική οντότητα της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (ΓΛΔ) στη σοβιετική ζώνη, ενώ επιδίδονταν σε δολιοφθορές οικονομικής υπονόμευσης. (Δοκίμιο Ιστορίας ΚΚΕ Β΄ Τόμος 1949 - 1968 σελ. 579 - 584).
Αυτό ήταν το κοινό έδαφος που πάνω του, παρά τις αντιρρήσεις που προέβαλε η γερμανική κυβέρνηση για το ύψος και τον τρόπο διακανονισμού των χρεών της προς τους Συμμάχους, η συμφωνία είχε αίσιο τέλος.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Μύθοι και πραγματικότητα (3)

Του Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ
μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας

Η Συμφωνία του 1953

Η γερμανική κυβέρνηση, όταν, από τον Σεπτέμβρη του 1950, μπήκε από τους συμμάχους το ζήτημα των προπολεμικών δανείων, δε δίστασε καθόλου να τα αποδεχτεί. Μη αποδοχή τους σήμαινε ασυνέχεια του νέου γερμανικού κράτους με το προπολεμικό Ράιχ, πράγμα που θα ήταν αντίθετο με τις πολιτικές και διπλωματικές επιδιώξεις τις δικές της και των συμμάχων της. Το πρόβλημα της αποδοχής της κληρονομιάς των χρεών του Ράιχ για τη γερμανική κυβέρνηση ήταν ως πού θα έφθανε το ύψος τους και ο τρόπος αποπληρωμής τους και αυτό το διαπραγματεύτηκε.
Η αποδοχή των προπολεμικών χρεών, πέρα από τα δάνεια και τις πιστώσεις, ξανάνοιγε τα ζητήματα των πολεμικών αποζημιώσεων που προβλέπονταν από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις πολεμικές αποζημιώσεις για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις οποίες οι Σύμμαχοι έβαλαν στο ψυγείο:
«Αρθρον 5: Απαιτήσεις αποκλειόμενες της παρούσας Συμφωνίας:
1. Η εξέτασις των κυβερνητικών απαιτήσεων απέναντι της Γερμανίας αίτινες πηγάζουν εκ του πρώτου παγκοσμίου πολέμου αναβάλλεται μέχρι οριστικού γενικού διακανονισμού του ζητήματος τούτου.
2. Η εξέτασις των απαιτήσεων αίτινες πηγάζουν εκ του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ... θέλει αναβληθεί μέχρι του οριστικού διακανονισμού του προβλήματος των επανορθώσεων» (Εφημερίς Ελληνικής Κυβερνήσεως, σελ. 385).
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη οικονομική διευκόλυνση από μεριάς των συμμάχων. Δηλαδή, η ρύθμιση ότι οι πολεμικές αποζημιώσεις και οι αποζημιώσεις κατοχής χωρών παρέμεναν παγωμένες για όσο χρονικό διάστημα υπήρχε η ΓΛΔ, αφού σχετικό άρθρο αναφέρει:
«Αρθρον 25: Αναθεώρησις της Συμφωνίας κατά την επανενοποίησιν της Γερμανίας» (ό.π. σελ. 397).
Τελικά στις 6 Μαρτίου 1951, ο Αντενάουερ με επιστολή του στον Υπατο Αρμοστή αναφέρει ότι η ΟΔΓ αποδέχεται ότι ευθύνεται διά τα προπολεμικά εξωτερικά χρέη του Γερμανικού Ράιχ:
«Απαντών εις την υμετέραν επιστολήν τις 23 Οκτωβρίου 1950....
Η Ομόσπονδος Δημοκρατία επιβεβαιοί διά της παρούσης ότι ευθύνεται διά τα προπολεμικά εξωτερικά χρέη του Γερμανικού Reich..... εκφράζει την επιθυμίαν αυτής όπως επαναλάβη τας καταβολάς» (ό.π. σελ. 434).
Η απάντηση της Υπατης Συμμαχικής Αρμοστείας με ίδια ημερομηνία προς τον καγκελάριο αναγνωρίζει ότι με την ανταλλαγή των επιστολών «έκλεισε συμφωνία» για τις «υποχρεώσεις της Ομοσπονδιακής Κυβερνήσεως αίτινες αναφέρονται εις την ευθύνην της Ομοσπόνδου Δημοκρατίας ως προς τα εξωτερικά προπολεμικά χρέη του γερμανικού Reich και το χρέος όπερ πηγάζει εκ της οικονομικής βοηθείας ήτις εδόθη εις την Γερμανίαν υπό των τριών κυβερνήσεων από 8ης Μαΐου 1945» (ό.π. σελ. 434 - 435).
Σε διάσκεψη που διήρκεσε από 28 Φλεβάρη μέχρι 8 Αυγούστου στο Λονδίνο, το 1952, οι κυβερνήσεις Γαλλίας, Αγγλίας και ΗΠΑ αποδέχονται τις μειώσεις των μεταπολεμικών χρεών που διαπραγματεύεται η ΟΔΓ για να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη του Ράιχ.
«Είχον δώσει εις την κυβέρνησην της Ομοσπόνδου Δημοκρατίας διαβεβαιώσεις ως προς τας ελαττώσεις και τους όρους διακανονισμού ους θα ήταν πρόθυμοι να δεχθούν ως προς τας μεταπολεμικάς αυτών απαιτήσεις εκ της οικονομικής βοηθείας ην παρέσχον αύται εις την Γερμανίαν υπό τον όρον όπως πραγματοποιηθεί ικανοποιητικός τις και δίκαιος διακανονισμός των προπολεμικών χρεών» (ό.π. σελ. 436).
Με κανονισμένα όλα τα θέματα στην παραπάνω πολύμηνη διάσκεψη του 1952 υπεγράφη η τελική συμφωνία στις 27 Φλεβάρη του 1953 μεταξύ των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, Βελγίου, Καναδά, Κεϋλάνης, Δανίας, Ισπανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Ελλάδας, Ιράν, Ιρλανδίας, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργου, Νορβηγίας, Πακιστάν, Σουηδίας, Ελβετίας, Νότιας Αφρικής και Γιουγκοσλαβίας, από τη μια μεριά, και ΟΔΓ, από την άλλη. «Επιθυμούσαι να συμβάλλουσι ούτω εις την ανάπτυξιν ευημερούσας κοινότητας Εθνών» (ό.π. σελ. 384).
Και από τις χώρες που υπέγραψαν τη συμφωνία, όπου μαζί με τις 19 καπιταλιστικές χώρες είναι και η Γιουγκοσλαβία (που έχει έρθει σε ρήξη με τις σοσιαλιστικές χώρες), είναι φανερή η πολιτική διάσταση μιας νέας ευρύτερης διεθνούς καπιταλιστικής αναγνώρισης της ΟΔΓ ως συνέχεια της προπολεμικής Γερμανίας που έμμεσα αλλά σαφέστατα προκύπτει με τη συγκεκριμένη συνθήκη.
Και βέβαια επακολούθησαν και άλλες διεθνείς αναγνωρίσεις. Το 1955 π.χ. γίνεται μέλος - παρατηρητής στον ΟΗΕ όταν η ΓΔΛ γίνεται το 1973 κ.ά.
Εχει γραφτεί ότι τόσο τα γερμανικά προπολεμικά δάνεια όσο και τα μεταπολεμικά «κουρεύτηκαν» σε ποσοστό πάνω από 50% και το ετήσιο ποσό που έπρεπε να καταβάλει από το 1953 η ΟΔΓ έως το 1980 ήταν σχετικά ασήμαντο, περίπου το μισό δισεκατομμύριο γερμανικά μάρκα, δηλ. το 4% των εξαγωγών της για το ίδιο έτος. (ΤΑ ΝΕΑ/Le monde/21/9/2012/TOY WES HULMANN ZURICH).
Δηλαδή, αποτελούσε ένα ελάχιστο ποσοστό της παραγωγικής δυνατότητας της γερμανικής καπιταλιστικής οικονομίας που αναπτυσσόταν με γρήγορους ρυθμούς και λόγω της στήριξής της από τους καπιταλιστές συμμάχους της, ενώ η «αποστρατιωτικοποίησή» της σε εκείνη την περίοδο λειτούργησε επίσης ευνοϊκά για την παραγωγική της ανάπτυξη, πολύ πριν γίνουν οι σχετικές ρυθμίσεις των χρεών της.

Συμπέρασμα

Η Συμφωνία του Λονδίνου αποτελεί μια ιμπεριαλιστική συμφωνία που αποτυπώνει το συσχετισμό μεταξύ καπιταλιστικών κρατών στη συγκεκριμένη εποχή του «ψυχρού πολέμου», τις αντιθέσεις τους αλλά κυρίως τη συμφωνία τους όπως η ΟΔΓ αναλάβει το ρόλο αιχμής του δόρατος στο αντίπαλο δέος - το σοσιαλισμό.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πραγματοποιήθηκε στη Δυτική Ευρώπη και με τη στήριξη των αμερικανικών κεφαλαίων η καπιταλιστική ανασυγκρότηση που έδωσε ώθηση ιδιαίτερα στην ΟΔΓ.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, με τις καταστροφές παραγωγικών δυνάμεων στις καπιταλιστικές οικονομίες, λειτούργησε ως μια μεγάλη κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, αποκατέστησε τις ανισορροπίες από τη δεκαετία του '30 και έστρωσε το έδαφος για την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β΄ τόμος, σελ. 37).
Στην ΟΔΓ στο τέλος του 1949 το ακαθάριστο προϊόν της βιομηχανίας είχε φθάσει στα επίπεδα του 1936 και το 1950 βρίσκεται στο προπολεμικό επίπεδο. Από το 1952, οι εξαγωγές της ξεπερνούν κατά πολύ τις εισαγωγές της. (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 6. σελ. 735 - 736).
Το «οικονομικό θαύμα» της καπιταλιστικής ΟΔΓ είχε ήδη γίνει πολύ πριν τις ρυθμίσεις του γερμανικού χρέους. Το όποιο «κούρεμά του» ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό της βαρβαρότητας του καπιταλισμού μπροστά στη διεθνή καταστροφή κεφαλαίου από τον πόλεμο. Είναι κάλπικο, λοιπόν, το Συριζαίικο επιχείρημα ότι η Συμφωνία του Λονδίνου είναι η αιτία που δημιούργησε το γερμανικό «οικονομικό θαύμα».
Εξίσου κάλπικο είναι και το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι η ελληνική κυβέρνηση δε διεκδίκησε. Διεκδίκησε όπως κάθε καπιταλιστική κυβέρνηση για λογαριασμό των δικών της κεφαλαιοκρατών. Διεκδίκησε, μεταξύ των άλλων, και τις αποζημιώσεις 11 εφοπλιστών (Μαυρογορδάτου, Ανδρεάδη, Γουλανδρή κ.ά.) «κατόχων αποφάσεων του εν Παρισίοις Μικτού Ελληνογερμανικού Δικαστηρίου», όπως προκύπτει από υπόμνημά τους (Αρχείον Ελευθερίου Βενιζέλου). Στις 17 Μαρτίου 1930 ζήτησαν να τις πληρωθούν από το Ελληνικό Δημόσιο: «Να μας ενισχύσει παντοιοτρόπως και να μας πληρώσει το ποσό των αποφάσεών μας εις το ακέραιον ως δικαιούμεθα και άνευ ει δυνατόν φορολογίας».
Στο κείμενο της Συμφωνίας του Λονδίνου αναφέρεται: «11. Απαιτήσεις πηγάζουσαι εξ αποφάσεων του Μικτού Ελληνογερμανικού Δικαστηρίου ... θέλουσιν ακολουθήσει ευρύτερες συζητήσεις ων το αποτέλεσμα εάν εγκριθή θέλει καλυφθεί από της Διακυβερνητικής Συμφωνίας» (Εφημερίς Ελληνικής Κυβερνήσεως, ό.π. 399).
Τόσο οι πόλεμοι όσο και η κρίση έχουν αναδείξει καθαρά τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Τα όποια «κουρέματα» χρεών μέσα από τις ιμπεριαλιστικές διακρατικές συμφωνίες που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως ανάλογα προτείνει και το ΔΝΤ), τις συνέπειες των οποίων θα φορτώσουν στο λαό, δε θα αντιμετωπίσουν την αιτία της κρίσης. Θα οξύνουν τον ανταγωνισμό κρατών και μονοπωλίων, για να ξανακερδηθούν «τα κουρεμένα» και με αναδιατάξεις στις συμμαχίες τους.
Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στη στήριξη κυβερνητικού σχήματος που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί ή και συνειδητά δεν επιδιώκει να συγκρουσθεί με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Καμία αναμονή «αριστερής» ή «πατριωτικής» κυβέρνησης, καμιά αυταπάτη παρά μόνο πάλη από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, πάλη που κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Κάθε άλλη λύση για την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου, είναι αγώνας του λαού κάτω από ξένη σημαία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 

 

The advocate

I am a in a hospital waiting room.  Opposite me stands a white man who strikes me as having an attitude problem. It’s not clear what he’s waiting for – whether he is a patient or a visitor. He is agitated and angry. He talks to a black man who appears to be his advocate – either a private doctor or a lawyer. The advocate (let me call him that) seems diffident, as though he feels awkward about his presence there. He is not as smartly dressed as the white man who is about to leave the hospital and, I believe, is complaining about having had to wait. I can hear him say ‘I’ve got a business to run’, as he’s walking out. 

What strikes me is that he does say goodbye to his advocate who offers a handshake which is ignored. The advocate looks embarrassed, left there as if marooned in an awkward position. He makes for the exit and as he passes next to me he looks at me and murmurs something disapprovingly about his client, that ‘he is not taking responsibility for his own attitude and actions and blames others’ – or words to that effect.

Sometime later, I recognise the advocate. He is walking slowly, but with certainty, and heading towards me. The setting is completely different now, but I’m sure we are still in the same plot. I am sitting leisurely in the shade of a pergola in a park café. It’s the 28th of July, sunny and hot. Accompanying me are two friends:

Richard, who (unfortunately for me) happens to be a psychodynamic therapist (he is the one who challenged me to think that fighting for ideals is a sublimation of some kind of neurosis and to look after number one is healthy. I think I’ve already spoken to you about that…) 

and John, who is an old friend, colleague and (at times) rival – in the same university department.

We are trying to solve a riddle, I think, but we’re just killing time pleasantly, really. The advocate comes to us, looking dishevelled and dirty, and greets me (‘hello! D’ you remember me?’ – that sort of thing). I’m standing up, out of politeness, to talk to him, soon to regret it, because he seems to want to have a conversation. But he isn’t going to have it – I hardly know the guy… He talks to me as I if I were his school mate. I keep studiously quiet. He says something about the incident in that hospital (the utterly insignificant point at which my history crosses his). The only thing that was involuntarily committed to my memory from that strange encounter was that he said 'people complain about irresponsible and crooked politicians, and about the system, but there can be no such a species as "the crooked politician", or a bad system, unless there are irresponsible and crooked citizens'. I begin to yawn and he decides eventually to say 'well, nice to see you again' and, as he is leaving, he briefly shakes my hand. It was only at that moment that I realised there was something seriously wrong with his hand: three of his fingers were missing, with only the little finger and the thumb remaining. Long and thick fingernails curved to form hooks, which he used to pinch things, I suspected, just like a crab. These were hands that looked dirty and menacing.

My companions seem curious. 

‘What was that all about?’ shouts John and I explain that I just performed a politeness ritual with the leader of a gang of beggars. He works  in the streets of London… 

‘Yeah? Just like in the Oliver Twist story’, Richard interrupts, and I take no notice of the sarcasm… 

‘Exactly. But the money goes to a terrorist sect whose aim is to abolish private property’. They know I make these things up ti see their response, of course. I add that rats ate most of his hand but spared the thumb and his little finger (I forgot what explanation I gave about that)... 

‘I think you are losing it, mate’ says John. I ignore the remark and turn round to ask Richard: ‘There is a name for the little finger in your trade. What is it?’ 

‘Catalytis’ he says, and although I’ve never heard the word before, I recognise its etymology and figure that it shares the same root as the words catalyst, to catalyse, etc. But I respond by saying: 

‘Oh yeah! Same etymology as the Greek word “cataliksis”’,  which has nothing to do with it… just to tease Richard, who doesn’t know the first thing about etymology. Concerning the origin of 'catalytis', I relate my theory to them – that it has been plausibly given this name because it is used to masturbate – 'self or significant other' – and catalyse orgasm. It is also the last and smallest of the fingers, forming cataliksis – the end of a process, “the little death” so to speak...

Richard says that  I “don’t miss the chance to show off my irrelevant erudition”, and jokingly I complain about the Greek language. Both my companions, of course, know I am Greek and find my remarks funny. 

‘Fucking Greeks…’ I say, ‘They’ve given us a huge bag of words and we don’t even know the meaning of half of them’ 

‘Neither do the Greeks’ says John, and the three of us have a hearty laugh.

While the laughter goes on (maybe the cannabis has helped its prolongation), I envision a large white spherical bag, like a sun, half risen, emerging from the hilltop behind the park. In front of it, in a green field, black silhouettes of policemen are arresting the advocate.

‘Oh look’, I say. 

‘What?’ says john, nonchalantly? 

‘Over there… where that white balloon is rising’ I point emphatically. 

‘Where, for fuck’s sake? I can’t see anything’, says John.

Richard then diagnoses that 'we’ve got a problem here’ and John decides that it is 'too much fucking dope…’ 

‘Look man', I insist.'the advocate is being arrested’.  

‘I think you are dreaming… and, anyway, who’s the fuck is “the advocate”’ says Richard. 

‘The guy I just spoke to…’ 

‘When?’ 

‘Just now’ I scream angrily, ‘I just spoke to this strange guy, for goodness sake, why are you pretending you didn’t notice…  . His hand was like a crab claw...’ 

‘Okay, okay… let’s leave it at that...’ 

‘But the advocate... 

‘Forget it, Nick. No one gives a shit about your advocate’ John sounded unusually firm. 

‘Subject closed’ added, Richard.

After about two silent minutes that felt like an eternity, one of them pronounced the redemptory ‘Shall we go…?’ 

Δεν μας τα λέει καλά το ΔΝΤ τωρα;

ΕΚΘΕΣΗ ΔΝΤ

Ακόμα φθηνότερα εργατικά χέρια

Αντεργατικό «εργαλείο» στα χέρια της κυβέρνησης για την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, αποτελεί η προχτεσινή έκθεση του ΔΝΤ, με την οποία το Ταμείο προτείνει μεγαλύτερες μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και προώθηση νέων ανατροπών στο θεσμό των συλλογικών συμβάσεων.

Συγκεκριμένα, το ΔΝΤ στην έκθεση του που αφορά ολόκληρη την Ευρωζώνη, στο όνομα της ενίσχυσης του «ανταγωνισμού» και της βελτίωσης του «επιχειρηματικού περιβάλλοντος» ειδικά για την Ελλάδα, καλεί τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, να εξασφαλίσει «περαιτέρω διευκολύνσεις στους επενδυτές» και να προωθήσει νέο γύρο μεταρρυθμίσεων στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων, που θα προβλέπουν:

• Νομοθετικές παρεμβάσεις που θα προωθούν «πιο ευέλικτες συλλογικές συμβάσεις» μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, ώστε να επιτευχθεί επιπλέον «μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας» και να «αρθεί η ακαμψία στην αγορά εργασίας». Στόχος είναι η περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού, η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
• Τη «μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο». Κεντρική επιδίωξη, να απαλλαγούν οι εργοδότες από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, που θα μεταφερθούν στις πλάτες των εργαζομένων, αφού η πρόταση του ΔΝΤ αποκλείει κάθε επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού από την εφαρμογή του μέτρου.

Οι συγκεκριμένες υποδείξεις του ΔΝΤ αποτελούν τμήμα των προαποφασισμένων μέτρων που ετοιμάζεται να επιβάλλει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ το φθινόπωρο, μετά τη νέα αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος από την τρόικα. Ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις ευρωενωσιακές αντιλαϊκές κατευθύνσεις και έρχονται να υπηρετήσουν το στρατηγική επιδίωξη των μονοπωλιακών ομίλων για ακόμα φθηνότερα εργατικά χέρια. Η έκθεση του ΔΝΤ και οι αντεργατικές του προτάσεις είναι απόλυτα εναρμονισμένες με τους στόχους που θέτει η ατζέντα «Ευρώπη 2020» της ΕΕ για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, δηλαδή της ενίσχυσης της κερδοφορίας του.
Εξάλλου στην έκθεσή του το ΔΝΤ, σημειώνει ότι με βάση τα προηγούμενα αντεργατικά μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι κατάφεραν να «μετασχηματίσουν το χαμηλότερο εργασιακό κόστος σε υψηλότερα περιθώρια κέρδους»!
Θυμίζουμε επίσης ότι το ΔΝΤ, έχει υποδείξει στις ελληνικές κυβερνήσεις, ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια περαιτέρω μείωσης του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα, και είχε φέρει σαν παράδειγμα τα επίπεδα των μισθών σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Λετονία, όπου οι κατώτατοι μισθοί κινούνται στα επίπεδα των 200 με 350 ευρώ.
Την ίδια ώρα που το ΔΝΤ προτείνει την ισοπέδωση μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, καλεί την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε παραπέρα «μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων» των επιχειρήσεων και «τροποποίηση της νομοθεσίας στον τομέα των εξαγωγών». Στόχος να μειωθεί ακόμα περισσότερο η φορολογία στα καθαρά κέρδη του κεφαλαίου και ταυτόχρονα να υπάρξει ευνοϊκότερο καθεστώς για τους ελληνικούς εξαγωγικούς επιχειρηματικούς ομίλους.

Αποπροσανατολίζουν τ' άλλα κόμματα

Ο κατεξοχήν θιασώτης του ΔΝΤ και της συνταγής Ομπάμα για τη διαχείριση της κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάπιε τη γλώσσα του χτες και δε σχολίασε λέξη απ' την έκθεση του ΔΝΤ που προτρέπει την κυβέρνηση να σφαγιάσει ό,τι έχει απομείνει από εργασιακά δικαιώματα. Η έκθεση αυτή αποτελεί σφαλιάρα κατάμουτρα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που επί μήνες κορόιδευε τον λαό ότι δήθεν το ΔΝΤ και η κυβέρνηση των ΗΠΑ διαφοροποιούνται απ' τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ που έφερε τάχα τη σφραγίδα της Γερμανίας και αν εισακουστούν τότε ο λαός θα ζήσει καλύτερες μέρες.
Ενώ μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε σχόλιο για τις πολιτικές εξελίξεις με έκπληξη παρατηρεί κανείς ότι δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά στο ΔΝΤ κι ότι αυτή τη φορά επιλέγει να το κρύψει πίσω απ' την λέξη «τρόικα». Αντιθέτως επικαλείται την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής και την ΕΛ.ΣΤΑΤ για να ισχυριστεί ότι «αποδομούν πλήρως το περιβόητο success story της κυβέρνησης, το οποίο μεταφράζεται σε δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων και των κοινωνικών παροχών και χειροτέρευση της κατάστασης το επόμενο διάστημα». Κι ακόμα ότι η κυβέρνηση «είναι αποφασισμένη να συνεχίσει με κάθε κόστος τον αδιέξοδο δρόμο της λιτότητας».
Κλέφτικα σφυρίζει η ΔΗΜΑΡ και σαν να μη γνωρίζει τίποτα για το έγκλημα, προσάπτει «ιδεοληπτική εμμονή» στο ΔΝΤ. Οχι όμως γιατί την έπιασε ο πόνος για το λαό, αλλά γιατί ανησυχεί -όπως αναφέρει- για την «πολιτική σταθερότητα» και για την «ανταγωνιστικότητα» που θα απειληθούν -κατά την άποψή της- αν επιχειρηθεί η υλοποίηση των προτάσεων που εισηγείται το Ταμείο.
Τέλος, οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες» με δήλωση του Ν. Μαριά αποπροσανατολίζουν ισχυριζόμενοι ότι τάχα το ΔΝΤ κάνει τις προτάσεις αυτές, όχι γιατί οι ανάγκες των μονοπωλίων απαιτούν συμπίεση στο έπακρο της τιμής της εργατικής δύναμης, αλλά γιατί ο Γ. Στουρνάρας και οι διακηρύξεις του για πάταξη της φοροδιαφυγής θεωρούνται αναξιόπιστοι.
*********

CocoRosie

Όσο είναι κόκκινη

Όσο είναι κόκκινη, η καρδιά κτυπάει

Όσο κτυπάει, η καρδιά παραμένει κόκκινη

Όσο η καρδιά κτυπάει,  το παλεύουμε,

Όσο το παλεύουμε, η καρδιά παραμένει στη θέση της

Αυτοί που μας πρήζουν την καρδιά, τώρα γελάνε

Όταν θα γελάσουμε εμείς τελευταία, θα γελάσουμε με την καρδιά μας 

image borrowed from here 

The Making of the Nazi (according to Walt Disney)

Education for Death: The Making of the Nazi (1943) - Animated Propaganda Short Film by Walt Disney

Αυτό το συμπαθητικό φιλμάκι του Walt Disney, μιλάει μεταξύ άλλων για το ρόλο της ναζιστικής παιδείας στην γαλούχηση των μισαλλόδοξων και κομφορμιστών που προορίζονται να γίνουν το σώμα-θήραμα πόλεμου.

Θεμιτό, ως εδώ.

Όπως είναι «φυσικό» (;) όμως, απουσιάζει εντελώς η οικονομική διάσταση του Ναζισμού. Τι να πει ο μεγαλύτερος ψυχαγωγός παιδιών που γνώρισε η Αμερική, κι ίσως ο κόσμος, ο Walt Disney; Πως πίσω απο τους Ναζί βρίσκεται το μεγάλο κεφάλαιο, πως στήριγμα του φασισμού σε οποιοδήποτε χώρο η χρόνο ήταν πάντα οι μεγιστάνες του χρήματος (είναι ακόμα και θα είναι);

Μπορεί, είναι δυνατόν, να μην το ’ξερε ο Walt Disney; Και αν δεν το ’ξερε ή αρνήθηκε να το πει ο δάσκαλος και ψυχαγωγός, δεν θα το έμαθαν και τα παιδιά γι αυτό και πολλά γίνηκαν πατέρες, παππούδες και πέθαναν χωρίς να το μάθουν. Γι αυτό κι οι απόγονοι τους έχουν αναπαράγει, μαζί με τα γονίδια τους, την ίδια άγνοια.

Γι αυτό και το φίδι ξαναβγαίνει μόνο του από την τρύπα του, κι απειλεί.

RICHARD DAWSON - POOR OLD HORSE

Δίκαιη η οργή, αλλά και αδιέξοδη όταν εξακολουθείς να τους αφήνεις... να σε ξεσκίζουν

Διαβάζω στην Εφημερίδα των Συντακτών τι, κατά ένα συντάκτη της, μας εξοργίζει:

«Οι κάτοικοι αυτής της χώρας θέλουν να μάθουν πότε θα τελειώσει η ύφεση, αν θα χρεοκοπήσουμε και αν θα βγούμε από το ευρώ, για να αποφασίσουν αν θα παντρευτούν, αν θα χωρίσουν, αν θα τεκνοποιήσουν, αν θα στείλουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό, αν θα πάνε στο σουπερμάρκετ, ποια σχολή θα δηλώσουν στο μηχανογραφικό».

Ωραία το θέτεις, θα απαντούσα, αλλά αυτό που θα έπρεπε ήδη να τους είναι σίγουρα  γνωστό είναι ότι, κι αν δεν «χρεοκοπήσουμε» σαν χώρα, έχουμε χρεοκοπήσει σαν λαός και σαν άτομα, η πλειονότητα από εμάς. Όπως επίσης, ακόμα κι αν «τελειώσει η ύφεση» το προβλημα που περιγράφεις θα συνεχισθεί – πολύς καιρός θα περάσει μέχρις ότου (άμποτε) οι «κάτοικοι αυτής της χώρας», πρώτιστα οι νέοι, αποκτήσουν μια αίσθηση ασφάλειας για να τολμήσουν το πλέον φυσικό: να κάνουν οικογένεια χωρίς το σαράκι της ανέχειας και της ανασφάλειας.

   

Kατά τον συντάκτη που δικαίως εξοργίζεται, όπως οι περισσότεροι από μας, 

«Ο προγραμματισμός μιας ολόκληρης ζωής, της καθημερινότητάς μας, εξαρτάται από τα κέφια της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και του Ντράγκι».

Θα απαντούσα ότι ούτε κι αυτό εκφράζει όλη την αλήθεια κι ετσι παραμένει μια σειρά από μισόλογα.Οι Μέρκελ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ Ντράγκι κ.α. είναι απλά εκτελεστικά όργανα του κεφαλαίου, και πιο συγκεκριμένα, όργανα πρώτιστα της ελίτ που ελέγχει παγκοσμιοποιημένο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο προγραμματισμός της ζωής μας εξαρτάται από τις δικές του στρατηγικές επιλογές. Εάν δεν θιχτεί το κεφάλαιο, αν δεν θιχτούν «τα μονοπώλια», όπως λέει «το ανιαρό ΚΚΕ», χαΐρι δεν θα δουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας.

Παρακάτω παρατίθεται η ομολογία προφανώς ενός εργαζόμενου:

«Δεν με πειράζει τόσο που υποαμείβομαι για τη δουλειά που κάνω, την οποία πριν από μερικά χρόνια την έκαναν τρεις άνθρωποι. Πιο πολύ με πειράζει, με εξοργίζει, που κάθε μέρα το αφεντικό μου υπενθυμίζει με νόημα ότι έξω υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια άνεργοι που θα περιμένουν πώς και πώς να μου φάνε τη θέση. Έτσι λοιπόν, οφείλω να ευγνωμονώ και να δηλώνω την πλήρη υποταγή μου στο καλό αφεντικό, που απαιτεί να είμαι στις επάλξεις 16 ώρες τη μέρα, Σάββατα, Κυριακές, αργίες. Και με τον τρόπο αυτό το… κάθε αφεντικό ελέγχει απόλυτα τη ζωή μου. Είμαι τόσο ράκος, ψυχικά και σωματικά, που δεν αντέχω να ακούω ούτε καν τη φωνή μου, να παίξω με το παιδί μου».

Και συνεχίζει:

«Αυτά εξομολογούνται άνθρωποι που «απολαμβάνουν» ακόμα το δικαίωμα στην εργασία. Μόνο που η δουλειά έγινε δουλεία και πλέον, για να εξασφαλίσεις 700 και 1.000 ευρώ, αναγκάζεσαι να ζεις για να δουλεύεις και όχι να δουλεύεις για να ζεις».

Μιαν απάντηση σε τούτο δανείζομαι από τον Ρίζο 

«Δίκαιη η οργή που καταγράφεται σε διάφορες μαρτυρίες. Αλλά και αδιέξοδη όταν ήδη έχεις αφήσει να σου ξηλώσουν το πουλόβερ και διαπραγματεύεσαι αν θα σου αφήνουν μερικές κλωστές να σκεπάζεις τη γύμνια σου.

Η ζημιά έχει γίνει πολύ πριν να υπάρξουν οι άνεργοι στους τρομακτικούς αριθμούς που εμφανίζονται σήμερα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η ένταση του εκβιασμού. Αυτό που όμως δεν αντιμετωπίστηκε στην ώρα του είναι η ίδια η εκμετάλλευση.

Αυτό που δεν δείχτηκε με το όνομά του έγκαιρα και αναλυτικά τόσο που να γίνει το κέντρο της αντιπαράθεσης είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης που ποτέ ο εργάτης δεν πρέπει να ξεχνά ότι πρέπει να ανατρέψει, γιατί η εκμετάλλευση δε γιατρεύεται, δε μαλακώνει, όσο κι αν οι αγώνες αμβλύνουν τις γωνίες. Το γεγονός ότι οι κομμουνιστές εστίαζαν πάντα στον πυρήνα του προβλήματος δε σημαίνει ότι και στο σύνολό του το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εστίαζε εκεί. Αντίθετα, χρόνια και χρόνια κυριαρχίας του ρεφορμισμού, πολύ χειρότερα κυριαρχίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχουν αφήσει βαριά τα σημάδια τους. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα οι γραφίδες της λεγόμενης «αριστεράς» εγκαλούν τους κομμουνιστές, γιατί καλούν τους εργάτες να γίνουν τάξη για τον εαυτό τους, είναι δηλωτικό της μεγάλης μάχης που έχουν να δώσουν οι εργάτες, για να πετάξουν απ' το σβέρκο τους πρώτα τις βδέλλες που παρουσιάζονται ως φίλοι, ώστε δυνατότεροι να μπορέσουν να δώσουν τη μάχη με τον αντίπαλο».

Μ

Η CIA προβληματίζεται για την κλιματική αλλαγή (ή για μετεωρολογικό πόλεμο)

Haarp antenna farm

Μεταφράζω από τον Ιndependent:

 […] Κατά την  αμερικανική ιστοσελίδα «Mother Jones», η CIA βοηθά στην χρηματοδότηση μιας μελέτης της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (NAS) που θα διερευνήσει κατά πόσο οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την Γεωμηχανική - που ορίζεται ως σκόπιμη και μεγάλης κλίμακας παρέμβαση στο κλιματικό σύστημα της Γης - για να σταματήσουν την κλιματική αλλαγή.

Ο ιστοτόπος της NAS περιγράφει την μελέτη ως διερεύνηση «ενός περιορισμένου αριθμού προτεινόμενων τεχνικών της Γεωμηχανικής, που συμπεριλαμβάνουν παραδείγματα διαχείρισης της ηλιακής ακτινοβολίας (SRM) και τεχνοτροπίες απομάκρυνσης του διοξειδίου του άνθρακα (CDR)». Ο σκοπός της, κατά τον ιστοτόπο, είναι να αποφανθεί «γενικά για πιθανές επιπτώσεις από την εγκατάσταση αυτών των τεχνολογιών, εις το περιβάλλον, την οικονομία και την εθνική ασφάλεια».

Η διαχείριση ηλιακής ακτινοβολίας (SRM) είναι ένα θεωρητικό μέρος της Γεωμηχανικής που εισάγει την ιδέα της αντανάκλασης του ηλιακού φωτός, σε μια προσπάθεια να μπλοκαριστεί η υπέρυθρη ακτινοβολία και να σταματήσει η αύξηση της θερμοκρασίας.
Το κόστος της εργασίας φέρεται να ανέρχεται στα 630,000 δολάρια, και η NAS το μοιράζεται με τη CIA, την Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας, και τη NASA, με βάση σχετικές εκθέσεις.

Πολλή σπέκουλα  έχει περιβάλλει τους ισχυρισμούς ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει από καιρό εμπλακεί σε τύπους χειραγώγησης των καιρικών συνθηκών, συμπεριλαμβανομένης μιας πολυσυζητημένης προσπάθειας να κάνει χρήση της «νεφο-σποράς» [cloud-seed] – διαδικασία διασποράς ουσιών στον αέρα, για τη συμπύκνωση νεφών ή δημιουργία πυρήνων πάγου και στη συνέχεια βροχή ή χιόνι - κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ.

Ευρέως διαδεδομένη ήταν επίσης η είδηση ότι η κινεζική κυβέρνηση «νεφό-σπειρε» πριν από την τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων του 2008, για να δημιουργήσει μια νεροποντή αλλού και να κρατήσει το γήπεδο στεγνό, με βολές ιωδιούχων κρυστάλλων  σε σύννεφα βροχής πάνω από το Πεκίνο.

Η χειραγώγηση του Καιρού ήταν πρόσφατα στην επικαιρότητα, μετά από ισχυρισμούς ορισμένων αμερικανών σχολιαστών ότι οι καταστροφικοί ανεμοστρόβιλοι στην Οκλαχόμα, μαζί με άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα όπως ο τυφώνας Sandy, δημιουργήθηκαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ στο Haarp antenna farm [σ.σ. antenna farm = φάρμα με κεραίες (αντί για δέντρα, φυτά ή ζώα)] στην Αλάσκα.

Ένας εκπρόσωπος της CIA αρνήθηκε να σχολιάσει σχετικά με τη μελέτη NAS, αλλά κατα το Mother Jones: «Είναι φυσικό, σ’ ένα θέμα όπως η κλιματική αλλαγή, η Υπηρεσία [CIA] να εργάζεται με τους επιστήμονες για να κατανοήσουν καλύτερα το φαινόμενο και τις επιπτώσεις του στην εθνική ασφάλεια».

*********

RED ROCK VIEWS: 

Αν ξέρουμε λιγάκι για τον ρόλο που παίζει η «Υπηρεσία» δεν θα πιστέψουμε ότι ξαφνικά εμπνέεται από οικολογική συνείδηση.

Η χειραγώγηση του καιρού έχει ήδη μπει στο ρεπερτόριο των μεθόδων πόλεμου, και το «φυσικό» είναι να ενδιαφέρεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός για πορίσματα ερευνών που αφορούν τον πιθανόν χειρισμό των καιρικών συνθηκών.

Αν κάτι μπορεί να προβλεφτεί, αυτό είναι ότι οι ιμπεριαλιστές, που είναι πάντα έτοιμοι να υπονομεύσουν την βιωσιμότητα ζωής σε τούτο  τον καταταλαιπωρημένο από τον καπιταλισμό πλανήτη, και το κάνουν, στο πολύ κοντινό μέλλον  θα προσθέσουν όξινη, δηλητηριώδη βροχή δίπλα στα ασφυξιογόνα τους για να μας καταστέλλουν, και τεχνιτές καταιγίδες, δίπλα στα άλλα ποικίλα και «έξυπνα» πυρομαχικά, πυρηνικά και χημικά τους, για να μας πολεμούν.

image borrowed from here

Release!

by 

Melt Yourself Down -

Survive It

Ghostpoet 

(Official Video)

Radical thinkers: Alain Badiou's Ethics

σε σχήμα εμβρύου

Το «Αχ» δεν ακούς.

Κι αν τ’ ακούς, τι σημαίνει δεν ξέρεις.

Όμως με τον αναστεναγμό

Στενεύει ο κόσμος σ’ αυτά τα τοιχώματα

Που σχηματίζουν μια κύστη

Όπου είσαι σφιχτά στριμωγμένη

Ελπίδα μικρή

Σε σχήμα εμβρύου

Που δεν έχεις ακόμα αρχίσει να σκέφτεσαι,

Μόνο αισθάνεσαι σαν να πως δεν προστατεύεσαι πια στο ενυδρείο σου.

Μήπως τάχα ονειρεύεσαι

Πως κάτι παγώνει το αμνιοτικό σου υγρό και σε καθηλώνει;

Θα περάσει… ελπίζω

Προτού γεννηθείς, ή πριν πάρεις σειρά να γεννήσεις τουλάχιστον.

Μέχρι τότε εγώ θα μετρώ με αγωνία

Τις συσπάσεις σου.