Ένα από τα πλέον επιτακτικά ερωτήματα των ημερών μας

 

Tον γύρο του διαδικτύου έχει κάνει η δήλωση του Οδυσσέα Ελύτη, με αφορμή την βράβευσή του για το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.

"...Ήδη σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ' αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι' αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος.

Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα 'μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ' όλους εμάς.

Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας και της εποχής μας."

Αυτό το «ένα τίποτε» για το οποίο παλεύουμε είναι όντως η «ποιότητα» ζωής, η «οντότητα του ατόμου» που μπορεί να αναδειχτεί σε συνθήκες που του επιτρέπουν να αναπτύξει όλες τις δημιουργικές δυνατότητες του, ξαναποχτώντας με αυτό το τρόπο την αξία και αξιοπρέπεια του, είναι όντως η «αλήθεια, που ακόμα ελπίζουμε πως «θα φανεί μια μέρα», μα όχι σαν αποτέλεσμα του έργου κάποιου ατόμου με μεσσιανικές ικανότητες, αλλά πολλών ατόμων ενσωματωμένων σε συλλογικότητες που καλύπτουν την πλειονότητα των ανθρώπων, η αλήθεια που θα αντικαταστήσει με φως το σκότος της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας.

Τέλος δεν φτάνει σήμερα, πάνω από τριάντα χρόνια αφότου έκανε την δήλωση αυτή ο Ελύτης, να αντιπαραθέτουμε τους «δημοκρατικούς θεσμούς» στην «βαρβαρότητα». Τόση αγριότητα, χειρότερη από βαρβαρότητα, έχουμε υποφέρει με πρόσχημα την δημοκρατία. 

Ένα από τα πλέον επιτακτικά ερωτήματα  των ημερών μας είναι: Ναι μεν δημοκρατία, αλλα ποια δημοκρατία; 

Μ