Πάντα μπροστά

Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο είναι ένα αποκαλυπτικό ολοκληρωμένο, αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας του ΚΚΕ και κατάθεση, γνώσης ψυχής και εμπειρίας ντοκουμέντο.
Ενα συναξάρι και προσευχητάρι στο προσκεφάλι του κάθε συνειδητοποιημένου και προοδευτικού εργαζομένου.
Ενα εγχειρίδιο, αυτογνωσίας, ανάλυσης, αντικειμενικής και ρεαλιστικής απεικόνισης της σημερινής τραγικής πραγματικότητας που ζούμε.
Φυσικά μέσα από το πρίσμα των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Πιάνει κι αναλύει όλο τον κύκλο του Σοσιαλ-Κομμουνιστικού οικοδομήματος.
Ενα τεράστιο, ένα ανοιχτό βλέμμα μακριά στο μέλλον την ντόπια και παγκόσμια εξέλιξη των γεγονότων.
Ενα εφόδιο, ένας συνοδοιπόρος, ένας αχώριστος σύντροφος, ένα σχέδιο δράσης που κατοχυρώνει το κάθε κομματικό μέλος και κάθε εργαζόμενο, θα τον κάνει άτρωτο να μπορεί ν΄αντιμετωπίζει και ν΄απορρίπτει με επιχειρήματα, τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση και τον αποπροσανατολισμό, αλλά και τις ψεύτικες και προπαγανδιστικές θέσεις του οπορτουνισμού και της αστικής τάξης.
Η πολιτική και πολιτιστική του δράση, καλλιεργεί, διαπαιδαγωγεί και επαυξάνει την ταξική συνείδηση την αξιοποιεί και την κάνει περισσότερο μαχητική και εποικοδομητική.
Αδυναμίες και παραλείψεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.
Δεν μπορούμε να σταθούμε εκεί και να αφεθούμε στην κριτική και αυτοκριτική μας.
Ο Μαρξισμός - Λενινισμός είναι δόγμα διαρκούς δράσης και κανενός εφησυχασμού. Ο ταξικός εχθρός με τα πάρα πολλά μέσα και εφόδια που διαθέτει, παραμονεύει επικίνδυνα και καταστροφικά.
Ο δρόμος προς το μέλλον είναι υπαρκτός, κακοτράχαλος, με αγκάθια και ανηφοριές, στην πίστη, στις αρχές του Κόμματος, στην προσήλωση και αγωνιστικότητά μας, είναι στο χέρι μας να το κάνουμε γόνιμα ασφαλτοστρωμένο, ώστε να δικαιωθεί η προβλεφθείσα από τους Μαρξ - Ενγκελς και Λένιν η ιστορική νομοτέλειά του με την προλεταριακή του νίκη.
Υποδεικνύει και αποδεικνύει τον καθοδηγητικό και πρωτοποριακό ρόλο του ΚΚΕ σαν επαναστατικό προτσές στην κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Εαν ήθελα ερωτηθεί για διάφορες αδυναμίες, νοοτροπίες και παραλείψεις, να αποφύγω τα ευχολόγια και να γίνω πιο σαφής, νομίζω πως ο άμεσος κίνδυνος είναι ο κορεσμός και η απογοήτευση που μπορεί να συνοδεύει τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του Κόμματος μια αποτυχία (ίσως και εκλογική). Η κρίση επηρέασε αισθητά την ψυχολογία της ελληνικής κοινωνίας. Η λύπη μας για το κλείσιμο του «902» αφάνταστη.
Ο «Ριζοσπάστης», κατά τη γνώμη μου, έχασε μέρος της αρχικής του φρεσκάδας, ζωντάνιας και αμεσότητας. Ιδίως ο Κυριακάτικος.
Ελλειψε η επαφή με τον πνευματικό κόσμο... Το διήγημα εξαφανίστηκε, το καθ΄οδόν επίσης, το ίδιο και κριτική βιβλίου, απεναντίας τεράστια δισέλιδα σεντόνια, πολλές φορές δυσνόητα και ακαταλαβίστικα.
Στον καθημερινό «Ριζοσπάστη», κόπηκε ο χαριτωμένος τηλέπαθος και η επαφή με επιφανείς λογοτέχνες στα «Διακριτικά», που διάβαζαν με ευχαρίστηση σχεδόν όλοι οι αναγνώστες.
Η «Σ.Ε.» στηρίχτηκε πια μόνο στο πολιτικό και ιδεολογικό βιβλίο και όχι στο λογοτεχνικό, εδώ θέμα νοοτροπίας, με συνέπεια να χάσει πελατεία και αναγνώστες. Ελπίζω πως η νέα ΚΕ θα εκτιμήσει τις απόψεις αυτές που δεν είναι μόνο δικές μου.

Βασίλης Λιόγκαρης
ΚΟΒ Λογοτεχνώ