Η φορολογική πολιτική και το φίδι που μας έζωσε

We contend that for a nation to try to tax itself into prosperity is like a man standing in a bucket and trying to lift himself up by the handle”
Winston Churchill

Υπάρχει άραγε κάποιο λογικό υπόβαθρο της φορολογικής πολιτικής της σημερινής άρχουσας τάξης αυτής της χώρας; Η σημερινή κυβερνητική φορολογική πολιτική, όπως κι εκείνη των προκάτοχων της, κι όπως οποιασδήποτε κυβέρνησης τους διαδεχτεί που θα πρεσβεύει την άποψη ότι πρέπει η «χώρα να κάνει κάθε θυσία» για την εξυπηρέτηση του χρέους, φαίνεται εντελώς παράλογη, ακόμα και με καθαρά καπιταλιστικά οικονομίστικα κριτήρια. Παραφράζοντας την παραπάνω ρήση του Winston Churchill, θα πω πως η συγκυβέρνηση, στο ζήτημα αυτό πιο έντονα απο ότι σε οτιδήποτε άλλο, μοιάζει με τον παλαβό που στέκεται με τα πόδια σ’ ένα κουβά και σηκώνοντας το χερούλι του προσπαθεί να τον κάνει ανελκυστήρα.

Δεν είναι παλαβοί όμως οι συγκυβερνήτες μας. Είναι απλώς απύθμενα κυνικοί. Αυτό που υπηρετούν, τυλίγοντας στο σώμα του λαού το φίδι που τον τρωει, είναι οι κανόνες παιγνιδιού της αγοράς - στην πεμπτουσία της συστήματος. Ακόμα κι αν δεν συμφέρει «το έθνος», θα το κάνουν. Ακόμα κι αν δεν συμφέρει ένα σημαντικό μέρος των ίδιων των καπιταλιστών, θα το κάνουν. Τους μόνους που φαίνεται ότι δεν θα θυσιάσουν ποτέ είναι τα μεγαλύτερα αφεντικά τους: το μεγάλο κεφάλαιο που συμπεριλαμβάνει και τους μεγαλοτοκογλύφους.


(με αφορμή το παρακάτω άρθρο του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ στον Ρίζο)

***

Η φορολογική πολιτική

Η ομοβροντία των νέων αντιλαϊκών μέτρων είναι ρυθμίσεις που αποτελούν τη συνέχεια των επιλογών που έγιναν από την πρώτη στιγμή, όταν χαράχτηκε η γραμμή για τη φιλομονοπωλιακού τύπου διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ιδιαίτερο ρόλο παίζουν οι επιμέρους ρυθμίσεις για τη φορολογική πολιτική, οι οποίες αποτελούν συστατικό και αδιαίρετο μέρος ολόκληρης της πολιτικής, που στο επίκεντρό της έχει την ποικιλόμορφη στήριξη και ενίσχυση του κεφαλαίου.

Η φορολογική πολιτική, στα χέρια της τάξης που έχει την εξουσία, είναι εργαλείο, ώστε η συγκεκριμένη τάξη να αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη και περισσότερο πλουτισμό. Με αυτήν την έννοια, η φορολογική πολιτική επιταχύνει τις διαδικασίες αναδιανομής των εισοδημάτων υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις για τη συγκέντρωση του κεφαλαίου στα χέρια συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομάδων. Τα παραδείγματα μιλούν από μόνα τους.

Πρώτο παράδειγμα: Στο όνομα της φοροδιαφυγής, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταργήσει το αφορολόγητο για τους αυτοαπασχολούμενους και ΕΒΕ και ταυτόχρονα να επιβάλει έναν εξοντωτικό φορολογικό συντελεστή, που θα 'ναι, λέει, ίσως και 35%. Ε, όποιον και να ρωτήσεις στην αγορά, σου εξηγεί με διάφορους τρόπους ότι μια τέτοιου είδους ρύθμιση θα γονατίσει αυτοστιγμεί εκατοντάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις, που θα αναγκαστούν να κλείσουν τα μαγαζιά τους. Ποιος θα κερδίσει από αυτό; Οι ξένες πολυεθνικές και τα μεγάλα καταστήματα, που έτσι κι αλλιώς καταβροχθίζουν κατά δεκάδες χιλιάδες τα μικρομάγαζα.

Δεύτερο παράδειγμα: Η κυβέρνηση σχεδιάζει να επιβάλει φόρο ιδιοκατοίκησης. Οσοι, δηλαδή, με ιδρώτα και αίμα κατάφεραν να απαλλαγούν από το βραχνά του ενοικίου, αποκτώντας δικό τους κεραμίδι, θα κληθούν να πληρώνουν τώρα φόρο κερατιάτικα στο βωμό της ενίσχυσης των κρατικών εσόδων. Αυτού του είδους η ρύθμιση, μαζί με την αύξηση του φόρου για την ακίνητη περιουσία που στο εξής θα αφορά σχεδόν όλους τους ιδιοκτήτες μικρής ακίνητης περιουσίας, εκτιμάται ότι θα προκαλέσει τεράστια επιβάρυνση διατήρησης της περιουσίας αυτής, με αποτέλεσμα πολλοί να εξαναγκαστούν να πουλήσουν τα σπίτια τους. Ποιος θα κερδίσει από αυτό; Οι μεγάλες τράπεζες και εταιρείες real estate που καραδοκούν να βάλουν στο χέρι τις μικρές ιδιοκτησίες, στην προοπτική να εκμεταλλευτούν αυτές, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, τις ενοικιαζόμενες κατοικίες.

Από την κυβέρνηση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, αλλά και κάθε άλλης κυβέρνησης που στηρίζεται από τους κεφαλαιοκράτες, για να στηρίζει τα δικά τους συμφέροντα, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απολύτως. Το κάθε καινούργιο μέτρο, που θα έρχεται στην επιφάνεια, θα είναι χειρότερο από τα προηγούμενα, επαχθέστερο και ακόμα πιο αντιδραστικό από όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα. Η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου είναι ένας αέναος πόλεμος κατά των λαϊκών στρωμάτων. Ειδικά σε περιόδους κρίσης γίνεται ακόμα πιο επιθετική, δεν επιτρέπει την παραμικρή παραχώρηση, σαρώνει κάθε λαϊκή κατάχτηση και δίκαιο στο πέρασμά της.

Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, όλοι όσοι χτυπιούνται ανελέητα από την πολιτική της τρόικας και της πλουτοκρατίας, είναι καιρός να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Για να αντιμετωπίσουμε τα μέτρα τα τωρινά και όσα θα 'ρθουν αργότερα, χρειάζεται Μέτωπο Λαϊκό. Οργάνωση και αντίσταση, συσπείρωση και αγώνας, για να δυναμώσουμε το σύνθημα για τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. (http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=7064522&publDate=2/10/2012)