Κατοχή ή "κατοχή"

Σαν αποτέλεσμα της επιβολής των μνημονίων στην Ελλάδα, τα μονοπώλια της Γερμανίας εχουν ήδη τσεπώσει ασύλληπτα κέρδη όχι γενικά κι αόριστα απο «την πατρίδα μας την Ελλάδα», ή γενικά κι αόριστα απο όλους «εμάς του Έλληνες», αλλά, με αμείλικτα συγκεκριμένο τρόπο, απο τα πλέον φτωχά έως τα μεσαία στρώματα του Ελληνικού πληθυσμού. Τα δεκάδες δισεκατομμύρια που έχουν ρουφήξει τα μονοπώλια της Γερμανίας, και όχι μόνο, είναι αίμα, ιδρώτας και δάκρυα των ολοένα και περισσότερων εξαθλιωμένων Ελλήνων. Αυτο είναι μια αλήθεια που βγάζει μάτι. Όπως αλήθεια επίσης είναι ότι στην μετά δακρύων αφαίμαξη κι αφυδάτωση των «κακόμοιρων» Ελλήνων πήραν, παίρνουν και θα παίρνουν μέρος όχι μόνο γερμανοί, αλλά, μεταξύ άλλων εθνοτήτων, και καθόλου «κακόμοιροι» έλληνες. 

Είναι αντεθνικός, αρνησίπατρις, γραικύλος αυτός που τρωγοπίνει στο ίδιο συμπόσιο, που παίζει στο ίδιο αισχρό παιγνίδι; Εάν το να είναι αστός σημαίνει ότι έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε ναι, είναι.

Σαν φερέφωνο της Γερμανικής πλουτοκρατίας, η Μέρκελ πρόσφατα ορμήνευσε τους πολιτικούς «μας» να είναι συνεπείς με αυτά στα οποία εχουν δεσμευτεί. Δηλαδή απαίτησε απ’ αυτούς να είναι συνεπείς πρώτιστα με την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας τους.  Ιδωμένη απο καθαρά καπιταλιστική σκοπιά, η εξυπηρέτηση του χρέους δεν αφήνει περιθώρια ενίσχυσης επενδύσεων, περιθώρια για τέτοια «διέγερση» του κεφαλαίου που θα μπορούσε να εκκινήσει την «πολυπόθητη» ανάπτυξη.

Μια ακόμα αλήθεια που βγάζει μάτι είναι ότι τα όρνεα της ΕΕ  κι οι ντόπιοι σύμμαχοι τους εδώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα μνημόνια που επιβάλλουν στην Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια καταστρέφουν την δυνατότητα καπιταλιστικής  οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Ο παροπλισμένος παραγωγικός ιστός της χώρας την καθιστά μόνιμο εισαγωγέα γερμανικών (μεταξύ άλλων) προϊόντων.   Είναι γεγονός αυτο που η κυρία Λαγκάρντ είχε πει, ότι δηλαδή «τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας...».

Με δεδομένα τα παραπάνω, άραγε έχουν δίκιο όλοι αυτοί, στο πλάι μας ή απέναντι μας, που καταγγέλλουν την Γερμανική κατοχή, ή και καλούν σε πάλη ενάντια της;

Δεν είναι πλάνη το να βλέπει κανείς ότι κάποιες χώρες κερδίζουν και κάποιες χάνουν σ’ αυτο το ακήρυχτο μακελειό που λαβαίνει χώρα μέσα στην ΕΕ. Αν όμως, κρίνοντας το εφιαλτικό καθεστώς που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, που κάποιοι θέλουν να το αποκαλούν «κατοχή»,  δεν αναδειχτεί η ταξικότητα του, τότε έχουμε πρόβλημα. Ή αν, σε τούτη την συγκεκριμένη κατάσταση που αποκαλούν «κατοχή», συγκαλυφθεί ότι ο εφιάλτης αυτός αφορά τη ζωή μιας μερίδας του πληθυσμού, της εργατικής τάξης πρώτιστα, των μικροεπαγγελματιών, μικροεμπόρων, βιοτεχνών, των φτωχών αγροτών, τότε δεν έχει νόημα η χρήση του όρου «κατοχή» άλλο απο το να προκαλέσει σύγχυση σ’ αυτούς που υποφέρουν περισσότερο απο όλους τους άλλους, σύγχυση στην πλειοψηφία.

Είναι ποτέ δυνατόν ο «λαός ενωμένος» να απελευθερωθεί απο αυτο το επαχθές «κατοχικό καθεστώς» αλλάζοντας τους μοντέρνους «Τσολάκογλου» με πατριώτες που, φευ(!), ορκίζονται πίστη στο απαραβίαστο της θέσης της «πατρίδας μας»  μέσα στην ΕΕ; Εάν η «πατρίδα μας» είναι υπό «κατοχή», τότε ποια χώρα την κατέχει, ποιος διακρατικός οργανισμός; Συχνά πυκνά γνωστοί θιασώτες του ιδεολογήματος περί κατοχής, επικαλούνται το ΕΑΜ σαν παράδειγμα προς μίμηση, καλώντας σε πανεθνική οργάνωση κατά του μοντέρνου κατακτητή και των ντόπιων τσανάκων τους. Φαντασθείτε όμως το ΕΑΜ, να είχε ορίσει ως θεμελιώδη στόχο του την απαλλαγή της Ελλάδας απο τους Τσολάκογλου διακηρύσσοντας συνάμα την «παραμονή μας» μέσα στην μεγάλη Γερμανία του τρίτου Ράιχ... Δεν είναι γελοίο;

Η έννοια της «οικονομικής κατοχής» της Περιεκτικής Δημοκρατίας είναι πολύ πειστικότερη απο τις χοντροκομμένες ανοησίες του πολιτικού τσίρκου δεξιά του ΚΚΕ. Παραθέτω εκτεταμένο εδάφιο απο ντοκουμέντο της ΠΔ: 

«Οι ιστορικοί συνειρμοί με τις αντίστοιχες επισκέψεις των κατοχικών δυνάμεων στις δωσίλογες κυβερνήσεις των Τσολάκογλου κ.λπ. δημιουργούνται αβίαστα στη λαϊκή κοινωνική συνείδηση με βάση την έννοια της «κατοχής» που ισχύει, σε άλλες συνθήκες, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό  είναι καθοριστικό ο λαός να αντιληφθεί ότι η διαφορά με την τότε στρατιωτική κατοχή που ήταν εξωτερική κατοχή με τα όπλα, είναι ότι σήμερα έχει δώσει τη θέση της στην οικονομική κατοχή η οποία είναι εσωτερική κατοχή. Είναι εσωτερική κατοχή αφού οι συμβάσεις με την Τρόικα ορίζουν θεσμικά την άσκηση οικονομικής – και κατ’ επέκταση πολιτικής – εξουσίας από τις ισχυρότερες οικονομίες, κάτι το οποίο συνεπάγεται την κατάργηση του δικαιώματος της εθνικής κυριαρχίας στις οικονομικές/πολιτικές αποφάσεις ακόμα και με βάση το αστικό σύνταγμα. Ακριβώς γι αυτό το καθεστώς οικονομικής κατοχής που βρίσκεται για πρώτη φορά η χώρα στην μεταπολεμική της ιστορία, είναι πολύ χειρότερο από τα στρατιωτικά καθεστώτα που έχει περάσει ο τόπος και τα οποία δε τόλμησαν να περάσουν τέτοια μέτρα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των παραγωγικών πόρων. Και φυσικά η εσωτερική οικονομική κατοχή είναι πολύ χειρότερη απο την εξωτερική γιατί την υποστηρίζουν και όλα τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Γι’ αυτό και ο αγώνας σήμερα δεν μπορεί να είναι απλά αγώνας εθνικής απελευθέρωσης, αλλά αγώνας πρωταρχικά κοινωνικής απελευθέρωσης, δηλαδή αγώνας τόσο ενάντια στις ξένες ελίτ όσο και στις ντόπιες, χωρίς την υποστήριξη των οποίων δεν θα ήταν δυνατή η σημερινή καταστροφή».

Μια ένσταση με την παραπάνω συμπαθητική, σε γενικές γραμμές, θέση είναι ότι δεν καθορίζει ποια τάξη απο τα μη «προνομιούχα στρώματα» υποφέρει περισσότερο απο όλα τα υπόλοιπα στρώματα, κι έχει σημασία αυτο, δηλαδή δεν είναι επαρκώς ταξική. Στο παραπάνω εδάφιο δεν φαίνεται να εκτιμάται ότι  η εργατική τάξη βρίσκεται στην δυσμενέστερη θέση  και, κατά λογική συνέπεια, θα πρέπει να είναι η βάση, ο κύριος κορμός του αγώνα κατά της λεγόμενη εσωτερικής κατοχής, που εγώ θα χαρακτήριζα κάλλιστα ως «οικονομικό φασισμό».   

Επίσης, η έννοια «εσωτερικής κατοχής» περιγράφει το παρόν μνημονιακό  καθεστώς επειδή αυτο, πιο χαρακτηριστικά απο προηγούμενα καθεστώτα του, έχει μεθοδεύσει και υλοποιεί την αποποίηση και εκποίηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας προς τους γραφειοκράτες της ΕΕ. Όμως η εκποίηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας απο την αστική τάξη προς ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι διαχρονική και δεν αφορά μόνο την οικονομική διάσταση του φαινομένου, υπήρξε πριν τα μνημόνια και θα συνεχισθεί μετά. Η εκποίηση πραγματοποιείται για χάρη συμφερόντων της ίδιας τάξης που έχει αναλάβει την εργολαβία της υλοποίησης της και θα συνεχισθεί αν η ίδια δεν αντιμετωπιστεί σαν τάξη.

Η ουσία οποιασδήποτε «κατοχής» εμφανίζεται μόνο όταν θέσουμε το ερώτημα ποιος ζημιώνεται και ποιος επωφελείται απ΄ αυτήν. Πιο συγκεκριμένα, ποιος ζημιώνεται και ποιος επωφελείται απο τα μνημόνια; Είναι αδύνατο να παραβλέψουμε ότι αυτοί που ζημιώνονται με την μέγιστη ένταση είναι η εργατική τάξη και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Ναι μεν μια μερίδα απο το φάσμα των μεσαίων στρωμάτων βλέπει  τα μεσαίας κλίμακας μέσα παραγωγής που κατέχει να απαξιώνονται ή να καταστρέφονται, αλλά γενικότερα τα μεσαία στρώματα συμπιέζονται προς τα κάτω, χωρίς όμως συνολικά να πέφτουν στα επίπεδα εξαθλίωσης που οδηγείται η εργατική τάξη. Αντικειμενικά δεν παύουν τα  μεσαία στρώματα βέβαια να συνθλίβονται και, με βάση την απώλεια κεκτημένων, να βρίσκονται στο «στρατόπεδο» των ζημιωμένων απο το σημερινό καθεστώς. Δυνητικά λοιπόν ένα αυξανόμενο ποσοστό τους είναι σύμμαχο με την εργατική τάξη.  

Τώρα να αναρωτηθούμε: Μήπως η μεγαλοαστική τάξη δεν έχει πληγεί απο το μνημόνιο; Είναι σίγουρο ότι η επιδείνωση της  καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδας, σαν αποτέλεσμα της επιβολής των μνημονίων, έχει πλήξει ολόκληρο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, χωρίς να μπορεί να εξαιρεί πάντα τα μεγαλοαστικά συμφέροντα. Πιο ειδικά όμως βλέπουμε ότι ένα τμήμα της, λ.χ. αυτο που κατέχει τραπεζικό κεφάλαιο, έχει δεχτεί μια εξωφρενική οικονομική ενίσχυση. Όση ζημιά έχει γίνει στα συμφέροντα της αστικής τάξης έχει προκληθεί απο την διεθνή καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Τα μνημόνια όμως, να μην μας διαφεύγει αυτο, έγιναν προς όφελος της κεφαλαιοκρατικής τάξης της χώρας «μας» και όχι μόνο. Να μην μας διαφεύγει ότι  την ώρα που η εργατική τάξη στην κυριολεξία «ξεσκίζεται», για τον ίδιο λόγο, η αστική τάξη προικίζεται με θεσμοθέτηση εργασιακών σχέσεων οι οποίες ανοίγουν την πύλη στη στυγνότερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης που έχουμε γνωρίσει για ένα περίπου αιώνα, προικίζεται για το παρόν και το προβλεπόμενο μέλλον της. Επίσης είναι σαφές ότι η μεγαλοαστική τάξη επωφελείται ειδικά απο το μνημόνιο, με δοσμένο ότι οι απεχθέστατη φοροληστεία, οι περικοπές μισθών, συντάξεων, περικοπές σε υγεία, πρόνοια κτλ, εν ολίγοις, το γδάρσιμο κυρίως των εργαζομένων μετατρέπεται σε πληρωμές σε τοκογλύφους (ξένους και ντόπιους), σε ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, επιδοτήσεις και κίνητρα επένδυσης για το κεφάλαιο και άλλα.  

Βεβαίως δεν μπορεί ούτε και πρέπει να παραγνωρίζει κανείς ότι το μνημονιακό καθεστώς αποτελεί θεσμοθετημένη δέσμευση, αποτελεί μια δομή της οικονομικής εξάρτησης μια νομική κατοχύρωση της υποτέλειας σε σχέση κυρίως με την ΕΕ. Το καθεστώς αυτο, το οποίο όντως έχει χαρακτηριστικά κατοχής, που δεν παραβλέπονται και πρέπει να αναδεικνύονται σαν τέτοια, δεν αποτελεί «κατοχή» αλλά ενδυνάμωση της εκμεταλλευτικής σχέσης της αστικής τάξης με τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Αλλά τι αλλάζει για την εργατική τάξη και το φτωχότερο τμήμα του πληθυσμού, αν αρνηθεί να δει το καθεστώς μέσα απο τα ιδεολογικά φίλτρα των «αντι-κατοχικών», «πατριωτών», και «εθνικιστών». Αλλάζει το γεγονός ότι απέναντι της βλέπει ξεκάθαρη την αστική τάξη.

Αντί να βλέπουμε την κατάσταση με όρους «καθεστώτος κατοχής», λοιπόν, προτιμότερο θα ήταν να την βλέπουμε με όρους ενός αρχέτυπου καθεστώτος αγριότητας, όπου ο ισχυρότερος κατασπαράζει τον ασθενέστερο.