O Άνθρωπος κι η Θάλασσα

 

Ελεύθερος, πάντα θα νιώθεις για τη θάλασσα λατρεία!

Σε καθρεπτίζει: η  ψυχή σου μες στη δίνη των συλλογισμών

Με το αέναο ξεδίπλωμα των κυανών κυματισμών

Κι ο νους σου άβυσσος που διαχέεται απ’ την ίδια πικρία

 

Βυθίζεσαι στου καθρεφτίσματος σου την αγκάλη

Σε άμπωτη  ηδονής με χέρια, μάτια και κορμί

Μα η καρδιά σου αποσπάται όταν έρχεται η στιγμή

Που ακούγεται άγρια, ωμή, η κατακραυγή και πάλι

 

Κι οι δύο, με κάτι απόξενο στο μελανό σας βλέμμα  

Φίλε, απ’ τα μύχια της ύπαρξής σου ποια σιωπή αντηχεί  

Κι εσύ θάλασσα, τι έχεις πάρει στην υγρή σου κατοχή

Τι πλούτο σε βυθό που δεν τον διαφεντεύει στέμμα…

 

Κι όμως, από αμνημόνευτη εποχή μάχεστε μεταξύ σας

Χωρίς έλεος και τύψεις, η απληστία - πάθος άγριο, σκοτεινό

Με αίμα και θάνατο γέμισε της ψυχής σας  το κενό

Αδελφοκτόνα χέρια –  σφαγιάζεται το αριστερό απ’ το δεξί σας!

 

Ελεύθερη απόδοση του - L'Homme et la mer, Charles Baudelaire