μια σύντομη διαπίστωση

Εκθέτω μια σύντομη διαπίστωση εδώ που απορρέει από  την κριτική των Γιάννη Μηλιού, Σπύρου Λαπατσιώρα, και Δημήτρη Σωτηρόπουλου (ολοκληρο το κείμενο στην προηγούμενη ανάρτηση),  με αφορμή την πορεία της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης, η οποία διαπίστωση εστιάζει σε μια κομβικής σημασίας διάσταση του σημερινού πολιτικού γίγνεσθαι.

Γράφουν τα τρία στελέχη του Σύριζα, ότι όσο είναι καιρός, πρέπει να γίνει η
"έφοδος προς τα εμπρός με όχημα την αλήθεια:
Να ξεκινήσει κανείς από την παραδοχή των υποχωρήσεων, με στόχο να αναζητηθούν οι τρόποι, ώστε να μην υπάρξει μακροπρόθεσμη βλάβη, δηλαδή η κυβέρνηση να επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις για αναδιανομή εισοδήματος και ισχύος προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, για ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, για δημοκρατία και συμμετοχή".

Το παραπάνω αντανακλά  ως ένα βαθμό, και όχι ακριβώς, αυτό που παρατηρήθηκε και στην ανάρτηση «η " καύση" μάλλον δεν θα αργήσει να ολοκληρωθεί» του ιστολογίου εδώ:

"Θα ήταν πιο πειστικοί και πιο ανθρώπινοι αν έλεγαν πως προσπάθησαν μάταια να αλλάξουν κάτι και πως, για να ξεπεράσουν το στημένο εμπόδιο μπροστά τους, αναγκαστικά έκαναν ένα συμβιβασμό, αλλά ο πόλεμος δεν τελείωσε. Μα ούτε και προπαγανδιστικά δεν φαίνεται να θέλουν να κρατήσουν κάτι από την αντιμνημονιακή ρητορεία τους". 

Και όντως οι Μηλιός κ.α. επιδεικνύουν μια ίσως πιο ανθρώπινη και σίγουρα πιο αξιοπρεπή στάση σε σχέση με τους όποιους  καραγκιόζηδες υποβάλλουν σε κριτική, αν και κάποιος, χωρίς μεγάλη δόση κυνισμού,  θα μπορούσε να πει ότι αυτά τα λένε επειδή έχουν περιθωριοποιηθεί.

Ανάλογα, σε προηγούμενο σημείο στο κείμενο δημόσιας κριτικής τους εκτιμούν σωστά πως "Το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάζει την προφανή υποχώρηση και την αναγκαστική αλλαγή του προγράμματός της ως «νίκη», αποτελεί κακό σημάδι για τη συνέχεια". Κάτι ανάλογο με αυτό, αλλά με μια σημαντική διαφορά απ' αυτό, επισημάνθηκε στην προαναφερθείσα ανάρτηση εδώ, όπου εκφράζεται η πρόβλεψη πως η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει πως το να υποκύπτει ο λαός σε βία, τρομοκρατία και εκβιασμό και να ταπεινώνεται είναι εθνική υπερηφάνεια,  σημαίνει επακόλουθες ταπεινώσεις με αντίκτυπο το βάθεμα της εξαθλίωσής του.

Η διαφορά έγκειται στο ότι, οι Μηλιός κ.α. περιορίζονται στο να διακρίνουν  πως "Αυτό ίσως προοπτικά να αποτελέσει την πραγματική ήττα, εφόσον το σήμα το οποίο εκπέμπεται και εισπράττεται από την κοινωνία ενισχύει την πεποίθηση: «μην πιστεύεις τους πολιτικούς σε ό, τι λένε, επάγγελμα κάνουν για να είναι κυβέρνηση».  Πράγμα που είναι σωστό. Πλην όμως, δεν τολμούν κι ίσως να μην παραδέχονται την ακόμα πιο ανησυχητική περιρρέουσα διαπίστωση (η οποία βέβαια δεν είναι παρατήρηση αποκλειστικά του ιστολογίου εδώ) ότι η στάση αυτή, η καταφανής λαϊκίστικη δημαγωγία με εθνικιστικές χροιές, αποτελεί  συγκερασμό της σοσιαλδημοκρατίας με το φασισμό σε επίπεδο ιδεολογίας που προϊδεάζει, και παίζει θα πρόσθετα, με την ιδέα εναλλαγής τους σε πολιτειακό επίπεδο.

Και επειδή, όσο και να παραμυθιάσουν τον κόσμο ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, τα πράγματα θα τους διαψεύδουν χειροτερεύοντας, συνακόλουθα,  η σταδιακή χειροτέρευση δεν θα είναι δυνατόν να είναι επ' αορίστου ανεκτή και ελέγξιμη. Τι θα γίνει λοιπόν όταν φτάσουμε στο αναπόφευκτο όπου τα όρια αντοχής και ανοχής θα έχουν εξαντληθεί;

Εφόσον του λένε " μην είσαι βιαστικός,  μπροστά μας ακόμα έχουμε πολύ δρόμο", και επειδή το να κατεβαίνεις στο δρόμο και να διαμαρτύρεσαι η πλειονότητα του λαού έχει εκπαιδευτεί να το θεωρεί "παλαβάδα", όπως έτσι βλέπει και το να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του ΚΚΕ,  γενικά ο λαός κρατείται σε παθητική στάση.

Η επικρατούσα νοοτροπία, λοιπόν, είναι αυτή του μικροαστού που τώρα θαρρεί πως απέκτησε δική του κυβέρνηση. Μα όταν τελικά καταλάβει, έχοντας νιώσει πως συνεχίζεται να  τσουρουφλίζεται το πετσί του, τότε με την αίσθηση του "προδομένου απο τους απατεώνες τους πολιτικούς", όχι με την αίσθηση ότι τα συμφέροντα των μικροαστών, όπως και των εργατών, θυσιάστηκαν ως συνήθως προς χάριν των συμφερόντων των αστών, θα στραφεί προς τους "τιμωρούς των πολιτικών απατεώνων". Αυτό δηλαδή που ήδη κάνει, αλλά τότε θα το κάνει με μεγαλύτερη ένταση και πιο μαζικά. Και η ειρωνεία είναι ότι τότε, αντί για κοροϊδία απο τους πολιτικούς, μπορει τελικά και να γευτεί την μπότα ενός τενεκεδένιου δικτάτορα να τον πατάει, υπηρετώντας αστικά συμφέροντα, όχι μικροαστικά, με πιο βίαια αμείλικτο τρόπο.

Πως θα μπορούσε ένας σοσιαλδημοκράτης να δει ότι η άνοδος της σοσιαλδημοκρατίας είναι η εναλλακτική ή κεκαλυμμένη άνοδος του φασισμού, να διακρίνει πως η άνοδος αυτή  ωθείται απο ένα κοινωνικό φάσμα μικροαστών, αγροτών, κι εργατών που είτε έχουν υποστεί μικροαστική ιδεολογική όσμωση, είτε δεν έχουν υπερβεί την διανοητική αθλιότητα του λούμπεν,  και βασίζεται σ' αυτό το κοινωνικό φάσμα που είναι ικανό να αντιδρά παρορμητικά καταστρέφοντας, αλλα όχι να δρά μεθοδικά και με  γνώση δημιουργώντας, ενα κοινωνικό υπόστρωμα που θέλει να κυβερνήσει αλλά δεν μπορεί γιατί του λείπει η πείρα των αστών ή η πειθαρχεία των εργατών, και που τελικά καταλήγει σε απόγνωση, και ανίκανο για αντίληψη της πραγματικότητας υποφέρει από παραισθήσεις, βλέποντας σωτήρες εκεί που έπρεπε να βλέπει δήμιους.

Για να πάψει να παραβλέπει αυτήν την αλήθεια ένας σοσιαλδημοκρατης, αν δεν είναι άθλιος καιροσκόπος, αναγκαία αλλά όχι πάντα επαρκής συνθήκη είναι να πάψει να είναι σοσιαλδημοκράτης.

✴✴✴
Image borrowed from here