Βινιέτες απ' την Γηραιά Αλβιώνα (3)

Δυό Ανακαλύψεις

Δουλεύαμε πολλές ώρες και για λίγα λεφτά.
Ήταν ξεθεωτική δουλειά, με δύο παύσεις δυό περίπου ωρών μεταξύ του πρωινού και του μεσημεριανού και μεταξύ μεσημεριανού και δείπνου, και συχνά συνέχεια απο το πρωί μέχρι αργά, μετά τα μεσάνυχτα.

Η δουλειά σερβιτόρου που έκανα, παρότι σ' ενα πολυτελές ξενοδοχείο, ευτυχώς, τώρα δεν μπαίνει στο βιογραφικό μου. Όχι απο ντροπή, αλλά εχοντας αλλάξει τόσα επαγγέλματα, κάποια δεν χωράνε  μέσα.


Θυμάμαι δυο φυσιογνωμίες απο την υψηλότερη από μένα ιεραρχία. Θα μου πεις, υπήρχε και χαμηλότερη ιεραρχία; Όχι. Σχεδόν όλοι ήταν ψηλότερα απο μένα στην ιεραρχία. Θυμάμαι την ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, την Mrs F. που νόμιζε πως ανήκει στην βασιλική οικογένεια.  Είχε το στυλ της συγχωρεμένης της Βασιλομήτορος, αλλά σε νεότερη εκδοχή. Με μια παρακμιακή φάτσα πόρνης υψηλής κοινωνίας, που αν και πάντα φορτωμένη με βαρύ μακιγιαζ, δεν μπορούσε να κρύψει ότι έχει πάψει να "περνάει η μπογιά της". Η Mrs F. λοιπόν, που γευμάτιζε τα περισσότερα βράδυα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου της, απαιτούσε ένα σερβιτόρο σχεδόν αποκλειστικά για το τραπέζι της, το οποίο άλλαζε μέγεθος κάθε βράδυ,  ανάλογα με τον αριθμό των καλεσμένων της. Για κάποιο λόγο που πιθανόν να είχε να κάνει με την εμφάνησή μου (της θύμιζα σπάνιο πουλί, μου είχε πεί μια φορά) ζητούσε απο το κουμάντο,  τον "Μετρ" (όπως μας υποχρέωνε να τον αποκαλούμε), να με βάλει στην υπηρεσία της. Ένα καθήκον από λίγο έως πολύ  δύσκολο, αλλά υποφερτό.

Ο Μετρ ήταν η άλλη φυσιογνωμία που θυμάμαι έντονα. Ένας κοντός, ξερακιανός και ασχημομούρης ιταλός.  Μίζερος, αγέλαστος και ανελέητος. Ήταν εξαιρετικά δουλικός προς την Mrs F., αλλά ένας μικρός Χίτλερ με το προσωπικό, και ιδαίτερα με μένα, όταν η Mrs F. δεν ήταν παρούσα. Κάποιες  φορές, ο Μετρ μ' έβαζε να δουλέψω  σε μεγάλα ιδιωτικά συμπόσια (banquets) που στέγαζαν στην τεράστια αίθουσα στο ισόγειο του ξενοδοχείου, η οποία ειχε το όνομα Windsor Ηall. Σαν νά 'θελε να με τιμωρήσει που η Mrs F. μου έδειχνε μια περίεργη προτίμηση. Η δουλειά εκεί κάτω ήταν κάτεργο. Το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να σηκώνουμε κάτι τεράστιους δίσκους φορτωμένους με τα φαγητά, μεταφέροντάς τους απ' την κουζίνα στο χώρο που ήταν το τραπέζι που σερβίραμε, διανύοντας μιαν αποσταση πάνω απο τριάντα μετρα, και ν' ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες, επειδή η κουζίνα  ήταν στο υπόγειο.

Στην σεζόν των Χριστουγέννων, διάφοροι οργανισμοί και εταιρίες οργάνωναν δείπνα για τα μέλη ή το προσωπικό τους αντίστοιχα. Κι ήταν στην πρώτη και τελευταία μου σεζόν εκεί, όταν έκανα μια διαπίστωση ανθρωπολογικής σημασίας. Οι πλούσιοι δεν δίναν φιλοδώρημα!  Όσο πιο πλούσιοι τόσο πιο αντιπαθητικοί και τσιγκούνηδες, οι καριόληδες! Απόμακροι, αλαζονικοί και παγωμένοι. Γι αυτούς ήμουν ο σερβιτόρος. Ενώ οι εργάτες που ερχόντουσαν για το εταιρικό χριστουγεννιάτικο γεύμα ήταν πολύ πιο γενναιόδωροι απ' τ' αφεντικά τους. Πιο φιλικοί, μου μίλαγαν, έκαναν πλάκα, μαθένανε το όνομα μου, και μέχρι να τελειώσει το δείπνο ήξεραν και τι ομάδα είμαι. Κι ήταν οι λίγες περιπτώσεις που αισθάνθηκα εργασιακή ικανοποίηση σ' αυτό το κάτεργο.

Ο Μετρ, που ήταν κουμάντο και για το "room service" (σε ότι αφορούσε υπηρεσία φαγητού σε δωμάτιο), όταν απουσίαζε ο υπάλληλος που έκανε αυτή τη δουλειά έβαζε εμένα στη θέση του απόντα. Μια φορά, ήρθε κι έμεινε στο ξενοδοχείο ο τότε υπουργός δικαιοσύνης, ή κάτι τέτοιο - υπουργός πάντως. Αργότερα, τον έχρισε λόρδο η  Βασίλισσα.  Όποτε ερχόταν καμία τέτοια μούρη, η Mrs F. σήμανε κάτι σαν συναγερμό: "v.i.p., v.i.p." λέγανε τα δουλικά της, οι μάνατζερς. Ένα βράδυ ζήτησε φαγητό στο δωμάτιο του, και μιας κι έτυχε να είμαι σε υπηρεσία, του το πήγα. Χτύπησα την πόρτα λοιπόν, αυτός ρωτά "ποιος είναι”, με ψιλή, γυναικεία σχεδόν, φωνή. Κι εγώ απαντώ: "room service". Ακολουθεί το "enter" και μπαίνω μέσα με το τρόλεϋ.

Και μάντεψε τι είδα.
"The Secretary of State", το "v.i.p." ειναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι του. Αλλά είναι ήδη απασχολημένος με κάτι αρκετά σημαντικό γι αυτόν ώστε να μη σταματήσει στην διάρκεια της σύντομης παρουσίας μου στο δωμάτιο. Και τί κάνει;  Κουνάει το χέρι κάτω απο την κουβέρτα, ρυθμικά και με γρήγορο τέμπο, πάνω κάτω. Το χέρι του, περιττό να σου πω με τι μέρος της ανατομίας του σώματός του ηταν υπεραπασχολημένο... Ρε τον καριόλη, μπροστά μου!

Ήταν τότε ήταν που έκανα την πολιτική ανακάλυψη οτι το Ηνωμένο Βασίλειο το κεβερνούν μαλάκες. Κι όταν σου λέω μαλάκες, εννοώ ψυχοπαθολογικά μαλάκες - στην κυριολεξία!

✴✴✴

Image borrowed from here