Της Αρκεί που σαν Πόρνη Αμείβεται...

 

Αναφερόμενο στην προχθεσινή συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον Ζ. Κ. Γιουνκέρ, το άρθρο «Γκαστρωμένη» Τετραμηνία (στην Καθημερινή) μας πληροφορεί ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι σίγουρα «ολέθρια για την Ελλάδα» ενώ υπάρχει διχογνωμία για τον αντίκτυπο της στην υπόλοιπη Ευρωζώνη.

Κατ’ αρχήν, προσέχουμε το μοτίβο με το οποίο σφυρηλατείται η κοινή γνώμη στην χώρα μας κατά το οποίο η πολύ πιθανή πλέον έξοδος της Ελλάδας απο την Ευρωζώνη είναι de facto μια σίγουρη καταστροφή «για μας», ενώ ενδεχομένως «να μην επηρεάσει και τόσο τους συνεταίρους και σύμμαχους μας στην ΕΕ».

Στην συνέχεια διαβάζουμε: «Παραφράζοντας γνωστό απόφθεγμα του Χαρίλαου Φλωράκη, η τετραμηνία μέχρι το τέλος του 2012 θα είναι «γκαστρωμένη» για την Ελλάδα, για την Ευρώπη. Ίσως και για ολόκληρο τον κόσμο, εφόσον επαληθευτούν τα χειρότερα σενάρια». Αναφέρεται σε πιθανή ανάφλεξη στην  Μέση Ανατολή, σε κατάρρευση του ευρώ και διάλυση της Ευρωζώνης, και σε εξελίξεις στις ΗΠΑ μετά τις επικείμενες εκλογές, όταν το πρόβλημα των αστρονομικών ελλειμμάτων της χώρας (δεν το λέει η Καθημερινή αυτό) φαίνεται ότι θα αποτελέσει αφορμή για αμείλικτη  και άμεση επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία των ΗΠΑ.

Και καταλήγει ότι:

«Ο πολιτικός ή οικονομικός ρόλος της Ελλάδας είναι μηδαμινός και μόνο η γεωστρατηγική θέση της σε σχέση με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή μπορεί να ληφθεί υπ’ όψιν στη σημερινή συγκυρία από τους μεγάλους παίκτες. [...] Για την Ελλάδα, ο πρωταρχικός στόχος είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη και μακράν δεύτερος η αλλαγή της πολιτικής της, σε συνεργασία με άλλους. Εφόσον υπάρχει Ευρωζώνη...» [1]

Στην ουσία, η χώρα δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό εργαλείο στα χέρια της όταν πολιτικά και οικονομικά είναι σε πλήρη παραλυσία, και η τύχη της επαφίεται στην πιθανότητα να ληφθεί στα υπόψη η γεωστρατηγική θέση της. Είναι απόλυτη η άποψη αυτή και μάλιστα θεωρεί  πως όσοι διαφωνούν «βαυκαλίζονται» και  «παραμυθιάζουν».

Μέσα σ’ αυτούς που «βαυκαλίζονται» θα συμπεριλάμβανε και τon Λυγερό ο οποίος ισχυρίζεται κάτι ανάλογο, παροτρύνοντας όμως  «να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...» Το κάτι ανάλογο είναι κατά τον ίδιο ότι «γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο». [2]

Έχουμε  λοιπόν απο την μια την λογική ότι τώρα που οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται να κάνουν άλλη μια επιδρομή σφαγιασμού, αυτή την φορά εναντίον της  Συρίας ή και του Ιράν, και το έδαφος της Ελλάδας αποτελεί ένα απο τα ορμητήρια τους και η κυβέρνηση της έτοιμη να συνδράμει, ίσως το λάβουνε αυτό υπόψη τους όταν πάρουν απόφαση για την θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Γιατί όμως να «βαυκαλίζονται»  αυτοί που ισχυρίζονται ότι η γεωστρατηγική αξία της χώρας έγκειται στον ορυκτό πλούτο της τον οποίο θα μπορούσε να εκποιήσει απο καλύτερη θέση με καθορισμό  της ελληνικής ΑΟΖ;  

Διότι

Η αστική τάξη δεν βλέπει εναλλακτική, ούτε στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος της, θεωρώντας αδύνατο ένα αλισβερίσι μιας οποιασδήποτε κυβέρνησής της με τα ιμπεριαλιστικά αρπαχτικά που ούτως ή άλλως ξέρουν ότι έχουν ήδη βάλει στο χέρι τον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου, με ή άνευ καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ.

Ο «ρεαλισμός» αυτός έχει μακρά ιστορία. Ιδιαίτερα μετά τον εμφύλιο, με την επικράτηση του δόγματος εθελοντικής υποταγής «ανήκομεν εις την Δύσιν», η αστική τάξη χρωστάει ακόμα τα ιμπεριαλιστικά δεκανίκια της στους δυτικούς πάτρωνες της.  Η αιτία και ο λόγος ύπαρξης της είναι αυτή η σχέση υποταγής.

Αν κάποιος μπορούσε ποτέ να θέσει το ερώτημα αν η αστική τάξη, που επιμένει να κυβερνά την χώρα μας, θα μπορούσε ποτέ να βάλει πραγματικά εθνικά συμφέροντα πάνω απο τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών η απάντηση μου θα ήταν: όχι! Δεν μπορεί. Διότι, αφού ανέλαβε την υπηρεσία της πόρνης και μετέτρεψε την χώρα σε οίκο ανοχής, ξέρει καλύτερα απο μας ότι ούτε να τολμήσει να το σκεφτεί θα τις επέτρεπαν οι νταβατζήδες της. Της αρκεί που σαν πόρνη αμείβεται κι αυτή... 

********
1 (άρθρο του Άγελου Στάγκου)
2 (άρθρο του Ν. Λυγερού)

Εικόνα: Shirin Fakhim, 'Prostitutes'