Η Νέμεσις και η «παρέα» της

Τι είπε το ιερατείο στις Βρυξέλλες την Πέμπτη με ανακοίνωση της Κομισιόν, για τις «προτεραιότητες» του Κωστή Χατζηδάκη, ήτοι της συγκυβέρνησης:

«Οι δέκα προτεραιότητες διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες ανακοινώθηκαν σήμερα από τον Υπουργό Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων, κ. Κωστή Χατζηδάκη, αποτελούν ένα σαφές μήνυμα της δέσμευσης της ελληνικής κυβέρνησης να επιτύχει την τόσο αναγκαία αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χαιρετίζει την πρωτοβουλία αυτή.

Η προώθηση αυτών των προτεραιοτήτων θα συμβάλλει ουσιαστικά στις ευρύτερες μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες η Ελλάδα έχει δεσμευθεί στο πλαίσιο του Μνημονίου Συνεργασίας, και οι οποίες θεωρούνται αναγκαίες για την ενίσχυση της ανάπτυξης και της απασχόλησης. Απομένει, επομένως, η οριστική υλοποίηση όλων των δεσμεύσεων της χώρας που αφορούν σε μεταρρυθμίσεις, εναρμονισμένες και με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με έμφαση στους κανόνες της Ενιαίας Αγοράς.

Σε κάθε περίπτωση, η Ομάδα Δράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα θα παρέχει τη στήριξή της όπου αυτό θεωρηθεί χρήσιμο».


«Δεν είναι τυχαίο ότι το κεφάλαιο, τα κόμματά του στην Ελλάδα, η ΕΕ, το ΔΝΤ σε δυο βασικά ζητήματα επέμεναν και επιμένουν. Στις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις και στις ιδιωτικοποιήσεις, ως επείγοντα ζητήματα. Και αυτό γιατί οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, αυξάνοντας την εκμετάλλευση και τα κέρδη, αντισταθμίζοντας τη χασούρα των καπιταλιστών από την κρίση που τους βοηθά να αντιμετωπίσουν την καταστροφή του κεφαλαίου, ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις δίνουν επενδυτική διέξοδο στα αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που λόγω κρίσης δεν επενδύονται. Και όλ' αυτά στο όνομα της ανάπτυξης».


Να μην ξεχνάμε και τούτο:

Οι «εναρμονισμένες και με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης», πολιτικές «απασχόλησης» σημαίνουν ότι δεν μπορούμε να ανεχόμαστε ατίθασους και απαιτητικούς εργάτες.  Παράδειγμα, η Χαλυβουργία όπου «η Νέμεσις με την παρέα της», μετά την εκκίνηση με  καταστολή, ξεδίπλωσαν ένα όργιο εκδικητικότητας των αστών κατά των εργατών...

... αλλά πόσο μακριά μπορεί να παει αυτή η ιστορία; Μέχρι πότε θα είμαστε μάρτυρες της λυσσασμένης επίθεσης των μπουρζουάδων κατά της εργατικής τάξης χωρίς αυτή να μπορεί ακόμα να τους σπάσει τις ανοιχτές κι αφρισμένες μασέλες; Κάποια στιγμή δεν θα βρει τον τρόπο;