Σπίτι μου Σπιτάκι μου και Φτωχοκαλυβάκι μου…

(Σπίτια στο Σφυρί; Ποιανού κι απο Ποιους;)

Κείμενο: Μ Γαλαντόμος

Εικόνα: (digitally modified from original - source) 

Διάβάσα τις γραμμές, κι «ανάμεσα στις γραμμές», ενός πρόσφατου άρθρου εις Τα Νέα που είναι ενημερωτικό και συνάμα, χωρίς αυτό να είναι ο σκοπός του, αποκαλυπτικό.  

Να βγουν στο σφυρί 100.000 ακίνητα ιδιοκτητών που δεν εξοφλούν τα στεγαστικά τους δάνεια ζητά η τρόικα με στόχο να πέσουν οι τιμές.  Ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά των δανειστών, ώστε να επιτραπούν εκ νέου οι πλειστηριασμοί ακινήτων, ακόμα και για μικρά ποσά οφειλών από δάνεια. Δεδομένου ότι σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 100.000 ακίνητα προς πλειστηριασμό, αν βγουν μαζικά προς πώληση στην αγορά αναμένεται να οδηγήσουν σε πτώση των τιμών φέρνοντας επίσης μεγάλες ανατροπές στην κτηματαγορά.

Αυτή τη στιγμή απαγορεύονται μέχρι το τέλος του 2012 οι πλειστηριασμοί ακινήτων από τις τράπεζες για ποσά οφειλών έως 200.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά δεν βγαίνουν στο σφυρί σπίτια για χρέη από στεγαστικά δάνεια.

Η τρόικα δεν θέλει να δοθεί νέα παράταση, εξέλιξη που -αν τελικά συμβεί- σημαίνει ότι από την αρχή του 2013 θα αρχίσουν να βγαίνουν στον πλειστηριασμό ακίνητα κάθε είδους με ιδιαίτερα χαμηλή τιμή πρώτης προσφοράς.

Ένα απο τα πιο γνωστά, πλεον χυδαία και με πλατιά απήχηση στην «μάζα», μοτίβα του αντικομουνισμού ήταν και είναι ότι «αν έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία θα μας πάρουν τα σπίτια». Το μοτίβο αυτό βασίζεται στην ψυχολογία του έλληνα που θεωρεί την ιδιοκτησία της στέγης ως απαραίτητο όρο οικογενειακής ασφάλειας και σιγουριάς και, προκειμένου να την αποκτήσει, είναι διατεθειμένος να υποστεί μεγάλες θυσίες.

Ο τίτλος είναι ενδεικτικός του παιχνιδιού που παίζεται: «Πρόταση-σοκ της τρόικας, στο «σφυρί» 100.000 κατοικίες». Δηλαδή, το πρώτο που μας λεει, η αστο-φυλλάδα, είναι ότι το σχέδιο αυτό δεν είναι της κυβέρνησης την οποία στηρίζει, αλλά του «εξωτερικού ζυγού» μας – ονομαστικά της τρόικας. Αμέσως μετά, αναγκάζεται να πει ότι «Ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά των δανειστών» και αν και δεν μας λεει σε ποια τάξη και σε ποια  εθνότητα ανήκουν οι «δανειστές», εύκολα εννοείται. Οι «δανειστές» που «κοιλοπονούν» για να βγουν τα σπίτια στο σφυρί είναι οι τράπεζες κυρίως της χώρας μας, των οποίων οι ιδιoκτήτες είναι κυρίως Έλληνες. Οι δανειστές λοιπόν είναι μια κάστα με συγκεχυμένη εθνική ταυτότητα, αλλά με απόλυτα συγκεκριμένη οικονομική φυσιογνωμία που τους ενώνει, ανεξάρτητα απο την γλώσσα στην οποία κάνουν τις προσευχές τους και ανεξάρτητα απο το «έθνος» για το οποίο καλούν λαϊκά στρώματα να θυσιάζονται και στο οποίο ορκίζονται χωρίς ουσιαστικά ποτέ να ανήκουν σ’ αυτό. Στην προκειμένη περίπτωση, το κράμα συμφερόντων έχει ένα χρώμα γαλανόλευκο αλλά είναι πλέρια ενσωματωμένο με την στρατηγική της ΕΕ και της τρόικας που λειτουργεί σαν εντολοδόχος τους. Δεν είναι λοιπόν η τρόικα μόνο που μας φταιει αλλά το γεγονός ότι η τρόικα αυτή, η οποιαδήποτε τρόικα, είναι όργανο της τάξης τους.

Και τι ζητάει απο την Ελλάδα αυτή τάξη την οποία σπεύδει να εξυπηρετήσει σύσσωμο το ταξικό όργανο της, δηλαδή η υπερεθνική τρόικα σε ανήθικο εναγκαλισμό με τα «εθνικά» πολιτικά πρακτορεία του ευρο-μονόδρομου που μας κυβερνούν εδώ και τώρα, ή προορίζονται να μας κυβερνήσουν σε αυριανή αλλαγή βάρδιας;

Η στρατηγική της τάξης αυτής για την χώρα μας στοχεύει στη συγκεντροποίηση της ακίνητης περιουσίας της χώρας μας στα δικά της χέρια, αφαιρώντας την ιδιοκτησία της απο τα λαϊκά στρώματα που κατέχουν τα μικρά-μικρά κομματάκια της πίτας. Ο τρόπος που έχει μεθοδευτεί να πραγματοποιηθεί αυτό είναι, γενικά τα μέτρα εξωφρενικής λιτότητας και, ειδικότερα, μέσω μιας φρικώδους φορολογίας που πρώτον καθιστά αδύνατη (όχι απλά ασύμφορη) τη διατήρηση ακίνητων στα χέρια εργατικών οικογενειών, η οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα. Δεύτερον, και σαν αποτέλεσμα του πρώτου, με την καταστροφή της αγοράς ακίνητων που οδηγεί σε απαξίωση τους, η αστική τάξη βάζει στο χέρι τα μικρο-ακίνητα της εργατικής τάξης με όσο γίνεται μικρότερο τίμημα. Βεβαίως ελπίζουν ότι η καταστροφή της αγοράς ακίνητων θα έχει κάποια χρονικά όρια, μετά τα οποία θα ανακάμψει ώστε θα ανέβει κι η ανταλλακτική αξία τους. 

Αυτό που γίνεται σήμερα ουσιαστικά είναι η καταλήστευση και του τελευταίου αισθήματος ασφάλειας που έχει ο έλληνας εργαζόμενος σε σχέση με την ιδιοκτησία της στέγης του. Δηλαδή το αδήλωτο σύνθημα τους είναι «όλη η ακίνητη περιουσία στους αστούς». Τελικά να μείνει ο έλληνας εργαζόμενος χωρίς τίποτε άλλο εκτός απο την εργατική του δύναμη.

Μαντεύετε και έναν άλλο στόχο, καθαρά πολιτικό αυτή την φορά: με δεδομένο ότι η «καμπύλη της ζήτησης εργασίας» συναντιέται σε χαμηλότερο επίπεδο με την «καμπύλη της προσφοράς της εργασίας», που σημαίνει ανεργία, οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία των αστών προς τους εργάτες θα είναι πιο πρόσφοροι, και η χειραγωγησή τους πιο σίγουρη, αν όχι δεδομένη.   

Συμπέρασμα? Αν δεν τους σταματήσουμε θα μας γυρίσουν πίσω, στις σπηλιές!

Υ.γ.

(Διαβάστε και τούτο)