Τα δύο Άκρα του Σαμαρά, το ΚΚΕ κι ο Παναγιώτης

Παραθέτω τρεις δηλώσεις για σύγκριση

Α) Α. ΣΑΜΑΡΑΣ (από τις ΗΠΑ) «Από τη μια πλευρά, έχουμε τη Χρυσή Αυγή και, από την άλλη, μια ακραία αντιπολίτευση, η οποία λέει να βγούμε από το ΝΑΤΟ, από την ΕΕ, έξω από το ευρώ. Δεν είναι κάτι το οποίο θα ήταν εποικοδομητικό για την ελληνική υπόθεση...»

Β) Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ «δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει στις ΗΠΑ ο κ Σαμαράς και να
ταυτίζει περίπου ως ένα άκρο, απέναντι στο άλλο που είναι η Χρυσή Αυγή, σχεδόν όλη την Αριστερά. Αυτή η εξομοίωση αριστερών απόψεων, […] με απόψεις της Χρυσής Αυγής, είναι σχεδόν, αν δεν θα έλεγα χαριστική βολή, ένα βαρύτατο πλήγμα στη δημοκρατία. Αν συνεχιστεί αυτή η θεωρία και αναπαράγεται με όλες της τις συνέπειές της στην πράξη, αντιλαμβάνεστε, η χώρα θα οδηγηθεί σε ανώμαλες καταστάσεις»,

Γ) ΚΚΕ: «Ο πρωθυπουργός, σε συνέντευξή του στις ΗΠΑ, συνεχίζει να προβάλλει στην ουσία την ανιστόρητη, ανυπόστατη και επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων, στοχοποιώντας το λαϊκό κίνημα. Προσπαθεί να τσουβαλιάσει τη δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής με τη θέση για αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με τη λαϊκή πάλη για να απαλλαγεί ο λαός από αυτές τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που φέρνουν στους λαούς φτώχεια, πολέμους και αντιλαϊκά μνημόνια διαρκείας».

κι ένα ΣΧΟΛΙΟ

Προσέξτε τις διαφορές και ομοιότητες μεταξύ των δηλώσεων.

Το πλέον εμφανές είναι ότι οι δηλώσεις Β και Γ (ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ και ΚΚΕ) κατακρίνουν και εναντιώνονται στην δήλωση Α, του Σαμαρά. 

Η (Β) όμως διαφέρει ριζικά από την (Γ) στο γεγονός ότι η (Γ) κρίνει ότι η χρήση  της θεωρίας των άκρων στέφεται επιθετικά ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Ενώ η άποψη (Β) θεωρεί ότι η ίδια θεωρία και η πρακτική εφαρμογή της στρέφεται κατά της «δημοκρατίας».

Αν αναλογιστούμε ότι και στην δήλωση (Α) ο Σαμαράς  μιλάει για «σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους», εννοώντας ότι η κυβέρνησή του μεριμνά  για την προστασία της «δημοκρατίας» από «τα άκρα», είναι φανερό ότι απόψεις και των δύο (Σαμαρά και Λαφαζανη), ενώ εκφράζοντα φαινομενικά σαν διαφορετικές και συγκρουόμενες, έχουν μια κοινή τομή: Εκφράζουν και οι δυο, με διακριτά διαφορετικό τρόπο,  μια έγνοια για την διάσωση της «δημοκρατίας».

Να εξομοιωθεί τώρα ο Λαφαζάνης με τον Σαμαρά; Αυτό που θα έκρινε αν είναι σωστή ή λαθεμένη μια εξομοίωση τους είναι αν η «δημοκρατία» σημαίνει το ίδιο πράγμα και για τους δυο ή όχι. Θα έλεγε ότι δεν φαίνεται να σημαίνει το ίδιο, αλλά γι αυτό ποιος μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος;

Το σίγουρο, απ’ την άλλη, είναι πως το ΚΚΕ και ο Λαφαζανης διαφέρουν ριζικά και στο τι ειδους κίνδυνο διακρίνουν στην δήλωση Σαμαρά . Διότι για να εκλαμβάνει ο Λαφαζανης τη δήλωση Σαμαρά πρώτιστα σαν «πλήγμα για την δημοκρατία» (ποια δημοκρατία;) σημαίνει πως δεν την βλέπει πρώτιστα σαν απειλή για το εργατικό κίνημα… αλλιώς, θα μας το έλεγε. Και αυτό μάλλον συμβαίνει διότι αυτήν την δημοκρατία που δέχεται «βαρύτατο πλήγμα», κατά τον Παναγιώτη, δεν την βλέπει σαν «όργανο εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο» 

Ο Σαμαράς ξέρουμε ότι παλεύει με νύχια και με δόντια για να κλείσει τον δρόμο προς το σοσιαλισμό και δεν χρειάζεται να το δηλώσει. Η μόνη συνεργασία που θα μπορούσε να ζητήσει από το ΚΚΕ είναι να «κάτσει φρόνιμα στ΄ αυγά του». Ο Λαφαζάνης, όμως, ο οποιοσδήποτε Λαφαζάνης που ζητά συνεργασία απ΄ το ΚΚΕ, τι την θέλει; Να την κάνει τι;

Υπάρχει πιθανότητα με διαχείριση του καπιταλισμού ν’ αλλάξει η φύση της «δημοκρατίας» σαν ταξικό όργανο; Θα είχε ενδιαφέρον ν΄ ακούγαμε τον Παναγιώτη, να μας εξηγούσε «πως».