Η μεγάλη επέτειος έπρεπε να είναι η 12η κι όχι η 28η Οκτώβρη

Δυο λόγια μόνο για την 28η.

Χτες το βράδυ πήγα στην προβολή της ταινίας «Ερνστ Τέλμαν, Ο Γιος Της Τάξης Του», στον Χριστό, Ικαρίας, που έκανε η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ με αφορμή την 28η Οκτωβρίου.

Πριν αρχίσει η προβολή, στεκόμουν έξω από την αίθουσα μ’ ένα φίλο. Συζήτησης γενόμενης, είπε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου δεν γιορτάζεται η επέτειος της απελευθέρωσης από τον Ναζιστικό ζυγό, η μέρα που σηματοδότησε το τέλος της κατοχής, αλλά η επέτειος της έναρξης της Φασιστο-ναζιστικής επίθεσης ενάντια στην χώρα και (ουσιαστικά) η αρχή της κατοχής.

Η μεγάλη επέτειος έπρεπε να είναι η 12η κι όχι η 28η Οκτώβρη. Αλλά τι να γιορτάσουν οι φασίστες και κρυπτο-φασίστες που επέβαλαν αυτό το φαύλο καθεστώς στον λαό. Σ' εναν λαό που ήταν όρθιος και τον γονάτισαν με λυσσαλέα εκδικητικότητα, με κάθε είδους κτηνωδία, με φωτιά και σίδερο; Να γιορτάσουν την μέρα που το ηρωικό ΕΑΜ-ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την Αθήνα; Δεν γινότανε… Επέβαλαν σαν γιορτή το ψευτο«όχι» του αρχιφασίστα Μεταξά, για να μην ξεχνάμε, όχι κάθε 28η Οκτώβρη, αλλά κάθε στιγμή της κυρτής ζωής μας την πολιτική (και κάθε άλλου είδους) διαστροφή τους….

Το ότι ο λαός μετέτρεψε το ψευτο«όχι» του αρχιφασίστα Μεταξά, σε ηρωική αντίσταση ενάντια στην επιθετική αρπακτικότητα των τότε δυναστών του, το ότι το ίδιο πρέπει να κάνει με τα σημερινά απροκάλυπτα «ναι» και τα ψευτο«όχι» των ιδίας φύσεως επιθετικών αρπακτικών, είναι έτερον εκάτερον. 

"Κι ύστερα συνέχεια κι άλλοι κι άλλοι αγγελιαφόροι. Οι συνοικισμοί και οι γειτονιές ξεχύθηκαν στο κέντρο. Συγκεντρώνονται πάνδημα στις δικές τους κεντρικές πλατείες, κι από κει ποτάμια κατεβαίνουν μ' ένα πρωτόφαντο ξέσπασμα χαράς. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται, τραγουδάνε, χορεύουν, φωνάζουν συνθήματα. Ανεμίζουν κόκκινες κι ελληνικές σημαίες. Σηκώνουν πλακάτ. Ξεπετάγονται φλογεροί ρήτορες. Η Πανεπιστημίου, η Σταδίου, το Σύνταγμα και η Ομόνοια, μια λαοθάλασσα»". (Νέστορας, Σπύρος Κωτσάκης καπετάνιος του Α' Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ)