Δύο υποθέσεις και μία πρόταση

Οποιαδήποτε μορφή διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού, είτε επεκτατική είτε περιοριστική (ΗΠΑ - ΕΕ), δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας στον καπιταλισμό.
Στρατηγικά στην Ευρώπη του «γηρασμένου καπιταλισμού» οι μόνες επενδύσεις που αποφέρουν ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους για τα μονοπώλια είναι οι επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου και υψηλής προστιθέμενης αξίας, χωρίς όμως αυτές να δημιουργούν ικανοποιητικές θέσεις εργασίας, τόσες που το ποσοστό ανεργίας να είναι ανεκτό ακόμη και για τους καπιταλιστές επίπεδο. Να μην πούμε για την γενίκευση της μερικής απασχόλησης κα τις συνθήκες γαλέρας για όσους εργάζονται. Επενδύσεις εντάσεως εργασίας δε συμφέρει να γίνουν λόγω της ύπαρξης της βιομηχανικής ζώνης του πλανήτη που λέγεται Ινδία, Κίνα, Βιετνάμ, κλπ...
Ειδικότερα η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ περιορίζει ακόμη και τους καπιταλιστές και τους με διάφορους τίτλους ρεφορμιστές (ΣΥΡΙΖΑ κλπ.) με τον Ευρωπαϊκό μονόδρομο που αποτελεί στρατηγική επιλογή τους, το πού θα κάνουν επενδύσεις, αν θα κάνουν, τι θα παράγουμε στην Ελλάδα στην αγροτική παραγωγή, πόσο θα αναπτύξουμε την κτηνοτροφική παραγωγή, αν θα έχουμε ναυπηγεία για την εξυπηρέτηση των αναγκών της χώρας και της οικονομίας κλπ... Θέτει η ΕΕ το πλαίσιο και το χαρακτήρα της οικονομικής ανάπτυξης στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους.
Ετσι αποτελεί προνομιακό πεδίο πολιτικής και δράσης μια επεξεργασμένη πρόταση από το κόμμα, το ΚΚΕ, λόγω της φυσιογνωμίας του, της κοσμοθεωρίας του και της πολιτικής του (Αποδέσμευση από την ΕΕ, Μονομερή διαγραφή του χρέους, Κοινωνικοποίηση των Μονοπωλίων), για τη γιατριά αυτής της γάγγραινας που λέγεται ΑΝΕΡΓΙΑ.
Ο τρόπος με τον οποίο οι καινούριες ιδέες, προτάσεις, πολιτικές, προϊόντα περνάνε στην κοινωνία περιγράφεται από ένα νόμο που ονομάζεται «The Law of Diffusion of Innovation» - Ο Νόμος διάχυσης της καινοτομίας.
Σύμφωνα με το νόμο αυτό, η κοινωνία από την άποψη της δημιουργίας και υιοθέτησης της καινοτομίας χωρίζεται σε πέντε στρώματα.
Στο 2.5% που είναι οι καινοτόμοι - πρωτοπόροι και δημιουργοί το καινούριου, στο 13.5% που είναι το στρώμα που υιοθετεί εύκολα την καινοτομία, και είναι διατεθειμένο να ρισκάρει, στο 34% που αποτελεί την «νωρίς» πλειοψηφία (early majority), στο 34% που είναι η «καθυστερημένη» πλειοψηφία (late majority) και τέλος στο 14% που είναι οι οπισθοδρομικοί (laggards).
Οποιαδήποτε ιδέα, προϊόν, πολιτική πρόταση για να υιοθετηθεί από την κοινωνία πρέπει να περάσει το κατώφλι του 15-18%. Μόνο τότε η «νωρίς» πλειοψηφία αγκαλιάζει την καινοτομία, το καινούργιο σε μια διαδικασία ντόμινο. Τούτο συμβαίνει γιατί αποφασίζει με κριτήριο το τι έχω να κερδίσω, «$ Value», από την καινούρια πρόταση, ιδέα, προϊόν, και αφού έχει περάσει το κατώφλι και είναι εξόφθαλμη πια η αξία του και η χρησιμότητά του. Το άλλο 34% ακολουθεί πιο αργά. Τα δύο αυτά στρώματα της κοινωνίας είναι ασταθή, δεν καθορίζουν τη στάση τους και τη δράση τους με βάση τις ιδέες, την ομορφιά, την πιθανότητα δημιουργίας του καινούριου και του όμορφου, αλλά με βάση το τι θα κερδίσουν, πόσο ωφέλιμο είναι στενά σε αυτούς.
Ετσι θαρρώ ότι απορρέει ένα πολύ σοβαρό καθήκον για το κόμμα. Είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που μπορεί να το κάνει! Ολες οι άλλες είναι γυμνές, όχι γιατί δεν μπορούν λόγω ικανοτήτων, αλλά λόγω του τρόπου και το πλαίσιο που θέτουν το ερώτημα, λύση στα πλαίσια της ΕΕ και του καπιταλισμού. Είναι εγκλωβισμένες στο μέγιστο ποσοστό κέρδους, και στην καλύτερη περίπτωση στην απόδοση που πρέπει να είναι τουλάχιστον τρεις φορές μεσοπρόθεσμα της απόδοσης από την τοποθέτηση του κεφαλαίου σε ομόλογα.
Το καθήκον λοιπόν για το κόμμα είναι να επεξεργαστεί αναλυτικά πρόταση ανάπτυξης σε κάθε τομέα της οικονομίας - Βιομηχανία, Αγροτική και Κτηνοτροφική παραγωγή, Ορυκτός πλούτος, Υδρογονάνθρακες, Αλιεία, Υπηρεσίες, κλπ
ΠΟΣΟΤΙΚΑ
Γιατί δεν μπορούν να αναπτύξουν τομείς της παραγωγής οι καπιταλιστές λόγω της δράσης του μέσου ποσοστού κέρδους και το ατομικό συμφέρον του καπιταλιστή και το πλαίσιο που αναζητάται η λύση (ΕΕ και καπιταλισμός).
Γιατί εμείς μπορούμε - το ποσοστό απόδοσης της επένδυσης δεν είναι το κριτήριο της επένδυσης, αλλά οι ανάγκες της κοινωνίας και πόσο λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην οικονομία, πράγμα που ο ατομικός καπιταλιστής δε δίνει δεκάρα κοιτάζοντας μόνο μυωπικά τη στενά δική του απόδοση.
Πόσες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν σε κάθε τομέα και πόσες πολλαπλασιαστικά στην οικονομία.
Από πού θα χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις από το εσωτερικό, και από πού από το εξωτερικό και ποιοι πρέπει να είναι οι γενικοί όροι εξωτερικής χρηματοδότησης.
ΠΟΙΟΤΙΚΑ
Το μεγάλο όφελος της πάταξης της ανεργίας για το λαό σε οικονομικό, ψυχολογικό, και πολιτιστικό επίπεδο (αγωνία, στρες, ανασφάλεια, κατάθλιψη, αυτοκτονίες...).
Το μεγάλο όφελος του έθνους στην κινησή του στην ιστορία, γιατί αυτοί όπως το πάνε, πάμε για γενοκτονία!!
Η ανάλυση και οι προτάσεις πρέπει να είναι τέτοιες, που να είναι εξόφθαλμη η αλήθεια τους και η χρησιμότητά τους, έτσι που να βοηθήσουν το κόμμα να περάσει το κατώφλι του 15-18%, να είναι αυταπόδεικτες και πασιφανείς για τη «νωρίς» πλειοψηφία του 34%, έτσι που να υιοθετηθούν από την κοινωνία.
Για τη δημιουργία αυτής της πρότασης προτείνω στα καθήκοντα της καινούριας ΚΕ του κόμματος να προστεθεί το εξής θέμα:
Η καινούρια ΚΕ του ΚΚΕ να συγκαλέσει Συνδιάσκεψη με θέμα «Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ - Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Μια ποσοτική και ποιοτική προσέγγιση».

Γιάννης Παππάς
Μηχανικός Λογισμικού, Λονδίνο