Με Κλειδωμένη την Αλήθεια

 

Με κλειδωμένη την αλήθεια

(... οι κορυφαίοι παραβάτες προκηρύσσουν εκλογές. Να το δηλώσουμε εξ’ αρχής: Όσες εκδοχές και να ’χει η αλήθεια, το ψέμα έχει πάντα μια: εσκεμμένη απάτη. Η μνήμη σακατεύεται, το μέλλον γίνεται παγίδα. Eπι του παρόντος, τα ρούχα του ελεήμονα σκεπάζουν γύμνια πλεονεξίας με συμπτώματα ψύχωσης και η ρητορική περί λαϊκής κυριαρχίας κρύβει μια αρχομανία με τίτλους θηριωδίας.

Τα βλέπεις; Σκιές στο παραβάν – στρατός, αστυνομία, παρακράτος,  προβοκάτορες. Στον περίγυρο,  ένα θέατρο –δημαγωγοί, φακίρηδες και εφιάλτες σε σκηνές οργίων. Πιο μέσα, πίσω απο τα ομοιώματα,  τίποτε...  Στο πιο απρόσβατο δωμάτιο, τέσσερις τοίχοι καλυμμένοι με οθόνες και οι πλεονάζοντες ακόλουθοι γράφουν απόρρητες εκθέσεις. Μερικά σκαλοπάτια παρακάτω, κάποιοι παρεμφερείς ταξινομούν ασκούς και δέματα για να εφοδιάσουν μέλη του μυστικού ομίλου που κυβερνά την υφήλιο.

Τι γίνεται;  «δεν μ’ ενδιαφέρει» δηλώνεις χαλαρά και πορεύεσαι «όλοι τα ίδια κάνουν.... δεν αλλάζει τίποτε... ». Ρίχνεις τον φάκελο στην κάλπη και εξέρχεσαι χαμογελώντας, φέροντας μια στάμπα απ’ την σφραγίδα του δικαστικού στο κούτελο. Ξέρουμε όλοι απ’ τα πριν το διακύβευμα. Όλοι οι ψήφοι είναι άκυροι ουσιαστικά. Διότι ήδη έχει γίνει μαζική μεταφύτευση απόψεων και η κρίση σβήστηκε στο τεχνητό φως αναλύσεων και ψευτοπροβληματισμών που διαχέεται σαν ομίχλη, έτσι που μια επίφαση επίγνωσης και γνώσης να γίνεται  ορατότητα μηδέν, λευκό σκοτάδι.

Με το χέρι σε σχήμα αράχνης, ο αρχηγός χαιρέτησε το πλήθος που χειροκροτούσε και κραύγαζε συνθήματα υστερικά θεωρώντας τη χειραγώγηση του έργο τέχνης, ενώ  τα υψηλά νούμερα αμνημόνων κι αφρόνων την πνευματική δουλικότητα τους θα ονόμαζαν θεϊκά εμπνευσμένο σχήμα πίστης, αν είχαν στόμα ικανό για κάτι παραπάνω απο επιφωνήματα. Η τεχνολογία διανοητικού ελέγχου λιώνει στο στόμα, καταπίνεται σαν οπιούχα  σοκολάτα. Θέλεις λίγη ακόμα; Δεν πειράζει. Θα πας περίπατο να κάψεις τις θερμίδες – όχι βέβαια στην πλαγιά που δόθηκε η μάχη. Δεν έχει παπαρούνες πια εκεί μετά την πυρκαγιά, μόνο το σμήνος πέτρινων σταυρών που θέλουν να μετατραπούν σε αφηρημένα πρόσημα και να εμφανιστούν σε νέες εξισώσεις αίματος και σωρών κεφαλαίου.

Κάτι σου λείπει. Δεν έχεις που να πας, δεν ξέρεις τι να κάνεις. Η απουσία πληρότητας και ακεραιότητας, μέσα κι έξω, δεν ειν’ αυτεξήγητη όπως η έλλειψη διακριτικών στις ενδυμασίες των ρουφιάνων και των κραχτών της υποταγής. Θα καταλήγεις σε προσωπικές εκρήξεις τραυματίζοντας αθώους παραστάτες, ή σε πτώση κατάθλιψης. Μα έτσι, τα απομονωμένα κρούσματα της παραβατικότητας αθλίων υποκαθιστούν την ανταρσία των μαζών που είναι δικαιωματική.  Στο άδειο έδρανο, λοιπόν, αναγράφεις με στυλό κόκκινο λέξεις ξεκαρφωμένες απο νόημα. Είναι ένας αξιόποινος ίσως μα, σίγουρα, γνήσιος τρόπος να επικοινωνήσεις την ανυπαρξία ειρμών στην άλογη λογική του μεσοδιαστήματος μεταξύ δυο εκδοχών ουτοπίας. Το υπερτροφικό έκτρωμα ελευθερίας σε εποχή στυγνής αναγκαιότητας είναι ένας κύκλος ημιτελής. Αυτό που θα προκύψει όμως είναι ακόμα ακανόνιστο. Το μόνο που μπορεί να προβλεφτεί είναι ότι φεύγοντας οι άρχοντες απο τα συρματοπλεγμένα τεμάχια γης της ιδιωτικής επαγγελίας των, δεν θα πετάνε στην τύχη τα τεκμήρια της αρχής  των – κάποιοι άλλοι ήδη τα διεκδικούν μα όχι για λογαριασμό σου...)

μα για όνομα του θεού