Μαζική Σχιζογένεια και Εκλογικό Αποτέλεσμα

Ο μεγάλος αμερικανός ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Harold Searles ανέπτυξε την θεωρία ότι η αντιφατική συμπεριφορά της μάνας προς το παιδί μπορεί να αποτελέσει μια απο τις γενεσιουργές αιτίες της σχιζοφρένειας ή να συμβάλει στην εμφάνιση της. Ένα παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς είναι να τιμωρεί η μάνα το παιδί γιατί το ορμηνεύει να κάνει κάτι κι αυτό δεν υπακούει, και μετά να το τιμωρεί γιατί έκανε αυτό ακριβώς που το ορμήνευσε να κάνει. Δηλαδή να φέρνει το παιδί σε μια κατάσταση που να μην ξέρει τι να κάνει για να αποφύγει την τιμωρία. Πρόκειται για υπονόμευση της ανάγκης που έχει το παιδί, και κατ΄ επέκταση το άτομο, να σχηματίσει μια λογική αντίληψη της πραγματικότητας που να του επιτρέπει μια  σχετική προβλεψιμότητα ως προς το τι επίπτωση μπορεί να έχει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά του ώστε να μπορεί να λειτουργήσει σε σχέση με τη πραγματικότητα και να επιβιώσει.

Η θεωρία και η έρευνα για τις γενεσιουργές αιτίες της σχιζοφρένειας (που δεν είναι το αντικείμενο στο οποίο εστιάζω εδώ) έχουν βέβαια διανύσει μεγάλη απόσταση απο την εποχή που αρχικά έγραψε ο Searles στο θέμα, ωστόσο παραμένει σε ισχύ η θεωρία ότι η παρατεταμένη έκθεση σε ένα τέτοιο καθεστώς λογικού, συναισθηματικού και φυσιολογικού (σωματικού) αδιέξοδου οδηγεί στην εμφάνιση καταθλιπτικών συμπτωμάτων και ψυχώσεων.

Δεν είναι καθόλου τραβηγμένο να ισχυριστεί κάποιος ότι οι εκλογές έγιναν σε μια ατμόσφαιρα μαζικής ψύχωσης την οποία προξένησε η παρατεταμένη έκθεση των ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού που αποκαλούμε «λαό» ή, στην συγκεκριμένη περίπτωση, «εκλογικό σώμα», σε ένα καθεστώς αντιφατικών και αλληλοαναιρούμενων αντιλήψεων της πραγματικότητας. Απο την μια η βιωματική αντίληψη του ότι ο εγκλωβισμός, η παγίδευση του μέσα στο οικονομικό-πολιτικό της ΕΕ τον τιμωρεί ανελέητα και απειλεί άμεσα την επιβίωση του, ενώ ταυτόχρονα του σφυροκοπούν την αντίληψη ότι η άρνηση να δεχτεί αυτό το πλαίσιο δηλαδή την παγίδευση σ’ ένα απεχθές καθεστώς θα έχει συνέπεια την ακόμα πιο αλύπητη τιμωρία του. Η «λύση» του σχιζογενούς αδιέξοδου ήταν να εμφανίσει μια ψύχωση, δηλαδή μια διεστραμμένη και παράλογη αντίληψη της πραγματικότητας, ότι το μνημόνιο και η πολιτική εξοντωτικής λιτότητας μπορεί να αποσχισθεί απο την παραμονή στο πλαίσιο το οποίο την δημιουργεί. Αυτό είναι το κατ' εξοχή διανοητικό σχίσμα που τον οδήγησε σε αλλοπρόσαλλη εκλογική συμπεριφορά.