Όταν παίζεις την αξιοπρεπεια σου στα ζάρια,
την έχεις ήδη χάσει
Η ελληνική λέξη φιλότιμο, λέγεται πως δεν έχει ακριβή μετάφραση σε άλλη γλώσσα. Πιθανόν. Απ' το λατινικό "integritas", όμως, έχουν γεννηθεί πολλά παράγωγα, σε πολλές χώρες. Σημαίνει ακεραιότητα, αξιοπρέπεια (συνώνυμο του φιλότιμου).
Κάποιοι, στην Ελλάδα, παραφράζοντας το γνωστό μας ρητό, λένε ότι "από τότε που βγήκε η πολιτική χάθηκε το φιλότιμο". Ούτε αυτό αληθεύει. Η έλλειψη ακεραιότητας δεν χαρακτηρίσει όλες τις πολιτικές, ούτε η έλλειψη φιλότιμου είναι γνώρισμα όλων των πολιτικών, τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό, ακόμα κι αν μιλάμε για αστούς πολιτικούς . Ο Καραμανλής παραιτήθηκε μετά την ήττα του κόμματος του από το κόμμα του Γ.Α.Π., την ενσάρκωση της αισχρότερης μορφής αφιλοτιμίας. Ο Σαμαράς είναι γαντζωμένος στην κορυφή του κόμματος του, επιδεικνύοντας, για μιαν ακόμα φορά, άκρατη αφιλοτιμία μετά την ήττα του από ένα ακόμα δείγμα πολιτικής ατιμίας.
Πριν λίγο καιρό, μετά τις εκλογές στη Βρετανία, παραιτήθηκαν κι οι τρεις πολιτικοί ηγέτες κομμάτων που ηττήθηκαν σ' αυτές: Ο Εd Miliband ( Labour Party), ο Nick Clegg (Liberal Democrats), ακόμα και το κνώδαλο των κνωδάλων της Βρετανικής πολιτικής, ο Nigel Farage (UKIP).
Κάποιοι, κάπου, κάποτε, στην αστική πολιτική δείχνουν αξιοπρέπεια, έστω κι αν αυτή είναι προσχηματική (με δοσμένο ότι, γενικά, δεν γίνεσαι πολιτικός υπηρέτης των αστών αν δεν πάσχεις από έλλειψη ακεραιότητας). Η έλλειψη πολιτικής ακεραιότητας σημαίνει ότι κάτι πολύ ουσιώδες λείπει από την συγκρότηση του ατόμου που χαρακτηρίζεται απ' αυτήν, κάτι που χωρίς αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο, σαν άνθρωπος, ή πολιτικός με την πλέον υποφερτή έννοια. Ο ηθικά μισερός παραμένει μισάνθρωπος, πάσχει από ηθική φτώχεια που τον καθιστά υπάνθρωπο. Αυτό, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζει και την συλλογικότητα στην οποία ανήκει. Το μέλος της, όποια θέση κι αν κατέχει στην ιεραρχία της, υποφέρει απ' την ίδια ηθική εξαθλίωση. Αυτό το σύμπτωμα παρακμής, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν αγκαλιάζει μόνο τους ηγέτες. Διαβρώνει και τους θλιβερούς ακόλουθους. Κι όταν ένας λαός ανέχεται μια τέτοια αθλιότητα, τον χαρακτηρίζει η ίδια μιζέρια. Δεν είμαστε μόνο άξιοι της δημοκρατίας που έχουμε, "η δημοκρατια ειναι ενα κατασκεύασμα που εξασφαλίζει οτι οτι δεν κυβερνιόμαστε καλύτερα απ' ότι μας αξιζει", είπε σοφά George Bernard Shaw, είμαστε και άξιοι αυτών των ομοιωμάτων ανθρώπου που αναδεικνύουμε ή αναγνωρίζουμε ως ηγέτες μας.
Χθες και προχθές βούιζαν τα μέσα για το γεγονός ότι συναντήθηκαν στην Ευρώπη που τόσο λατρεύουν οι ραγιάδες εδώ, οι νταβατζήδες των εδώ ομοιωμάτων ανθρώπου που μας κυβερνούν, για να αποφασίσουν για το μέλλον της διαπραγμάτευσης, κεκλεισμένων των θυρών, με "την δική μας κυβέρνηση" να έχει αποβληθεί, και να περιμένει εκ των έξωθεν να μάθει τι αποφάσισαν.
Πόσο πρέπει να εξευτελιστεί ένα άτομο, ή μια κυβέρνηση, για να πει "αρκετά" ;
Με δοσμένες τις δεσμεύσεις τους, θα έπρεπε να παραιτηθούν αμέσως, αν είχαν φιλότιμο.
Αλλά αν οι δεσμεύσεις τους δεν είναι παρά το άλλο όνομα για τα δεσμά του λαού...
Δεν το θεωρείς ακατανόητη ψύχωση, ότι κάποιοι είναι έτοιμοι να δεχτούν αυτήν την αθλιότητα και μάλιστα να την παρουσιάζουν ως "εθνική υπερηφάνεια";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου