H αξία της ανθρώπινης ζωής (Κονέκτικατ)

Η εφημερίδα The Independent αναφερόμενη στην τραγωδία του Κονέκτικατ, γράφει σήμερα

«Πέρα από το τσίρκο των μέσων μαζικής ενημέρωσης που έχουν περικυκλωμένη την μικρή κοινότητα του Κονέκτικατ, η άμεση έγνοια της πόλης - ακριβώς όπως στη Σκωτία το 1996 - είναι η προστασία των 20 οικογενειών που έχουν χάσει τα μικρά παιδιά τους, και να παρηγορήσει τους συγγενείς των ενηλίκων που έχασαν επίσης ζωές. Οι βαθύτερες συζητήσεις σχετικά με τον έλεγχο των όπλων, σχετικά με το γιατί ο Lanza ενήργησε έτσι, και πώς η πόλη θα ανακτήσει την ομαλότητα, μπορεί να έχουν ήδη ξεκινήσει. Αλλά για εκείνους που ακόμα προσπαθούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα, αυτή δεν είναι η πρώτη ανησυχία τους».

Έχει δίκιο σ΄ αυτό. Πρόκειται όμως για μια τραγωδία για την οποία δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι 'άνευ προηγουμένου'.  Πρόκειται για μια παράδοση πλέον, για έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη που δεν χάνει την δύναμη του να σοκάρει και να ταράσσει την ανθρώπινη συνείδηση. Το ζήτημα έλεγχου της οπλοφορίας θα ξανατεθεί πάλι. Αλλά που είναι το πρόβλημα; Είναι γεγονός ότι οι αμερικανοί έχουν, σε πλατιά διαδεδομένη κλίμακα , μια αρρωστημένη εμμονή με την οπλοφορία. Μεγάλος αριθμός του πληθυσμού είναι οπλισμένος «σαν αστακός». Αν οι αμερικανοί είχαν ανατρεπτική ή επαναστατική προδιάθεση, το σύστημα θα έπρεπε να φοβάται πολύ. Δεν έχουν όμως. Η οπλοφορία ξεκινά από αίσθημα ανασφάλειας, ή από βίτσιο  ανάκτησης της δύναμης των ποδοπατημένων αμερικανών,  ή για επίδειξη δύναμης αυτών που έχουν αποκτήσει «αγαθά» άξια προστασίας. 

Το θέμα είναι περίπλοκο και έχει την ιστορία του. Μερικές παρατηρήσεις μόνο από εδώ.

Μπορεί ο πολίτης που είναι εθισμένος στην φρικώδη βία που ασκεί η πολιτεία του, κυρίως έξω από την χώρα  του, με καλλιεργημένη μιαν αφ' υψηλού, αλαζονική ματιά προς τους συνάνθρωπους του,  για να προασπίσει τα συμφέροντα μιας αμελητέας μειονότητας, τα συμφέροντα της πλουτοκρατικής ελίτ, μπορεί να διατηρήσει αίσθημα και ηθική για την αξία της ανθρώπινης ζωής;

Μπορεί ο πολίτης που συναινεί, αποδέχεται και στηρίζει την παραπάνω συνθήκη κατά την οποία ο υπόλοιπος κόσμος είναι ζωτικός χώρος συμφερόντων του «δικού του» κόσμου,  να διατηρήσει αίσθημα και ηθική για την αξία της ανθρώπινης ζωής;

Μπορεί ο πολίτης που επιστρατεύεται, αγνοώντας ή όχι ότι υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατικής ελίτ, και εκπαιδεύεται να μην διακρίνει διαφορά μεταξύ ενός ζωντανού «στόχου» κι ενός στόχου σε παιχνίδι υπολογιστή, να διατηρήσει αίσθημα και ηθική για την αξία της ανθρώπινης ζωής;

Μπορεί ο πολίτης που είναι εθισμένος σε μια κουλτούρα ζούγκλας όπου ο ισχυρότερος επιβιώνει και όπου ο ίδιος αισθάνεται σε διαρκή κινδυνο, σαν θήραμα, οπου  η αξία της δικής του ζωής μηδενίζεται, να διατηρήσει αίσθημα και ηθική γενικά για την αξία της ανθρώπινης ζωής;

Όταν το σύστημα σέπεται, η απαίτηση για σεβασμό της αξίας της ανθρώπινης ζωής ακούγεται αστεία…