Κράτος και ... Σύριζα

Διαβάζοντας το παρακάτω, θυμήθηκα μια συζήτηση με "κομμουνιστή" εν πολλοίς οπαδό του Σύριζα, ο οποίος ισχυριζόταν πως όταν ο Σύριζα θα σχημάτιζε κυβέρνηση, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα έκανε θα ήταν να ουδετεροποιήσει την κρατική μηχανή, στρατό  και υπόλοιπα σώματα ασφαλείας συμπεριλαμβανόμενα,  έτσι που να πάψουν να αποτελούν βραχίωνα του κεφαλαίου και προσθήκη στην ιμπεριαλιστική μηχανή του ΝΑΤΟ. Με ένα κράτος ουδέτερο, θα μπορούσε να κάνει ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και να διαβεί προς το σοσιαλισμό αισίως και χωρίς το φόβο πραξικοπήματος... Πώς διάβολο είχε εμπνευστεί να πιστεύει κάτι τέτοιο ήταν μυστήριο. Μα μπορεί και να μην ήταν... Πολλά "επαναστατικά" λεγόντουσαν για αυτούς, με αυτούς, κι από αυτούς που έπρεπε να πιστέψουν την φρεναπάτη τους.

Την ώρα που οι "αριστεροί ριζοσπάστες" μας έχουν μετατραπεί στους πιο γλοιώδεις αρχολίπαρους που έχει γνωρίσει η πολιτική σκηνή μας, την ώρα που λειτουργούν ως τα ανδρείκελα του κεφαλαίου στερημένα, απογυμνωμένα από κάθε είδους ηθικά "κατάλοιπα" στην εξυπηρέτηση μιας πρωτόγνωρης σε ένταση  ανθρωποφαγίας του κεφαλαίου, πώς θα άφηναν την κρατική μηχανή χωρίς "επισκευές"?

Θα βλέπουμε εφεξής εντονότερα  την αντανάκλαση του φασιστικού ολοκληρωτισμού να επεκτείνεται από τις διαστάσεις της πολιτικής και της οικονομίας και στις κρατικές δομές. 

Επικίνδυνες προτάσεις... με παρελθόν

Νέες επικίνδυνες κινήσεις, ενταγμένες σε αντιδραστικούς σχεδιασμούς που «τρέχουν» εδώ και καιρό, προανήγγειλε με δηλώσεις του ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, επιβεβαιώνοντας ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει τη «βρώμικη δουλειά» των προκατόχων της και σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, καθώς και την εκπαίδευση και την επιλογή των στελεχών τους.
Η καθιέρωση υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας για τις γυναίκες που επιθυμούν να προσληφθούν στα Σώματα Ασφαλείας (Πυροσβεστική, Λιμενικό, Αστυνομία), παρουσιάζεται εντελώς ψευδεπίγραφα σαν μέτρο ισότητας και «βάπτισμα του πυρός». Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελεί ένα ακόμα μέτρο που υπηρετεί την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας.
Αντίστοιχα, η δημιουργία στρατιωτικών, ναυτικών και αεροπορικών λυκείων, η οποία «ντύθηκε» από τον υπουργό με το πρόσχημα της επιλογής των...«ψυχωμένων» από τα «παιδιά που από πολύ νωρίς έχουν κλίση στα στρατιωτικά επαγγέλματα», στην πραγματικότητα αποκόβει 15χρονα παιδιά από τη γενική εκπαίδευση και τα εντάσσει στη στρατιωτική, στέλνοντάς τα από αυτήν την ηλικία από το δάσκαλο στο στρατό.
Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τρεις μέρες μετά τις δηλώσεις του υπουργού Αμυνας, προσπάθησαν χτες να κρατήσουν αποστάσεις, μιλώντας μεταξύ άλλων για «προσωπικές απόψεις» και για προτάσεις που «δεν είναι στην ατζέντα της κυβέρνησης». Φυσικά, ο Π. Καμμένος ούτε είναι κάποιος «τυχαίος» που είπε δυο... σκέψεις που «του ήρθαν» - είναι το αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος, ο υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά της μέχρι και σήμερα - ούτε είναι και ο πρώτος που προανήγγειλε αντίστοιχα μέτρα που υπηρετούν αυτούς τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς. Για την ουσία αυτών των σχεδιασμών, παρεμπιπτόντως, κανένα στέλεχος ή όργανο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε λέξη!
Η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας, μαζί με την προωθούμενη εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων σε αστυνομικά καθήκοντα, είναι εδώ και χρόνια κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι οποίες προωθούνται στην πράξη απ' όλες τις αστικές κυβερνήσεις, εντάσσονται στα προληπτικά μέτρα του κεφαλαίου ενάντια στον «εχθρό λαό».
Τα Σώματα Ασφαλείας έχουν τις δικές τους παραγωγικές σχολές για τα στελέχη τους, την αντίστοιχη εκπαίδευση για όλο το προσωπικό που υπηρετεί σε αυτά. Για ποιο λόγο, λοιπόν, πέρα από τη συνολικότερη περαιτέρω στρατιωτικοποίησή τους, η κυβέρνηση προαναγγέλλει ότι «οι γυναίκες που επιθυμούν να κάνουν καριέρα στα Σώματα Ασφαλείας θα πρέπει να παίρνουν το "βάπτισμα του πυρός" από τις Ενοπλες Δυνάμεις»;
Το «πρόβλημα στελέχωσης των μονάδων» που επικαλείται ο υπουργός Αμυνας, δεν είναι πρώτη φορά που αξιοποιείται για την προώθηση αντιδραστικών αλλαγών στις Ενοπλες Δυνάμεις, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη γενίκευση μισθοφορικών σωμάτων σε αυτές. Βεβαίως, το δημογραφικό πρόβλημα, που είναι η βασική αιτία, δεν μπορεί να λυθεί, αφού συνδέεται με την όξυνση των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων. Από την άλλη, λόγος δεν γίνεται για τα ποσά και το προσωπικό που διατίθενται στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ, της ΕΕ κ.λπ., εξυπηρετώντας τους στόχους της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των προκατόχων της για γεωπολιτική αναβάθμιση του εγχώριου κεφαλαίου.
Εξίσου επικίνδυνη είναι και η πρόταση για δημιουργία στρατιωτικών λυκείων. Στο όνομα της «κλίσης στα στρατιωτικά επαγγέλματα», στόχος τους είναι τα μελλοντικά στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων να είναι αποκομμένα από τη γενική εκπαίδευση ήδη από τα 15 τους χρόνια. Πίσω από τους ισχυρισμούς του υπουργού Αμυνας ότι «τον "ψυχωμένο" αεροπόρο ή καπετάνιο ή τεθωρακισμένο ή πυροβολητή (...) τον αναγνωρίζεις νωρίς μέσα από ειδικά μαθήματα, τεστ και δεξιότητες στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση», βρίσκεται στην πραγματικότητα η επιδίωξη τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων να εκπαιδεύονται στα δόγματα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» του εγχώριου κεφαλαίου, ήδη από τα πρώτα εφηβικά τους χρόνια... Από Ριζοσπάστη

    

Λίγη Ακόμα "Υπερηφάνεια" δεν Βλάπτει

Η παρεμβαση του Γιάννη Γκιόκα στη συζήτηση του «ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ» που  ψηφίστηκε προχτές στην βουλη, επί της αρχής, ήταν άψογη, ως προς το ξεσκέπασμα της γύμνιας αυτών που καταπατούν κάθε έννοια ανθρωπισμού και τώρα τάχα μου κόπτονται για ανθρώπινα δικαιώματα.. Αποτελεί θρασύτητα το ότι, όλες οι πολιτικές "πουτάνες στην ψυχή", και μέσα από το βούρκο της παντελούς  ηθικής και παρακμιακής κατάρρευσης που κολυμπούν,  θέλουν να δώσουν μαθήματα πολιτικής αγωγής στο " ηθικά συντηριτικό " ΚΚΕ! Την παραθέτω παρακάτω (απο τον Ριζοσπάστη), επικροτώντας όλα όσα λέει ο Γκιόκας κριτικάροντας αυτό που παίζεται από  κυβέρνηση αντιπολίτευση.

Πλην όμως, μια ένσταση εδώ. Η θέση του ΚΚΕ, που θεωρώ ότι συνιστά και την κύρια αιχμή της συνολικής  διαφωνίας του με το "σύμφωνο", νομίζω πως φανερώνει υιοθέτηση μιας αστικής, ουσιαστικά συντηρητικής αντίληψης της οικογένειας σαν πυρήνα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.  Συνάμα, η διαφωνία του κόμματος μάλλον βασίζεται στην άποψη (διότι δεν πρόκειται  για μιαν απόλυτα τεκμηριωμένη επιστημονικά θέση) οτι "Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ατομική, ιδιωτική υπόθεση, ενώ η οικογένεια είναι κοινωνική σχέση και βασικά θεσμός προστασίας των παιδιών».

Κατ' αρχήν τι εννοεί με τον γενικό αλλά χωρίς ουσιαστικό νόημα αφορισμό ότι "ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ατομική, ιδιωτική υπόθεση"; Αν εννοεί αυτό που λέει ο Γκιόκας μετά, ότι δηλαδη οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι είναι έτσι γιατί, υποτίθεται, "επιλέγουν έναν συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό", τότε αυτό είναι λάθος. Η ομοφυλοφυλία δεν είναι θέμα γούστου ή επιλογής. Αυτό είναι το πρώτο και στοιχειώδες. Υπάρχει εδώ μία (παραπάνω από εικοσαετής) αντιγνωμία στον επιστημονικό κόσμο ως προς το αν η ομοφυλοφιλία έχει βιολογικής κυριως γενεσιουργό αιτία - συγκεκριμένα  αν είναι αποτέλεσμα της σύνθεσης των χρωμοσωμάτων. Σαν αποτέλεσμα νέας έρευνας, φαίνεται να κερδίζει έδαφος η θέση ότι όντως είναι. Μα και σαν ψυχολογικό φαινόμενο να το βλέπει κάποιος, ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν μπορει να μειώνεται σε θέμα γούστου ή επιλογής  - αυτό πια είναι χοντράδα... Από κει και πέρα πιστεύω πως η θέση του κόμματος δεν θα κινδύνευε να χαρακτηριστεί ομοφοβική αν ξεκάθαρα έλεγε ότι επειδή δεν υπάρχει ένδειξη ότι, στις σημερινές κοινωνικες συνθήκες, το να μεγαλώνει ένα παιδί σε μια ομοφύλου είδους οικογένεια δεν θα το επηρρεάσει δυσμενώς στη εξέλιξη του, δεν παίρνει θέση υπέρ. Σε μια τέτοια περίπτωση θα προτιμούσα ενα ειλικρινή αγνωστικισμό από μια απόλυτη κι απαίδευτη " άποψη".

Όσο για τη θέση ότι ότι "η οικογένεια είναι κοινωνική σχέση και βασικά θεσμός προστασίας των παιδιών", ας την κρίνει ο αναγνώστης -  με ξενίζει η ασάφειά της, όμως. Για τι είδους οικογένεια μιλάμε; Σαν θεσμός αλλάζει ανάλογα με το ποιό είναι το οικονομικο-κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο η οικογένεια εξελίσσεται. Άραγε η οικογένεια στον κομμουνισμό θα είναι η ίδια μ' αυτήν στον καπιταλισμό;.... Όντως, βασική σχέση και κύτταρο του καπιταλιστικού οργανισμού η οικογένεια σίγουρα είναι. Το αν είναι και "θεσμός προστασίας των παιδιών" δεν βλέπω με τί τροπο, δεν θεωρώ αυτονόητο κι αυταπόδεικτο το πώς αυτό εξαρτάται από την ταύτιση της οικογένειας με το αρχέτυπο πατέρα και μητέρας σε ετεροφυλόφιλη σχέση. Πολλά παιδιά σήμερα μεγαλώνουν με έναν γονιό (που συχνά συμβαίνει να είναι γκαίυ ή λεσβία), με γιαγιά ή παπού, υιοθετημένα, ή και σε ορφανοτροφείο. Από πού ομως προέκυψε ότι το παιδί που δεν μεγαλώνει με γονείς ένα ζευγάρι ετεροφυλόφιλων βρίσκεται σε πάντα δυσμενέστερη θέση (διότι αυτό υπονοείται με αυτή τη θέση ή στάση), και από πού βγαίνει το υποτιθέμενο συμπέρασμα πως αν ισχύει αυτό (η συσμενέστερη θέση παιδιών που μεγαλώνουν έξω από το πλαίσιο της συμβατικής οικογένειας) ο λόγος είναι ακραιφνώς ότι το παιδί στερείται  ετερόφυλων γονέων;
Τέλος πάντων,

... είναι ενθαρρυντικό  ότι υποχωρεί η ομοφοβία στη χώρα μας. Και είναι σημαντικό ότι όλο  και πιότεροι, νέοι άνθρωποι κυρίως, όχι μόνο δεν είναι ομοφοβικοί αλλά, ιδιέταιρα νέοι κομμουνιστές, δείχνουν και διάθεση να μη ανέχονται την ομοφοβία.
Ένα πολύ καλό κείμενο στο θέμα θα βρεις στο ιστολογιο Αμπελοφιλοσοφίες https://poexania.wordpress.com/2015/12/18/περί-δικαιωμάτων-των-lgbt-μερικές-σκέψει/
Πολυ ενδιαφέροντα επίσης τα κείμενα (και ο σχολιασμός) στο σφυροδρέπανο 

http://sfyrodrepano.blogspot.co.uk/2015/12/blog-post_23.html
http://sfyrodrepano.blogspot.co.uk/2015/12/blog-post_17.html

Η παρέμβαση Γκιοκα από το χτεσινό Ρίζο.
Ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ, Γιάννης Γκιόκας, στην αρχή της ομιλίας του σημείωσε τα εξής:
«Από τη μια μεριά, η κυβέρνηση στην κυριολεξία τσακίζει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικά, εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα και, από την άλλη μεριά, εμφανίζεται υποκριτικά ως υπερασπιστής δικαιωμάτων συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, στην πραγματικότητα όμως υπηρετώντας άλλους στόχους. Αυτό ακριβώς κάνει και το σημερινό νομοσχέδιο.
Θέσαμε στην Επιτροπή - και το θέτουμε ξανά - το εξής απλό ερώτημα: Αυτοί οι άνθρωποι που λέτε ότι υπερασπίζεστε μέσα από το νομοσχέδιο, αυτοί οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό, που έχουν επιλέξει μια συγκεκριμένη μορφή συμβίωσης, εξαιρούνται της επίθεσης την οποία έχετε εξαπολύσει συνολικά στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα; Οχι. Η μεγάλη πλειοψηφία και αυτών των ανθρώπων υφίσταται τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, όπως φυσικά και όλοι οι υπόλοιποι.
Μιλήσατε για τις συντάξεις, παραδείγματος χάρη, να δοθεί το δικαίωμα της σύνταξης σε όσους συμβιώνουν. Ποιας σύνταξης, αλήθεια; Της σύνταξης η οποία μετατρέπεται σε επίδομα πτωχοκομείου; Που μπαίνουν όρια και προϋποθέσεις και ουσιαστικά η αξιοπρεπής σύνταξη γίνεται όνειρο άπιαστο για τη μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών εργαζομένων; Των συντάξεων χηρείας, εκ των οποίων οι μισές έχουν ήδη καταργηθεί και για τις άλλες μισές δρομολογείται η κατάργησή τους;
Μιλήσατε για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ειπώθηκε, μάλιστα, ως επιχείρημα υπέρ του συμφώνου συμβίωσης για ποιο λόγο, λέει, κάποιος που συμβιώνει με κάποιον άλλο, που μπορεί να είναι άνεργος, να μην μπορεί να τον ασφαλίσει, προκειμένου αυτός να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και είπαμε ότι αυτή η λογικοφανής, προοδευτικοφανής άποψη κρύβει μια βαθιά αντιδραστική αντίληψη, ότι κάποιος για να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πρέπει να είναι ασφαλισμένος, ενώ θα έπρεπε το δικαίωμα σε δημόσια, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη να είναι καθολικό, να δίνεται σε όλους, ανεξάρτητα αν κάποιος είναι ασφαλισμένος ή ανασφάλιστος, ανεξάρτητα αν κάποιος είναι εργαζόμενος ή άνεργος, αν θέλετε, ανεξάρτητα αν κάποιος είναι παντρεμένος, συμβιώνει με κάποιον, ή όχι.
Το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πρέπει να είναι καθολικό, για όλους, δημόσιο, δωρεάν και για υψηλού επιπέδου παροχές Υγείας, όταν μάλιστα ξέρετε πάρα πολύ καλά - και το ξέρουμε όλοι - ότι σήμερα υπάρχουν οικογένειες, υπάρχουν γυναίκες βασικά, οι οποίες παραμένουν σε μια σχέση που δεν τους καλύπτει σωματικά, πνευματικά, ψυχικά, που μπορεί να είναι και βίαιη αυτή η σχέση, επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα, δεν μπορούν, να ζήσουν μόνες τους. `Η υπάρχουν - το αντίθετο - ζευγάρια που βγάζουν εικονικό διαζύγιο για να μπορούν να υπαχθούν σε κάποια διάταξη νόμου, σε σχέση με τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά».
Ο αγορητής του ΚΚΕ σημείωσε ότι σχετικά με την επίλυση μιας σειράς ζητημάτων, όπως κληρονομικά ζητήματα, ή για να λαμβάνει κάποιος γνώση για ζητήματα υγείας που αφορούν κάποιον άλλο, υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο ιδιωτικών συμφωνητικών, στο πλαίσιο της διαθήκης και αναγκαίων τροποποιήσεων που πρέπει να γίνουν στον αστικό κώδικα.
Επισήμανε ότι ο στόχος της κυβέρνησης είναι, όμως, άλλος, «η θεσμική αναγνώριση οικογένειας, συμπεριλαμβανομένης σε μια πορεία και της απόκτησης παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Εκεί είναι η δική μας διαφωνία. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ατομική, ιδιωτική υπόθεση, ενώ η οικογένεια είναι κοινωνική σχέση και βασικά θεσμός προστασίας των παιδιών». Ξεκαθάρισε ότι «ούτε καταδικάζουμε ούτε στιγματίζουμε ανθρώπους, οι οποίοι επιλέγουν έναν συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό. Στεκόμαστε απέναντι σε όσους και όσες προβαίνουν σε πρακτικές συμπεριφορές, σε προσβολές σε βάρος αυτών των ανθρώπων», όμως «θεωρούμε ότι ο ομόφυλος σεξουαλικός προσανατολισμός ή η συμβίωση από μόνη της δεν γεννά κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία ανάγονται στην οικογένεια και κυρίως στην προστασία των παιδιών, τα οποία βιολογικά είναι αποτέλεσμα της σχέσης άντρα και γυναίκας».
«Στη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών αντικειμενικά το παιδί έχει παραποιημένη, ανορθολογική αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης».
Σημείωσε ότι μπορεί το νομοσχέδιο να μην εισάγει την υιοθεσία παιδιών, όμως με τις διατάξεις του ανοίγει το δρόμο. «Ο λόγος που δεν το φέρνετε ακόμη είναι γιατί δεν υπάρχει εξοικείωση από τη μεριά του λαού σε σχέση μ' αυτό το ζήτημα».
Πρόσθεσε ότι «ο πολιτικός γάμος πρέπει να είναι η μοναδική υποχρεωτική μορφή γάμου και όποιος θέλει ας κάνει και θρησκευτικό γάμο». «Ομως, απ' τη μια μεριά ξιφουλκείτε - και δικαίως - απέναντι σε απαράδεκτες τοποθετήσεις εκπροσώπων της Εκκλησίας, αλλά την υποχρεωτικότητα του πολιτικού γάμου, που στο κάτω κάτω είναι και ένας εκσυγχρονισμός που έχει γίνει εδώ και δεκαετίες σε άλλα κράτη, δεν την ακουμπάτε».
Αναφερόμενος στο τσουβάλιασμα όσων καταψηφίζουν το νομοσχέδιο που επιχειρήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Γκιόκας επισήμανε: «Δεν πρόκειται να ξεπλυθείτε για τη θητεία σας ως ΠΑΣΟΚ στην αντιλαϊκή πολιτική, ψηφίζοντας ένα τέτοιο νομοσχέδιο ή θέτοντας πλαστές διαχωριστικές γραμμές συντηρητικότητας ή προοδευτισμού, ανάλογα με το πώς τοποθετείται κάθε πολιτική δύναμη στο συγκεκριμένο σχέδιο νόμου».
    

ευτυχώς που υπάρχουν οι κομμουνιστές!

Διαβάζω την παρακάτω επιστολή του του δήμαρχου των Πατρινών, Κώστα Πελετίδη, προς τον υπουργό Εσωτερικών, Παναγιώτη Κουρουμπλή, (αυτός δεν ήταν που είπε πως "Η συμφωνία με τους δανειστές δεν είναι Βάρκιζα γιατί δεν παραδόθηκαν τα όπλα"... ή κάτι ανάλογο; Ή τέλος πάντων, κάποιος απ' την αγέλη τους το είπε... ). Η επιστολή αναφέρεται στo «Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα -Ευρώπη για τους πολίτες, 2014-2020″», το οποίο η κυβέρνηση ζητά από δήμους και περιφέρειες να υλοποιήσουν και το οποίο προωθεί την ταύτιση ναζισμού  και κομμουνισμού. 

Σκέφτομαι πως ευτυχώς που υπάρχουν οι κομμουνιστές για να σώζουν την χαμένη τιμή και υπερηφάνεια ενός λαού γονατισμένου μπροστά στην πλέον επαίσχυντη πολιτική αθλιότητα που έχει γνωρίσει η χώρα. Είναι άραγε φαινομενική, είναι προσωρινή αυτή η καθόλου ιερή γονυκλισία;  Θα δείξει... Για τώρα, να το ξαναπώ: ευτυχώς που υπάρχουν οι κομμουνιστές (διότι εναντίον της ύπαρξής τους στρέφεται αυτή η χυδαιότητα) για να θυμίζουν στο λαό πως οι λαμπρές στιγμές της ιστορίας του ήταν όταν γεννούσε "αντάρτες, κλέφτες, παλικάρια.." Και δεν χρειάζεται τόσο πολλή απ' την λαϊκή σοφία του για να καταλάβει πως τέτοια "παλικάρια " μπορεί μεν να μην είναι μόνο οι κομμουνιστές, αλλά είναι τα πρώτα που ξεχωρίζουν, μπροστά-μπροστά, όταν ο λαός αποφασίζει να δείξει το ανάστημα του... Και τα μόνα που δεν εξαφανίζονται σε καιρούς χαλεπούς...

«Κε Υπουργέ,
Μας αποστείλατε, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, την 7η Δεκεμβρίου 2015 και με ΑΠ 42767, ενημέρωση με θέμα: Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα «Ευρώπη για τους πολίτες, 2014-2020». Το εν λόγω έγγραφο εστάλη σε όλους τους Δήμους και τις Περιφέρειες της χώρας.
Μέσω αυτής της ενημέρωσης, πληροφορούμαστε ότι οι δημόσιοι φορείς και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις μπορούν να αιτηθούν για ένταξη σ’ αυτό το πρόγραμμα της ΕΕ. Το πρόγραμμα έχει συνολικό προϋπολογισμό 185.468.000 ευρώ για την επταετία 2014-2020. Η καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή αιτήσεων είναι η 1η Μαρτίου για δράσεις που θα αρχίσουν από την 1η Αυγούστου 2016. Στόχος του προγράμματος, όπως αναφέρεται στις σελίδες 9 και 10, είναι να χρηματοδοτήσει έργα που εξετάζουν τα αίτια «των απολυταρχικών καθεστώτων και ειδικά το ναζισμό, σταλινισμό και τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα’’. Στην 3η σελίδα αναφέρει κατ” έτος τα θέματα που πρέπει να επιλεγούν, όπως: «1956: Πολιτική και κοινωνική κινητοποίηση στην Κεντρική Ευρώπη», «1917: Οι κοινωνικές και πολιτικές επαναστάσεις, η πτώση των αυτοκρατοριών και η απήχησή τους στο ευρωπαϊκό πολιτικό και ιστορικό τοπίο», «1948: Έναρξη του Ψυχρού Πολέμου», «1968: Κινήματα διαμαρτυρίας και πολιτικών δικαιωμάτων, εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, μαθητικές διαμαρτυρίες και αντισημιτική εκστρατεία στην Πολωνία», «1989: Δημοκρατικές επαναστάσεις στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και πτώση του τείχους του Βερολίνου», «1991: Έναρξη του Γιουγκοσλαβικού Πολέμου» και ένα σύνολο θεμάτων που αφορούν την πορεία της ΕΕ.
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η κυβέρνησή σας, μέσω του υπουργείου Εσωτερικών, υιοθετεί και προωθεί προς υλοποίηση ένα πρόγραμμα της ΕΕ, που έχει ως στόχο να ξαναγραφτεί η ιστορία του τελευταίου αιώνα όπως βολεύει την αστική τάξη, τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές. Γνωρίζοντας τη σημασία που έχει η ιστορία στη διαμόρφωση της συνείδησης, δεν τσιγκουνεύονται, δίνουν εκατομμύρια για να γεμίσουν το μυαλό του λαού με τις δικές τους απόψεις. Αυτό είναι βέβαια ένα μικρό μέρος του πακτωλού που διαθέτουν για να εκπαιδευτούν οι λαοί στο μονόδρομο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και του ευρωμονόδρομου.
Ο λαός μας γνωρίζει, και εκ του αποτελέσματος, «τι καλός» είναι ο καπιταλισμός και η ΕΕ. Το βιώνει. Η ανεργία, η φτώχεια, η κατάργηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων δεν έρχονται εξ ουρανού, είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Δεν είναι τυχαίο το θεματολόγιο του προγράμματος. Θέλουν να σβήσουν την αλήθεια. Ότι στη μικρή ιστορική περίοδο που νίκησε η εργατική τάξη με τη σοσιαλιστική επανάσταση και επέβαλε την εξουσία της, το σοσιαλισμό, εξαλείφθηκε η ανεργία, η πείνα, απέκτησαν δικαιώματα, σε χρόνο ρεκόρ καταπολεμήθηκε ο αναλφαβητισμός, υπήρξε υγεία στο λαό. Η Οχτωβριανή Επανάσταση έδωσε ώθηση στους αγώνες της εργατικής τάξης και στις καπιταλιστικές χώρες, συνέβαλε στις κατακτήσεις.
Θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του λαού ότι υπήρξε ιστορική περίοδος όπου το κεφάλαιο καταργήθηκε. Γνωρίζουν ότι δεν θα συνεχιστεί αδιατάρακτα η κυριαρχία τους, ζουν με τον εφιάλτη της επανόδου της εργατικής τάξης στην εξουσία, της κατάργησης του καπιταλισμού και της κυριαρχίας του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Είναι ντροπή για την κυβέρνηση «της αριστεράς» να αποδέχεται την προπαγάνδα του κεφαλαίου, που προσπαθεί να εξισώσει το φασισμό – ναζισμό με τον κομμουνισμό. Είναι δυο φορές ντροπή γιατί γνωρίζει πως ο φασισμός – ναζισμός είναι η ακραία μορφή κυριαρχίας του κεφαλαίου, που τη χρησιμοποιεί όταν η «δημοκρατική» κυριαρχία του απειλείται.
Είναι τρεις φορές ντροπή για την κυβέρνηση, γιατί ξέρει ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει γωνιά που να μην ποτίστηκε με το αίμα των κομμουνιστών, που πάλευαν για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να απελευθερωθεί ο λαός μας από κατακτητές, δικτάτορες, για να στέκεται ο λαός μας όρθιος και να μη σέρνεται.
Πάρτε τα «τριάκοντα αργύρια» πίσω και στείλτε τα στους γαλαντόμους κεφαλαιοκράτες της ΕΕ. Μπορεί ο λαός μας να βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αλλά το ρόλο τόσο της ΕΕ όσο και του κεφαλαίου τον καταλαβαίνει πολύ καλά. Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα καταλάβει ο λαός τη δύναμή του, θα ανατρέψει το σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης και θα οδηγηθεί τελικά στο ξέφωτο, στην οικοδόμηση μιας άλλης, νέας, ανώτερης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Χωρίς μεταφορές (2)

Έχει το ατομικό του σκάφος, τον ατομικό λογαριασμό τράπεζας, την ατομική ασφάλεια ζωής, την ατομική του επιχείρηση το ατομικό του αμάξι και, τέλος πάντων, πολλά ατομικά του... για τα οποία είναι ατομικά περήφανος. Όταν τον επισκέπτομαι στο ατομικό του σπίτι, χρησιμοποιεί το αποκλειστικά ατομικό του ποτήρι, το ατομικό του φλιτζάνι, πιάτο, μαχαιροπίρουνο κτλ, που δεν τα μοιράζεται με κανέναν. Ούτε και με μένα που λέει πως μ' αγαπάει και πως μόνο εκείνος έχει δικαίωμα νομής και κυριότητας επί του σώματος και της ψυχής μου. Αξιώνει δε, την πλήρη αφοσίωσή μου ατομικά σε κείνον.

Δεν είναι τσιγκούνης, τουναντίον δείχνει αρχοντιά και γενναιοδωρία. Μα είναι πολύ ανταποδοτικός. Κάποια στιγμή έρχεται κι η απαίτηση να ανταποδώσω τα δώρα. Οπότε μπαίνει σε εφαρμογή η αρχή του: "δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα δωρεάν δείπνο"...

Μια τέτοια "στιγμή" μου ζητά να μείνω μόνιμα στο ατομικό του σπίτι και να γίνω η ατομική του γυναίκα που θα το γεμίσει με θηλυκότητα για την ατομική του ευχαρίστηση. Τον ρωτώ  να μου πει τί εγώ θα μπορώ να θεωρώ ατομικά δικό μου εκεί μέσα. Και μου απαντά αμέσως: "Εμένα. Μόνον εμένα!"

Τον κοιτώ κι αναρωτιέμαι αν είναι σοβαρός, και διστακτικά ρωτώ: "εσένα θα σ' έχω ατομικά κι αποκλειστικά(!) δικό μου?"

Αφού το σκέφτεται λίγο, μου λέει: "Αυτό, το 'αποκλειστικα', σε κάποιες περιπτώσεις, δεν αποκλείεται"

Στο δρόμο της επιστροφής, σκεφτόμουν πως αυτός είναι έτσι γιατί βρίσκει τύπους σαν κι εμένα.

Μετά λέω, αυτός θα είναι έτσι και χωρίς εμένα. Μα ήδη δεν με νοιάζει πως θα είναι.

"αρχές και ήθος";

Ο Ευ. Μεϊμαράκης χτες υποστήριξε ότι ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του, με το μείγμα πολιτικής που ακολουθούν, έχουν αποκλείσει κάθε δυνατότητα συνεννόησης: «Η συνεννόηση και η συζήτηση απαιτούν προτάσεις, αρχές, απόψεις και ήθος. Τίποτα από αυτά μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας δεν μας έχουν δείξει. Κατά συνέπεια, εμείς θεωρούμε ότι πάει σε μία λάθος κατεύθυνση. Το μείγμα της πολιτικής του δεν πιστεύουμε ότι μας βγάζει από την κρίση. Και δεν μπορούμε να συμβάλουμε θετικά σε μια πορεία που δεν πιστεύουμε και αντιθέτως βαθαίνει την ύφεση». Από το Ριζοσπάστη

Αφού ή ΝΔ, μαζί με τα υπόλοιπα ομοιώματα ανθρώπων του λεγόμενου "μνημονιακού" φάσματος της ελληνικής πολιτικής,  λειτούργησε σαν ανδρείκελο των πατρώνων της, επιβάλλοντας με απαράμιλλη αγριότητα τον κανιβαλισμό με αντικείμενο στο τραπέζι την πλειονότητα του λαού, πάντα για εξυπηρέτηση του σαρκοβόρου κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, ήτοι των αστών, και αφού έδωσε χέρι για το πέρασμα του "αριστερού" τώρα μνημονίου, μαζί με τα ίδια πολιτικά εκτρώματα, τώρα η ΝΔ, το παίζει "διαφοροποιημένη"... Ενώ ή ίδια σφαγή συνεχίζεται και η οποία είναι κοινή στρατηγική όλων όσων είπαν "ναι" στα μνημόνια.

Βέβαια έχει δίκιο ο εκπρόσωπός της ΝΔ: τα κυβερνώντα ανθρωποειδή δεν έχουν προτάσεις και απόψεις, άλλες από αυτές που τους υπαγορεύουν τ' αφεντικά τους (κοινά αφεντικά και της ΝΔ και της υπόλοιπης αγέλης αρπακτικών). Όσο για "αρχές και ήθος" ... ε, πού στο διάολο να τις βρουν αυτά τα γλοιώδη υποκείμενα;

Το ζήτημα είναι πώς ο λαός, η πλειονότητα του λαού που μαστίζεται ανελέητα, μπορεί να δει εναλλακτική. Η μόνη εναλλακτική είναι το δικό του μέτωπο: ένα λαϊκό, αντικαπιταλιστικό μέτωπο με το ΚΚΕ στον πυρήνα του. Αλλά το πώς συγκροτείται αυτό είναι ένα ζήτημα που, εκ των πραγμάτων, πρέπει όλοι να το δούμε με νέα μάτια και χωρίς προκαταλήψεις που "διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον". Μπορεί αυτό να γίνει χωρίς παραπάτημα σε οπορτουνισμό? Γιατί αν δεν γίνει, εμένα μου φαίνεται πάλι σαν γλίστρα σε οπορτουνισμό...

Χωρίς Μεταφορές

Όταν την συνάντησα, το έκανα γιατί δεν ειχα κάτι καλύτερο να κάνω. Δεν μ' ενδιέφερε τι ακριβώς ήθελε, μόνο πως το ήθελε από μένα. Μετά έφυγα ικανοποιημένος και ανίδεος.

Όταν με κάλεσε για γεύμα κι εγώ πήγα με άδεια χέρια, δεν μ' ένοιαζε που έφερα βαθύτερη  έλλειψη γενναιοδωρίας μαζι μου, μόνο πως δεν θα μπορούσα εσαεί να κρύβω τη φτώχια μου

Όταν με κοιτούσε διαπεραστικά, έλεγα πως βλέπει μόνον  ό,τι εγώ δείχνω. Μετά αντιλήφτηκα πως ήμουν γυμνός, μα οχι και πως εβλεπε το κενο που έκρυβε η γύμνια μου

Όταν μιλούσα σαν εγκυκλοπαίδεια, μου 'πε πως η κατανόηση μετράει  πιότερο απ' την γνώση, και σκέφτηκα πως προσβάλλει τη νοημοσύνη μου, αδιαφορώντας για το τι εννοούσε

Όταν μου είπε "μη μου στείλεις μήνυμα, αν δεν σου στείλω εγώ", είπα πως δεν είχε τίποτε αξιόλογο να μου πει πια, μα δεν μου πέρασε απ' τον νου πως με θεωρούσε χαμένο χρόνο.

Finally we are no one

Φτώχεια και Παχυσαρκία

Αναφέρομαι στο παρακάτω, σαν παράδειγμα μιας αλήθειας που ισχύει για αναπτυγμένες και μη καπιταλιστικές κοινωνίες, όσο κι αν η ουσία και πηγή των προβλημάτων, που είναι η ίδια, μπορεί να παίρνει διαφορετική μορφή από χώρα σε χώρα: κι η αλήθεια είναι ότι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου υποφέρουν από την κοινή διαστροφή που τους ωθεί να τιμωρούν αυτούς που δεν φταίνε για τα κρίματα αυτών που φταίνε!

Αίφνης  το ερώτημα: Είναι άραγε η παχυσαρκία τεκμήριο της ευμάρειας του πληθυσμού;

Είναι γνωστό πως η παχυσαρκία (ένα φαινόμενο που εμφανίζεται διογκωμένο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες)  αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου, διαβήτη τύπου 2, καρδιακές διαταραχές και άλλες ασθένειες κι ότι μπορεί να μειώσει δραστικά τόσο την ποιότητα όσο και τη διάρκεια ζωής.

Αυτές τις μέρες απασχόλησε τα ΜΜΕ εδώ η πρόσφατη ετήσια έκθεσή της Ύπατης Ιατρικού Συμβούλου της Αγγλίας (chief medical officer), Dame Sally Davies, η οποία αναφέρεται στο πρόβλημα της παχυσαρκίας, κυρίως των γυναικών στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η έκθεση αυτή επισημαίνει το μέγεθος του προβλήματος, και αναγάγει την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας στον πληθυσμό σε εθνική προτεραιότητα.
Όπως πληροφορούμαστε από το Morning  Star (σχετικό άρθρο του οποίου αποδίδω σαν σύνοψη εδώ, σχολιάζοντας περαιτέρω) το ένα τέταρτο των ενηλίκων στη Βρετανία έχουν δείκτη μάζας σώματος που τους χαρακτηρίζει ως όχι μόνο υπέρβαρους, αλλά παχύσαρκους, με ένα ελαφρώς υψηλότερο ποσοστό στη Σκοτία και ένα χαμηλότερο - αν και όχι για τα παιδιά - στην Ουαλία.

Ενώ ένα μεγαλύτερο ποσοστό ανδρών παρά γυναικών είναι παχύσαρκοι, η κατάσταση έχει αντιστραφεί για τις νέες γυναίκες (ηλικίας 16-24 ετών).
Η Έκθεση της Dame Sally, μεταξύ άλλων περιέχει πολλές και λεπτομερείς συστάσεις για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, που αφορούν την υγεία του 51 % του πληθυσμού:  τις γυναίκες, και στα διάφορα στάδια της ζωής των, συμπεριλαμβανομένης της προγεννητικής και περιγεννητικής περιόδου και της εμμηνόπαυσης. Αλλά λείπει το σημαντικότερο απ' αυτήν.

Η πραγματικότητα είναι ότι για πολλούς ανθρώπους οι διατροφικές συνήθειες, η παχυσαρκία και η σωματική υγεία είναι στενά συνδεδεμένα με το εισόδημά τους και την κοινωνική τάξη τους.

Αυτό έχει γίνει ευρέως γνωστό σε επαγγελματικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους, τουλάχιστον από τη δημοσίευση της Μαύρης έκθεσης,  την οποία η κυβέρνηση της Θάτσερ προσπάθησε να καταστείλει το 1980. Σήμερα, αναρίθμητες μελέτες στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και αλλού επιβεβαιώνουν τη σχέση μεταξύ της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, του εισοδήματος, της φτώχειας, με την παχυσαρκία, την κακή υγεία και το προσδόκιμο ζωής.

Αλλά η εν λόγω έκθεση προτείνει λίγα για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας στην κλίμακα που απαιτείται, σαν φαινόμενο με κοινωνικά και οικονομικά αίτια,  πέραν του να καλεί κατασκευαστές και εμπόρους να σταματήσουν την παρασκευή και την προώθηση ανθυγιεινών τροφίμων, ή άλλως θα αντιμετωπίσουν ένα "φόρο ζάχαρης"...

Δηλαδή η μεγαλοαστή κυρία κάνει παραίνεση στους καπιταλιστές ν' αποκτήσουν μιαν ηθική που δεν έχουν, προειδοποιώντας τους πως αν δεν συμμορφωθούν..., το κράτος θα φορολογήσει και θα τιμωρήσει τους φτωχούς καταναλωτές με υψηλότερες τιμές, που φυσικά θα χειροτερέψει περαιτέρω την ποιότητα της διατροφής τους που ευθύνεται (ως  ένας σημαντικός παράγων) για το διογκούμενο φαινόμενο της παχυσαρκίας!

Αν δεν ήταν διεστραμμένοι, κι αυτοί και κράτος τους, στο συγκεκριμένο (και μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο ακόμα), θα πρότειναν κάτι διαφορετικό σαν λύση του προβλήματος, όπως:

"Να θέσει τέλος στις διακρίσεις στις αμοιβές των δύο φύλων και τη φτώχεια των μισθών, να προβεί σε αύξηση επιδομάτων πρόνοιας - ιδιαίτερα για τους γονείς και κηδεμόνες - αντί για την περικοπή τους, να επενδύσει μαζικά στις υπηρεσίες υγείας - συμπεριλαμβανομένων των γυναικών - αντί να συμπιέζει τον προϋπολογισμό για την αναζήτηση 20 δισ λιρών για δήθεν "εξοικονόμηση πόρων", να κάνει εγκαταστάσεις αναψυχής και εκγύμνασης εύκολα διαθέσιμες για όλους και όχι να αυξάνει τα τέλη τους ή να τις καταργεί, να κάνει τα γήπεδα και τα πάρκα ασφαλή και προσβάσιμα για τα παιδιά αντί να τα ξεπουλάει, απολύοντας και τους λίγους εναπομείναντες φύλακες των πάρκων εδώ...' 

Αλλά όταν ή εξυπηρέτηση της πιο ανθρωποφάγας κεφαλαιοκρατικής ελίτ που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα εχει καταστεί  φυσικότητα και και κανονικότητα, ας μην περιμένουμε άλλο από κυνισμό και αγριότητα...

ο καθένας στο δικό του ταξίδι, στον δικό του κόσμο...

Βινιέτες απ' την Γηραιά Αλβιώνα

Eίμαι στο κέντρο της πόλης και της τρέχουσας πλοκής, σ' ένα πολυκατάστημα... Πού άλλου?

Πλησιάζουν χριστούγεννα, συνωστισμός στα μαγαζιά, ουρές στα ταμεία... και δεν ξέρω πώς δέχτηκα να συνοδεύσω το αγαπητό μου "κομπάνιον" στην αγορά για καταναλωτική θεραπεία (αγγλιστί, shopping therapy), μια θεραπεία την οποία δεν συμπαθώ κι ούτε έχω ανάγκη... ή έτσι λέω στον εαυτό μου περήφανα (βέβαια βοηθάει που τα περισσότερα απ' όσα χρειάζομαι, όταν είμαι εδώ πέρα, μου τα ψωνίζει εκείνη  - και με δικά μου λεφτά(!), θα πρόσθετα,  για να μη με παρεξηγήσεις κιόλας).

Επειδή το "κομπάνιόν" μου στριφογυρίζει ανάμεσα στα εμπορεύματα με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν την προλαβαίνω, εκτός κι αν με πιάσει ζαλάδα, της λέω : "θα σταθώ εδώ, (κοντά στην είσοδο στο μαγαζί)" και θα σε περιμένω υπομονετικά..." Κοντά μου είναι το μεγάφωνο του μαγαζιού κι ακούω αγγλοσαξωνική λαϊκή μουσική, διάφορα, παλιά και νέα τραγούδια.

Μετά από λίγη ώρα το "κομπάνιόν" μου επιστρέφει με μια ακόμα σακούλα. Μα εκείνη την ώρα παίζεται ένα τραγούδι που δεν έχω ακούσει για αρκετό καιρό και εξακολουθεί να μ' αρέσει ιδιέταιρα. Είναι το "Land Down Under", των Αυστραλών Men at Work.

- Πάμε? Μου λέει.
- Περίμενε ένα λεπτό, να ακούσω το τέλος του τραγουδιού!
- ποιο τραγουδι? Ανοησίες... Έλα πάμε! Δεν έχουμε καιρό...

Υποκύπτω στην λογική της περίστασης . Αλλά αντί να γκρινιάξω, εκφράζω την ένσταση μου για το τραγούδι σε λιγο:

- Φαίνεται ανόητο, αλλά δεν είναι. Της λέω:
- Μα ποιό? Με ρωτάει
- Το τραγούδι που άκουγα, επιμένω
- εκεί είσαι ακόμα? Ουτε καν πρόσεξα ποιο ήταν...
- μα είπες πως ήταν ανοησίες... δεν είναι τυχαίο ότι έχει γίνει εμβληματικό για τους Αυστραλούς.
- παιδί μου δεν προσέχω παντα το background  music στα μαγαζιά! Τι μου λες τώρα... Με απασχολούν πιο σοβαρά πράγματα...

Eπιστρέφω στο ...τραγούδι που μιλάει για έναν αυστραλό που ταξιδεύει και ποιούς συναντά στον δρόμο. Κατα τον Colin Hay, το τραγούδι μιλά για το χαμένο ηθικό της χώρας, για το ξεπούλημά της από λαίμαργους ανθρώπους...

Κατά σύμπτωση, βλέπω ένα τύπο έξω, καθισμένο σε υπνόσακο στο πεζοδρόμιο, σε άθλια κατάστατη ή ακαταστασία... Μοιαζει με "zombie". Έχει γραμμένο πάνω σ' ένα χαρτόνι "homeless" και δίπλα του έχει ένα σκούφο με πεταγμένα κέρματα μέσα... Εμβληματική εικόνα της μητρόπολης. Δεν μπορώ ν' αποφύγω τη σκέψη ότι και στην Ελλάδα, οσονούπω, θα προστεθούν κι άλλοι τέτοιοι στους ήδη υπάρχοντες κι αυξανόμενους.

Η εντυπωση "zombi" σαν να ήθελε να σπρώξει τον συνειρμό με το στίχο του τραγουδιού...

"Travelling in a fried-out Kombi,
On a hippie trail, head full of zombie".

Η ανάλυση του παραπάνω (άστεγοι, φτώχια, αθλιότητα, ναρκωτικά, in the land of plenty) θα με "πέταγε" εκτός θέματος. Να πω μόνο πως ταξιδευοντας, συναντάς "ταξιδιώτες". Μα πάντα σχεδόν, ο καθένας στο δικό του ταξίδι, στον δικό του κόσμο...

Τυμπανοκρουσίες για το μ.... της μάνας τους

Με αφορμή το παρακάτω κείμενο στο Ρίζο, θα είχα να πω δύο λόγια ακόμα:

Πολλοί είν' αυτοί που νομίζουν ότι με μια "ξύπνια" πολιτική, οι υδρογονάνθρακες, δυνητικά, θα μπορούσαν να λύσουν συνολικά το οικονομικό (κι όχι μόνο) πρόβλημα της Ελλάδας: πρώτιστα να λύσουν το πρόβλημα πηγών από τις οποίες να αντλήσει πλεόνασμα - πρωτογενές  και δημοσιονομικό - ώστε να μπορεί να επενδύσει  στην ανάπτυξη, υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια, πολιτισμό, περιβάλλον κ α.).

Αυτό που θα μπορούσε η χώρα να επωφεληθεί, πριν μπούμε στο ερώτημα αν "αυτό" σημαίνει πως κι ο λαός θα δει κάποιο όφελος, έχει ήδη γίνει αντικείμενο "διαπραγμάτευσης", ήτοι αντικείμενο, ξεκωλιασμένου κοινώς, αισχρού ξεπουλήματος. Το να έχει το ελληνικό κράτος περιουσιακά στοιχεία που δεν ανέρχονται στα δέκα δισ. και να φτιάχνει ταμείο ιδιωτικοποιήσεων για 50 δισ. σημαίνει πως αυτά  τα υποκείμενα, καριόλια κοινώς, που μας κυβερνούν έχουν πουλήσει όχι μόνο ο,τι "έχουμε", αλλά κι ο,τι ακόμα δεν "έχουμε".

Κι η Νιγηρία έχει πετρέλαιο...

Τυμπανοκρουσίες... εμπλοκής

Με τυμπανοκρουσίες και αναφορές περί «αλλαγής του τοπίου στο Μεσόγειο», «επιτάχυνσης για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων» κ.ο.κ. υποδέχθηκαν τα περισσότερα αστικά ΜΜΕ την τριμερή Συνάντηση Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, όπως και τις επαφές της συγκυβέρνησης με τον Αιγύπτιο Πρόεδρο κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα.

Αυτό που δε λένε, βέβαια, είναι ότι οι στόχοι του εγχώριου κεφαλαίου, οι οποίοι αποτυπώθηκαν ανάγλυφα στις συζητήσεις και τις αποφάσεις των παραπάνω συναντήσεων, όχι μόνο δεν πρόκειται να ωφελήσουν σε τίποτα το λαό, αλλά ίσα - ίσα σηματοδοτούν τη βαθύτερη εμπλοκή του στους εντεινόμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή και τους επικίνδυνους σχεδιασμούς στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ο στόχος να καταστούν η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αίγυπτος ενεργειακοί και διαμετακομιστικοί κόμβοι, στόχος τον οποίο μοιράζονται οι αστικές τάξεις των τριών χωρών, έρχεται σε κόντρα με τις αντίστοιχες επιδιώξεις άλλων αστικών τάξεων της περιοχής και πρώτα και κύρια της τουρκικής, η οποία μάλιστα βλέπει τη θέση της να ενισχύεται, μετά τις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, ο στόχος αυτός του κεφαλαίου διαπλέκεται βαθιά με τους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την ευρύτερη περιοχή, μπλέκει το λαό στο κουβάρι των ανταγωνισμών με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα, όπως η Ρωσία.

«Η Ελλάδα αποτελεί το έδαφος μέσα από το οποίο θα περνούν οι ενεργειακοί δρόμοι του μέλλοντος», διατυμπάνισε ο Αλ. Τσίπρας στις κοινές δηλώσεις του με τον Αιγύπτιο Πρόεδρο. «Αμοιβαίος στρατηγικός στόχος των δύο χωρών θα πρέπει να είναι η ανάδειξη της Ανατολικής Μεσογείου σε έναν κεντρικό κόμβο διαμετακομιστικού εμπορίου», τόνισε ο Γ. Σταθάκης, στο άνοιγμα του Επιχειρηματικού Συνεδρίου Ελλάδας - Αιγύπτου, αναπαράγοντας τις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου των δύο χωρών.

Αυτό που «ξέχασαν», βέβαια, και οι δυο τους να πουν, είναι ότι οι δρόμοι της Ενέργειας, όπως και οι στρατηγικοί δίαυλοι του διαμετακομιστικού εμπορίου, είναι δρόμοι στρωμένοι με αίμα: Ουκρανία, Συρία, Ιράκ, Λιβύη είναι μερικά μόνο από τα τρέχοντα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτήν την πικρή, για τους λαούς, αλήθεια.

Τα περί «φυσικού πλούτου που πρέπει να αποτελεί πηγή συνεργασίας και όχι την αιτία τριβών», που ακούστηκαν προχτές στις επίσημες δηλώσεις μετά την τριμερή συνάντηση, εξυπηρετούν μόνο το «κουκούλωμα» της βαθύτερης εμπλοκής του λαού στο επικίνδυνο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οσο τον τεράστιο φυσικό πλούτο τον εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια, τόσο οι ανταγωνισμοί τους για τα τεράστια κέρδη θα βυθίζουν τους λαούς στον πόλεμο, στον ξεριζωμό και την εκμετάλλευση.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στη λεγόμενη «Διακήρυξη των Αθηνών», που υπέγραψαν ο Αλ. Τσίπρας και οι Πρόεδροι της Κύπρου και της Αιγύπτου, επιβεβαιώνουν τη δέσμευσή τους «για τη συλλογική διεθνή προσπάθεια του Παγκόσμιου Συνασπισμού κατά του Ισλαμικού Κράτους»,δηλ. τη δέσμευσή τους στο συνασπισμό των ΗΠΑ, των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους στην περιοχή, ο οποίος πρωτοστατεί στην κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία και τη Μέση Ανατολή.

Καθόλου τυχαία, άλλωστε, ακριβώς την ώρα που διεξαγόταν στην Αθήνα η τριμερής, στο Αιγαίο και το Λιβυκό πέλαγος πραγματοποιούνταν κοινή αεροναυτική άσκηση Ελλάδας - Αιγύπτου, με τον Π. Καμμένο να δηλώνει σχετικά ότι «προετοιμαζόμαστε για την ΑΟΖ» και ότι «τα κοινά γυμνάσια επεκτείνονται και με άλλες χώρες, όπως είναι η Κύπρος ή άλλες moderate (σ.σ. μετριοπαθείς) χώρες της Μέσης Ανατολής».

Επιβεβαιώνεται ότι οι «στρατηγικοί στόχοι» των μονοπωλίων, σε μια περιοχή που μυρίζει μπαρούτι, πάνε «πακέτο» με τις αντίστοιχες στρατιωτικές προετοιμασίες, ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιδιώκει να επεκτείνει την ακτίνα δράσης των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων ακόμα περισσότερο στη Μέση Ανατολή...

Πίσω, λοιπόν, από τις τυμπανοκρουσίες και τα προσχήματα των καπιταλιστών και της κυβέρνησης, κρύβεται η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε αυτό το επικίνδυνο κουβάρι. Μια εμπλοκή κόντρα στην οποία πρέπει να σημάνει λαϊκός συναγερμός!

  

το σιχαμερότερο όλων των σιχαμερών

Γιατί οι κανίβαλοι που έχουν " αριστερό προφίλ" είναι κατά πολύ πιο φρικτοί απ' τους άλλους τους "της δεξιας ή κεντρώας κοπής"  ανθρωποφάγους;
Ρητορική  η ερώτηση... Διότι την ώρα που μας τραβούν λωρίδες από τις σάρκες μας και, μαζί με τα αδηφάγα αφεντικά τους,  μας τρώνε ζωντανούς (ή και νεκρούς, δεν κάνει διαφορά για δαύτους) αυτοί εδώ επιμένουν πως θα προτιμούσαν να είναι χορτοφάγοι... Έτσι σαδιστικά, για να το διασκεδάζουν πιο πολύ...

Αυτό το συνονθύλευμα σαρκοβόρων αρπακτικών που μας κυβερνάει σήμερα είναι το σιχαμερότερο όλων των σιχαμερών που δήθεν κυβέρνησαν αυτό το έρμαιο, που αποκαλούν πατρίδα ή έθνος... βρωμίζοντας και τις έννοιες αυτές με την ιδιοποίηση που υφίστανται καταχρηστικά στην εμετική γλώσσα τους.

✳✳✳✳✳

Για τον προϋπολογισμό συνιστώ ανάγνωση του άρθρου του Ν. Μπογιόπουλου εδώ
http://www.imerodromos.gr/ta-noumera-tou-tsakalotou/
και ολόκληρη η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα, στην Ολομέλεια της Βουλής το Σάββατο, στον Ρίζο εδώ. http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=8/12/2015&id=16042&pageNo=8

✳✳✳
Εικόνα από εδώ:https://mobile.twitter.com/kwstasf/status/649277679775129600/photo/1

Ο χρόνος κι η Μάζα

Einstein's theory of relativity E=mc² 

Lover's theory of relativity: I + U = ∞

Ο χρόνος λέει στη μάζα: κουβαλάω εγώ την ελπίδα

Και κείνη του απαντά: μα φέρνεις σε μένα το δώρο της
Κι αυτός τότε λέει: όμως, το πέρασμά μου σε φθείρει

Και κείνη του αποκρίνεται: μα με ξανανιώνει κι όλας

Ο χρόνος λέει στη μάζα: διαπερνώντας σε, πάντα σ' αφήνω πίσω

Και κείνη του απαντά: δεν τελειώνει ποτέ η έλευσή σου

Κι αυτός τότε λέει: όμως, σαν φύγω δεν γυρίζω πίσω

Κι κείνη του αποκρίνεται: μα δεν σταματάς να μ' αγγίζεις

Ο χρόνος λέει στη μάζα: υπάρχω σε διάκριση από σένα

Και κείνη του απαντά: δεν υπάρχουμε έξω απ' την σχέση μας

Κι αυτός τότε λέει: όμως, δεν θ'  αλλάξω τον χαρακτήρα μου

Και κείνη του αποκρίνεται: αλλάζοντάς με, αλλάζεις στο πώς σε αισθάνομαι

Ο χρόνος λέει στη μάζα: στο λέω γιατι φοβάμαι μη σ' αφανίσω

Και κείνη του απαντά: μπορείς - μα μόνο αν με μετατρέψεις σε φως

Κι αυτός της λέει: μα αν διαχέεσαι στο άπειρο, θα μου ανήκεις τότε?

Και κείνη του αποκρίνεται: θα κινούμαι πάντα με όχημα εσένα.

Μια μάλλον περιττή διευκρίνιση για τις "Βινιέτες"

Αφορμή για την παρακάτω διευκρίνηση έδωσε ένα e-nail (sic) φίλης που κρίνει με οξυδέρκεια μάλλον πως το κομμάτι "Ο εκτελεστής Διαθηκης" (όπως ενδεχομένως κι άλλες "βινιέτες") είναι ένα "σκαρίφημα",  και μοιάζει "σαν επινόηση του ποδαριού ή σαν μια απαίδευτη προσπάθεια να εκφράσεις κάποιο βίωμα... Ή επίσης ότι το έχει γράψει κάποιος που η σκέψη του δεν έχει ειρμό..." Δεκτή μια τέτοια κριτική, φτάνει αυτός, ο "ήρωας της πλοκής", να μην ταυτίζεται με εμένα. Και φτάνει στη διαπίστωση ότι  αυτος "ο κάποιος που το γράφει δεν έχει ειρμό σκέψης" να γίνεται η στοιχειώδης διάκριση μεταξύ αυτού που πράγματι γράφει και του μυθικού άλλου που στην πλοκή αφηγείται. Για να ξέρουμε τελικά αν μιλάμε για ένα φαντασσιακό κατασκεύασμα ή για μένα.

Αναφορικά με τις πρώτες "βινιέτες" που αναρτήθηκαν εδώ, είχα ακούσει σχόλια προφορικά από γνωστούς που μπαίνουν στο ιστολόγιο, κι οι οποίοι, χωρίς να ξέρουν και πολλά  για τις πραγματικές "διαδρομές" της προσωπικής μου ζωής, έκριναν το περιεχόμενο (ποτέ το ύφος, τη μορφή, την τεχνική .. ή αν είναι τελειωμένα διηγήματα ή απλά τα "επίδοξα" σκαριφήματά των), κάνοντας την υπόθεση ότι αυτά τα κείμενα είναι αυτοβιογραφικά!

Μα λες να είναι;

Αν κάθε φορά, που επιχειρώντας να γράψω κάτι σαν αφήγημα σε πρώτο πρόσωπο (για μεγαλύτερη ευκολία...), αντιμετώπιζα το ερώτημα αν το εγχείρημα είναι αυτοβιογραφικό, τότε θα είχα πολλά να απαντήσω ενώπιον του τελικού κριτή μου, πέραν του ερωτήματος...

Αν μοιάζουν με "αληθινές ιστορίες", ανεξάρτητα από την ποιότητά τους σαν γραφή, έχει καλώς. Τον "υλικό" τους μπορεί να προέρχεται από βιώματα, σε έναν υπονοούμενο χώρο και χρόνο, μα όχι κατ' ανάγκη δικά μου.

Ο Εκτελεστής Διαθήκης

"seven sisters" (Image of borrowed from here)

Βινιέτες από την Γηραιά Αλβιώνα

Ο Εκτελεστής διαθήκης,  "Executor of a Will", με βάση την αγγλική νομοθεσία είναι αυτός ή αυτή που έχει νομική υποχρέωση και δικαίωμα να εκτελέσει τις οδηγίες που καταγράφονται στην διαθήκη του αποβιώσαντος ατόμου, και το οποίο άτομο τον ή την έχει ορίσει ως τέτοιο ή τετοια. 

Ο φίλος μου, που μου έκανε την τιμή να με ορίσει ως "executor" της διαθήκης του, πέθανε πάμπτωχος. Το μικρό σπίτι του, που το είχε κληρονομήσει απ' τους γονείς του, μαζί με τα περιεχόμενά του, κατά 95% το άφησε σε μια ριζοσπαστική περιβαλλοντική οργάνωση, της οποίας ήταν μέλος. Το υπόλοιπο πήγε σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που φροντίζει γάτες... (εκεί στεγάστηκαν οι δύο γάτες του όταν πια δεν μπορούσε να τις φροντίζει).  Η κόρη του "δεν το είχε ανάγκη" μου είχε πει, "θα κληρονομήσει αρκετά από τη μάνα της"... Με την μητέρα της κόρης του (αστικής και πολύ άνετης οικονομικά καταγωγής) από καιρό, μου έλεγε, δεν μπορούσε να συνεννοηθεί...

Απέμεινε ένα κουτί με παρτιτούρες ατελείωτων κομματιών (αδημοσίευτες, στις οποίες ο ίδιος δεν έδινε αξία). "Θέλω να τους ρίξεις μια ματιά", μου ειχε γράψει πριν τον επισκεπτώ όταν πιά ήταν στα τελευταία του, αλίμονο... "κι αν συμφωνείς μαζί μου πως είναι σαβούρα... τότε πέταξε τες, αν δεν το έχω ήδη κάνει εγώ". Η μουσική του έχει δημοσιευτεί σχεδον στο σύνολό της, σε περιορισμένης εμβέλειας εκδόσεις και ηχογραφήσεις, για φίλους κυρίως. Μου άφησε επίσης ένα άλμπουμ με παλιές, οικογενειακές φωτογραφίες (και με κείνον σαν βρέφος, παιδί, έφηβο κι ενήλικο, κτλ), λίγα κείμενά του σ' ένα ντοσιέ, ένα σημειωματάριο που κληδώνει (το κλειδί σ' ένα φάκελο κολλημένο πάνω στο σημειωματάριο) που έμοιαζε με προσωπικό ημερολόγιο, και ενα κουτί με τα κοσμήματα της μάνας του καταγεγραμμένα από την ίδια ένα προς ένα (πότε, πού και πώς τ' απέκτησε...) σ' ένα χειρόγραφο κατάλογο (ιnventory), και τέλος ενα φάκελο (μεγάλο, με φυσαλίδες για εύθραυστα) με χειρόγραφο το όνομα παραλήπτη γραμμένο στη γωνία και, κατω απο ενα κόκκινο "Ν.Β",  με μια παράκληση γραμμενη για μένα, να τον παραδώσω μετά την "αναχώρησή” του. Ο παραλήπτης ήταν ή "τέως " του.

Εκτός από τον εν λόγω φάκελο, τα υπόλοιπα, εγώ θα έπρεπε να τα παραδώσω κάποια μέρα στη κόρη τους (όταν κλείσει το 16ο έτος της ηλικίας της, σε τρία σχεδόν χρόνια..).

Αισθάνθηκα ότι τον πρόδωσα για πρώτη φορά, την μέρα της κηδείας του, όταν τα παρέδωσα όλα στην " τέως του", με την οποία είχα αρχίσει μια "παράφορη" ερωτική σχέση, αλλά αργότερα, κι αφού κείνη  είχε χωρίσει με τον φίλο μου. Αισθανόμουν καταπιεστική την παρουσία της κληρονομιάς , ιδιαίτερα τα κοσμήματα της μάνας του, στο σπίτι μου στην Αγγλία, παρότι τελευταία δεν μένω για πολύ εκεί, ίσως και γι αυτό.... Το βάρος τους, επίσης, για τρία χρόνια, ασήκωτο.

Όταν συναντήθηκα με την ..."τέως" του, προσφέρθηκε να με πληροφορήσει για το περιεχόμενο του δεκάλεπτου μονολόγου του προς εκείνη σε ένα βίντεο.
"Το ήξερε πάντα για μας" μου είπε, "είχε καταλάβει ότι εκεί θα οδηγηθούν τα πράγματα πολύ πριν χωρίσουμε. Εσένα, τουλάχιστον, δεν σου κάκιωσε ποτέ. Παντα σ' αγαπούσε..., με ψυχοπαθολογική αγάπη  θα έλεγα..."

Μου έχει μείνει ένας μικρός αμφορέας με τις στάχτες του, και μ' αυτές θα κάνω ακριβώς ότι μου είπε: θα τις σκορπίσω στον Ατλαντικό, στεκόμενος στην άκρη του γκρεμού, με του πρόποδές του βυθισμένους στη θάλασσα όταν η παλίρροια είναι σε πλημμυρίδα, και μια νύχτα που θα φυσά δυνατός βοριάς, απ την στεριά προς τον ωκεανό...

"Scatter then from the edge of a cliff, perhaps one of the Seven Sisters, just before the tide begins to ebb and preferably with a North wind gale, but don't let the gale carry you away!" 

Στο αναγνωστήριο

Βινιέτες από την Γηραιά Αλβιώνα

Στο αναγνωστήριο

Κάθεται απέναντί μου και μου μεταφέρει την εμπειρία του αυτούσια. Του έχω ζητήσει να μιλά σε πρώτο πρόσωπο και σε ενεστώτα χρόνο, για ευνόητους λόγους. Μου λέει:

Είμαι στο αναγνωστήριο της βιβλιοθήκης. Εκτός από μια κοπέλα, μια Κινέζα μάλλον  φοιτήτρια με νόστιμο πρόσωπο που μου θυμίζει κάποια γυναίκα του παρελθόντος μου, δεν υπάρχει ψυχή μέσα εκεί. Μου δημιουργείται  η εντύπωση πως είμαι σε ναό χωρίς θρησκευόμενους... "Μα ναός  είναι" σκέφτομαι

Ά, και κάτι άλλο: ... το γεγονός ότι σε ένα τέτοιο χώρο είμαι μόνος μου, με το μόνο άλλο άτομο παρόν εκεί να είναι εκείνη η νόστιμη, η μάλλον-Κινέζα φοιτήτρια, με κάνει να αισθάνομαι πιο έντονη την  παρουσία της εκεί. Αναρωτιέμαι πώς μια τέτοια εντελώς τυχαία και περιστασιακή "συνύπαρξη" (ας την πούμε) δύο εντελώς ξένων μεταξύ τους ανθρώπων, ενώ δυνητικά μπορεί να περιέχει τις πρώτες στιγμές μιας γνωριμίας που εξελίσσεται σε σχέση, κι αποκτά πλοκή με έντονο ερωτικό περιεχόμενο, πώς η ίδια περίσταση γίνεται το έναυσμα μιας βίαιας πλοκής που καταλήγει στον βιασμό της γυναίκας; Της γυναίκας που μερικά βήματα πιο πέρα διαβάζει ανυποψίαστη για το τι σκέψεις περνούν από το μυαλό του αγνώστου μελετητή. Κάπως έτσι, όπως γράφτηκε στον τοπικό τύπο, ξεκίνησε ο βιασμός της άτυχης κοπέλας που, όπως ξέρεις, σοκάρισε την τοπική κοινωνία εδώ. Την είχε εντοπίσει στην βιβλιοθήκη...

Σκέφτομαι πως η κοπέλα μπορεί και να φοβάται αυτή τη στιγμή.  Το ξεχνώ, και μελετώ για λίγο ακόμα, ώσπου αρχίζω να αισθάνομαι ότι κάποιος με κοιτά επίμονα. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον  βλέπω να κάθεται απέναντι μου. Με φρικάρει η επιμονή της ματιάς του.  

"Ή ψυχοπαθής, ή κάποιος γνωστός μάλλον είναι", σκέφτομαι.  Μα δεν μπορώ να πω αν, και πού, τον έχω ξανασυναντήσει... Ξανασκύβω στο βιβλίο και τις σημειώσεις μου, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Τον ξανακοιτάζω, με επιμονή κι εγώ τώρα, ώσπου νομίζω ότι τον αναγνωρίζω.  

Σηκώνομαι. Πλησιάζοντάς τον, τον ρωτάω χαμηλόφωνα: "είσαι ... ο John Blogg"? 

Την ώρα που ρωτάω, σκέφτομαι (μα πώς διάολο μπορεί να είσαι; Αφού σκοτώθηκες σε τροχαίο, επιστρέφοντας από τη διαδήλωση, κι ήρθα και στην κηδεία σου... Αδύνατον...).  

Στρίβω γύρω από το έδρανο που είναι ανάμεσα μας, στιγμιαία τον χάνω από το πεδίο ορατότητάς μου κι όταν γυρίζω να τον αντικρύσω έχει εξαφανιστεί. Η εξαφάνιση ήταν αδύνατη, τόσο ακαριαία κι εντελώς αθόρυβη... 

 Εγώ όμως έκανα θόρυβο. Εκτός που μίλησα σ' ένα φάντασμα,  στη σύγχυση που αισθάνθηκα έσπρωξα και μια καρεκλα που έπεσε με την πλάτη στο πλάτωμα...  

"Που στην κόλαση πήγε? Εδώ δεν ήταν πριν ένα δευτερόλεπτο?" μονολογώ, ή παραμιλώ.

Γυρίζω προς τη μάλλον-Κινέζα φητητριούλα. Έχει σηκωθεί, και κάνοντας δύο βήματα πίσω, μου ρίχνει μια  φευγαλέα κι ανήσυχη ματιά, στραφογυρίζεται και φεύγει με βιαστικά με ελαφριά βηματάκια... 

... πριν προλάβω να της πω ότι δεν κινδυνεύει... 

Κι ίσως ήταν καλύτερα έτσι, γιατί το επόμενο που θα έλεγα θα ήταν πως η καταστολή του R.E.M, λόγω αϋπνίας, έχει αρχίσει να μου  προξενεί παραισθήσεις... Αλλά δεν είμαι επικίνδυνος, κτλ, κτλ.

Το φαντάζεσαι?

 Αργότερα, και σε άλλη "ενδοπραγματική τροπικότητα σκέψης", συλλογίζομαι πως η στέρηση ύπνου, στην οποία, αρχικά εθελούσια, υπέβαλε τον εαυτό του (διότι, αφελώς νόμιζε πως, αφού ο χρόνος του είναι περιορισμένος, θα μπορούσε να κάνει περικοπές στις ώρες του ύπνου του), τελικά μετατράπηκε σε τυραννική αϋπνία. Κοιμάται δύο, το πολύ ώρες το εικοσιτετράωρο, ενώ το βέλτιστο που το σώμα του χρειάζεται είναι 6-7 ώρες, ή έτσι μου λέει.

Σκέφτομαι ότι σχεδόν όλες οι συστηματοποιημένες ανοησίες που έγιναν παλαιές ή κενές διαθήκες, Ταλμούδια, ευαγγέλια, κοράνια, κάρμες σούτρες, και δεν ξέρω τι άλλο, γράφτηκαν από ανθρώπους που υπέφεραν παραισθήσεις μετά από παρατεταμένη στέρηση ύπνου ή και τροφής... Και τί κέρδισε ο άνθρωπος απ' όλα αυτά?

Έχοντας υπόψη κι άλλα που μου είπε, σκέφτομαι  πως ο άνθρωπος απέναντί μου έχει αρχίσει να "προφητεύει", αλλά να προβλέψει πως θα είναι η επόμενη ώρα του δεν μπορεί. Μήτε κι εγώ, αν και έχω μια γενική ιδέα...

Και προβληματίζομαι ως προς το τι να κάνω για να του δώσω μια ώθηση ώστε να δει από μόνος του τι μπορεί να τον προσελκύσει σε μια λιγότερο εξοντωτική κανονικότητα.

"Ο κόσμος αργεί ανυπόφορα ν' αλλάξει, όσο κι αν βιαζόμαστε..." του λέω
 "Το ξέρω... Δεν το ξέρω;" μου απαντά χαμηλόφωνα.

Στον έλεγχο διαβατηρίων

(Βινιέτες απ' την Γηραιά Αλβιώνα)

Το συμβάν στο αεροδρόμιο, με την είσοδό μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, ελπίζω να μην ήταν σημαδιακό.

Περνώντας από τον έλεγχο διαβατηρίων, έχω ένα κακό συναπάντημα με μιαν ένστολη η οποία έχει πρόβλημα με τη φθαρμένη ελληνική μου ταυτότητα. Με κοιτά, και κοιτά την ταυτότητα... Και ξανά το ίδιο. Περιμένω. Μετά αρχίζει να δακτυλογραφεί στον υπολογιστή της, χωρίς να μου έχει εξηγήσει ποιό είναι το πρόβλημά της.

Και περιμένω... Εν τω μεταξύ, περνούν τρεις, τέσσερις,... πέντε  Ευρωπαίοι από τον διπλανό ελεγκτή με ταυτότητες, χωρίς καμία καθυστέρηση. Την ρωτάω: "Υπάρχει πρόβλημα?"

Με αγνοεί... και μ'  εκνευρίζει!  Της λέω: "Αγνοείτε το ερώτημά μου. Να το επαναλάβω φωναχτά?"

Με κοιτάει αυστηρά και εχθρικά, για να πει: "κάνω τους απαραίτητους ελέγχους"  και μου πετάει και το "do you mind?" - τυπική αγγλική έκφραση που εδω  σημαίνει "μη μ' ενοχλείτε..."

Της λέω: "Έχουν ήδη περάσει δεκαπέντε από τον διπλανό συνάδελφό σας με ευρωπαϊκά 'i.d.' Καθυστερώ χωρίς να ξέρω γιατί. Μπορείτε να μου εξηγήσετε για ποιό λόγο υφίσταμαι προφανώς επιπρόσθετους ελέγχους?"

Μου λέει: "θα κάνω όσους ελέγχους μου αρέσει!"

Και παίρνω ανάποδες... Φωναχτά τώρα της λέω "Είστε αγενής. Και σας υπενθυμίζω: Είστε δημόσιος υπάλληλος. Και όχι - δεν θα κάνετε ο,τι σας αρέσει! Θα κάνετε ο, τι είστε υποχρεωμένη να κάνετε, είτε σας αρέσει είτε όχι". Με κοιτάζει με έκπληξη. Εστιάζει πάλι στον υπολογιστή της. Και συνεχίσω:
" Ξέρω τα δικαιώματά μου εδώ και τις δικές σας υποχρεώσεις σαν υπάλληλός μου. Να σας το επαναλάβω? Υπάλληλός μου! Πληρώνω το μισθό σας με τους φόρους μου, κι έχω πληρώσει περισσότερους φόρους σ' αυτή τη χώρα από ο,τι εσείς!"

Με αγνοεί σκυφτή στον υπολογιστή της.

Μετά με πιο έντονη φωνή: "Τη ταυτότητα μου τώρα! Ή καλέστε το διευθυντή σας αμέσως. Δεν παρακαλώ, απαιτώ!"

Αμέσως έρχεται ένας ένστολος ανώτερος της, κάτι της λέει, κάτι του απαντάει, και σε δευτερόλεπτα μου επιστρέφει την ταυτότητα και μου λέει " thank you".

Δεν ένιωσα "δύναμη", ούτε μου άρεσε να τα βάλω με την υπάλληλο ενός κράτους που του αρέσει ακόμα να θυμίζει στους πολίτες του, και στους ξένους πολύ περισσότερο, το μεγάλο αποικιακό παρελθόν του... Αχ, το ένδοξο British Empire, στου οποίου τα απέραντα μήκη και πλάτη ο ήλιος δεν έδυε ποτέ...

Ήμουν εκνευρισμένος, για άσχετους λόγους στο ταξίδι, και ο εκνευρισμός μου κλιμακώθηκε με την γραφειοκρατική συμπεριφορά της υπαλλήλου, που τυποποιεί τον επίσημο  κρατικό ρατσισμό. Ωστόσο, το κράτος μπορεί μεν να  καλλιεργεί μια ξενοφοβική " άποψη" και στον υπάλληλο, αλλά δεν τον εξουσιοδοτεί να κάνει "καψόνι" στον πολίτη, επειδή έτσι του "καύλωσε..." όπως λόγου χάρη μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα...

Βγήκα έξω απ' τ' αεροδρόμιο ακόμα πιο εκνευρισμένος. Δεν με διασκεδάζουν τέτοιου είδους επεισόδια... ούτε και σαν θεατή,  πόσο μάλλον σαν πρωταγωνιστή.... Ο θυμός δεν μου έκανε καλό, ούτε η έκφρασή του σαν έκρηξη.  Έμεινα με μιαν  έντονη αίσθηση ντροπής και ούτε ίχνος ικανοποίησης. "Μα...., έγινες ρεζίλι με τις φωνές σου" σκέφτηκα. .

Πήγα στο συγκεκριμένο σημείο που επιτρέπεται το κάπνισμα, κι έκανα δύο απανωτά τσιγάρα.

Μετά φεύγω από κει, κατευθύνομαι προς την είσοδο, μπαίνω στο ασανσέρ, βγαίνω στο εσωτερικό των Αφίξεων του αεροδρομίου, και πάω να βγάλω εισιτήριο για να φύγω με το τραίνο. Μπροστά στη θυρίδα του ταμείου του British Rail, ξαφνικά λέω: "που ειν' ή βαλίτσα?"
" ε, άι στο διάολο...!"

Τρέχω πίσω, όλη την διαδρομή προς το αίθριο καπνιστήριο. Εκεί, ευτυχώς την βρίσκω! Δεν ξέρω σε ποιον να είμαι ευγνώμων που η βαλίτσα "περιμένει" ακόμα εκεί, κι ευγνωμονώ την αλληλεγγύη των καπνιστών  όλου του κόσμου που τους ενώνει η αφηρημάδα (μου λένε πως το τσιγάρο προκαλεί άνοια ..)

Και τώρα, πραγματικά "κάνω κέφι" για ένα ακόμα τσιγάρο... Αλλά δεν έχω καιρό. Φεύγω με βαριά βήματα που αρνούνται να πάνε πιο γοργά...



  

No corras tanto

"η ζωή εν τάφω"

Μου λέει πως "η ζωή εν τάφω"
Δεν είναι ο άλλος κόσμος, ειν' εδώ.
Μα όλα πια μαύρα ας μην τα βάφω
Έπρεπε να 'μαι  'κει, μου λέει, για να δω

Πώς ξάφνου η πλάκα έσπασεν σε κομμάτια
Και πριν προλάβουν να τραπούνε σε φυγή
Οι τυμβορύχοι, με τα χέρια  τους στα μάτια
Πέσανε τυφλωμένοι, μπρούμυτα στη γη

Μετά έρχεται πιο σιμά και ψιθυρίζει
(Και νιώθω την ανάσα του στ' αφτί)
Πως μόνο αυτός που 'ναι τυφλός γνωρίζει
Τι είδους αποκάλυψη ήταν αυτή...

Κι έτσι

Σε λατρεύω κι έτσι, κορίτσι μου:
Με το λουλούδι σου σε στάση, στο κόκκινο φανάρι

Κι έτσι:
Με το λουλούδι σου ματωμένο σαν  "κόκκινο δάνειο"

Κι έτσι:
Με το λουλούδι σου σαν κόκκινη παντιέρα

Και πίσω του να ακολουθεί μια κόκκινη, άγρια θάλασσα καταπιεσμένων
Που βαδίζουν για να κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα.

Στα χείλη του ποτηριού

Δεν ήπιε όλο το μπράντυ στο ποτήρι της
Το πρόσεξα όταν πια κείνη είχε εξαφανιστεί στην νύχτα

Το άφησα στη θέση του.
Και κάθε λίγο το σήκωνα προσεκτικά κι ακουμπούσα τα χείλη μου
Στο σημείο που και τα δικά της είχαν αγγίξει το χείλος του ποτηριού

Έβρεχα τα χείλη μου για μέρες
Κι όσο δεν έπαιρνα μήνυμα, τόσο πιο πικρή γινόταν η γεύση

Όταν την είδα στη διαδήλωση
Μου είπε πως το αύριο δεν είναι στα χέρια κανενός -
Κι εγώ της αποκρίθηκα πως ακόμα ελπίζω.

για δυό θεατές

Έχεις δυό θεατές στο αμφιθέατρο πάλι
Κι αν δεν ήταν αυτοί μέσα κει, θεωρείς
Πως θα γλύτωνες χρόνου σπατάλη
Θα ' χες πάει στο σπίτι σου από νωρίς.

Τους κοιτάς και μετράς τελικά αν συμφέρει
Μία ώρα μονόλογος για δυό θεατές
Κι αν θα τον καταλάβουν, που φαίνονται γέροι
Κι έργα τέτοια τα βρισκουν "πατάτες καυτές"...

Τα δυο άτομα φαίνονται να 'ναι ζευγάρι
Και σαν να 'τανε πρόσωπα περιωπής
Την παράσταση δίνεις, τους κάνεις τη χάρη
Ως το τέλος, που με κακεντρέχεια θα πεις

"Ω χειμέρια νάρκη, τι πέος κατείχες
Ω μακρά αγρανάπαυση τι αιδοίο κρατείς
Και ποιανού ειν' αυτές οι ηβικές μαύρες τριχες
Που πετούν στην σκηνή, μα δεν χειροκροτείς"

Δεν σ' ακούσαν, παρότι παρακολουθούσαν
Τον ανόητο ρόλο που είχες υποδυθεί
Και γενναιόδωρα τώρα παλαμάκια χτυπούσαν
Κι ειπες: μόν' ο αγνώμων δεν θα υποκλιθεί

Το γελοίο καπέλο σου πρόθυμα  βγάζεις
Ταπεινά υποκλίνεται και χαμογελάς
Βγάζεις και το γιλέκο, μούσκεμα, στάζεις
Και πηδας στην πλατεία, τρέχεις και τους φιλάς

Ο μονόλογος είναι ανιαρός. Πως να ελπίζεις
Με όποια ερμηνεία, να δακρύσει κανείς;
Μόνο οι δύο θεατές που πια αναγνωρίζεις
Σ' αυτούς, βουρκωμένους, τους δικούς σου γονείς.

Ξεκόλα απ' αυτή την σχιζοφρένεια, Επιτέλους

[Σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά το συμβάν αναρτώ αυτό το σχόλιο πάλι, χωρίς να θυμάμαι για ποιό λόγο το είχα αποσύρει στα "προσχέδια"... Μάλλον κατά λάθος.
Μιλά για μια σχιζοφρένεια.

Εύχομαι αυτή η σχιζοφρένεια να γιατρευτεί. Αλλά καλύτερα να κάνουμε κάτι πιότερο από το να ευχόμαστε.
Θέλω η απεργία να τους ταράξει όσο καμία άλλη πριν. Ελπίζω να συμβάλει στην πρόοδο της ανασύστασης της αξιοπρέπειας του εργάτη, με την μαζική ανασύνταξη του κινήματός του.

Εχει παραγίνει το θράσος του βιαστή του.  Επιτέλους (!), κάποια στιγμή πρέπει ο εργάτης να του κόψει τ' αρ....α

❇❇❇❇❇

σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας;

Παρατηρώ αυτήν την φωτογραφία (την οποία δανείσθηκα απο τον Κόκκινο Τύπο).

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η πλοκή - η συμπλοκή μεταξύ της αγανακτισμένης εργάτριας και του αστυνομικού, οι οποίοι είναι και οι πρωταγωνιστές του δράματος.

Συμφωνώ, παρεμπιπτόντως, με την λεζάντα.

Όντως, κυβερνήσεις μπορεί να πέσουν από την δράση ενός εργατικού κινήματος σε ανάταση και όχι μόνο. Kράτη μπορεί να διαλυθούν, συστήματα ν’ αλλάξουν.

Παρατηρώντας τους κομπάρσους του δράματος, τους οποίους το πλάνο της φωτογραφίας απεικονίζει ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται σε απόσταση από αυτούς, η πλοκή που υπονοεί η φωτογραφία αποκτά πρόσθετo ενδιαφέρον.

Από δεξιά, κάποιος σχεδόν κρύβεται πίσω από την κολώνα του κτηρίου.

Φοβάται;

Δίπλα από αυτόν, κάποια (ή κάποιος) βρίσκει αρκετό ενδιαφέρον στα δρώμενα της σκηνής για να τα φωτογραφίσει.

Το άλλο άτομο δίπλα της (του), απλά έχει σταθεί στο πεζοδρόμιο και παρακολουθεί.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα τρία άτομα δείχνουν να είναι ουδέτεροι θεατές. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει παράγει υπέρβαρα πολλούς ουδέτερους θεατές. Να ρωτήσω: αυτοί θα πάρουν λέτε μέρος σε μια συμπλοκή εργαζόμενων με το κράτος;

Ο πλέον ενδιαφέρον «παίχτης» είναι αυτός με το κόκκινο (χρώμα που διάλεξε ο τύπος!) μπλουζάκι, που στέκεται σχεδόν δίπλα από τους συμπλεκόμενους. Σηκώνει ένα μεγάλο χαρτοφύλακα, ή μια δημοσιογραφική κάμερα στη θήκη της, ή …,  τέλος πάντων, δώστε την δική σας ερμηνεία ως προς το τι σηκώνει... Το ενδιαφέρον είναι ότι γελάει. Μου θυμίζει κάπως έναν κόπανο που γελούσε βλέποντας σε βίντεο τον αρχι-ναζί να κτυπάει την Κανέλλη...

Όμως, για να πούμε και του «στραβού το δίκιο», ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι μπορεί να γελάει και με την έκφραση του προσώπου του μπάτσου. Είναι για γέλια, δεν το συζητάω...

Το προβλημα είναι ότι η φωτογραφία εκφράζει και μια σχιζοφρενική σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας στον κακό μας καιρό. Και συνεχίζεται.

Βασιλεύει η σιγή

Το ξύπνησε κάτι. Μα τί? Βασιλεύει η σιγή.
Το καντήλι σβηστό. Έχει κάψει το λάδι του.
Μήτε ψίθυρος, μηδέ οιμωγή
5 π.μ., στο σκοτάδι του.

Η πρώτη του σκέψη για εκείνη -
Έκανε τα φτερά του αγκαλιά του
Μα κείνη κοιμάται σε άγνοιας κλίνη
Δεν ακούει τη λαλιά του.

Ώρες, και αφού πια ξημερώσει
Θα πλησιάσει αργά το κλουβί του
Να του πει, θα τ' απελευθερώσει

Κι αυτό θα 'ναι η ανταμοιβή του!
Μα την θύρα που ανοίγει κοιτάζει
Κι όμως, να φτερουγίσει διστάζει...

Διαπραγμάτευση" με Όρους Θεωρίας Παιγνίου;

Αναδημοσιευση - ολόκληρου του κειμένου [με μικρές προσαρμογές]

Α

Μετά τις εκλογές του Γενάρη και αρκετά νωρίς στην πορεία της “διαπραγμάτευσης” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους “εταίρους της”, ο Βαρουφάκης, εκπρόσωπος τότε της κυβέρνησης στο τραπέζι αυτής της “διαπραγμάτευσης”, προσπάθησε να αρνηθεί ότι σαν ειδικός  της Θεωρίας Παιγνίου [Game Theory] είχε οποιαδήποτε πρόθεση να την εφαρμόσει στην πράξη.

Στο άρθρο του στην New York Times, με τίτλο No Time for Games in Europe [Δεν Είναι Καιρός για Παίγνια στην Ευρώπη], στις 16 Φεβρουαρίου, λέει:

«Γράφω αυτό το κομμάτι στο περιθώριο μιας κρίσιμης διαπραγμάτευσης