Με το έμπα της άνοιξης

Με το έμπα της άνοιξης ήθελα να 'μαι κοντά σου
Όχι για να εξουσιάσω τον χώρο σου
Μα για να μοιραστούμε το αναζωογονημένο φως...

Εκείνο  που ξυπνά τα χώματα για να καρπίσουν

Μα η φύση που δεν μας χρωστά την άνθησή της 

Τώρα διαχέεται από μιαν αύρα θανάτου

Κι άραγε ποιός θα πει πως έχει φυσικότητα

Το καθεστώς που θέλει να την καταστείλει;

Με το έμπα της άνοιξης ήθελα να 'μαι κοντά σου
Δεν θα μονοπωλούσα τον χρόνο σου
Τόσοι ανθοί, αρώματα και χρώματα  κι εγώ σε ειρκτή

Να μην παίρνω μια βαθιά ανάσα ούτε γι αναστεναγμό 

Έξω, ανάμεσα στους ζωντανούς, οι μέλισσες

Με την αβίαστη επιθυμία να παράγουν

Αμόλυντο αυτό που κάνει τη ζωή γλυκιά

Και που κανένα κράτος δεν μπορεί να καταστείλει