Αφορμή για την παρακάτω διευκρίνηση έδωσε ένα e-nail (sic) φίλης που κρίνει με οξυδέρκεια μάλλον πως το κομμάτι "Ο εκτελεστής Διαθηκης" (όπως ενδεχομένως κι άλλες "βινιέτες") είναι ένα "σκαρίφημα", και μοιάζει "σαν επινόηση του ποδαριού ή σαν μια απαίδευτη προσπάθεια να εκφράσεις κάποιο βίωμα... Ή επίσης ότι το έχει γράψει κάποιος που η σκέψη του δεν έχει ειρμό..." Δεκτή μια τέτοια κριτική, φτάνει αυτός, ο "ήρωας της πλοκής", να μην ταυτίζεται με εμένα. Και φτάνει στη διαπίστωση ότι αυτος "ο κάποιος που το γράφει δεν έχει ειρμό σκέψης" να γίνεται η στοιχειώδης διάκριση μεταξύ αυτού που πράγματι γράφει και του μυθικού άλλου που στην πλοκή αφηγείται. Για να ξέρουμε τελικά αν μιλάμε για ένα φαντασσιακό κατασκεύασμα ή για μένα.
Αναφορικά με τις πρώτες "βινιέτες" που αναρτήθηκαν εδώ, είχα ακούσει σχόλια προφορικά από γνωστούς που μπαίνουν στο ιστολόγιο, κι οι οποίοι, χωρίς να ξέρουν και πολλά για τις πραγματικές "διαδρομές" της προσωπικής μου ζωής, έκριναν το περιεχόμενο (ποτέ το ύφος, τη μορφή, την τεχνική .. ή αν είναι τελειωμένα διηγήματα ή απλά τα "επίδοξα" σκαριφήματά των), κάνοντας την υπόθεση ότι αυτά τα κείμενα είναι αυτοβιογραφικά!
Μα λες να είναι;
Αν κάθε φορά, που επιχειρώντας να γράψω κάτι σαν αφήγημα σε πρώτο πρόσωπο (για μεγαλύτερη ευκολία...), αντιμετώπιζα το ερώτημα αν το εγχείρημα είναι αυτοβιογραφικό, τότε θα είχα πολλά να απαντήσω ενώπιον του τελικού κριτή μου, πέραν του ερωτήματος...
Αν μοιάζουν με "αληθινές ιστορίες", ανεξάρτητα από την ποιότητά τους σαν γραφή, έχει καλώς. Τον "υλικό" τους μπορεί να προέρχεται από βιώματα, σε έναν υπονοούμενο χώρο και χρόνο, μα όχι κατ' ανάγκη δικά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου