Έχει το ατομικό του σκάφος, τον ατομικό λογαριασμό τράπεζας, την ατομική ασφάλεια ζωής, την ατομική του επιχείρηση το ατομικό του αμάξι και, τέλος πάντων, πολλά ατομικά του... για τα οποία είναι ατομικά περήφανος. Όταν τον επισκέπτομαι στο ατομικό του σπίτι, χρησιμοποιεί το αποκλειστικά ατομικό του ποτήρι, το ατομικό του φλιτζάνι, πιάτο, μαχαιροπίρουνο κτλ, που δεν τα μοιράζεται με κανέναν. Ούτε και με μένα που λέει πως μ' αγαπάει και πως μόνο εκείνος έχει δικαίωμα νομής και κυριότητας επί του σώματος και της ψυχής μου. Αξιώνει δε, την πλήρη αφοσίωσή μου ατομικά σε κείνον.
Δεν είναι τσιγκούνης, τουναντίον δείχνει αρχοντιά και γενναιοδωρία. Μα είναι πολύ ανταποδοτικός. Κάποια στιγμή έρχεται κι η απαίτηση να ανταποδώσω τα δώρα. Οπότε μπαίνει σε εφαρμογή η αρχή του: "δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα δωρεάν δείπνο"...
Μια τέτοια "στιγμή" μου ζητά να μείνω μόνιμα στο ατομικό του σπίτι και να γίνω η ατομική του γυναίκα που θα το γεμίσει με θηλυκότητα για την ατομική του ευχαρίστηση. Τον ρωτώ να μου πει τί εγώ θα μπορώ να θεωρώ ατομικά δικό μου εκεί μέσα. Και μου απαντά αμέσως: "Εμένα. Μόνον εμένα!"
Τον κοιτώ κι αναρωτιέμαι αν είναι σοβαρός, και διστακτικά ρωτώ: "εσένα θα σ' έχω ατομικά κι αποκλειστικά(!) δικό μου?"
Αφού το σκέφτεται λίγο, μου λέει: "Αυτό, το 'αποκλειστικα', σε κάποιες περιπτώσεις, δεν αποκλείεται"
Στο δρόμο της επιστροφής, σκεφτόμουν πως αυτός είναι έτσι γιατί βρίσκει τύπους σαν κι εμένα.
Μετά λέω, αυτός θα είναι έτσι και χωρίς εμένα. Μα ήδη δεν με νοιάζει πως θα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου