συλλήψεις; ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά

Η χτεσινή σύλληψη ηγετικών στελεχών της ΧΑ με την κατηγορία «εγκληματικής οργάνωσης και ξεπλύματος χρήματος» ήταν πράγματι η έκπληξη της ημέρας, αλλά ο αντίκτυπος της θα γίνει αισθητός στις διεργασίες που κατά τα φαινόμενα έχουν δρομολογηθεί και θα γίνουν φανερότερες στην πορεία.

Το ερώτημα «γιατί τώρα;» δεν θα απαντηθεί πλήρως τώρα, αν και μερικές υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Η ΧΑ, με το προφίλ που της είχε ανατεθεί από αυτούς που στέκονται ψηλότερα απ’ αυτήν, στον κοινοβουλευτικό χώρο εμφανίστηκε να λειτουργεί ως ένα συνονθύλευμα από θρασίμια που μπήκαν στην βουλή για «ρίξουν μερικές κλωτσιές στα λαμόγια», τους πολιτικούς. Ήταν φανερό ότι δεν θα κάθονταν ποτέ βολικά ανάμεσα στους υπόλοιπους, δεν θα γίνονταν μέρος των «τριακοσίων». Ήταν οι μύγες στο κοινοβουλευτικό γάλα, οι οποίες  καθόλου παραδόξως άσκησαν γοητεία σε μια μερίδα του πληθυσμού που, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα από αυτά «τα λαμόγια και τις ξενόδουλες κυβερνήσεις τους», θα γέλαγε αν έβλεπε την ΧΑ  κυριολεκτικά να τα καίει μέσα στη βουλή. Μ’ αυτό όμως το προφίλ, ο ρόλος της ΧΑ στο παιχνίδι εναλλαγής κυβερνητικών σχημάτων που παίζεται τώρα, ήταν και παραμένει εκ προοιμίου άτοπος. 

Η δράση της έξω από τον κοινοβουλευτικό χώρο, η θρασύδειλη πολιτική αλητεία, ο ακατάσχετα βίαιος ρατσισμός τους και η κλιμάκωση της εγκληματικότητας, αργά ή γρήγορα θα ερχόταν σε φαινομενική ρήξη με τις δυνάμεις που εκφράζονται σαν το σοβαρό, πολιτικά αξιόπιστο πρόσωπο της συντήρησης στην χώρα μας, θα τρόμαζε τους γητεμένους φιλήσυχους νοικοκυραίους, που την ψήφιζαν μόνο και μόνο «για να τιμωρήσουν» τα κόμματα τους που τους «πρόδωσαν». Λέω φαινομενική ρήξη, διότι η δράση αυτή, εκτός του ότι εκτόνωνε την ξενοφοβία και τον ρατσισμό μιας μεγάλης μερίδας της σοβαροφανούς συντήρησης, δεν έπαψε να εξυπηρετεί το σύστημα με πολλαπλούς τρόπους. Απλά η «καταδίκη» της τώρα έχει ένας κόστος που άμεσα αποζημιώνεται με μεγαλύτερα οφέλη.

Η καταλληλότερη στιγμή που θα συνέβαινε αυτό θα ήταν η στιγμή που η αγανάκτηση του κόσμου θα άγγιζε το όριο της, η στιγμή που η ομαλή λειτουργία του καθεστώτος θα δεχόταν πυρά και, συνακόλουθα η στιγμή που το σύστημα θα χρειαζόταν μια κραυγαλέα απόδειξη ότι μπορεί να αυτοπροστατευτεί με δυναμικό τρόπο, όταν το αποφασίσει. Αυτή η στιγμή ήρθε. Η σύλληψη αποτελεί μια προμελετημένη  μανούβρα σκοπός της οποίας είναι να δείξει ότι το σύστημα διαθέτει κυβέρνηση «με αποφασιστικότητα και πυγμή». Σαν αρχή (…), δίνεται άμεσα και αποφασιστικά μια απάντηση στα δήθεν «απειλητικά κι εκβιαστικά γαυγίσματα» του αρχηγίσκου μιας οργάνωση που κείται στο ένα από τα «δυο άκρα» του πολιτικού φάσματος, καθιστώντας τον ίδιο γελοίο και την οργάνωση του απόλυτα ελέγξιμη. Αυτό αποτελεί αντιστήριξη μιας επισφαλούς κυβέρνησης που απεγνωσμένα παλεύει να φανεί σταθερή και ισχυρή.

Μίλησα για το ένα από «τα δυο άκρα». Λοιπόν πριν γιορτάσουμε ή πριν διασκεδάσουμε τις εικόνες χρυσαυγητών σε χειροπέδες (που όντως είναι τα μάλα ψυχαγωγικές) πρέπει να ανησυχήσουμε και λιγάκι. Αυτοί που κάνουν αυτήν την πολιτική μανούβρα, είναι αυτοί που ανέχονταν την δράση της ΧΑ, μέχρι εχτές απροσχημάτιστα. Είναι οι ίδιοι που εκφράζουν την θεωρία των άκρων. Είναι σίγουρο λοιπόν ότι αυτό που θεωρούν το «άλλο άκρο» του φάσματος θα δεχτεί πολλαπλές επιθέσεις με αυξανόμενη ένταση και, αν τους περάσει, ενδεχομένως πολύ πιο τιμωρητικές από αυτές που δέχεται η ΧΑ.

Σημειωτέον ότι ξεριζώνονται κάποια  σάπια δόντια του νεοναζισμού με βάση την παράβαση του αστικού ποινικού κώδικα και όχι η ναζιστική ιδεολογία του. Όπως τονίζεται από πολλές γωνίες, η ΧΑ δεν τίθεται δα και εκτός νόμου.

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν διώκονται επειδή παραβίασαν το πολιτικό όριο ανοχής του συστήματος, διότι το σύστημα αυτό δεν έχει όριο ανοχής, σ’ ότι αφορά την δημιουργία ατμόσφαιρας τρομοκρατίας, όταν αυτή το εξυπηρετεί.  Συν τοις άλλοις, η θεαματική άνοδος της ΧΑ είναι άνοδος μιας «φιλοσοφίας ζωής» που έχει ριζωθεί στην ελληνική κοινωνία και δεν θα ξεριζωθεί με το απρόσμενο φανέρωμα ενός «άσου» στο πολιτικό πόκερ. Διότι αυτήν την «φιλοσοφία» την καλλιέργησε, και την καλλιεργεί χωρίς ανάπαυλα το σύστημα. 

Ας αναρωτηθούμε: μειώνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις; Όχι βέβαια – τα αντίθετο! Άρα πως θα μειωθεί η αναγκαιότητα να χρησιμοποιηθεί βία για την καταστολή κάθε έκφρασης που αντιτίθεται στην δραματική, τραγική επιδείνωση των όρων εργασίας και ζωής των πολλών για να μην χάσουν τα προνόμια τους οι λίγοι; Πώς να μην χρησιμοποιηθεί βία όταν την κρίση του συστήματος δεν αρκούνται να την προσπεράσουν αυτοί που την δημιούργησαν όσο το δυνατόν πιο αλώβητοι, αλλά και την χρησιμοποιούν σαν «χρυσή ευκαιρία» να επιτεθούν στον υπόλοιπο λαό αφαιρώντας του ότι κατέκτησε με ιδρώτα, αίμα και δάκρυα επί δεκαετίες.

Δεν ξέρει κανένας ποια θα είναι η ΧΑ αύριο. Θα βγει απ’ το χειρουργείο με καινούριο προφίλ μετά από μια κοσμητική επέμβαση; Θα συγχωνευτεί με άλλα σχήματα; Θα απαρτιστεί από «παράγοντες» για να «σοβαρέψει». Ότι και να γίνει, το σιγουρότερο είναι ότι ο ρόλος που έπαιξε σαν παρακράτος θα συνεχισθεί, κατά κάποιον τρόπο.

Ας μην ξεχνάμε: υπήρξε ποτέ εποχή που αυτό το κράτος αυτοακρωτηριάσθηκε κόβοντας το χέρι του (μακρύ ή κοντό), ή αυτοευνουχίστηκε κόβοντας από την σκοτεινή και κρυμμένη πλευρά του σώματος του, το παρακράτος;

Ποτέ! Γι αυτό, ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.