Η περίπτωση του ψυχίατρου

Η περίπτωση του ψυχίατρου Κωστή Παρασχάκη, που κατέχει θέση διευθυντή στο Ψυχιατρικού Νοσοκομείο Αττικής (ΨΝΑ), είναι παλιά είδηση.    

Σχετικά με την πρόσφατη είδηση ότι «κουράρει και τη γνωστή χρυσαυγίτισα Θέμις Σκορδέλη,δίνοντας της πιστοποιητικά προκειμένου να παίρνει αναβολές για τη δίκη πουεκκρεμεί εις βάρος της» , δεν ξέρω τι «διάγνωση» της έκανε, αλλά ομολογώ ότι θα μπορούσα να του δώσω ένα ελαφρυντικό, ένεκα αμφιβολίας, έχοντας την σοβαρή υποψία ότι, με τον τρόπο που δρα ο τυπικός χρυσαυγίτης, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χρίει ψυχιατρικής φροντίδας. Για τον ίδιο λόγο θα ίσχυε  το αντίθετο σε  περιπτώσεις όπου, όπως πρόσφατα πάλι ακούσαμε, ο ίδιος «Γιατρός» (όντας χρυσαυγίτης και μάλιστα στέλεχος) επιδίδεται σε παραχώρηση πιστοποιητικών για άδειες οπλοφορίας – και είναι ευνόητο σε ποιους… πράττοντας με αμέλεια δυνητικά εγκληματικών διαστάσεων. Κανένα ελαφρυντικό εδώ: Διότι  ο ρόλος του «Γιατρού» σε μια τέτοια περίπτωση είναι να  πιστοποιήσει πως ο συγκεκριμένος πελάτης του δεν πάσχει από τέτοια ψυχική ανισορροπία που τον καθιστά δημόσια απειλή, και αυτό μπορεί να είναι «εξαιρετικά δύσκολο και περίπλοκο» όταν αυτός ο πελάτης είναι Χρυσαυγίτης ή Χρυσαυγίτισσα.

Και στις δυο περιπτώσεις θα έκανα λάθος αν άκρινα πρωτιστα με ψυχολογικα κριτήρια, για τον εξής λόγο: Η Ψυχιατρική αφενός και η Ιστορία αφετέρου έχουν καταγράψει πάμπολλες περιπτώσεις ατόμων οι οποίοι, με στερνή γνώση,  κάλλιστα θα μπορούσαν να διαγνωστούν ότι πάσχουν από κάποιο είδος ψυχοπάθειας που εμπίπτει στην κατηγορία των «Διαταραχών  προσωπικότητας» (Personality disorders κατά το «ευαγγέλιο» της Φυχιατρικής, Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) και οι οποίοι, χωρίς εμφανή στοιχεία που υποδηλούν ότι δεν έχουν «σώας τας φρένας», με απαράμιλλα ψυχρή λογική και με όλο το διανοητικό τους «απαράτους» άθικτο, διέπραξαν τα πλέον αποτρόπαια και συχνά μαζικά εγκλήματα.

Αυτοί που δρουν στην σφαίρα της πολιτικής, πρώτα με πολιτικούς όρους μπορούν να κριθούν στην δοσμένη στιγμή της δράσης τους.

Το να λέμε τώρα ότι ο Χίτλερ ήταν ψυχοπαθής, δεν αλλάζει τον ρόλο που έπαιξε στην ιστορία. Επιπρόσθετα, η Ψυχιατρική η οποία σαν επιστήμη μπορεί να ρίξει κάποιο φως στην προσωπικότητα του πολιτικά δρώντoς ατόμου, είναι εντελώς ανίκανη ή αδύναμη να επέμβει και να αποτρέψει τα αποτελέσματα της δράσης του. «Δεν είναι αυτός ο ρόλος της» θα μπορούσε να πει κάποιος. Η αλήθεια είναι οτι πάντα έπαιζε και παίζει τον ρόλο της στο σύστημα, λειτουργώντας βοηθητικά σε σχέση μ’ αυτό. Εξ ου και της έχει ανατεθεί ένας ρόλος που έχει στοιχεία δύναμης και εξουσίας.

Τι να το κάνω ότι τώρα μπορεί να αποφανθεί ότι ο Χίτλερ έπρεπε να καταλάβει μια πολυθρόνα  σε κάποιο ψυχιατρείο αντι τη θέση της Καγκελαρίας. Μπορείς και να φανταστείς ένα σενάριο όπου ο κ   Κωστής Παρασχάκης καταλήγει τρόφιμος στο ίδρυμα του οποίου τώρα είναι διευθυντής. Θα αποκομιζες ψυχαγωγικό όφελος, ίσως. Το θέμα είναι, στην τρέχουσα πραγματικότητα, πως αντιμετωπίζεται πολιτικά.