Είναι γελασμένοι

«Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα τρομοκρατηθούμε από τέτοιες επιθέσεις. Το ταξικό κίνημα θα τους κόψει τα χέρια. Οι κομμουνιστές είναι παντός καιρού και το έχουμε αποδείξει στην 95χρονη Ιστορία μας. Σωτήρης Πουλικόγιαννης,

Πριν μόλις δυο χρόνια οι αστοί, με βραχίονα το πλέγμα μυστικών υπηρεσιών και παρακράτους, σκέπαζαν τα κεφάλια των μαντρόσκυλών τους με κουκούλα αναρχικού για να χτυπήσουν το κίνημα. Τώρα αισθάνονται ότι το Κλούβιο Αυγό έχει «δυναμώσει» αρκετά για να του ανατεθεί ο ίδιος ρόλος με μια σημαντική ειδοποιό διαφορά: Ο ρόλος των Ναζιστοειδων δεν είναι μόνο η προβοκάτσια, παρότι κι αυτή είναι μέρος του «ρεπερτορίου» των. Οι νεοναζιστές εκκολάπτονται από τους αστούς σαν δύναμη κρούσης μέσα στο εργατικό κίνημα. Ο ρόλος τους θα είναι χειρότερος από αυτόν που έπαιξε η Μαφία στον ευνουχισμό του εργατικού κινήματος στην Αμερική σχεδόν έναν αιώνα πριν.

Αυτή η φάση, η κλιμάκωση της βίαιας πολιτικής αλητείας, ξεκίνησε στην εργατική συνοικία του Περάματος, εκεί που η φτώχια επεκτείνεται σε αθλιότητα, εκεί που ο αποκτηνωμένος φτωχός, το λούμπεν, χαμένο στην αποκρουστική κακομοιριά του, γλύφει το βρώμικο χέρι που το οπλίζει να χτυπήσει την τάξη από την οποία εκβάλετε σαν απόβρασμα

Ο γενικότερος στόχος των αστών είναι ο πλήρης ευνουχισμός της εργατικής τάξης ώστε να μην μπορεί να αντισταθεί στα αλλεπάλληλα στραπάτσα που δέχεται. Προς τον στόχο αυτό θα δουλεύει το Κλούβιο Αυγό ανοιχτά κι απροκάλυπτα από δω κι εμπρός, μεταφέροντας τον «τσαμπουκά» των αστών εκεί ακριβώς που προσπαθεί η εργατική τάξη να προβάλει οργανωμένη αντίσταση. Η καρδιά αυτού του χώρου είναι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ μπορεί να είναι το πρώτο και το κύριο στόχαστρο των αστών οι οποίοι δρουν με εργαλείο το προσωπείο των νεοναζιστικών ανδρείκελων τους, αλλά θύμα τους δεν θα γίνει  

Μέρος του βρώμικου παιχνιδιού είναι να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα τρόμου στο εργατικό κίνημα και συνάμα μια εικόνα σύρραξης «των άκρων». Αυτοί που θεωρούν την θέση τους να είναι σε απόσταση από «τα άκρα», από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, και που πάλεψαν και παλεύουν μια ζωή για την αποδυνάμωση του ΚΚΕ, σίγουρα γνωρίζουν ότι δεν θα περάσουν από τη «μεγάλη μέση». Και πρέπει να ξέρουν ότι θα έρθει κι η σειρά τους. Το πόσο αλληλέγγυος με το ΚΚΕ θα είναι κάποιος και πόσο διατεθειμένος θα είναι να το δείξει στην πράξη δεν θα κρίνει απλά πόσο αντιφασίστας είναι, μα πρώτιστα, θα κρίνει αν αυτός δεν θα είναι ο επόμενος στόχος.

Στην προχτεσινή συγκέντρωση στο πέραμα δεν έπρεπε να είναι μόνο μέλη και φίλοι του ΚΚΕ, αλλά και άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα που θεωρούν την άνοδο του Ναζισμού στην χώρα μας δείγμα της κατρακύλας της κοινωνίας προς την αγριότητα. Εκεί θα έπρεπε να είναι ακόμα κι αυτοί που δεν θέλουν να δουν το γεγονός σαν δείγμα της έντασης της αγριότητας των αστών (ναι έχει απόλυτα ταξικό χαρακτήρα αυτός ο αταβισμός). Ναι. Αυτό ήταν χτύπημα των αστών που μέσα στην κραιπάλη των προσωρινών «επιτυχιών» τους στον μέχρι στιγμής σχεδόν μονόπλευρο πόλεμο που διεξάγουν, νομίζουν ότι η αυτοκρατορία του τρόμου που επιβάλουν είναι πιο σίγουρη με συνεχή πόλεμο.

Κάνουν λάθος όμως. Ο πόλεμος τους είναι έκφραση παρακμής του συστήματος τους.

Ποια αυτοκρατορία  σε παρακμή κατάφερε να αποφύγει την τελική κατάρρευση και αμετάκλητη εξαφάνιση της;