παραλλαγή από διάλογο με τον Καραγκιόζη.

- Ο Ριζοσπάστης έχει ξύλινη γλώσσα…

- τον διαβάζεις το Ριζοσπάστη;

- όχι βέβαια. Ποτέ!

- μα αφού δεν τον διαβάζεις ποτέ, πως λες πως έχει ξύλινη γλώσσα; 

Διάβασε τον   πρώτα  και  μετά πες μου τι γλώσσα έχει…

- γιατί; άμα τον διάβαζα θ’ άλλαζε γλώσσα;

- δηλαδή, άμα άλλαζε γλώσσα θα τον διάβαζες;

- όχι!

- Ε, άμε στο διάολο και παράτα μας τότε.   

συλλήψεις; ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά

Η χτεσινή σύλληψη ηγετικών στελεχών της ΧΑ με την κατηγορία «εγκληματικής οργάνωσης και ξεπλύματος χρήματος» ήταν πράγματι η έκπληξη της ημέρας, αλλά ο αντίκτυπος της θα γίνει αισθητός στις διεργασίες που κατά τα φαινόμενα έχουν δρομολογηθεί και θα γίνουν φανερότερες στην πορεία.

Το ερώτημα «γιατί τώρα;» δεν θα απαντηθεί πλήρως τώρα, αν και μερικές υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Η ΧΑ, με το προφίλ που της είχε ανατεθεί από αυτούς που στέκονται ψηλότερα απ’ αυτήν, στον κοινοβουλευτικό χώρο εμφανίστηκε να λειτουργεί ως ένα συνονθύλευμα από θρασίμια που μπήκαν στην βουλή για «ρίξουν μερικές κλωτσιές στα λαμόγια», τους πολιτικούς. Ήταν φανερό ότι δεν θα κάθονταν ποτέ βολικά ανάμεσα στους υπόλοιπους, δεν θα γίνονταν μέρος των «τριακοσίων». Ήταν οι μύγες στο κοινοβουλευτικό γάλα, οι οποίες  καθόλου παραδόξως άσκησαν γοητεία σε μια μερίδα του πληθυσμού που, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα από αυτά «τα λαμόγια και τις ξενόδουλες κυβερνήσεις τους», θα γέλαγε αν έβλεπε την ΧΑ  κυριολεκτικά να τα καίει μέσα στη βουλή. Μ’ αυτό όμως το προφίλ, ο ρόλος της ΧΑ στο παιχνίδι εναλλαγής κυβερνητικών σχημάτων που παίζεται τώρα, ήταν και παραμένει εκ προοιμίου άτοπος. 

Η δράση της έξω από τον κοινοβουλευτικό χώρο, η θρασύδειλη πολιτική αλητεία, ο ακατάσχετα βίαιος ρατσισμός τους και η κλιμάκωση της εγκληματικότητας, αργά ή γρήγορα θα ερχόταν σε φαινομενική ρήξη με τις δυνάμεις που εκφράζονται σαν το σοβαρό, πολιτικά αξιόπιστο πρόσωπο της συντήρησης στην χώρα μας, θα τρόμαζε τους γητεμένους φιλήσυχους νοικοκυραίους, που την ψήφιζαν μόνο και μόνο «για να τιμωρήσουν» τα κόμματα τους που τους «πρόδωσαν». Λέω φαινομενική ρήξη, διότι η δράση αυτή, εκτός του ότι εκτόνωνε την ξενοφοβία και τον ρατσισμό μιας μεγάλης μερίδας της σοβαροφανούς συντήρησης, δεν έπαψε να εξυπηρετεί το σύστημα με πολλαπλούς τρόπους. Απλά η «καταδίκη» της τώρα έχει ένας κόστος που άμεσα αποζημιώνεται με μεγαλύτερα οφέλη.

Η καταλληλότερη στιγμή που θα συνέβαινε αυτό θα ήταν η στιγμή που η αγανάκτηση του κόσμου θα άγγιζε το όριο της, η στιγμή που η ομαλή λειτουργία του καθεστώτος θα δεχόταν πυρά και, συνακόλουθα η στιγμή που το σύστημα θα χρειαζόταν μια κραυγαλέα απόδειξη ότι μπορεί να αυτοπροστατευτεί με δυναμικό τρόπο, όταν το αποφασίσει. Αυτή η στιγμή ήρθε. Η σύλληψη αποτελεί μια προμελετημένη  μανούβρα σκοπός της οποίας είναι να δείξει ότι το σύστημα διαθέτει κυβέρνηση «με αποφασιστικότητα και πυγμή». Σαν αρχή (…), δίνεται άμεσα και αποφασιστικά μια απάντηση στα δήθεν «απειλητικά κι εκβιαστικά γαυγίσματα» του αρχηγίσκου μιας οργάνωση που κείται στο ένα από τα «δυο άκρα» του πολιτικού φάσματος, καθιστώντας τον ίδιο γελοίο και την οργάνωση του απόλυτα ελέγξιμη. Αυτό αποτελεί αντιστήριξη μιας επισφαλούς κυβέρνησης που απεγνωσμένα παλεύει να φανεί σταθερή και ισχυρή.

Μίλησα για το ένα από «τα δυο άκρα». Λοιπόν πριν γιορτάσουμε ή πριν διασκεδάσουμε τις εικόνες χρυσαυγητών σε χειροπέδες (που όντως είναι τα μάλα ψυχαγωγικές) πρέπει να ανησυχήσουμε και λιγάκι. Αυτοί που κάνουν αυτήν την πολιτική μανούβρα, είναι αυτοί που ανέχονταν την δράση της ΧΑ, μέχρι εχτές απροσχημάτιστα. Είναι οι ίδιοι που εκφράζουν την θεωρία των άκρων. Είναι σίγουρο λοιπόν ότι αυτό που θεωρούν το «άλλο άκρο» του φάσματος θα δεχτεί πολλαπλές επιθέσεις με αυξανόμενη ένταση και, αν τους περάσει, ενδεχομένως πολύ πιο τιμωρητικές από αυτές που δέχεται η ΧΑ.

Σημειωτέον ότι ξεριζώνονται κάποια  σάπια δόντια του νεοναζισμού με βάση την παράβαση του αστικού ποινικού κώδικα και όχι η ναζιστική ιδεολογία του. Όπως τονίζεται από πολλές γωνίες, η ΧΑ δεν τίθεται δα και εκτός νόμου.

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν διώκονται επειδή παραβίασαν το πολιτικό όριο ανοχής του συστήματος, διότι το σύστημα αυτό δεν έχει όριο ανοχής, σ’ ότι αφορά την δημιουργία ατμόσφαιρας τρομοκρατίας, όταν αυτή το εξυπηρετεί.  Συν τοις άλλοις, η θεαματική άνοδος της ΧΑ είναι άνοδος μιας «φιλοσοφίας ζωής» που έχει ριζωθεί στην ελληνική κοινωνία και δεν θα ξεριζωθεί με το απρόσμενο φανέρωμα ενός «άσου» στο πολιτικό πόκερ. Διότι αυτήν την «φιλοσοφία» την καλλιέργησε, και την καλλιεργεί χωρίς ανάπαυλα το σύστημα. 

Ας αναρωτηθούμε: μειώνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις; Όχι βέβαια – τα αντίθετο! Άρα πως θα μειωθεί η αναγκαιότητα να χρησιμοποιηθεί βία για την καταστολή κάθε έκφρασης που αντιτίθεται στην δραματική, τραγική επιδείνωση των όρων εργασίας και ζωής των πολλών για να μην χάσουν τα προνόμια τους οι λίγοι; Πώς να μην χρησιμοποιηθεί βία όταν την κρίση του συστήματος δεν αρκούνται να την προσπεράσουν αυτοί που την δημιούργησαν όσο το δυνατόν πιο αλώβητοι, αλλά και την χρησιμοποιούν σαν «χρυσή ευκαιρία» να επιτεθούν στον υπόλοιπο λαό αφαιρώντας του ότι κατέκτησε με ιδρώτα, αίμα και δάκρυα επί δεκαετίες.

Δεν ξέρει κανένας ποια θα είναι η ΧΑ αύριο. Θα βγει απ’ το χειρουργείο με καινούριο προφίλ μετά από μια κοσμητική επέμβαση; Θα συγχωνευτεί με άλλα σχήματα; Θα απαρτιστεί από «παράγοντες» για να «σοβαρέψει». Ότι και να γίνει, το σιγουρότερο είναι ότι ο ρόλος που έπαιξε σαν παρακράτος θα συνεχισθεί, κατά κάποιον τρόπο.

Ας μην ξεχνάμε: υπήρξε ποτέ εποχή που αυτό το κράτος αυτοακρωτηριάσθηκε κόβοντας το χέρι του (μακρύ ή κοντό), ή αυτοευνουχίστηκε κόβοντας από την σκοτεινή και κρυμμένη πλευρά του σώματος του, το παρακράτος;

Ποτέ! Γι αυτό, ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.

ΧΑ(χόλοι) και άρρωστα αστεία στη Bουλή των Eλλήνων

Το χτεσινό άρρωστο αστείο στη Bουλή των Eλλήνων ήταν η λεονταρίστικη απειλή των Εθνικοσοσιαλιστών, δια στόματος Μιχαλολιάκου, ότι θα σμπαραλιάσουν την βουλή, κάνοντας την πιο «μπουρδέλο» απ’ ότι ενδεχομένως νομίζει ότι είναι. Δεν ζήτησε λύτρα ο «αρχηγός», απ’ ότι είναι κοινά γνωστό… Ίσως επειδή, όπως πιθανολογείται, ήδη αμείβεται για την δουλειά του… και είναι βέβαιο ότι η συμμορία του έχει χρηματοδότες, μεταξύ άλλων, τουλάχιστον τους…  

Ποιος μίλησε για εφοπλιστές πάλι;

Ειρωνικά, ο εκβιασμός του ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση του υπουργού Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου για την προσωρινή απόσυρση ενος αλλου άρρωστου αστείου: της ρύθμισης- τροπολογίας που γλύφει τους εφοπλιστές με την οποία, στη δήλωση «πόθεν έσχες» αίρεται η υποχρέωση να δηλώνονται μετοχές σε ναυτιλιακές εταιρείες. Υπέρ της απόσυρσης τάχτηκαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εκτός από ένα (ονομα και μη χωριό) που απουσίαζε.

«Επειδή πολλά λένε κατά καιρούς τα άθλια και κρατικοδίαιτα κομματόσκυλα της αριστεράς» , όπως π.χ. εκείνοι οι αχρείοι  κωλογλείφτες των εφοπλιστών στο βίντεο που έκανε το γύρο του διαδικτύου, τώρα, σε άρθρο με τίτλο «Ρεκόρ κονόμας για τους (ανθ)έλληνες εφοπλιστές το 2013», η ΧΑ

επιχειρούσα ένα «άμεσο ξεκαθάρισμα» των «θέσεων της», οραματίζεται πως

«στα πλαίσια του Εθνικού Κράτους, το οποίο συντόμως θα οικοδομηθεί από το Λαό μας με εγγυήτρια πολιτική δύναμη την Χρυσή Αυγή, οι εφοπλιστές θα κληθούν να προβούν σε μια σειρά ενεργειών, ούτως ώστε να προαχθούν τα συμφέροντα του Ελληνικού Έθνους. Μεταξύ αυτών των ενεργειών, είναι η υποχρεωτική ανάρτηση της Ελληνικής Σημαίας στα πλοία τους, η πρόσληψη ελληνικών πληρωμάτων σ' αυτά και η ναυπήγηση των πλοίων τους στα ελληνικά ναυπηγεία, τα οποία η κυβέρνηση των υποτακτικών οδήγησε στο μαρασμό και μαζί τους χιλιάδες Έλληνες στην ανεργία».

Πω πω, κατατρόμαξαν οι εφοπλιστάδες!

Κάργα αντισυστημική ρητορεία αυτών που οραματίζονται κατάργηση της εργατικής τάξης και αντικατάσταση της με δούλους και είλωτες αφού πρώτα μετατρέψουν όλους του μέτοικους σε σαπούνι.

Η περίπτωση του ψυχίατρου

Η περίπτωση του ψυχίατρου Κωστή Παρασχάκη, που κατέχει θέση διευθυντή στο Ψυχιατρικού Νοσοκομείο Αττικής (ΨΝΑ), είναι παλιά είδηση.    

Σχετικά με την πρόσφατη είδηση ότι «κουράρει και τη γνωστή χρυσαυγίτισα Θέμις Σκορδέλη,δίνοντας της πιστοποιητικά προκειμένου να παίρνει αναβολές για τη δίκη πουεκκρεμεί εις βάρος της» , δεν ξέρω τι «διάγνωση» της έκανε, αλλά ομολογώ ότι θα μπορούσα να του δώσω ένα ελαφρυντικό, ένεκα αμφιβολίας, έχοντας την σοβαρή υποψία ότι, με τον τρόπο που δρα ο τυπικός χρυσαυγίτης, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χρίει ψυχιατρικής φροντίδας. Για τον ίδιο λόγο θα ίσχυε  το αντίθετο σε  περιπτώσεις όπου, όπως πρόσφατα πάλι ακούσαμε, ο ίδιος «Γιατρός» (όντας χρυσαυγίτης και μάλιστα στέλεχος) επιδίδεται σε παραχώρηση πιστοποιητικών για άδειες οπλοφορίας – και είναι ευνόητο σε ποιους… πράττοντας με αμέλεια δυνητικά εγκληματικών διαστάσεων. Κανένα ελαφρυντικό εδώ: Διότι  ο ρόλος του «Γιατρού» σε μια τέτοια περίπτωση είναι να  πιστοποιήσει πως ο συγκεκριμένος πελάτης του δεν πάσχει από τέτοια ψυχική ανισορροπία που τον καθιστά δημόσια απειλή, και αυτό μπορεί να είναι «εξαιρετικά δύσκολο και περίπλοκο» όταν αυτός ο πελάτης είναι Χρυσαυγίτης ή Χρυσαυγίτισσα.

Και στις δυο περιπτώσεις θα έκανα λάθος αν άκρινα πρωτιστα με ψυχολογικα κριτήρια, για τον εξής λόγο: Η Ψυχιατρική αφενός και η Ιστορία αφετέρου έχουν καταγράψει πάμπολλες περιπτώσεις ατόμων οι οποίοι, με στερνή γνώση,  κάλλιστα θα μπορούσαν να διαγνωστούν ότι πάσχουν από κάποιο είδος ψυχοπάθειας που εμπίπτει στην κατηγορία των «Διαταραχών  προσωπικότητας» (Personality disorders κατά το «ευαγγέλιο» της Φυχιατρικής, Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) και οι οποίοι, χωρίς εμφανή στοιχεία που υποδηλούν ότι δεν έχουν «σώας τας φρένας», με απαράμιλλα ψυχρή λογική και με όλο το διανοητικό τους «απαράτους» άθικτο, διέπραξαν τα πλέον αποτρόπαια και συχνά μαζικά εγκλήματα.

Αυτοί που δρουν στην σφαίρα της πολιτικής, πρώτα με πολιτικούς όρους μπορούν να κριθούν στην δοσμένη στιγμή της δράσης τους.

Το να λέμε τώρα ότι ο Χίτλερ ήταν ψυχοπαθής, δεν αλλάζει τον ρόλο που έπαιξε στην ιστορία. Επιπρόσθετα, η Ψυχιατρική η οποία σαν επιστήμη μπορεί να ρίξει κάποιο φως στην προσωπικότητα του πολιτικά δρώντoς ατόμου, είναι εντελώς ανίκανη ή αδύναμη να επέμβει και να αποτρέψει τα αποτελέσματα της δράσης του. «Δεν είναι αυτός ο ρόλος της» θα μπορούσε να πει κάποιος. Η αλήθεια είναι οτι πάντα έπαιζε και παίζει τον ρόλο της στο σύστημα, λειτουργώντας βοηθητικά σε σχέση μ’ αυτό. Εξ ου και της έχει ανατεθεί ένας ρόλος που έχει στοιχεία δύναμης και εξουσίας.

Τι να το κάνω ότι τώρα μπορεί να αποφανθεί ότι ο Χίτλερ έπρεπε να καταλάβει μια πολυθρόνα  σε κάποιο ψυχιατρείο αντι τη θέση της Καγκελαρίας. Μπορείς και να φανταστείς ένα σενάριο όπου ο κ   Κωστής Παρασχάκης καταλήγει τρόφιμος στο ίδρυμα του οποίου τώρα είναι διευθυντής. Θα αποκομιζες ψυχαγωγικό όφελος, ίσως. Το θέμα είναι, στην τρέχουσα πραγματικότητα, πως αντιμετωπίζεται πολιτικά. 

ΧΑ: χρειαζόμαστε μια καλή δημοσκόπηση επειγόντως

ΣΕΝΆΡΙΟ συζήτησης Χρυσαυγιτών

-χρειαζόμαστε μια καλή δημοσκόπηση επειγόντως

-και που να τη βρούμε

-αυτό είναι το ευκολότερο

-και πως θα την πλασάρουμε

-θα είναι «μυστική» αλλά θα πλημμυρίσει το διαδίκτυο

***

αν θέλετε να εξακριβώσετε πόσοι φασιστότοποι δουλεύουν στο διαδίκτυο
κάντε search  με τον τίτλο «Δημοσκόπηση σοκ για το καθεστώς: Πρώτη η Χρυσή Αυγή στον Δήμο Αθηναίων!»

η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό - μια χυδαία πρακτική

Πίσω απ’ την θεωρία των άκρων βρίσκεται πάντα η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό. Ο στόχος πάντα είναι η δαιμονοποίηση του κομμουνισμού. Για όσους είναι πληροφορημένοι, ακούγεται κοινότυπο να πει κάποιος ότι η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό είναι βασικότατο συστατικό της κυρίαρχης προπαγάνδας, να πει ότι είναι μια χυδαία πρακτική  που θελημένα παραβλέπει το οικονομικό υπόβαθρο του φασισμού το οποίο ήταν και είναι ο καπιταλισμός. Το προβλημα είναι ότι αυτός ο εξομοιωτισμός (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, για συντομία) απευθύνεται σε πολλούς που δυστυχώς είναι από απληροφόρητοι ως και ανιστόρητοι και οι οποίοι, δυστυχέστερα, έχοντας αφομοιώσει αυτήν την στρέβλωση, την αναπαράγουν. 

Ο εξομοιωτισμός είναι μια ακραία απολογία της αστικής δημοκρατίας. Ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται και στην πιο εκλεπτυσμένη και «πληροφορημένη» εκδοχή του και αφορά το απο κοινού τσουβάλιασμα του λεγόμενου σταλινισμού με τον φασισμό, όπου ο πρώτος όρος υπονοεί όχι απλά την αποδοχή του Στάλιν ως έναν απο τους γνήσιους μεγάλους επαναστάτες, όχι απλά ότι εκφράζει μιαν υποτίθεται νοσταλγία ενός νοσηρά εννοούμενου Σοβιετικού σταλινικού  καθεστώτος, αλλά κυρίως ότι, όπως και ο φασισμός-ναζισμός, αποτελεί μια ιδεολογία, νοοτροπία και πρακτική που αφενός εμπνέεται ιστορικά απο μια βίαια καθεστωτική καταστολή της ελευθερίας του ατόμου, και αφετέρου στοχεύει στην εγκαθίδρυση της με βίαιο τρόπο. Παρότι ο αντισταλινισμός δεν εμφανίζεται πάντα απροκάλυπτα σαν αντικομουνισμός, καταλήγει να εκτρέφει την ίδια παρανόηση ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένας κομμουνισμός χωρίς τα χαρακτηριστικά αυτού που οι εξομοιωτές εννοούν ή παρανοούν ως σταλινισμό κι ότι δεν είναι καλύτερος από τον φασισμό. Αυτή η πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του εξομοιωτισμού απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να σκέπτονται.

Το ζήτημα είναι που παροτρύνεται να εστιάζει ο δέκτης της προπαγάνδας αυτής, είτε αρέσκεται στο να θωρεί τον εαυτό του σκεπτόμενο, είτε όχι. Να εστιάζει στην παλελθούσα, στην μελλοντική ουτοπία, ή στην σημερινή πραγματικότητα; Η βρωμιά που απλώνουν οι εξομοιωτές πάνω στην εικόνα του παρελθόντος σοσιαλισμού, στην ιστορία του, είναι συνάμα βρωμιά που προβάλουν στον μελλοντικό κομμουνισμό, στο όραμα του. Το εξωφρενικό είναι ότι όλα τα συστατικά αυτής της βρωμιάς που προβάλλεται στον κομμουνισμό δεν είναι απλές επινοήσεις, αλλά αποτελούν αντανάκλαση, μέσω παραμορφωτικών κατόπτρων, ακριβώς της φρικωδιας του σημερινού καπιταλισμού. Η ωμή καταπίεση, οι ψυχολογικοί και φυσικοί βασανισμοί, οι εξορίες, φυλακίσεις, προσφυγιά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι πολιτικές δολοφονίες, η γραφειοκρατία και η σιχαμερή διαφθορά της, η κατάχρηση εξουσίας – όλα αυτά είναι συστατικά του καπιταλισμού που προβάλλονται στον κομμουνισμό. Και αυτά χωρίς να αναφέρουμε τα αποκλειστικά καπιταλιστικής φύσης συστημικά χαρακτηριστικά της «δημοκρατίας» που συνιστούν έναν ανελέητο κεφαλαιοκρατικό  ολοκληρωτισμό, όπως η εκμετάλλευση, η εξωφρενική σπάταλη, οι κρίσεις, οι πόλεμοι και οι γενοκτονίες στις οποίες οδηγεί.

Το συστηματικό βρόμισμα λειτουργεί σαν «κατευθυνόμενος διαλογισμός» απο τους εξομοιωτές. Επιφέρει «χαλάρωση» απο τον βιωνόμενο σύγχρονο εφιάλτη του καπιταλισμού με «οραματισμούς της φρίκης» που μπορεί να τον αντικαταστήσει.

Ατενίζοντας την πραγματικότητα του καπιταλισμού στις μέρες μας, η εξομοίωση αυτή καθίσταται αηδιαστικά υποκριτική.  Για ελευθερία του ατόμου σαν βασικό και οικουμενικό γνώρισμα του σύγχρονου καπιταλισμού μπορούν να μιλούν πλέον μόνο κρετίνοι και κυνικοί.  

Ένας λόγος για τον οποίο ο εξομοιωτισμος είναι αποτελεσματικός είναι ότι η «δημοκρατία», για τις ευρύτερες λαϊκές μάζες, ειδωμένη συχνά με μεταφυσικό τρόπο και χωρίς τις εγγενείς αντιφάσεις της, έχει καταστεί απαραβίαστο ταμπού. Ο φασισμός αντιπαρατίθεται απο τους εξομοιωτές στην «ιερή δημοκρατία» ενώ η καπιταλιστική φύση και των δυο (φασισμού και αστικής δημοκρατίας αποκρύβεται), σαν να πρόκειται για ασυμβίβαστα και άλληλο-αποκλειόμενα συστήματα.

Εκτός αυτού που είναι κραυγαλέα έκδηλο – ότι δηλαδή οι δικτατορίες, συνήθως σε χώρες του λεγόμενου αναπτυσσομένου καπιταλισμού, επιβάλλονται με απαράμιλλο κυνισμό από τους «δημοκρατικά» εκλεγμένους εκπρόσωπους «δημοκρατιών» του αναπτυγμένου καπιταλισμού – πίσω από την επίφαση δημοκρατίας στον καπιταλισμό κρύβονται μηχανισμοί άσκησης εξουσίας πολύ ποιο αποκλειστικοί και απόλυτοι από αυτούς που χαρακτήρισαν τον φασισμό και τον ναζισμό του περασμένου αιώνα και την δικτατορία των ημερών μας. Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο η «δημοκρατία» είναι το καθεστώς πρώτης επιλογής των αστών. Οι μηχανισμοί αυτοί είναι ποιο αποκλειστικοί διότι ο αποκλεισμός αυτών που είναι οι καθυπότακτοι της εξουσίας, και παραμένουν κάτω και έξω από αυτήν, υφίσταται όχι τόσο επειδή υπάρχουν εμφανή κατασταλτικά συστήματα σε κάθε είδους καπιταλισμό (που όντως υπάρχουν και σε ώρες ανάγκης χρησιμοποιούνται), όχι τόσο επειδή ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου είναι περισσότερο συστημικός και άρα πιο αποτελεσματικός  απο θεσμικός (που είναι επίσης – και αυξάνεται), αλλά επειδή ο καθυπότακτος άνθρωπος στον αναπτυγμένο καπιταλισμό έχει υποστεί μια τεχνητή αναπηρία, έχει καταστεί ανίκανος να διακρίνει τα αίτια, τους όρους και την φύση της καθυπόταξης του. Και σ’ αυτό συνεισφέρει ο εξομοιωτισμός.  

Παραδόξως, αυτός ο εξομοιωτισμός, όσο θερμά και να βάλει κατά «παντός είδους ολοκληρωτισμού» στα λόγια, το αποτέλεσμα  είναι ότι καθίσταται κύριος και αναντικατάστατος αρωγός και τροφοδότης του φασισμού στην πράξη. «Μα δεν  μπορεί αυτό να αληθεύει όταν αυτό που αποκαλείς «εξομοιωτισμό» στρέφεται εναντίον και των δυο μορφών ολοκληρωτισμού», θα ισχυριζόταν κάποιος θιασώτης του. Να όμως που μπορεί, διότι οι εξίσου «απαράδεκτοι» τύποι «ολοκληρωτισμού» τίθενται σε αντιπαράθεση με την «δημοκρατία» η οποία παρουσιάζεται ως το μόνο καθεστώς το οποίο κατοχυρώνει ατομικές ελευθερίες. Όμως - με δοσμένο ότι ο εξομοιωτισμος θελημένα παραβλέπει τους κεφαλαιοκράτες (πάντα κρυμμένοι πίσω απο το προσωπείο του Φασισμού-Ναζισμού), με δοσμένο επίσης ότι αποκρύπτεται ο καπιταλιστικός χαραχτήρας της αστικής δημοκρατίας - όταν οι συνθήκες ζωής επιδεινώνονται, η αντίδραση ενός τμήματος των λαϊκών μαζών, στους οποίους συστηματικά καλλιεργείται αυτή η λειψή συνείδηση της πραγματικότητας, ευκολότερα χειραγωγείται ώστε να στραφούν εναντίον αυτής της «δημοκρατίας» που φαίνεται να τους εξαθλιώνει. Ευκολότερα καταλήγουν να οραματίζονται αυταρχικές λύσεις. Στο στόχαστρο λοιπόν δεν μπαίνει ο «άφαντος» καπιταλισμός αλλά η «φαύλη δημοκρατία».

«Μα γιατί δεν στρέφονται οι μάζες προς τον κομμουνισμό» θα ρωτούσε ο ίδιος κουτοπόνηρα. Η απάντηση είναι ότι, κόντρα στα μύρια όσα αντίξοα, στρέφονται και προς τον κομουνισμό, αλλά συχνά όχι με την δέουσα ταχύτητα. Μια ανάλυση των λόγων για τους οποίους ο κομμουνισμός, σαν κίνημα, συχνά δεν αναπτύσσεται τόσο ραγδαία όσο ο φασισμός, θα αποτελούσε αντικείμενο ενός άλλου σημειώματος. Μας αρκεί να αναφέρουμε ότι οι λόγοι είναι πολλοί, οι δυο βασικοί απο τους οποίους είναι ότι: όχι μόνο η κρατική μηχανή της αστικής δημοκρατίας παρατάσσεται υπέρ του φασισμού απο τους αστούς, αλλά και όλος ο μηχανισμός παραγωγής ιδεολογίας, σε τέτοιες συνθήκες,  πιο έντονα  στηρίζει την ιδέα ότι η δικτατορία ενός «μεσσιανικού ηγέτη» είναι προτιμότερη απο την «δημοκρατία», ενώ η δικτατορία του προλεταριάτου ήδη έχει απωθηθεί στο κοινωνικό ασυνείδητο σαν μια οψη της χειρότερης κόλασης που και η σκέψη της «μας... ταράζει». 

Αυτός ο μηχανισμός παραγωγής ιδεολογίας, που είναι σε ιδιωτικά καπιταλιστικά χέρια, έχει την δύναμη να στηρίξει ή να διαλύσει ένα καθεστωτικό σχήμα, έχει την δύναμη να ανεβάσει ένα συνονθύλευμα εγκληματιών στο πλατύσκαλο της εξουσίας, ή να το μειώσει στο περιθώριο του πολιτικού γίγνεσθαι. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά σε τόπο και χρόνο: Δείτε πως εδώ και τώρα, για παράδειγμα, μετά την άνοδο της δημοτικότητας της ΧΑ, που έγινε δυνατή με συστηματικό λιβάνισμα της απο τον κύριο όγκο των μέσων ενημέρωσης, φαίνεται να μειώνεται ξαφνικά η δημοτικότητα της στο ήμισυ, μετά την αποκάλυψη της εγκληματικής φύσης της απο τα ίδια μέσα. Που σημαίνει ότι αν αυτός ο μηχανισμός ήθελε, θα μπορούσε απο μόνος του να αποτρέψει την εξέλιξη των γεγονότων που αφορούν τον Νεοναζισμό εδώ και, μ' αυτήν την έννοια, ενέχεται σε ηθική αυτουργία για οποιουδήποτε κρίμα έχει διαπραξει.

Αυτό το αστικό, συστημικό πλέγμα παραγωγής ιδεολογίας, είναι υπεύθυνο για την καλλιέργεια των πολιτικών προκαταλήψεων κατά του κομμουνισμού, που απο ένα σημείο και πέρα αυτό-αναπαράγονται. Οι προλήψεις και προκαταλήψεις που καλλιεργούν γίνονται ο υλικός καταλύτης που είτε αδρανοποιεί τις μάζες είτε τις κατευθύνει προς αυταρχικές «λύσεις» του προβλήματος τους οι οποίες τελικά ποτέ δεν είναι λύσεις για τις ίδιες.

Γι αυτό η εν λόγω εξομοίωση αναγκαστικά μετατρέπεται σε στήριξη του πολέμου του φασισμού εναντίον του κομμουνισμού, που δεν είναι απλά ένας πόλεμος ιδεολογιών απο τον οποίο κάποιοι μπορούν να μένουν σε  ασφαλή «δημοκρατική» απόσταση και αμέτοχοι. Σ΄ αυτόν συμμετέχουν όλοι, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: πρόκειται πάντα για μια επίθεση των πλουτοκρατών εναντίον των εργατών με σκοπό την διαιώνιση της εκμετάλλευσης των τελευταίων απο τους πρώτους.  

Μουσική σε παραίτηση

 

«Δεν έχει σχέση με μένα», έχει την τάση να λέει. Αλλά δεν μπορεί να κοιμηθεί.

Δεν ήταν η πρώτη επιλογή του να μείνει μέσα, φυσικά. Απλά, δεν ήταν συνετό να βγει στους δρόμους. Έξω, τα πολυβόλα με την ακατάπαυστη φλυαρία τους θα συνεχίσουν για το υπόλοιπο της νύχτας. Οι δομές και οι στενώσεις χτυπήθηκαν μια ακόμη φορά .

Εσείς, ωστόσο, οχυρωμένος σε ζώνες άνεσης, όπως η αποκλειστικότητα και η ιδιωτικότητα των αστικών πολυτελών εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, οι καθαρές αποταμιεύσεις και τα πληρωμένα έξοδα, κοιμάστε σαν κούτσουρο. Το μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι σας δεν είναι φουσκωμένο με απληστία, αλλά με λεπτεπίλεπτα πούπουλα. Αυτό που καλύπτει τη γύμνια σας δεν είναι υποκρισία, αλλά ένα σεντόνι από πεντακάθαρα σύννεφα. Ποτέ δεν έχετε δει από πρώτο χέρι τις συνέπειες του  επιχειρηματικού ταλέντου σας. Αντί να λερώσετε τα χέρια σας, έχετε προσλάβει υπαλλήλους – μερικούς για την εκτέλεση της θανάτωσης, άλλους για να μεταφέρουν τα λάφυρα μακριά και να τα κρύβουν,  κι εμένα για να κάνω αναφορά και να σχολιάζω.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι άλλοι, ούτε και την δική σας εκτίμηση γι αυτούς. Όσο για μένα, δεν θα εκπλαγόμουν αν με περιγράφατε ως το ορθάνοιχτο διάφραγμα μιας κάμερας – το σχήμα του μηδενός. Το σώμα μου, κλωνοποιημένο να συνδέεται με αριθμούς σε απειροελάχιστους πολλαπλασιασμούς που όμως προσθέτουν ανταλλακτική αξία στο αποθεματικό σας, είναι χωρίς αξία χρήσης καθαυτό. Φουσκωμένος σαν σαμπρέλα, είμαι ο κύκλος του ανοιχτού στόματος με την ψεύτικη έκφραση έκπληξης - ένα ομοίωμα κώλου. Ο κατά παραγγελία απολογητής σας που δίνει τη γέννηση σε μια θεωρία ... το έργο μου είναι ένας σωρός από κόπρανα, αλλά, κατά την παράδοση, θα με ανταμείψετε και θα με ευχαριστήσετε αφειδώς. Στη συνέχεια, ανάμεσα σε γυάλινους πύργους που διακόπτουν την μονοτονία του ασημί νέφους στον ουρανό, θα περάσετε ινκόγκνιτο.

Δεν είστε πουθενά κοντά στο συλλαλητήριο υποστήριξης της πολιτική σας. Μέσα σε μια ραφή αστυνομικών με εργαλεία καταστολής (δεν εμπιστεύεστε τους ψηφοφόρους σας) περικλείνεται ένα τεράστιο πεδίο από τρίχες. Τα κεφάλια τους από κάτω, τόσο συνωστισμένα ώστε να σχηματίζουν ένα μονόλιθο αλόγιστης καταδίκης.

Δεν χρειαζόταν να ρωτήσετε ποιο είναι το πρόβλημά μου. Σκεφτείτε το. Το ζήτημα του αν πρέπει να εξεγερθώ ή να κάνω ψυχοθεραπεία δεν είναι πλέον σχετικό εδώ, οπότε ας το αφήσουμε στην άκρη.

Τώρα. Έχω πάρει τα πάντα: Λάπτοπ , διαβατήριο, εισιτήρια, κινητό, πιστωτική κάρτα ... Στέκομαι στην αποβάθρα, περιμένοντας . Δεν χασμουριέμαι – πρόκειται για ένα νευρικό τικ.

Ψάρια και άλλοι παράπλευροι νεκροί σχηματίζουν ένα πλωτό χαλί και καλύπτουν την επιφάνεια των τοξικών υδάτων. Θα πλεύσω στο ρεύμα ακρωτηριασμένων πνευμάτων. Τα σακατεμένα φωνητικά τους (μουσική σε παραίτηση), επαναλαμβάνονται έμμονα σε μετατροπίες της δυσωδίας από μια από-σύνθεση χωρίς κατάληξη.

Κι αυτός συνεχίζει να λέει πως όλα αυτά «ουδεμίαν σχέσιν» έχουν με τον ίδιο.

σαν λύματα ξεχειλισμένου βόθρου

Σ’ ένα εμπορικό ιστολογιο του οποίου ο λόγος ύπαρξης είναι η «ενημέρωση», υπάρχει η στήλη των top 5 photos.

Οι τέσσερις είναι οι παρακάτω. Αφαίρεσα την πέμπτη.

Μια στοιχειώδης λογική και ανθρωπιά θα απέκλειε την πέμπτη φωτογραφία να εμφανισθεί με τις άλλες τέσσαρεις που παραθέτω εδώ…

  

Η πέμπτη φωτογραφία, σε πληροφορώ, ήταν αυτή που δείχνει τον Παύλο Φύσσα να ξεψυχά στα χέρια της κοπέλας του!!!

 

Είναι δυνατόν να χωράει τόση αναισθησία, τόση γαϊδουριά, τόση κακοήθεια σε μια ιστοσελίδα;

Μετά αναρωτιέσαι πως διάβολο καλλιεργείται τόση διανοητική κακομοιριά, τοση καφρίλα σ΄ αυτό τον τόπο…

Απλώνονται σαν λύματα ξεχειλισμένου βόθρου.

Και δεν μιλάω μόνο για οπαδούς της ΧΑ…

 

************
υγ (στο ιδιο 'θεμα', δες επίσης αυτο το ποστ)

και την πίτα τους ολόκληρη, και τον ρατσιστικό, τρομοκρατικό σκύλο τους χορτάτο

Είναι δοσμένο πλέον ότι οι νέου είδους επιθέσεις της ΧΑ απέβλεπαν στην πτώση των πρώτων νεκρών από τον πολιτικό χώρο. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το σχέδιο τους ήταν να θρηνήσουμε θύματα.

Η ανθρωποκτονία οπωσδήποτε κάποιου ή κάποιων ήταν προγραμματισμένη απο ευρύτερους κύκλους και είχε άμεση πολιτική σκοπιμότητα. Ο βαθμός της τρομοκρατικής έντασης που χρειάζεται η άρχουσα τάξη, σε τούτη την φάση απαίτησε νεκρό ή νεκρούς.  Η ηθική αυτουργία της κραυγάζει!

Είναι ξεκάθαρο ότι τον ρόλο του εκτελεστή αυτού του πλάνου θα έπαιζε η ΧΑ, η οποία έχει ήδη οργανωθεί σε «τάγματα εφόδου». Οι «επιχειρήσεις» ξεκίνησαν στο Πέραμα. Δεν κατάφεραν να σκοτώσουν κάποιον εκεί, και το ξαναδοκίμασαν στο Κερατσίνι, με τραγικό θύμα τον Παύλο Φύσσα.

Όλη η ιστορία της δράσης της Χ.Α. (μέχρι προχθές;) δείχνει ότι μπορεί να δρα ανενόχλητη, ότι τα ρεμάλια της μπορούν να εγκληματούν «κατά συρροήν», χωρίς να ενοχλούνται απο την αστυνομία που δουλεύει σε συνεργία μαζί τους. Δείχνει ότι χαίρει διαβεβαιώσεων από δυνάμεις που στέκουν ψιλότερα από αυτήν, τουλάχιστον αυτών που ελέγχουν την αστυνομία οργανωτικά και πολιτικά,  ότι όχι μόνο μπορεί να δρα με τον γνωστό μας τρόπο, αλλά και επιβάλλεται. Το θράσος λοιπόν του χαρακτηριστικού χρυσαυγίτη βασίζεται στην ατιμωρησία που χαίρει και την καλλιεργημένη από το σύστημα επίγνωση της. Το κοινό «προτέρημα» του είναι η ετοιμότητα του να καταστρέψει τις ζωές άλλων για να βολέψει την δική του, όχι το αντίθετο.

Κάποιοι εύλογα αναρωτιούνται πως ένα υποκείμενο όπως ο μαχαιροβγάλτης Ρουπακιάς – τυπικό δείγμα των θρασύδειλων ρεμαλιών που στρατολογεί η ΧΑ – δύναται να δείξει τέτοιο ζήλο ώστε τελικά «να καεί» σαν αναλώσιμο χαρτί. Άραγε ήξερε ότι, διαπράττοντας πρώτα και μετά ομολογώντας ένα φόνο, θα καταλήξει στην φυλακή;

Νέες ενδείξεις καθιστούν βέβαιο ότι εκτέλεσε ακριβώς την «εντολή» που του δόθηκε, εν ψυχρώ. Το σίγουρο είναι ότι ο Ρουπακιάς είχε μεν «εντολή» να δράσει, αλλά έδρασε με τον συγκεκριμένο τρόπο στην βάση της καλλιεργημένης βεβαιότητας γενικά του χρυσαυγιτη πως, ότι και να κάνει, η «συμπεριφορά» του δεν αντιμετωπίζεται σαν υπέρβαση κάποιου ορίου απο τη αστυνομία. Προφανώς διέπραξε την δολοφονία, εφησυχασμένος ότι δεν θα συλληφθεί και ότι θα μείνει ατιμώρητος, έχοντος την πεποίθηση ότι, όπως συνήθως, η αστυνομία δεν θα τον εντοπίσει. Όπως δεν έχει εντοπίσει κανέναν απο τους εγκληματίες που επιτέθηκαν στο Πέραμα λίγο πριν, με σκοπό να τραυματίσουν σοβαρά αλλα και να σκοτώσουν (ει δυνατόν), όπως δεν εντοπίστηκε κανένας απο το λεφούσι που πέταγε πέτρες «στα τυφλά» εναντίον του ΠΑΜΕ δυο χρόνια πριν, με σκοπό να μετρήσουμε οχι μονο σπασμενα αλλα και νεκρά κεφάλια (ει δυνατόν), όπως δεν εντοπίστηκαν και πολλοί άλλοι, σε διάφορες περιπτώσεις, η λίστα των οποίων δεν εξαντλείται εδώ.

Στο σημείο αυτό πρέπει να υποθέσουμε ότι κάτι στο σχέδιο «πήγε λάθος» για τον χρυσαυγίτη δράστη του φόνου. Κάτι «πήγε στραβά» όχι γενικά με την εκτέλεση του σχεδίου ανθρωποθυσιών του οποίου έγινε εκούσιο όργανο, ούτε με την στυγερή σφαγη, που χαρακτηριστηκε ως επαγγελματική εκτέλεση, αλλά με την στάση της αστυνομίας και την σύλληψη. Το «λάθος» φαίνεται να ήταν η επέμβαση της αστυνομικού που τον συνέλαβε, λέγοντας την φράση γεμάτη νόημα «ε, όχι και μαχαίρια»… Το «σωστό», σύνηθες και αναμενόμενο για τον δολοφόνο θα ήταν να τον αφήσουν, ως συνήθως,  ανενόχλητο να εξαφανιστεί.  

Έχει αλλάξει κάτι σ’ ότι αφορά την αστυνομία; Δεν νομίζω. Είναι προφανές ότι η αστυνομία λειτούργησε μέσα σε κάποια δοσμένα όρια ανοχής, τα οποία παραβιάστηκαν. Που σημαίνει ότι,  κατά την κρίση της γυναίκας αστυνομικού πάντα, μάλλον ο δράστης έδρασε εκτός προγραμματισμού, δηλαδή «έκανε του κεφαλιού του» και το «παρατράβηξε», όπως υπονοείται απο την φράση της «ε, όχι και μαχαίρια» - αν και δεν αποκλείεται η ίδια να θεώρησε ότι το δικό της όριο ανοχής παραβιάστηκε και αυτόβουλα προσέφυγε στην σύλληψη του δράστη.

Μπορεί λογικά να πιθανολογηθεί ότι και η σύλληψη ήταν μέρος σχεδίου; Με επιφύλαξη θα έλεγα, όχι.Οδηγούμαι στο συμπέρασμα αυτό με βάση τον εξής συλλογισμό: είναι δύσκολο ως και απίθανο να έχουν συμπεριληφθεί σε μια συνομωσία όλοι όσοι στο σώμα του ΔΙΑΣ στάλθηκαν  στο σκηνικό, με σκοπό είτε να καλύψουν μια δολοφονία είτε να μετατρέψουν ένα δολοφόνο χρυσαυγίτη σε αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτό θα υπερεκτιμούσε τις δυνατότητες της άρχουσας τάξης να ελέγξει την κατάσταση σε κάθε λεπτομέρεια της. Το σύνηθες είναι να δίνονται οδηγίες στο σώμα που θα παρέμβει στο συμβάν ως προς το πως θα δράσουν, οι οποίες μπορεί να συμπεριλαμβάνουν πότε, σε ποια περίπτωση θα συλλάβουν και ποιους, και ποιος απο τη ιεραρχία τους θα δώσει την διαταγή για να προβούν σε κάτι τέτοιο. Μπορεί οι οδηγίες να συμπεριλαμβάνουν πληροφορίες για παράλληλη δράση «μη ένστολων» και την αντιμετώπιση των, όπως συμβαίνει σε διαδηλώσεις που σχεδόν ανεξαίρετα χτυπιούνται με προβοκάτσια και καταστολή. 

 Στην συγκεκριμένη περίπτωση, φαντασθείτε την αντίδραση μιας αστυνομικού η οποία  βλέπει τον δράστη να διαπράττει απόπειρα δολοφονίας, και ν’ ακούει το θύμα του να της λέει ποιος τον μαχαίρωσε δείχνοντας τον. Η αστυνομικός εκείνη την στιγμή δεν γνωρίζει αν ο τραυματίας θα επιζήσει, και ξέρει ότι κι η ίδια έχει αναγνωριστεί και όχι μόνο απο το θύμα της επίθεσης, ιδιαίτερα όταν είναι η μόνη γυναίκα αστυνομικός στο συμβάν. Οτιδήποτε οδηγίες και να έχει πάρει, το δίλημμα της είναι «ή τον συλλαμβάνω ή βρίσκω κι εγώ τον μπελά μου».  Αυτό θα ήταν η αναμενόμενη αντίδραση, στην χειρότερη περίπτωση, ενός οργάνου που πράττει για να καλύψει την πλάτη του. Δεν αποκλείεται, στην δεδομένη στιγμή, η αστυνομικός να μην ήταν και διατεθειμένη να μείνει αδρανής αφήνοντας ένα μαχαιροβγάλτη να φύγει απο τη σκηνή του εγκλήματος γλιστρώντας μέσα από τα χέρια της.  

Εστιάζοντας λίγο στο γιατί έγινε η σύλληψη του δράστη, δεν προσπαθώ να  αμβλύνω την ευθύνη της αστυνομίας για τον άδικο χαμό του παλικαριού εκει περα, ο οποίος έπρεπε να είχε αποτραπεί απο τα οργανα της «ταξης» (γαμώ την τάξη που τους κουμαντάρει), αλλά να δώσω και μια δέουσα έμφαση στο γεγονός ότι για την συμπεριφορά «των μπάτσων» (που για τα αναρχίδια αποτελούν το πρώτο και τελευταίο στόχαστρο) κυρίως ευθύνονται άλλοι.

Στο ευρύτερο σχήμα πραγμάτων, είτε η σύλληψη ήταν «ατύχημα» είτε όχι, είναι βέβαιο πως η δολοφονία καθοδηγήθηκε απο αυτούς που κάνουν κουμάντο στην ΧΑ, απο επιτελεία που συνδέονται μ’ αυτήν αλλά στέκουν υψηλότερα απ’ αυτήν και που έχουν στόχο να προκαλέσουν εμπρηστική ένταση. Η ένταση αυτή, εκτός απο το κλίμα τρομοκρατίας και αβεβαιότητας που εντείνει, έχει και σαν αποτέλεσμα το  ξεμπρόστιασμα της ΧΑ σαν συμμορία εγκληματιών, κάτι που προσθέτει «μόρια» σε δυνάμεις γύρω από τον κ Σαμαρά που θέλουν να παίξουν το χαρτί των «δυο άκρων», και αντικειμενικά σπρώχνει την ΧΑ ν’ αλλάξει τακτική, προς μια «σοβαροποίηση» της, για να παραμείνει στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. 

Το ψαλίδισμα της φτερούγας του ναζιστικού «αετού» που εμπνέει τη Χ.Α. φαίνεται να ανταποκρίνεται και στα καλέσματα ευρωπαϊκών εταίρων που δεν θέλουν να εμπιστευτούν ένα καθοριστικό ρυθμιστικό ρόλο στις εδώ εξελίξεις σ’  ένα συνονθύλευµα πολιτικών μπαμπουίνων.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια αναστολή της εγκληματικής δράσης της ΧΑ.  Το αντίθετο! Η ροή των πραγμάτων απαιτεί ένταση του τρόμου κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με αυξανόμενη ενεργοποίηση του παρακράτους. Απλά, στο εξής η βίαια πολιτική αλητεία θα εμφανίζεται με παραλλαγμένες μορφές. Πως ακριβώς θα γίνει είναι εικασία του καθενός. Χωρίς να στοιχηματίζω, προβλέπω διαχωρισμό του νόμιμου απο το παράνομο προσωπείο της ΧΑ, με ψευδεπίγραφη αποκήρυξη του δεύτερου από το πρώτο. Κατά πάσα πιθανότητα, οι «φουσκωτοί» ή θα ενταχτούν στο σκοτεινό και ανώνυμο παρακράτος, ή όταν χτυπούν θα τους δινεται περιστασιακά μια ταμπέλα με «αριστερή» χροιά - πιθανόν "αντιεξουσιαστική" - ενώ «οι ξεφούσκωτοι», η επίσημη πλευρά των εγκληματιών, θα εντείνουν την ξενοφοβία παριστάνοντας τους πρόσκοπους ή τους φιλάνθρωπους ακτιβιστές.

Πως αλλιώς να γίνει;

Για να έχουν  την πίτα τους ολόκληρη οι αστοί θέλουν τον ρατσιστικό και τρομοκρατικό σκύλο τους χορτάτο.     

.

από τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» του συνταγματικού τόξου

Ένα άρθρο στο Κουτί τηςΠανδώρας, πριν λιγες μέρες, επιχειρεί να ερμηνεύσει την επίθεση της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, σε σχέση με το ερώτημα του Μπάμπη Παπαδημητρίου «γιατί μια σοβαρή Χρυσή Αυγή να μην στηρίξει μια συντηρητική κυβέρνηση;». Στο άρθρο προβλέπεται ότι για να γίνει αυτό εφικτό

 «η Χρυσή Αυγή θα εμπλουτίσει τα ψηφοδέλτιά της τόσο στις ευρωεκλογές, όσο και στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 και προφανώς στις βουλευτικές εκλογές όποτε αυτές γίνουν, με πρόσωπα που δεν θα έχουν καμία σχέση με τους κορμαρίωνες και τους φουσκωτούς, καθώς θα πρόκειται για πρώην δικαστές, στρατιωτικούς, διευθυντές υπουργείων, τραπεζών και γενικά ανθρώπους συντηρητικούς και θυμωμένους».

Τα γεγονότα τρέχουν όμως. Το σενάριο που υποτίθεται ότι σχεδιάζεται θα φαινόταν πειστικό μέχρι εδώ, αν η «σάγκα» του τρόμου δεν συνεχιζόταν, με την στυγερή και, όπως φαίνεται, προμελετημένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πριν επεκταθώ σ’ αυτό παρακάτω, να παρατηρήσω πρώτα ότι ένα πράγμα που με παρακινεί ν΄ αναφερθώ στο συγκεκριμένο άρθρο είναι η χρήση και κατάχρηση (αντι-μνημονικών) παραμορφωτικών κάτοπτρων για να δώσει το κατάλληλο περιεχόμενο στο σχήμα της πραγματικότητας που φιλοτεχνεί.

Λέει λοιπόν πως ο Μπάμπης Παπαδημητρίου έκανε «μια εξίσωση του ΚΚΕ με την Χρυσή Αυγή!… για την οποία, περιέργως, ούτε το ΚΚΕ δεν αντέδρασε». Το αστείο τελειώνει εκεί που ο αρθρογράφος δεν αρκείται στο να αναπαράγει (στην καλύτερη περίπτωση) άγνοια για την θέση του ΚΚΕ που αφορά τη «θεωρία των άκρων» και επιδεικνύει την κακοπιστία του (αν όχι κακοήθεια) όταν ερμηνεύει γιατι «δεν αντέδρασε» λέγοντας ότι

«Το ΚΚΕ είναι το πιο νομιμόφρων και συστημικό κόμμα της μεταπολίτευσης, υπερασπίστηκε μάλιστα το Κοινοβούλιο από την προσπάθεια των Αγανακτισμένων να μπουκάρουν. Το ΚΚΕ είναι πυλώνας του συστήματος, και ενισχύεται από το σύστημα. Θυμηθείτε την πώληση της «Γερμανός» με το σκανδαλώδες τίμημα, ή την πώληση σε off shore του 902…»

Στην συνέχεια, κατά την βαθέως εμπνευσμένη ανάλυση, «η εξίσωση ΚΚΕ-ΧΑ είναι πολύ επικίνδυνη»... 

Αλλά γιατί τάχα μου; Μα διότι

«δείχνει και τον πανικό του συστήματος, μπροστά σε μια ισχυρή κυβέρνηση της αριστεράς […] Κεντρικός στόχος της επίθεσης της ΧΑ στο ΚΚΕ και ο σάλος των καναλιών είναι η δημιουργία ενός «πρώτου θέματος» που θα «καλύψει» την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ και τον μαρασμό της κυβέρνησης, η οποία – σημειωτέον – ετοιμάζεται να δώσει τα ρέστα της στους δανειστές. Δεύτερος στόχος: να καταγραφεί ότι το ΚΚΕ είναι ο στόχος της ΧΑ, ούτως ώστε να κερδίσει την συμπάθεια των δημοκρατικών και αριστερών ψηφοφόρων και να σταματήσει η διαρροή ψηφοφόρων του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σαφές ότι το σύστημα θέλει το θρησκευτικό ΚΚΕ απέναντι στον ανατρεπτικό ΣΥΡΙΖΑ… Εννοείται ότι το παιγνίδι αυτό αρέσει πολύ στον Περισσό».

Βλέπουμε ότι ο αρθρογράφος φαντασιώνεται με ένα ΚΚΕ μαζοχιστικό που του κρυφο-αρέσει να χτυπιούνται τα μέλη του από τα φασιστο-ρεμάλια της νύχτας διότι έτσι προκαλεί «συμπάθεια» στους αριστερούς, αναχαιτίζοντας την είσοδο τους στο χειμαρρώδες ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, που φουσκώνει. Και για να προβιβάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως «ανατρεπτικό»  θεωρεί αναγκαίο να απορρίψει το ΚΚΕ ως «νομιμόφρονα, συστημικό, θρησκευτικό, πυλώνα του συστήματος»!

Για πολιτικό συμπέρασμα προτείνεται ότι επειδή «οι δανειστές, οι αγορές, το κεφάλαιο και η ντόπια ολιγαρχία τρέμουν για πολλούς λόγους τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ [..] στήνουν λοιπόν συστηματικά το σκηνικό της αναδιάταξης του δεξιού χώρου», για να δημιουργηθεί ένα αμιγώς δεξιό κυβερνητικό μπλοκ, προϋπόθεση του οποίου είναι να «σοβαρέψει η εικόνα της ΧΑ».

Ωστόσο η ροή των γεγονότων  και η  δολοφονία του Παύλου κατέστησε άτοπο, τουλάχιστον εν μέρει, το παραπάνω σενάριο «σοβαροποίησης» των Ναζιστών. Εχτές το βράδυ, μίλησε στο ΣΚΑΪ  ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, μεταφέροντας την κυβερνητική πολιτική θέση απο το Μαξίμου. Με καταφανή αδιαφορία για την παλλαϊκή κατακραυγή που προκάλεσε ο αποτρόπαιος φόνος που διέπραξαν τα ναζιστο-ρεμάλια της νύχτας, αιτιολόγησε την δράση της συμμορίας ρίχνοντας ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τον ότι ανήκει σε κάποιους που «κερδοσκοπούν πάνω στο αίμα», υπονοώντας ότι κλιμακώνει συνεχώς την ένταση και υπονομεύει την συνταγματική τάξη! Χαρακτηριστικά είπε  «όποιος πιστεύει ότι ένα κόμμα που καλεί σε ανατροπή, δεν έχει αποκηρύσσει τα μέλη του που μιλούν για "γουναράδικα", καλύπτει μέλη του που καλούν σε βία στις Σκουριές είναι στο συνταγματικό τόξο, με γεια του με χαρά του». 

Tο πλέον ωμά κυνικό είναι ότι, «χτυπώντας το καμπανάκι» του, επανειλημμένα, απείλησε (όχι απλά προειδοποίησε) πως θα «έχουμε και άλλους νεκρούς».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του», είπε ο κ. Λαζαρίδης, αποκαλύπτοντας ότι μια πτυχή της τροπής των γεγονότων όντως έχει στόχο να πιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει ακόμα πιο συμβιβαστική στάση, δηλαδή να ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα. Είναι επίσης φανερό πως λέγοντας ότι η «βία τροφοδοτείται από πολλούς», δεν περιορίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, και ενώ στην επιφάνεια δημιουργείται μια τεχνητή ένταση του δίπολου, ουσιαστικά το εργατικό κίνημα πρέπει να περιμένει κλιμάκωση της παρακρατικής βίας - όσο κλιμακώνει την αντίσταση του στην επέλαση των αστών.

Είναι προβλέψιμο ότι η εγκληματική δράση μελών της ΧΑ (μ’ ένα «παράνομο» κλιμάκιο της σε αυξανόμενη υπερδιέγερση) θα συνεχισθεί, γιατί αυτό είναι χρήσιμο για τους μεγαλοαστούς, ενώ το επίσημο «κοινοβουλευτικό» κλιμάκιο της θα αρνείται κάθε σχέση μαζί του, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους κάφρους  που θαυμάζουν τα έργα της…

… και τα βέλη βουτηγμένα σε δηλητήριο θα συνεχίσουν να βάλλονται εναντίον αυτων που αρνούνται να σκύψουν, από τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» του συνταγματικού τόξου.