σχόλιο του red snapper στο αρθρο ανυπομονησία - Lenin Reloaded
Οι αστοί, ακριβώς πάνω στην ανυπομονησία που διαπνέει μεγάλες μερίδες προοδευτικού κόσμου μικροαστικής προέλευσης, έδωσαν μεγάλη βάση στη δημιουργία ενός πολιτισμικού πλαισίου εναλλακτικότητας που θα υλοποιείται και θα εμπνέεται η ανυπομονησία αλλά και η πρόσκαιρη, σχηματική εκτονωτική έκβασή της. Και επειδή η ανυπομονησία αναπτύσσεται στην άρνηση της απώθησης ή μετασχηματισμού/εξισσορόπησης της ασύνειδης (αλλά και συνειδητης) ερωτικής επιθυμίας, διαμόρφωσαν ένα σύμπαν, ένα θέατρο φετιχισμού της ανυπομονησίας από την ανάδειξη και εμπορευματικοποίηση της ροκ μουσικής και κουλτούρας, τη ναρκοκουλτούρα, μέχρι την μπλογκίστικη αποσπασματικότητα, youtubίστικη μουσική υπόκρουση και ιντερνετική σεξουαλική περιπλάνηση.
Ηχος των τριάμιση λεπτών, εικόνα της μιαμισης ώρας. Αλλιώς τηλεκοντρόλ με εναλλαγές δευτερολέπτων παρατεταμένης διάρκειας.
Από τους "γεννημένους δολοφόνους" του Στόουν μέχρι τον Ταραντίνο, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι τίποτε άλλο από την ανυπομονησία, από το εδώ και τώρα. Τίποτε άλλο δεν έχει νόημα.
Η ανυπομονησία έχει χιούμορ (ενίοτε μαύρο), εκτονώνει τα ένστικτα, εγείρει πάθη, δημιουργεί πλαίσιο για το απρόσμενο, το ευκαιριακό, το παράδοξο. Δημιουργεί εκ των ουκ άνευ στρατόπεδα, αντιπάλους, κακούς δράκους. Ενίοτε γοητεύει "αντιπροσωπεύοντας" τη ζωή, την κίνηση. Ενας ολόκληρος ατομικός και συνάμα παρακοινωνικός μηχανισμός που προσδιορίζει και καναλιζάρει την απόδραση από την εργασία, την υποτίμηση, το συμβιβασμό, τον ανταγωνισμό σε κάθε κοινωνική εκδήλωση, το φόβο και την αποξένωση. Που ξωκοίλει από την συναίσθηση, συνείδηση, πραγματική προσωπική και κοινωνική (μικρο)επανάσταση.Γιατί να εργαστείς μια ζωή, και αν, για την επανάσταση και μάλιστα στον ποταπό χώρο εργασίας σου, όταν κάθε μέρα μπορείς να προσλαμβάνεις το ίδιο συναίσθημα (ενίοτε πολύ πιο δυνατό), εκστασιαζόμενος ότι το κάνεις για όλη την υφήλιο (ή μαζί με όλη την υφήλιο...)
Όμως όλο αυτό το σύμπαν καταρρέει όταν η κάρτα στο ατμ δε γίνεται δεκτή και παραμένει εξ αδράνειας η ανυπομονησία σε μια παραισθητική εικόνα που θυμίζει το stencil του Banksy με το ατμ να σκορπάει χαρτονομίσματα.
Και τότε ξεκινά η αγανάκτηση, ένα ατελείωτο κενό που η μορφή κινείται σα φάντασμα ευαυτού αναζητώντας στοιχειώδες υλικό περιεχόμενο.
Το όλο στοίχημα θα είναι ποιες δίοδοι ανυπομονησίας θα αφήνονται, ποσοι βαθμοι ελευθερίας και πότε θα απελευθερώνονται μέσα σε ένα νέο σύμπαν συλλογικής ζωής που θα βασίζεται στην καρτερικότητα και την αταλάντευτη υπομονή. Σε μια νέα σύμπτυξη μεταφυσικού και ορθολογικού. Σε ένα νέο ζευγάρωμα υλικότητας και ιδεαλισμού.
Βραδεία ανάφλεξη και παρατεταμένη διάρκεια ή αλλιώς ας ξαναθάψουμε τη ροκ
Οι εποχές άλλαξαν.
