Χάσατε τη Συνταγή για το Ξεπέρασμα της Κρίσης, Είπατε; Ψάξτε με...

Σ’ ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο στους Financial Times με τίτλο, «Μετά από την Πολιτική, στην  Πραγματικότητα της Αγοράς Εργασίας των ΗΠΑ», αναφερόμενο  στις επερχόμενες εκλογές της Αμερικής, διαβάζουμε τα παρακάτω:  

«Το ερώτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο των επερχόμενων εκλογών της Αμερικής δεν είναι απλώς τίνος την ιστορία οι περισσότεροι Αμερικανοί ψηφοφόροι πιστεύουν ως αληθή – τον ισχυρισμό του Mίτ Ρόμνυ ότι μπορεί να την τραβήξει έξω απο την στασιμότητα, επειδή αυτός είναι ένας επιχειρηματίας ο οποίος έχει εξυγιάνει νοσούσες εταιρείες, ή τη διαβεβαίωση του Μπαράκ Ομπάμα ότι η οικονομία σιγά-σιγά αναρρώνει απο τη χειρότερη ύφεση μετά τη Μεγάλη κρίση [του 29], επειδή η προσέγγιση του λειτουργεί. Αν ήταν αυτό  όλο κι όλο, τότε η έκθεση της Παρασκευής [Employment Situation Summary,  U.S. Bureau of Labor Statistics (εδώ)] που δείχνει ότι στην οικονομία προστίθενται μόνο 96.000 θέσεις εργασίας τον Αύγουστο, φαίνεται να ενισχύει τον ισχυρισμό του Ρόμνυ ότι η οικονομία είναι ακόμα «καθισμένη στο σκαμνί». Από τον Ιανουάριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν προσθέσει κατά μέσο όρο μόνο 139.000 θέσεις εργασίας το μήνα, σε σύγκριση με το μέσο όρο του προηγούμενου έτους ύψους € 153.000 περίπου το μήνα. Η αύξηση στο δεύτερο τρίμηνο ήταν ένα αδύναμο 2,2 τοις εκατό, κάτω από το 4 τοις εκατό του προηγούμενου έτους. Με άλλα λόγια, η οικονομία δεν βελτιώνεται».

Τον αρθρογράφο στην συνέχεια προβληματίζει το «βαθύτερο ερώτημα», πως μπορεί να επιτευχθεί αυτή η πολυπόθητη ανάκαμψη στις ΗΠΑ. Παρατηρεί δε ότι ουδείς απο τους  υποψήφιους έχει να προσφέρει λεπτομέρειες για το πως θα επέλθει η ανάκαμψη, η οποία εξακολουθεί να είναι «αναιμική».

Η συνταγή των Ρεπουμπλικάνων είναι ασαφής, πέραν της γενικολογίας για περικοπή των φόρων και για μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού, ενώ ο Πρόεδρος Ομπάμα μιλά κι αυτός γενικά κι αόριστα για μείωση του ελλείμματος μέσω της αύξησης των φόρων για τους πλούσιους και όχι περικοπή προγραμμάτων, για φορολογικά κίνητρα στις επιχειρήσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, και για επενδύσεις στην εκπαίδευση.

Η πραγματικότητα, αποδέχεται ο αρθρογράφος,  «δεν συνηγορεί υπέρ της εξειδίκευσης». Και καταλήγει ότι η νίκη εξαρτάται περισσότερο από απο το είδος ρητορικής που θέλουν να ακούσουν οι ψηφοφόροι.

Ο λόγος για τον οποίο ουδείς υποψήφιος έχει καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο είναι κατανοήσιμος και έγκειται στην «βαθιά διαφωνία, ακόμη και μεταξύ των εμπειρογνωμόνων, σχετικά με το τι πήγε στραβά». Οι Κεϋνσιανοί θέλουν  περισσότερες κρατικές δαπάνες, όμως το διεγερτικό που δόθηκε το 2009 και το 2010 δεν ήταν τόσο δραστικό  ή επαρκές για τη διάσωση της οικονομίας. Κάποιοι απο αυτούς κάνουν έκκληση για περισσότερες δαπάνες, «αλλά  πόσο μακριά μπορεί να τραβήξει αυτό πριν οι πιστωτικές αγορές αρχίζουν να ουρλιάζουν;» αναρωτιέται ο αρθρογράφος. Κάποιοι άλλοι  ζητούν σχεδόν μηδενικά επιτόκια απο την Fed [κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα]. Ωστόσο τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια επί τρία χρόνια δεν έφεραν το θαύμα.

Περικοπές σε μισθοδοσίες, και άλλοι παράγοντες, εχουν οδηγήσει στο οξύμωρο των δαπανών των Αμερικανών καταναλωτών να εχουν πέσει στο  70 %  της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας.  Κάποιο θερμοκέφαλοι ζητούν  να αυξηθούν οι φόροι και να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες, (θυμίζει κάτι  αυτή η παλαβή συνταγή;) ενώ άλλοι φοβούνται περαιτέρω επιδείνωση της ύφεσης μ’ αυτή την συνταγή.

«Αισθητά απών από αυτή την ατέρμονη συζήτηση» παρατηρεί κι ο αρθρογράφος, είναι ο αντίχτυπος στην οικονομία που έχει η συγκεντροποίηση του πλούτου στην «κορυφή». Κάτι που με τακτ μπαίνει στην ρητορική του Προέδρου. Δεν μας λεει βέβαια ότι ο Ομπάμα δημαγωγεί χυδαία όταν δηλώνει ότι «όλο και λιγότεροι από τους ανθρωπους που συνέβαλαν στην επιτυχία της οικονομίας μας στην πραγματικότητα ωφελήθηκαν από αυτή την επιτυχία», ενώ για την κορυφή της πυραμίδας, την οποία  καταλαμβάνει η αηδιαστικά άπληστη ελίτ την οποία υπηρέτησε πιστά στην θητεία του, συμπληρώνει  ότι έχει γίνει «πιο πλούσια απο ποτέ πριν». 

Ε, και λειπόν; Σε πιο πρόσφατες δηλώσεις του ο Ομπαμα σταμάτησε να μιλάει για «ανισότητα». Πιθανόν το περιεχόμενο της «ρητορικής» να προσαρμόζεται σε παράγοντες γνωστούς στα επιτελεία του, αλλά άγνωστους σε μας.

Το (δικό μας) συμπέρασμα:

Εκλογές έρχονται και παρέρχονται, οι πρόεδροι και όλο το τσίρκο που τους περιστοιχίζει, το ίδιο. Η ποικιλία στα «νούμερα» του τσίρκου μπορεί επίσης να αλλάζει. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η σχέση του πολιτικού προσωπικού με τ’ αφεντικά του. Αν λοιπόν τ’ αφεντικά που κάνουν το κουμάντο δεν εχουν λύση για την κρίση του συστήματος τους, που να την βρουν οι υποτακτικοί τους...