Φιλότιμο, Είπες; Πού και Πότε;

"Όσο το συντομότερο υιοθετήσει κάποιος αυτά τα μπάσταρδα τόσο το καλυτερο" 
Cartoon by Dave Brown borrowed from here

Διαβάζω με ενδιαφέρον το άρθρο του Γ. Δελαστίκ "«Έφαγαν» και τους δυο ηγέτες του «ΟΧΙ» οι Άγγλοι αστοί", το οποίο είναι επαρκώς πληροφορημένο, αλλά ως συνήθως στην αρθρογραφία του ίδιου αναλυτή, αφήνει πολλά κενά... (ολόκληρο παρατίθεται πιο κάτω). 

Ένα μόνο από αυτά τα κενά (αν και θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο με αφετηρία αυτό το άρθρο...) δίνει έναυσμα στο παρακάτω σχόλιο που αποτελεί και μια σύγκριση μεταξύ Βρετανίας και Ελλάδας σ' ό,τι αφορά εκατέρωθεν τεκταινόμενα σε σχέση με την παραμονή ή όχι αντίστοιχα των χωρών αυτών στην Ε.Ε. 

Λέει λοιπόν ξεκινώντας το εν λόγω άρθρο πως "δύο μέρες χρειάστηκε όλες κι όλες η αστική τάξη της Αγγλίας, με προεξάρχον το χρηματοπιστωτικό τμήμα της, για να εξοντώσει πολιτικά και τους δύο ηγέτες που πρωτοστάτησαν στην αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ! «Έφαγαν» εν ψυχρώ τόσο τον δεξιό Μπόρις Τζόνσον όσο και τον ακόμη δεξιότερο Νάιτζελ Φάρατζ!"

Έτσι μπορεί να φαίνεται μα, καταρχήν, οι Βρετανοί (όχι μόνο οι Άγγλοι) αστοί δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη, που σημαίνει πως η "τύχη" των ηγετών αυτών ήταν προδιαγεγραμμένη πολύ πριν το δημοψήφισμα. Η ιδέα ενός Νάιτζελ Φάρατζ (ένας τύπος χωρίς χάρισμα που αναδείχτηκε σε κεντρική φιγούρα στην βρετανική πολιτική σκηνή επειδή και μόνο ήταν ο  πρώτος που έκφρασε τον έντονο Ευρωσκεπτικισμό έως και αντιευρωπαϊσμό των Βρετανών, δίνοντάς του ένα πολιτικό σχήμα με ακροδεξιά δυσοσμία), ή ενός Μπόρις Τζόνσον (ένας χαρισματικός ευπατρίδης, σχεδόν εξίσου ακροδεξιός, αλλά  με πολύ χιούμορ και δημοφιλής όχι μόνο σε συντηρητικούς κύκλους), η ιδέα, λοιπόν, οποιουδήποτε από τους δύο ως πρωθυπουργού στη Βρετανία θα ξεπερνούσε τα όρια του γνωστού "φλεγματικού" χιούμορ που σαν στερεότυπο χαρακτηρίζει τους Βρετανούς. Οι Βρετανοί παίρνουν πολύ σοβαρά το πολιτικό τους σκηνικό και θα θεωρούσαν ύβρι να αφήσουν ένα κλόουν να ηγηθεί στην κορυφή του... Έχουν μία παράδοση που την σέβονται.

Κρατούν σταθερά κάποια προσχήματα και μέρος αυτών είναι πως όταν μπαίνει στην πάντα ή και παροπλίζεται ένας ηγέτης, πχ όπως η "αείμνηστη σιδερά κυρία" Θάτσερ (ίσως η ισχυρότερη πολιτική περσόνα μετά τον Τσόρτσιλ στη Βρετανική πολιτική σκηνή) ή ο ελάσσονος αίγλης Κάμερον, μπαίνουν στην πάντα επειδή γίνονται παθητικό για τη διατήρηση αυτών των προσχημάτων. Το ίδιο ισχύει για όλο το φάσμα των πολιτικών σχημάτων. Μη ξεχνάμε ότι, αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, τρεις ηγέτες των κομμάτων που απέτυχαν στους στόχους τους παραιτήθηκαν! Το ίδιο έκανε κι ο Κάμερον μετά το δημοψήφισμα. 

 Ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να τεθεί εδώ το ερώτημα: Γιατί υπάρχει αυτή η ευθιξία, το "φιλότιμο" (ελληνική και δύσκολα μεταφράσιμη η λέξη αυτή) στην Βρετανική πολιτική και απουσιάζει σχεδόν παντελώς στην Ελληνική; Η απάντησή μου είναι πως κι εκεί κι εδώ έχουμε καπιταλισμό με Αστική Δημοκρατία. Το γεγονός ότι εδώ κυριαρχεί η ξεφτίλα κι εκεί τουλάχιστον κρατούν προσχήματα αξιοπρέπειας δεν οφείλεται εν γένει στη διαφορετική φύση των ανθρώπων (ας μην πούμε το άδικο..., δηλαδή πως απ' τη φύση τους οι Έλληνες πολιτικοί εν γένει είναι γλοιώδη χαμερπή ομοιώματα ανθρώπων κι οι Βρετανοί δεν είναι...), οφείλεται στη διαφορετική λειτουργία των πολιτικών συστημάτων. Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν μία χώρα ελεγχόμενη, εξαρτημένη, στην περιφέρεια και κάτω από την επιρροή του ιμπεριαλισμού, διότι αυτό συνέφερε πάντα την κυρίαρχη, ως επί το πλείστον κομπραδόρικη και ανεξαιρέτως παρασιτική αστική της τάξη, η οποία πάντα επωφελείτο κι επωφελείται από μια τέτοια θέση της χώρας στο διεθνές σύστημα. Αντίθετα η Βρετανια ήταν πάντα ιμπεριαλιστικό κέντρο. Το κέντρο χρειάζεται κάποιους κανόνες λειτουργίας, έναν πολιτικό άγραφο κώδικα συμπεριφοράς των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου,   για να σταθεί στην θέση του. Αυτό δεν μπορεί να ισχύει για μια χώρα στην περιφέρεια... όπως ή Ελλάδα. Εδώ χρειάζονται ανδρείκελα, ξεφτιλισμένα υποκείμενα, για να παίξουν το ρόλο του υπηρέτη του Ιμπεριαλισμού. Και για να μην επιτραπούν παρεξηγήσεις, θα πρόσθετα πως "εθνική αστική τάξη" δεν υπάρχει στη χώρα μας, δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποτέ, κι όποια πολιτική μανούβρα πάει να θέσει την εργατική τάξη σε "νταλαβέρι" με την αστική εδώ πέρα, είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη και εκ προ μελέτης εγκληματική σε βάρος της ελληνικής εργατικής τάξης, είναι εσκεμμένη προδοσία της. 

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει εγκατάλειψη της προσπάθειας και υποτίμηση της πιθανότητας να συμμαχήσει η εργατική τάξη με τα χαμηλότερα μεσαία στρώματα, διότι αν δεν το κάνει, αν δεν κάνει τακτικές συμμαχίες για να πάρει με το μέρος της την πλειονότητα του λαού, είναι καταδικασμένη. Κι όποιος μας λέει πως τάχα κάτι μπορεί να γίνει αλλιώς, μας παραμυθιάζει, κρύβοντας αριστερισμό (μία παιδικότητα με τραγικές πάντα συνέπειες για το κομμουνιστικό κίνημα...) πίσω από ακροαματικά ωραίες "επαναστατικές παρλαπίπες"... 

✳✳✳✳✳

 «Εφαγαν» και τους δυο ηγέτες του «ΟΧΙ» οι Άγγλοι αστοί 

του Γ. Δελαστίκ

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ [http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/07/blog-post_62.html]

Δέκα μέρες χρειάστηκε όλες κι όλες η αστική τάξη της Αγγλίας, με προεξάρχον το χρηματοπιστωτικό τμήμα της, για να εξοντώσει πολιτικά και τους δύο ηγέτες που πρωτοστάτησαν στην αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ! «Έφαγαν» εν ψυχρώ τόσο τον δεξιό Μπόρις Τζόνσον όσο και τον ακόμη δεξιότερο Νάιτζελ Φάρατζ!

Όχι, δεν είχαμε κάποια ειδική πληροφόρηση όταν γράφαμε στο τέλος του άρθρου της περασμένης εβδομάδας ότι οι Γερμανοί ήθελαν να διαπιστώσουν αν μπορούσαν να υπονομεύσουν εκ των προτέρων τον επόμενο δεξιό πρωθυπουργό της Βρετανίας «ακόμη κι αν αυτός δεν είναι ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον». Απλώς γνωρίζαμε ίσως κάπως καλύτερα πώς σκέφτονται οι Άγγλοι αστοί.

Ομολογούμε όμως ότι κι εμείς αιφνιδιαστήκαμε από την καταιγιστική ταχύτητα των εξελίξεων. Δεν φανταζόμασταν ότι θα «έτρωγαν» πολιτικά τον Φάρατζ και νομίζαμε ότι αν έτρωγαν τον Τζόνσον, αυτό θα γινόταν μέσω των διαδικασιών του συνεδρίου του Συντηρητικού Κόμματος, τον Σεπτέμβριο και όχι τον Οκτώβριο, όπως είχε ανακοινωθεί αρχικά και επισπεύστηκε μετά τα γεγονότα. Ούτε εμείς προβλέψαμε πόσο γρήγορα θα συνέβαινε η καρατόμηση από πολιτική σκοπιά των δύο αρχηγών του «όχι» στην ΕΕ.

Ο Τζόνσον θύμα του Μέρντοχ

Τον Τζόνσον τον «έφαγαν» οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες που υποστήριζαν την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Δηλαδή ο Αυστραλός μεγαλοεκδότης Ρούπερτ Μέρντοχ -έχει στην κατοχή του τη φαιδρή εφημερίδα Sun, που είναι όμως η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Βρετανίας, αλλά και τους σοβαρούς Times του Λονδίνου- κι από κοντά και ο Πολ Ντέικρ, ο πανίσχυρος διευθυντής της Daily Mail.

Ο τελευταίος έδωσε τη χαριστική βολή στον Μπόρις Τζόνσον μέσω της αρθρογράφου της Daily Mail Σάρα Βάιν, την οποία και έβαλε να στείλει... e-mail στον άντρα της (!), το οποίο βεβαίως και «διέρρευσε» στη συνέχεια στα μέσα ενημέρωσης. Στην ηλεκτρονική αυτή επιστολή ουσιαστικά παρότρυνε τον σύζυγό της να βάλει υποψηφιότητα εναντίον του Τζόνσον, γράφοντάς του ότι πρέπει να απαιτήσει διαβεβαιώσεις από τον τελευταίο πριν εκφράσει δημοσίως την υποστήριξή του προς το πρόσωπό του. Ο άντρας της Σάρα Βάιν όμως όχι απλώς ήταν ο υπουργός Δικαιοσύνης του Κάμερον, ονόματι Μάικ Γκόουβ, αλλά είχε, μάλιστα, πρωτοστατήσει στον αγώνα υπέρ της αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ. Τελικά ο Γκόουβ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του την περασμένη Πέμπτη, λίγο πριν κλείσει η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων για τη θέση του επόμενου Συντηρητικού πρωθυπουργού της Βρετανίας.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μάικλ Γκόουβ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του με γελοίο τρόπο, που προδιαγράφει την ήττα του. «Έχω επανειλημμένα πει ότι δεν θέλω να γίνω πρωθυπουργός... Αλλά αυτά που έχουν συμβεί από την περασμένη Πέμπτη [σ.σ.: ενοούσε τη μέρα του δημοψηφίσματος] βάρυναν σημαντικά στη ζυγαριά», δήλωσε.

Στήριξη στην καιροσκόπο

Προφανώς, κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά έναν υποψήφιο για την πρωθυπουργία που δηλώνει ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του για τη θέση αυτή ότι ... «έχω επανειλημμένα πει ότι δεν θέλω να γίνω πρωθυπουργός»1. Είναι πασιφανές ότι ο Μάικλ Γκόουβ μπαίνει υποψήφιος μόνο και μόνο για να κόψει ψήφους από άλλους υποψηφίους που στήριζαν θερμά την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ ώστε να εξασφαλιστεί η εκλογή ως πρωθυπουργού της «νέας Θάτσερ», Τερέζα Μέι. Αυτή στηρίζει ο Μέρντοχ.

Πρόκειται για μια απερίγραπτη καιροσκόπο. Τη διόρισε υπουργό Εσωτερικών ο Ντέιβιντ Κάμερον το 2010 και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι σήμερα. Δηλώνει δήθεν ευρωσκεπτικίστρια, αλλά τάχθηκε... υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ! Η ανάδειξη ενός τέτοιου ατόμου ως πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου σίγουρα θα δημιουργήσει γέφυρες με τους υποστηρικτές της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ. Για τον ίδιο σκοπό, άλλωστε, «φαγώθηκαν» ο Τζόνσον και ο Φάρατζ - ακριβώς για να μην θυμίζουν στους ηττημένους του δημοψηφίσματος ποιοι είναι οι νικητές.

Μάλιστα, προκειμένου να διευκολύνουν την τελική νίκη της Τερέζα Μέι ως πρωθυπουργού, τα μέσα ενημέρωσης της Αγγλίας ανακήρυξαν ως δήθεν κύριο αντίπαλό της τον Μάικλ Γκόουβ. Φρόντισαν επίσης να υπάρχουν τρεις οπαδοί της παράταξης του Brexit ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί: ο πρώην υπουργός Άμυνας Λίαμ Φοξ, η Αντρέα Λίντσομ και, φυσικά, το... «φαβορί», ο υπουργός Δικαιοσύνης Μάικλ Γκόουβ.

Ριζική αλλαγή προσώπων

Ο Κάμερον έχει ήδη ανακοινώσει την παραίτησή του μόλις λάβει χώρα το συνέδριο των Συντηρητικών, στις 9 Σεπτεμβρίου. Ο Τζόνσον και ο Φάρατζ καρατομήθηκαν πολιτικά, με τη ζωή του Φάρατζ να έχει γίνει πλέον «κόλαση», όπως ανακοίνωσαν ακόμη και τα ελληνικά τηλεοπτικά δίκτυα, με διαρκείς απειλές κατά της ζωής του. Ακριβώς οι απειλές δολοφονίας του Φάρατζ φαίνεται ότι είναι αυτές που τον λύγισαν και τον έκαναν να εγκαταλείψει τελικά την αρχηγία του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP).

Μετά τη δολοφονία της Τζο Κοξ, που άνοιξε τον δρόμο, όλοι οι Άγγλοι βουλευτές έχουν υποχρεωθεί να έχουν στην άκρη του μυαλού τους και το ενδεχόμενο της δολοφονίας τους, καθώς οι ζωές των βουλευτών είναι εντελώς ασήμαντες μπροστά στα συμφέροντα που διακυβεύονται -συμφέροντα της αστικής τάξης, εννοείται.

Η ενδεχόμενη ανάμειξη μυστικών υπηρεσιών της Βρετανίας στα σχέδια αυτά αυξάνει, όπως είναι φυσικό, τον τρόμο των βουλευτών. Ο πανικός του Μπόρις Τζόνσον και του Νάιτζελ Φάρατζ λέει πολλά για την κατάσταση στη σημερινή Αγγλία, καθώς από θριαμβευτές μεταβλήθηκαν σε απόβλητα της αγγλικής πολιτικής ζωής εν μια νυκτί!

Θα διώξουν και τον Κόρμπιν

Οι Άγγλοι αστοί έχουν πάρει την απόφαση να ανανεώσουν εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό της χώρας τους. Από την ανανέωση αυτή αποκλείεται να τη γλιτώσει ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο ηγέτης των Εργατικών, ο οποίος, άλλωστε, αποτελεί ό,τι πιο αναχρονιστικό υπάρχει στο βρετανικό πολιτικό σύστημα. Και «εκσυγχρονιστής» όμως να ήταν, πάλι θα τον εξαφάνιζαν ώστε να μην υπάρχει απολύτως καμία ηγετική πολιτική μορφή που να θυμίζει την εποχή πριν από το δημοψήφισμα για την αποχώρηση από την ΕΕ.

Παρόλο που ο Κόρμπιν αποδείχτηκε ένας θλιβερός «ευρωλιγούρης», η ανατροπή του θα γίνει από ακόμη δεξιότερες θέσεις, όπως φάνηκε από την πρόταση μομφής που κατατέθηκε εναντίον του από βουλευτές του... Εργατικού Κόμματος!

Πάνω από τέσσερις στους πέντε (!) βουλευτές των Εργατικών υπερψήφισαν τη μομφή - για την ακρίβεια ψήφισαν υπέρ της μομφής 172 βουλευτές του Εργατικού Κόμματος, ενώ την καταψήφισαν, υπερασπιζόμενοι έτσι τον Κόρμπιν, μόνο 40! Άκρως εντυπωσιακό αποτέλεσμα για εν ενεργεία αρχηγό κόμματος.

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν, βέβαια, ουδέποτε υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός στους βουλευτές του κόμματός του. Εκλεκτός της βάσης ήταν πάντα, της βάσης των Εργατικών. Και φαίνεται ότι σε ικανό βαθμό παραμένει, αν και το ένα τρίτο των ψηφοφόρων των Εργατικών ψήφισε αντίθετα προς τη γραμμή που υποδείκνυε ο Κόρμπιν - ψήφισε, δηλαδή, υπέρ της αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του BBC, πάνω από 240 επικεφαλής τοπικών οργανώσεων του Εργατικού Κόμματος έχουν υπογράψει επιστολή στην οποία δηλώνουν ότι συνεχίζουν να υποστηρίζουν ως αρχηγό του κόμματος τον Τζέρεμι Κόρμπιν. Αποκλείεται όμως να διασώσει τον Κόρμπιν η στήριξή του από τη βάση του κόμματος. Κι αν ακόμη επανεκλεγόταν αρχηγός των Εργατικών, η νίκη του θα ήταν προσωρινή και παροδική.

Κάθεται στον θρόνο του Κάμερον

Όπως όλα δείχνουν, η Τερέζα Μέι είναι ο άνθρωπος που οι Άγγλοι αστοί θα τοποθετήσουν επικεφαλής του Συντηρητικού Κόμματος. Την Τρίτη το βράδυ, προ τριών ημερών, έγινε η πρώτη ψηφοφορία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των Συντηρητικών. Η Τερέζα Μέι ήρθε πρώτη με 165 ψήφους, ενώ δεύτερη ήρθε η Αντρέα Λίντσομ, θερμή υποστηρίκτρια της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, αλλά μόνο με 66 ψήφους. Εκατό ψήφοι βουλευτών διαφορά δεν καλύπτονται με τίποτα. Με την ευκαιρία, δε, οι βουλευτές του βρετανικού κοινοβουλίου εξόντωσαν πολιτικά τον πρώην υπουργό Άμυνας Λίαμ Φοξ, τον οποίο άφησαν τελευταίο στις προτιμήσεις τους, με μόλις 16 ψήφους.

Ως προς το... «φαβορί», τον υπουργό Δικαιοσύνης Μάικλ Γ κόουβ, δεν κατάφερε να έρθει ούτε καν δεύτερος στις προτιμήσεις των βουλευτών! Όσο για τη διαφορά των 100 και πλέον ψήφων, πώς γίνεται ένα «φαβορί» να μην έχει ούτε το ένα τέταρτο των ψήφων του άλλου «φαβορί»; Εξοντώθηκε διά της γελοιοποίησής του ο μωρός Μάικλ Γκόουβ. Πάει, τελείωσε και αυτού η πολιτική του καριέρα. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι, εκτός από ανόητος, ήταν κι ένας δεινός υπερασπιστής της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ...