Αύριο θα φύγω
Και φουρτούνιασε. Άσε με να σε δω για λίγο
Nα πω σε σένα μόνο δύο λέξεις, πριν σιγήσω
Γιατί ο θεός σου μόνο ξερει εάν και πότε θα γυρίσω...
Και πώς να ξέρω πια αν αυτή η Οδύσσεια έχει Ιθάκη
Αν η πλοκή είναι στη φαντασία μόνο - μία φενάκη;
Είναι μεσάνυχτα, κι απέναντι στα μαύρα ο βράχος
Ώρα μηδέν, κι έμεινα άναυδος, μονάχος
Στο κάστρο μου - η ίδια φλόγα το κερί δεν έχει λιώσει
Μα κάπου μακριά πια η παράσταση έχει τελειώσει
Γιατί αίφνης άδειασε κι η τελευταία κερκίδα
Ηθοποιοί και θεατές, άσχετοι, άφαντοι πριν την καταιγίδα...
Ο αγέρας φέρνει ύστερες κραυγές από το θέατρο παραλόγου
Τώρα, που τις ακούς, μα σαν χλιμίντρισμα αλόγου...
Μου αρέσει! Πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αυτοβιογραφικό; pardon my indiscression!
E
Σ' ευχαριστώ. No indiscression to pardon... Για το αν είναι αυτοβιογραφικό, έχω ήδη απαντήσει σε παρόμοιες περιπτώσεις: αν κάθε φορά που γράφω σε πρώτο πρόσωπο μιλούσα για άμμεσα δική μου εμπειρία θα είχα πολλά να απολογηθώ στον τελικό κριτή μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι btw, συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση.