Ellis Island και το Αμερικάνικο Όνειρο του Παππού

Στον ιστότοπο The Press Project διαβάζω για το "Ellis", την ταινία μικρού μήκους με τον Robert De Niro να αφηγείται

"για τις συγκλονιστικές ιστορίες των μεταναστών που κατέφθασαν στις αρχές του αιώνα στο γνωστό Ellis Island, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ.
Σε αυτό το νησί  υπήρξαν δραματικές ιστορίες ανθρώπων. Το νησί λειτουργούσε σαν την εύκολη δυνατότητα  των μεταναστών να λάβουν άδεια παραμονής και εργασίας στις ΗΠΑ.
Στο φιλμ μικρού μήκους του JR, ο Robert De Niro υποδύεται έναν από τους εκατομμύρια μετανάστες που βρέθηκαν στο Ellis Island Immigrant Hospital, στο νοσοκομείο που από το 1902 που ξεκίνησε τη λειτουργία του πέρασαν τουλάχιστον 1,2 εκατομμύρια μετανάστες, πολλοί εκ των οποίων δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στον προορισμό τους, εξαιτίας των ασθενειών που μάστιζαν τον πληθυσμό της εποχής.
Μέσα στο κτήριο, Immigrant Hospital, o Ρόμπερ Ντενίρο χρησιμοποιεί τα installations, που κατασκεύασε από φωτογραφίες πραγματικών μεταναστών της εποχής, ως φυσικό σκηνικό για την πλοκή του φιλμ, με τον Robert De Niro στον ρόλο του αφηγητή της δραματικής ιστορίας εκατομμυρίων ανθρώπων που άφησαν τον τόπο τους για μια καλύτερη ζωή και ένα υποσχόμενο -αν και αβέβαιο- μέλλον. Η ταινία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο The New Yorker Festival στις 4 Οκτωβρίου, ενώ από σήμερα κυκλοφορεί ολόκληρο στο διαδίκτυο..."

Το φιλμ τελειώνει αισίως με τη αφηγητή να περιγράφει πως αφού έφυγε από το νησί Ελλις, και πάτησε στη στεριά, άρχισε να βαδίζει ολοένα και πιο γοργά και μετά να τρέχει... Ώσπου επιτέλους ένιωσε πως είχε φτάσει στον προορισμό του, την πατρίδα του, και καταλήγει λέγοντας

"Μα μη με παρεξηγείς. Εχω ένα φάντασμα όλων αυτών που δεν έφτασαν εκεί, και το φάντασμα αυτών που δεν θα φτάσουν ποτέ εκεί..."

Ίσως δεν είναι στο θέμα της ταινίας να πει πως για πολλούς που κατάφεραν να φτάσουν εκει, το "Αμερικάνικο Όνειρο" έγινε εφιάλτης... Και ο Εφιάλτης για πολλούς συνεχίζεται...

Μετά σκέφτηκα πως δεν ήταν μόνο αυτές οι ιστορίες. Ή κάθε μια απο τις ιστορίες του μετανάστη, είχε και τις ιστορίες αυτών που συνήθως άφηνε πίσω.

Όταν σου περιέγραψα τις εντυπώσεις μου από την Νέα Υόρκη, θυμάμαι που έλεγα πως την λάτρεψα την πόλη αυτή, την οποία μπορείς κάλιστα και να μισήσεις... Δεν θα την περιγράψω πάλι, μόνο να πω πως ακόμα και τα κτίριά της που τόσο με εντυπωσίασαν σου έλεγα πως τα εβλεπα,  όχι μόνο σαν μνημεία της οικονομικής δύναμης των ιδιοκτητών τους, μα και σαν αποτέλεσμα ηρωικής εργασίας, σαν μνημεία των θαυμάτων που μπορεί να δημιουργεί με τα χέρια της η εργατική τάξη. 

Θυμάμαι πως μου είχες πει πώς ένιωσες εσύ όταν στάθηκες μπροστά στον παλιό ουρανοξύστη, το Woolworth Building (Broadway, Manhattan, New York City), που στέκει εκεί από το 1913. Και αναρωτιόσουν πώς θα αισθάνθηκε ο παππούς σου όταν τον ειδε κι εκεινος πριν δεκαετίες.  

Ξεκίνησε απο ένα νησί του Αιγαίου βυθισμένο στη φτώχια, και το οποίο δεν γνώρισε  ηλεκτροδότηση μέχρι την δεκαετία του 80,  μπάρκαρε κάποια χρονιά κατά την μεσοπολεμική περίοδο, κι έφτασε λαθραία στη Νέα Υόρκη για να δουλέψει εκεί "στις μπογιές". Άφησε πίσω την γυναίκα του και τις τέσσερεις κόρες του, μικρά ακόμα, για να κάνει την τύχη του για όλους - γι αυτόν και την οικογένειά του. Το αν πέρασε από το Ellis Island δεν το ανέφερες. Μόνο πως ποτέ δεν "καζάντησε" και η γιαγιά σου πάλευε με τα χωράφια μόνη της και με με τέσσερα μικρά... Τα λεφτά που καθε φορά έστελνε σωνόντουσαν  πριν ξαναστείλει, κι η γιαγιά ψώνιζε βερεσέ στα μεσοδιαστήματα, από τον μπακάλη του χωριού. Όταν λάβαινε τα λεφτά από την Αμερική, συχνά δεν έφταναν να ξεπληρώσουν τα χρέη, γιατί ο μπακάλης την έκλεβε και στο τευτέρι. Κι έτσι, κάθε τόσο έδινε στο μπακάλη κι ένα χωράφι για να ξεπληρώσει... 

Ο παππούς τελικά γύρισε με καπέλο "ρεπούμπλικα" αλλά με άδειες τσέπες... και άρρωστος με φυματίωση. Δεν μπορούσε να δουλέψει  επαρκώς τα χωράφια και κάθε τόσο πούλαγε... απο την προίκα των κοριτσιών. Ώσπου λίγα χρόνια μετά πέθανε, αφού πια τα δύο μεγαλύτερα κορίτσια (δεκατεσσάρων χρόνων η μάνα σου) είχαν πάρει το δρόμο για να ξενοδουλέψουν υπηρέτριες σε αρχοντικά στη Σύρα και την Αθήνα. Η μάνα σου, που σου τα είπε αυτά, σου περιέγραψε και πως τον είδε να δακρύζει για πρώτη φορά, όταν την συνόδεψε ως την αποβάθρα, όπου εκείνη στάθηκε κρατώντας το βαλιτσάκι της κι έτοιμη να επιβιβαστεί στην βάρκα για να την μεταφέρει στο βαπόρι που αγκυροβολούσε ανοιχτά, γιατί λιμάνι δεν είχε. Και πως δεν τον ξαναείδε ζωντανό. 

Αυτό ήταν το Amarican Dream του παππού...

✴✴✴✳
[Το άρθρο από το οποίο απέσπασα το παραπάνω εδάφιο, όπου θα βρείτε και το φιλμ με ελληνικούς υποτίτλους, εδώ:]