ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ Νέοι τρόποι χειραγώγησης από τα μονοπώλια

AGphotographer - Fotolia

Το διαδίκτυο δημιουργεί στο χρήστη του την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Οτι μπορεί εύκολα να συνδεθεί με εκατομμύρια υπολογιστές σε όλο τον πλανήτη, να προσπελάσει αρχεία, να επικοινωνήσει με τους φίλους του. Εμφανίζεται σαν μια μεγάλη άναρχη θάλασσα από δεδομένα, όπου ο καθένας μπορεί να σερφάρει και να βάλει την τάξη που ο ίδιος επιθυμεί. Στην πραγματικότητα όμως, τάξη στα δεδομένα βάζουν εκείνοι που έχουν τα οικονομικά μέσα για να επεξεργαστούν αυτό τον τεράστιο όγκο πληροφοριών και οι υπόλοιποι εν αγνοία τους κινούνται μέσα στους δρόμους που χάραξαν οι κάτοχοι των αναγκαίων κεφαλαίων.Το διαδίκτυο είναι ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στα μονοπώλια, για το ποιος ελέγχει τη ροή της πληροφορίας, ποιος επιδρά και με ποιον τρόπο στα δισεκατομμύρια των χρηστών του διαδικτύου. Ο τομέας της διαφήμισης και του εμπορίου στο διαδίκτυο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα μονοπώλια του διαδικτυακού εμπορίου καταχωρούν τις προτιμήσεις των χρηστών για συγκεκριμένα εμπορεύματα, χωρίς συχνά αυτοί ούτε καν να το συνειδητοποιούν, καταγράφοντας το χρόνο παραμονής σε κάθε ιστοσελίδα, τον αριθμό των χτυπημάτων, τη γεωγραφική τους θέση, σε ποια ιστοσελίδα βρίσκονταν πριν, τι ώρα έκαναν το καθετί κ.ο.κ. Στόχος τους φυσικά δεν είναι να καταγράψουν τις λαϊκές ανάγκες, αλλά να εντοπίσουν εκείνο το συνδυασμό ποιότητας, τιμής, και διαφήμισης που θα μεγιστοποιήσει την κερδοφορία τους. Κάθε κίνηση, κάθε «κλικ» που κάνουμε στο web, τον Παγκόσμιο Ιστό Πληροφοριών, καταγράφεται στο άλλο άκρο της γραμμής. Στην ουσία καταγράφεται με λεπτομέρεια η διαδρομή μας, που δεν αποκαλύπτει μόνο πού πήγαμε, ποιες ιστοσελίδες επισκεφθήκαμε, αλλά, ως ένα βαθμό και τον τρόπο σκέψης μας, τις συνήθειές μας, τις αδυναμίες μας. Αυτό γίνεται με όλο και πιο λεπτομερή τρόπο εδώ και 10 χρόνια.

Ενα βήμα παραπέρα

Φανταστείτε τώρα ένα διαδίκτυο, όπου αόρατα χέρια όχι μόνο ελέγχουν αλλά και καθοδηγούν όλη σας την εμπειρία με το μέσο. Οπου κάποιος τρίτος προκαθορίζει τις ειδήσεις, τα προϊόντα και τις τιμές που θα βλέπετε, ακόμα και τους ανθρώπους με τους οποίους θα επικοινωνείτε. Εναν εικονικό κόσμο, όπου νομίζετε ότι εσείς κάνετε τις επιλογές, αλλά στην πραγματικότητα οι επιλογές σας περιορίζονται και φιλτράρονται μέχρι να απομείνει μόνο η ψευδαίσθηση ότι διατηρείτε τον έλεγχο.
Η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ απ' αυτή την περιγραφή. Χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας, η Google, το Facebook και άλλα μονοπώλια συλλέγουν πληροφορίες για κάθε χρήστη του διαδικτύου, τις οποίες χρησιμοποιούν για να «κόψουν και ράψουν» την εμπειρία που έχει κάθε άνθρωπος στην αλληλεπίδρασή του με το μέσο, με βάση τις προσωπικές του προτιμήσεις, τις συνήθειες και το εισόδημα. Το Διαδίκτυο είναι ήδη διαφορετικός κόσμος για τους πλούσιους και τους φτωχούς.
Να πώς λειτουργεί η νέα τεχνική. Η διαφήμιση βρίσκεται σήμερα πίσω από το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων της βιομηχανίας του ίντερνετ. Τα μονοπώλια της Σίλικον Βάλεϊ ιδρύουν ή χρηματοδοτούν εταιρείες, που προσφέρουν δωρεάν εφαρμογές, μόνο και μόνο για να συλλέξουν και να πουλήσουν τα προσωπικά σας δεδομένα μόλις τις χρησιμοποιήσετε. Σ' αυτό οφείλεται ο τόσο μεγάλος αριθμός διαθέσιμων δωρεάν εφαρμογών και παιχνιδιών για έξυπνα κινητά τηλέφωνα, PDA, tablet και προσωπικούς υπολογιστές. Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής διαδρομής του διαδικτύου, ο κύριος στόχος αυτής της συλλογής δεδομένων ήταν το κλασικό μάρκετινγκ για την προώθηση προϊόντων. Ομως, όλο και περισσότερο, η συλλογή δεδομένων των χρηστών προχωρά πολύ πέρα από την απλή διαφήμιση και την παροχή της δυνατότητας στις ασφαλιστικές εταιρείες, στις ιδιωτικές εταιρείες παροχής υπηρεσιών υγείας και σε άλλες επιχειρήσεις να κερδίσουν αναλύοντας τα προσωπικά σας δεδομένα εν αγνοία σας. Τώρα, βασισμένα σε αυτή την ανάλυση, τα μονοπώλια αποφασίζουν για λογαριασμό σας τι και πώς αξίζει να βλέπετε στο διαδίκτυο, ή αν δεν αξίζει καν να ασχοληθούν μαζί σας για να σας «σπρώξουν» προϊόντα.

«Μαγική εικόνα»

Μερικοί - όχι τυχαίοι και όχι τυχαία - χαρακτηρίζουν αυτή την τάση ως «εξατομίκευση» του διαδικτύου, περιγραφή που την κάνει να ακούγεται αθώα, αν όχι διασκεδαστική και χρήσιμη, καθώς π.χ. οι διαφημίσεις που μπορεί να συναντήσει κανείς κατά την πλοήγηση, θα είναι στα χρωματικά σύνολα της αρεσκείας του. Δεν είναι όμως ούτε τόσο αθώα, ούτε τόσο ανώδυνη η εξέλιξη αυτή.
Η χρήση των διαδικτυακών καταστημάτων για αγορές παρουσιάζει αυξητική τάση σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς λόγω περιορισμένου λειτουργικού κόστους μπορούν να προσφέρουν τα προϊόντα σε χαμηλότερες τιμές συγκριτικά με τα συμβατικά καταστήματα. Κατά 61% αυξήθηκαν οι αγορές μέσω διαδικτύου στην Ελλάδα το 2012, σε σχέση με το 2011, με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης των online καταναλωτών την τελευταία πενταετία 18,5%. Ανιχνεύοντας αυτή την τάση, η Google κατοχύρωσε τον περασμένο Σεπτέμβρη πατέντα, που επιτρέπει τη δυναμική προσαρμογή των τιμών στα διαδικτυακά καταστήματα. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ανεβάσει αυτόματα την τιμή ενός προϊόντος αν με βάση το προφίλ του επισκέπτη του ηλεκτρονικού καταστήματος συνάγει ότι είναι πιο πιθανός αγοραστής από το μέσο χρήστη. Κατ' ανάλογο τρόπο μπορεί να μειώσει την τιμή για να εξωθήσει τον επισκέπτη σε αγορά προϊόντος που δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά, εμφανίζοντάς το ως «ευκαιρία». Ο επισκέπτης του ηλεκτρονικού καταστήματος δεν θα ξέρει ότι πληρώνει διαφορετικό ποσό για το ίδιο προϊόν σε σχέση με κάποιον άλλον που το αγοράζει την ίδια στιγμή.
Ακολουθώντας ψυχολογικές μεθόδους ενίσχυσης αντιλήψεων, η αόρατη χειραγώγηση μπορεί να γίνει και σε τομείς όπως η αναζήτηση πληροφοριών, με εμφάνιση πρώτων εκείνων των πληροφοριών που ταιριάζουν καλύτερα με το καταγεγραμμένο προφίλ του χρήστη. Το ίδιο και στην ανταλλαγή απόψεων για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα σε διαδικτυακά φόρα, με προώθηση σε πρώτο πλάνο απόψεων που ενισχύουν τις προϋπάρχουσες αντιλήψεις του χρήστη. Φυσικά, τίποτα δεν εμποδίζει να χρησιμοποιηθεί το προφίλ ...εκτός προδιαγραφών της πατέντας της Google, για τη σταδιακή προσαρμογή του διαδικτυακού επισκέπτη, στα επιθυμητά από τα μονοπώλια καταναλωτικά, ιδεολογικά και πολιτικά πρότυπα.
Το διαδίκτυο είναι γεμάτο παγίδες και χώρος όπου ευδοκιμούν οι αυταπάτες, ο αποπροσανατολισμός και η χειραγώγηση. Μόνο έχοντας βαθιά επίγνωση αυτής της πραγματικότητας μπορεί να ελπίζει κανείς σε ωφέλιμη και ασφαλή αξιοποίησή του. Ως μαζικό μέσο επικοινωνίας και έκφρασης το διαδίκτυο μπορεί και πρέπει να αξιοποιείται για την εξυπηρέτηση λαϊκών αναγκών, για τη δημιουργία και διάδοση πολιτισμού και αξιών. Υπόκειται όμως κι αυτό στους περιορισμούς που επιβάλει η οικονομική, πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης στην κοινωνία.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

απο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Η Λαϊκή Συμμαχία θεωρείται συμβιβασμός

[…]
Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι για ένα μεγάλο μέρος του λαού έχει αποκρυσταλλωθεί η εντύπωση ότι πολιτική συμμαχιών σημαίνει με ποιο κόμμα θα συνεργαστώ. Αλλά η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ ξεκινάει καταρχήν από την ίδια την κοινωνία. […]
Και εμείς λέμε ότι ακριβώς η Λαϊκή Συμμαχία, αυτό το λέγαμε και στο 15ο Συνέδριο - δεν τα έχουμε αλλάξει, που λένε μερικοί, που διαβάζετε στο Διάλογο στο «Ριζοσπάστη» - θα είναι η εργατική τάξη και ένα σημαντικό μέρος των μικροαστικών των ενδιάμεσων στρωμάτων. Τα ενδιάμεσα στρώματα έχουν μεγάλη διαστρωμάτωση, τα πιο φτωχά μικροαστικά στρώματα σήμερα, είναι πιο πολυάριθμα απ' ό,τι ήταν το 1996 στο 15ο Συνέδριο. Είναι οι μισοπρολετάριοι και βεβαίως μιλάμε και για τους αυτοαπασχολούμενους στα αστικά κέντρα - επαγγελματοβιοτέχνες, έμποροι, επιστήμονες που είναι πολλοί τώρα - και οπωσδήποτε οι μικροπαραγωγοί αγρότες - γεωργοί, κτηνοτρόφοι κλπ. Αυτή είναι η βάση της Συμμαχίας. Σαράντα κόμματα να βρεθούν να συμμαχήσουν, αν μέσα στην κοινωνία δεν υπάρχει συμμαχία σε κοινωνικό επίπεδο απέναντι στην αστική τάξη και στις συμμαχίες που έχει η αστική τάξη με τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, ανώτερα, μη μονοπωλιακά δηλαδή τμήματα, με την εργατική αριστοκρατία, δεν γίνεται τίποτα.
Από εκεί και πέρα εμφανίζονται πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούνε σε μια Λαϊκή Συμμαχία που παλεύει κατά των μονοπωλίων; Που παλεύει κατά των επιλογών των καπιταλιστών; Με αυτά τα κόμματα γιατί να μην έχουμε κοινή δράση μέσα στη συμμαχία;
 […]
Πρώτα - πρώτα είναι κοινωνική συμμαχία, δεν είναι κόμμα. Υστερα στην κοινωνική συμμαχία συμμετέχει η εργατική τάξη και μικροαστικά στρώματα. Και σε ταξικό επίπεδο, σε κοινωνικό επίπεδο, δεν υπάρχουνε και ταυτόσημα πλήρως συμφέροντα. Η μεν εργατική έχει συμφέρον από την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης, αλλά τα μικροαστικά στρώματα έχουν συμφέρον από την ανατροπή των μονοπωλίων, αλλά θεωρούν ότι μπορούν να γίνουν μικροί καπιταλιστές, μικρομεσαίοι καπιταλιστές. Και πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Πρέπει να το σεβαστούμε, γιατί μας ενώνει ο αγώνας κατά των μονοπωλίων.

Γι' αυτό λέμε ότι η συμμαχία στηρίζεται πάνω στις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και τις αντιμονοπωλιακές και εδώ πρέπει να γίνει ένας συμβιβασμός.[…] ο συμβιβασμός εκφράζεται στο θέμα της εξουσίας. Στο θέμα της εξουσίας, αυτό που μπορεί να υιοθετήσει η Λαϊκή Συμμαχία είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων –[…], και στη μονομερή διαγραφή του χρέους. Και λέμε δε θα είναι εξουσία του ΚΚΕ, θα είναι εξουσία λαϊκή. Είναι συμβιβασμός ο οποίος βοηθάει τη συγκέντρωση δυνάμεων, παίρνει υπόψη τις διαφορές. Εμείς βέβαια ξεκαθαρίζουμε: Για εμάς μία είναι η εξουσία, η εργατική εξουσία, η σοσιαλιστική εξουσία.

Αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας στο Περιστέρι

***

Ο συμβιβασμός που κάνουμε στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας είναι να συναντηθούν οι -από τη θέση τους στην κοινωνία- αντικαπιταλιστικές δυνάμεις (δηλαδή εργατική τάξη) με τις κοινωνικές δυνάμεις που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από την ανατροπή των μονοπωλίων. Η μικροϊδιοκτησία τις κάνει να βλέπουν ως βασικό αντίπαλο το μονοπώλιο και τις καλούμε σε συμμαχία με την εργατική τάξη στην πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό δεν είναι συμφωνία με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, αφού το ΚΚΕ παλεύει για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, την εξουσία της εργατικής τάξης.

Πρόγραμμα του Κόμματος είναι όλη η θέση του για το σοσιαλισμό, πώς πηγαίνεις σ' αυτόν, η επανάσταση. Φυσικά, όσον αφορά στο επίπεδο της οικονομίας, η Λαϊκή Συμμαχία δεν μπορεί να πάει πίσω από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τον αγροτικό παραγωγικό συνεταιρισμό, τον εργατικό έλεγχο, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, γιατί αυτά είναι που απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες του λαού και που οδηγούν στη διέξοδο από την κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Αποσαφηνίζουμε ότι η Λαϊκή Συμμαχία, είναι συμμαχία μόνο κοινωνικών δυνάμεων. Το ΚΚΕ και οι όποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις εμφανιστούν πιθανά, που θα εκφράζουν τα σύμμαχα στρώματα, τις διαθέσεις, την ψυχολογία τους, δε θα συμμετέχουν σ' αυτήν ως κόμματα. Οι κομμουνιστές θα συμμετέχουν στα σωματεία και τις άλλες ταξικές οργανώσεις που απαρτίζουν τη Συμμαχία. Θυμίζουμε ότι και στο 15ο και στα επόμενα Συνέδρια υπογραμμιζόταν ότι το κύριο είναι η συμμαχία στο κοινωνικό πεδίο, ως η πιο στέρεα και αποτελεσματική.

Απόσπασμα από το αρθρο «Γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων για τη σοσιαλιστικήεπανάσταση» της Θεανώς ΚΑΠΕΤΗ (μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ)

Νίκος Μπογιόπουλος: Λάθος πορεία

 

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.
2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.
3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».
4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.
5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».
6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».
ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:
Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).
Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Νίκος Μπογιόπουλος
μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

Συνάντηση Διανοούμενων στην Βενεζουέλα εστιάζει στη σκέψη του Τσάβες

Σε αυτό το άρθρο: Nicolas Maduro, Βενεζουέλα

Καράκας, Μαρ 26 (Prensa Latina).

 Η 10η Διεθνής Συνάντηση διανοούμενων, καλλιτεχνών και Κοινωνικών Ακτιβιστών υπέρ της Ανθρωπότητας θα ολοκληρωθεί  σήμερα σε αυτήν την πρωτεύουσα, όπου η κληρονομιά του πρώην προέδρου Ούγκο Τσάβες αποτέλεσε το αντικείμενο φόρου τιμής και εκτεταμένης μελέτης.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, η παρουσίαση ενός εγγράφου έχει προγραμματιστεί για σήμερα, μετά την πρώτη συνεδρίαση της συνάντησης, όπου περισσότεροι από 200 εθνικούς και ξένους παράγοντες εξέτασαν τις επαναστατικές ιδέες του επικεφαλής του κράτους της Βενεζουέλας.

Με στόχο την επιβεβαίωση της εγκυρότητας των σοσιαλιστικών και Μπολιβαριανών ιδεών του Τσάβες, καθώς και της σημασίας του για τους λαούς του κόσμου, η εκδήλωση εστιάζει στην συζήτηση του σχεδίου de la Patria (Σχέδιο της Πατρίδας) 2013-2019, ως μέρος της σκέψης και των έργων του επικεφαλής του κράτους τη Βενεζουέλας, ο οποίος πέθανε στις 5 Μαρτίου.

Το πρόγραμμα της κυβέρνησης στηρίζεται σε πέντε κεντρικά σημεία της ανάπτυξης του σοσιαλιστικού κράτους στη Βενεζουέλα: εγγυημένη εθνική ανεξαρτησία, την οικοδόμηση του Μπολιβαριανού σοσιαλισμού του 21ου αιώνα και τη μετατροπής της χώρας σε οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη προς το συμφέρον της περιφερειακής ειρήνης και της ισορροπίας.

Οι άλλοι δύο στόχοι του Σχεδίου είναι: η διαμόρφωση ενός πολυκεντρικού και πολυ-πολικού κόσμου, διατηρώντας παράλληλα τη ζωή στον πλανήτη και το ανθρώπινο είδος.

Ο προσωρινός Πρόεδρος της  Βενεζουέλας Nicolas Maduro προήδρευσε χθες κατά τη διάρκεια της συνάντησης των διανοούμενων από Βολιβία, Ισημερινό, Αργεντινή, Παραγουάη, Ουρουγουάη, Περού, Δομινικανή Δημοκρατία, Βραζιλία, Κολομβία, Μεξικό, Νικαράγουα, Ελ Σαλβαδόρ, Παναμά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, Χιλή, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και άλλες χώρες.

απο το cuba debate

Η παραπάνω φωτογραφία - απο το Associated Press - (με πληθωρα αναδημοσιεύσεων, μεταξύ άλλων, στον Αγγλόφωνο τύπο), συνοδεύεται με μια σύντομη επεξήγηση που υποδηλώνει μια ψευτοκριτική στάση σε σχέση με την "ιεροποίηση" του Τσαβεζ;

In this March 8, 2013 file photo released by Miraflores Press Office, Venezuela's acting President Nicolas Maduro stands in front of a portrait of Venezuela's late President Hugo Chavez after a symbolic swearing in ceremony in the presence of the flag-draped coffin of Chavez at the military academy where the funeral ceremony was held earlier in Caracas, Venezuela. For his loyal followers, Chavez was already a living legend on par with independence era hero Simon Bolivar even before his March 5 death from cancer. In a mere three weeks, however, Chavez has ascended to divine status, at least according to political rhetoric, as the government and his die-hard loyalists build a religious mythology around him ahead of April 14 elections scheduled to pick a new leader. (AP Photo/Miraflores Press Office, File)

{Σε αυτή τη φωτογραφία, 8 Μαρ, 2013, αρχείο που εκδόθηκε από το Miraflores Γραφείο Τύπου, ο προσωρινός Πρόεδρος της Βενεζουέλας Nicolas Maduro στέκεται μπροστά από ένα πορτρέτο του πρώην προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες μετά από μια συμβολική τελετή ορκωμοσία μπροστά στο  σκεπασμένο με σημαία φέρετρο του Τσάβες στην στρατιωτική ακαδημία, όπου πραγματοποιήθηκε πρόσφατα η τελετή της κηδείας στο Καράκας, Βενεζουέλα. Για τους πιστούς οπαδούς του, ο Τσάβες ήταν ήδη ένας ζωντανός θρύλος στο ίδιο επίπεδο με τον ήρωα της εποχή της απελευθέρωσης Σιμών Μπολιβάρ, ακόμη και πριν από τις 5 Μάρτιου που τον βρήκε ο θάνατος από καρκίνο. Σε μόλις τρεις εβδομάδες, ωστόσο, ο Τσάβες έχει ανέβει σε θείο βάθρο, τουλάχιστον σύμφωνα με την πολιτική ρητορική, καθώς η κυβέρνηση και οι σκληροπυρηνικοί νομιμόφρονές της οικοδομούν μια θρησκευτική μυθολογία γύρω από αυτόν πριν από τις εκλογές προγραμματισμένες για τις 14 του Απρίλη, στις οποίες θα εκλεχτεί ένα νέος ηγέτης}.

 μεταφραση απο τα Αγγλικα: red rock

παρόμοια σχόλια συνοδεύουν και τις παρακάτω φωτογραφίες

 

*****

Δεν τους αρέσει το "καθεστώς" του Τσάβες γιατί είναι αρκετά βήματα πιο κοντά στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό απο μια στρατιωτικο-φασιστική δικτατορία (του τύπου που θα προτιμούσαν οι απο δεξια κριτές του) και μερικα σημαντικα βήματα πιο κοντά απο μιαν αμιγώς-αστική δημοκρατία (χωρις αυτες τις σοσιαλιστικές "αραβέσκες" που δυσαρεστούν τους ιμπεριαλιστές). 

Το πρόβλημα είναι ότι η Μπολιβαριανή επανάσταση δεν είναι σοσιαλισμός, τουλάχιστον δεν είναι ακόμα, όσο καλοπροαίρετα και να την βλέπει κάποιος. Και όσο δεν γίνονται ουσιαστικά βήματα για την ανατροπή της αστικής τάξης εκεί και της εξουσίας που ασκεί σε βάση και εποικοδόμημα, οι Μπολιβαριανές διακηρύξεις, και η ιεροποίηση του Τσάβεζ δεν εξορκίζουν τον δαίμονα του κεφαλαίου - ουτε στον 21ο αιωνα, ουτε στον αιώνα τον άπαντα....  

Μ

«Εγώ δε ζω γονατιστός, είμαι της γερακίνας γιος»

Νίκος Μπελογιάννης

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

*

Τούτα τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, που ειπώθηκαν το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που
δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας» απέναντι σε κανένα στρατοδίκη, απέναντι σε κανένα απόσπασμα,
παραμένοντας πιστοί στην ιδεολογία τους, στις πεποιθήσεις τους,
περπατώντας, όποιο κι αν είναι το τίμημα, στο δρόμο της ανθρωπιάς, της αλήθειας, της τιμής και του δίκιου.

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,/ίδιος μ' αυτά περήφανος, στητός/
αχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια/
μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός./
*
Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας./
Ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές./
Ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας/
στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές./
*
Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους/
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό./
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους/
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό./
*
Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης/
στης νίκης της ειρήνης τη γιορτή/
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης/
με κόκκινο γαρούφαλο στ' αφτί./
*
Μ' ένα γαρούφαλο άλικο δικό μας/
σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά/
πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας/
απ' την τρανή της γης λαοαπλωσιά./
*
Ο Μπελογιάννης ζει άσβεστη δάδα./
Ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές/
στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα/
στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές./
*
(Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής, «Ο Μπελογιάννης ζει»)

    

«Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα»

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

*

"Νίκο σήκω"
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»

*

(Από το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Γιώργου Κορωναίου, όπως δημοσιεύτηκε την επομένη της εκτέλεσης στην «Προοδευτική Αλλαγή»).

***

Τα χαράματα της Κυριακής 30 του Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Το παράγγελμα γι' αυτήν την πολιτική δολοφονία δόθηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της.
Η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο,
σαν σήμερα,
πριν από 61 χρόνια,
εκτελούσαν τον Νίκο Μπελογιάννη.

*

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».
*
«Οι μάρτυρες - είπε απευθυνόμενος στους στρατοδίκες ο Μπελογιάννης - φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα.
Τι άτιμο ψέμα!
Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο.
Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».
*
Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, μετατρέποντας τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους.

***

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.
Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο.
Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».
*
61 χρόνια μετά
τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52, λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν για πάντα να αποτελούν μέτρο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανθρωπιάς.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

    

«Αν θέλουμε με δυο λόγια να δώσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε: Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή
άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς,
α η τ ό ς,
π ρ α γ μ α τ ι κ ό ς μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς,
ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς (...).
Και ακριβώς γιατί σ' όλη του τη ζωή, που ήταν μόνο αγώνας και πάλη, που ήταν πάντα υπηρεσία στο λαό, στο κίνημα, στο ΚΚΕ, ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε άξιος, υποδειγματικός κουκουές, γι' αυτό για όλους μας και πρώτ' απ' όλα για τους νέους, τις νέες, τα παιδιά μας, η πιο καλή και άξια τίμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ' τη ζωή και το παράδειγμά του, να βαδίζουμε ατρόμαχτοι κι ατράνταχτοι το δρόμο το δικό του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, αγωνιστές και μπροστάρηδες του λαού, προσωπικό παράδειγμα σε όλα όπως ήταν κι αυτός».

*

(Απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη για τον Νίκο Μπελογιάννη, που δημοσιεύτηκε σε ειδική έκδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη» τον Απρίλη του 1952).

 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μια επιπρόσθετη θηριωδία πρέπει να θεωρείται βέβαια στον επόμενο γύρο

 

 Jackson Pollock, Naked Man with Knife c.1938-40

Αν μια διανοητική προσήλωση προς ένα ιδανικό δεν συμπληρώνεται από μιαν αισθανόμενη συμπόνια, κατανόηση και σεβασμό προς τους ανθρώπους των οποίων την ζωή αυτό το ιδανικό οραματίζεται να καλυτερέψει, τότε αυτή η προσήλωση δεν είναι παρά επικίνδυνη ιδεοπληξία. Όταν οι άνθρωποι, των οποίων την μοίρα θέλεις ν’ αλλάξεις, δεν δείχνουν να θέλουν να ζήσουν στο ύψος του ιδανικού σου, κι αυτό σου προκαλεί οργή ή περιφρόνηση, τέτοιες που δεν αφήνουν χώρο για συναίσθημα αλληλεγγύης για αυτούς, το οποίο καλλιεργείται από βιωματική προσέγγιση των συνθηκών ζωής τους, και κατανόηση των αιτιών που τους καθιστούν «κουφούς» στις εκκλήσεις σου να επαναστατήσουν, τότε η ιδεολογία γίνεται επιρρεπής σ’ ένα  κακοήθη ιδεαλισμό.

Οι κομμουνιστές δεν γλιστρούν εύκολα σε κακοήθη ιδεαλισμό, αν είναι πράγματι κομμουνιστές. Η έκφραση «πράγματι κομμουνιστές» τους ορίζει σαν κατηγορία, εφόσον πάντα θα υπάρχουν μερικοί (ευτυχώς λίγοι) που θεωρούν τον εαυτό τους κομμουνιστή επειδή κατανάλωσαν (αμάσητα συνήθως) μέρος της ιδεολογίας του κομμουνισμού, την αφομοίωσαν με μια δόση ενθουσιασμού, ίσως και φανατισμού, ενώ ουσιαστικά πάσχουν από έλλειψη ευαισθησίας για το βιωνόμενο δράμα αυτών των οποίων τη ζωή θέλουν ν’ αλλάξουν. Αισθάνονται ξεχωριστή τη θέση τους, και τον εαυτό τους ψηλότερα, ή σε αρκετή απόσταση μπροστά από την «μάζα». Αυτές όμως είναι, και πρέπει να είναι, οι εξαιρέσεις. Ο κανόνας είναι ότι οι κομμουνιστές, σε κρίσιμα ιστορικές στιγμές, κατ’ επανάληψη έχουν δείξει μια καταπληκτική έλλειψη του «επιθετικού ιδεαλισμού» αυτού του είδους, έχουν αφήσει την ανθρωπιά τους να μετατραπεί σε γενναιοδωρία, έχουν δείξει επιείκεια κι έχουν συγχωρήσει τους εχθρούς τους.

Καθόλου παράδοξα όμως, το προβλημα είναι ότι οι εχθροί τους, που δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν μόνοι τους αλλά μόνο μέσω ενός προσωπείου ανδρείκελων ή αυτοματοποιημένων υπανθρώπων, εμφυσούν σ’ αυτό το προσωπείο τους  ιδεοπληξίες (και όχι μόνο). Έτσι, και σε κάθε περίπτωση όπου συγκρούστηκαν με κομμουνιστές και νικήσαν, έδειξαν λυσσαλέα μισαλλοδοξία κι εκδικητικότητα. Κι αυτό είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι κέρβεροι του καπιταλισμού θα συμπεριφερθούν με επιπρόσθετη θηριωδία σε μια νέα κρίσιμη αναμέτρηση. Ένας άλλος λόγος είναι ότι νομίζουν πως μπορούν να διαβάζουν την σκέψη και τις διαθέσεις των κομμουνιστών και να καταλαβαίνουν εξίσου καλά ότι απ΄ την μια θα είναι αμείλικτοι εκφραστές της οργής για το κακό που έχει υποστεί ο λαός (εξαιτίας των αστών), με την εργατική τάξη στο μάτι του κυκλώνα, και απ’ την άλλη η πείρα των κομμουνιστών τους καθιστά προοδευτικά λιγότερο πιθανό επιδείξουν την ίδια αφέλεια όπως στο παρελθόν.

Επιπρόσθετα, και κυρίως, η θηριωδία των κέρβερων του καπιταλισμού εντείνεται με πρακτική και επανάληψη, όχι μόνο  διότι εκτίθεται το πεπερασμένο των ορίων του συστήματος ακριβώς την εποχή που φαντάζει πανταχού κυρίαρχο, αλλά και γιατί όσο πιο θηριώδης γίνεται τόσο εθίζεται στην θηριωδία του, όπως αυτός ο χασάπης που όσο πιο πολύ σφάζει τόσο λιγότερο επηρεάζεται από την αγριάδα της πράξης του...

Που σημαίνει ότι, αν πιστεύουμε πως η επόμενη αναμέτρηση είναι επικείμενη, θα πρέπει να αποφύγουμε την αφελή υποτίμηση των διαθέσεων του ταξικού αντίπαλου  που δείξαμε στο παρελθόν και συνάμα να απαλλαχτούμε από ένα φανατισμό που θα εμπόδιζε την νηφαλιότητα της κρίσης.  Αυτά δεν θα είναι σοφοί οδηγοί δράσης. Και μια και χρησιμοποιούμε το σύνθημα «πόλεμο στον πόλεμο» και καλούμε σε αντεπίθεση, θα πρέπει τα βήματα προς τον τόπο και χρόνο της σύγκρουσης να είναι προσεκτικά και να διέπονται από κανόνες πόλεμου. Ο πόλεμος εκτός απο στρατηγική απαιτεί ευέλικτη τακτική, απαιτεί το κτίσιμο πραγματικών (όχι μόνο επιφατικών και εικονικών στην πράξη) συμμαχιών, αποφυγή βιασύνης αλλά και καθυστερήσεων, απαιτεί να επιτίθεσαι την κατάλληλη στιγμή όταν ο αντίπαλος σου δεν είναι ισχυρότερος από σένα, αλλά και να αποφεύγεις την σύγκρουση όταν είσαι πιο αδύναμος, απαιτεί πολλά ακόμα που δεν είναι ψιλά γράμματα.

Εν ολίγοις, δεν φτάνει να διαθέτεις τις ίδιες πολεμικές μεθόδους και τα ίδια όπλα και για να αντιμετωπίσεις ένα φαινομενικά, και για την ώρα, ισχυρότερο αντίπαλο, χρειάζεται να εφεύρεις κι άλλα καλύτερα 

Το κάνεις αυτό;

Αν όχι, γιατί δεν το κάνεις;

Αν δεν το κάνεις επειδή δεν μπορείς, τότε να είμαι επιεικής μαζί σου.

Αν δεν το κάνεις γιατί δεν θέλεις,  πως το δικαιολογείς;

Με υπερεπαναστατικές σοφιστείες; 

Θα μου πεις, αν θελημένα δεν σ’ ενδιαφέρει να ανανεώσεις το «οπλοστάσιό» σου, πώς να το εκλογικεύσεις; Να ομολογήσεις ότι είσαι οπορτουνιστής δεν γίνεται. 

Μένω με την απορία…

Την περασμένη Παρασκευή εμφανίστηκε στη στήλη «δια του Τύπου» το παρακάτω σχόλιο:

Πώς έγινε και η Γερμανία από παράδειγμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης - πρότυπο για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού - να παρουσιάζεται, τελικά, σαν το μαύρο πρόβατο μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών, τόσο που να χρειάζεται ξανά μια «ιερή συμμαχία» για την αντιμετώπισή της, την τρίτη κατά σειρά, όπως γράφουν;
Για να απαντήσεις δεν αρκεί να μιμηθείς τον Κλίντον που ψάχνοντας ατάκα για τα μέσα ενημέρωσης είπε το γνωστό «είναι η οικονομία ηλίθιε» (ούτε βέβαια να μιμηθείς καρικατούρες της φράσης του Κλίντον).
Κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος που να μην καταλαβαίνει ότι είναι η οικονομία το θέμα. Χρειάζεται, όμως, και κάτι ακόμα.

Λίγο αργότερα το Ποντίκι και το "Bαθύτατο" Kόκκινο (μπορεί και άλλες ιστοσελίδες που δεν έχω υπ’ όψη μου) άδραξαν την ευκαιρία να το σχολιάσουν:  

Πρωτοφανώς απαξιωτικό σχόλιο στον «Ριζοσπάστη» της περασμένης Παρασκευής (στη στήλη της σελίδας 2) ως αποδέκτη του τον επί εικοσαετία δημοσιογράφο του κομματικού εντύπου και δημοφιλή σε ευρύ μη κομματικό ακροατήριο Νίκο Μπογιόπουλο.

Ο συντάκτης του σχολίου, κάνοντας αναφορά σε «καρικατούρα» της φράσης του Κλίντον «Είναι η οικονομία, ηλίθιε» (που, όπως λέει, δεν αρκεί να τη μιμηθείς για να δώσεις απαντήσεις για την κρίση), παραπέμπει ευθέως στο βιβλίο του δημοσιογράφου και από εκεί στον ίδιο, προδίδοντας, αν μη τι άλλο, άκρως εχθρικό κλίμα του εντύπου (και άρα της διεύθυνσης) απέναντι στον συντάκτη του, που είναι και κομματικό μέλος. Η ενέργεια αυτή, μέσα στο δεδομένο κλίμα, δείχνει να στοχοποιεί το συγκεκριμένο πρόσωπο ως "διαφωνούντα" γεννώντας ερωτήματα για το αν αποτελεί κάποιου είδους... προαναγγελία.

 Ο ριζοσπάστης απάντησε στο ποντίκι χαρακτηρίζοντας το παραπάνω εξόφθαλμη σπέκουλα. Ωστόσο, θεωρώ ότι ο αρθρογράφος της στήλης «από μέρα σε μέρα» θα έπρεπε να αρνηθεί οτι η αναφορά στην ατάκα του Κλίντον και στις «καρικατούρες της φράσης του» ήταν κριτική αιχμή ειδικά στον Μπογιόπουλο. Αλλά πως θα μπορούσε να το αρνηθεί; Είναι αδύνατον ο εν λόγω αρθρογράφος να μην είχε επίγνωση ότι αυτό που έγραψε  θα δημιουργούσε ερωτηματικά και θα  προκαλούσε σπέκουλα, διαστρέβλωση και, εν τέλει, θα έβαζε πάλι τον Μπογιοπουλο στο στόχαστρο.

Ομολογώ, με όση καλή προαίρεση διαθέτω, το παραπανω μου προκαλει την ερωτηση: τι είναι αυτό το «κάτι ακόμα που χρειάζεται» κάποιος (σαν τον Μπογιόπουλο;), μιας και δεν αρκεί να μιμηθείς τον Κλίντον με καρικατούρες της ατάκας του;

Μένω με την απορία…  

M

ΕΕ ή χάος...

«Ευρώπη ή χάος;», «Ευρώπη ή καταστροφή;», «Ευρώπη ή χρεοκοπία;». Αυτό είναι το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν τρία χρόνια τώρα.
Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο επαναφέρουν μάλιστα τους εκβιασμούς, παριστάνοντας ότι τα γεγονότα στην Κύπρο τους... δικαιώνουν!
Εντούτοις, όσο και να βαφτίσεις το κρέας ψάρι, όσο και να εμφανίσεις το μαύρο άσπρο, ισχύει εκείνο ακριβώς που έλεγε ο παλιός Πρόεδρος των ΗΠΑ:
«Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα πράγματα...».

*

Τα γεγονότα, λοιπόν, σε ό,τι αφορά στη λατρεμένη από τους θιασώτες της «Ευρώπη», συγκροτούν μια πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών.
Αυτό είναι το «χάος» που απλώνεται στην «ΕΕ των λαών» από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες.
Η Ευρώπη του χάους, της καταστροφής, της χρεοκοπίας και της κοινωνικής φρίκης,
το «χάος της Ευρώπης» τους
- το οποίο έχουν τόσο θράσος ώστε να συνεχίζουν να μας το εμφανίζουν ως «εθνικά επιβεβλημένη και σωτήρια επιλογή» -
έχει μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία),
έχει μισο(;)μνημόνια (Ισπανία, Ιταλία),
έχει «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία)
έχει απηνή λιτότητα (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία),
εσχάτως έχει και ληστρικού τύπου καταστροφές χωρών, απροσχημάτιστα γκανγκστερική επιδρομή εναντίον λαών, όπως του κυπριακού.

*

Σε ό,τι αφορά ειδικά στην Ελλάδα, μέσα σε αυτή την «Ευρώπη» είναι, που στο βάθρο των πρωταθλητών του ευρωενωσιακού «χάους» της αντιστοιχεί το χάλκινο μετάλλιο:
Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα, μετά από τρία χρόνια αδιάκοπης «σωτηρίας», η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ. Μόνο δύο χώρες την ξεπερνούν σε φτώχεια: Η Ρουμανία και η Βουλγαρία, όπου ο βασικός μισθός είναι γύρω στα 150 ευρώ.
Σίγουρα, κάτι θα κάνουν οι «σωτήρες» Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης ώστε μετά την πρωτιά στην ανεργία να διεκδικήσουμε κι αυτή την πρωτιά, την πρωτιά στη φτώχεια.
Αλλωστε, τόσο στο δεύτερο, όσο και στο τρίτο μνημόνιο, περιγράφεται με σαφήνεια η πορεία διαμόρφωσης του βασικού μισθού και στην Ελλάδα κάπου εκεί γύρω, στα 200 - 300 ευρώ...

*

Από τη στιγμή, όμως, που οι «σωτήρες» βάλθηκαν με αφορμή την Κύπρο να επαναφέρουν τα περί «Ευρώπης ή χάους», διανθισμένα με τα απίστευτης λεβεντιάς κηρύγματα του τύπου «κάτσε Βασίλη ήσυχα να γίνεις νοικοκύρης», ας προσθέσουμε δίπλα στο δικό τους και μερικά ακόμα διλήμματα:

*

Δίλημμα 1ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 2ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αλλεπάλληλων χαρατσιών και της ανελέητης φοροαρπαγής (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 3ο: Ναι ή όχι στο «χάος» της αμέτρητης ουράς των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 4ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των διαλυμένων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 5ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των μισθών και των συντάξεων πείνας από τώρα μέχρι το... 2042 (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 6ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αμέτρητων αστέγων (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 7ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των καθ' εκάστη μνημονίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 8ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των «λουκέτων», από μαγαζιά μέχρι καλοριφέρ λόγω έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 9ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων, των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων», των παιδιών που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες (από την Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 10ο: Ναι ή όχι στο «χάος» του κεφαλαιοκρατικού ευρωαττίλα που σαρώνει την Κύπρο (με την ψήφο και της Ελλάδας της ΕΕ);

*

Με δυο λόγια το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν είναι πλαστό και οι εκβιασμοί τους είναι σαθροί και γελοίοι, δεδομένου ότι αυτό με το οποίο μας απειλούν δεν είναι τίποτα λιγότερο, τελικά, από αυτό ακριβώς που ζούμε!
Στην πραγματικότητα, επομένως, αυτό που κρύβεται πίσω από το πλαστό δίλημμα που σερβίρουν οι δήθεν εξορκιστές του «χάους» παρέα με τα εξαπτέρυγά τους είναι ο εξής γκανγκστερικός εκβιασμός προς το λαό:
Διάλεξε, του λένε,
ή θα αποδεχτείς μια ζωή που ισοδυναμεί με
«φρίκη και τρόμο δίχως τέλος»
ή αν αντισταθείς, αν δεν προσκυνήσεις, αν αντιδράσεις, τότε θα έχεις ένα
«φρικτό και τρομακτικό τέλος»!
Ομως, αυτό δεν είναι ένα δίλημμα «ζωής ή θανάτου», αλλά ένα δίλημμα μεταξύ... «θανάτου ή θανάτου»! Είναι ένα δίλημμα στο οποίο η μόνη «ελευθερία επιλογής» που σου αφήνουν δεν είναι παρά να... διαλέξεις τη μέθοδο της θανάτωσής σου, τη μέθοδο της εξόντωσής σου, τη μέθοδο του αφανισμού σου!

*

Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ο ελληνικός λαός έρχεται αντιμέτωπος με τους σταυροφόρους «σωτήρες» του και με τους αρχαγγέλους του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Δεν βρίσκεται για πρώτη φορά ενώπιος ενωπίω με την τρομοκρατική ρομφαία του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, των πλαισιωμένων κάθε φορά από τις «Ιερές Συμμαχίες» των «εταίρων» και των «φίλων».
Ωστόσο, διαθέτει, πλέον, όχι μόνο βαθιά ιστορική, αλλά και σύγχρονη βιωματική εμπειρία:
Οσες φορές ο λαός δεν όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στους τρομοκράτες και στους εκβιαστές, όσες φορές υποτάχθηκε ή «διαπραγματεύτηκε» μαζί τους, τότε εκείνο που ακολούθησε ήταν το «χάος» της απόλυτης λαϊκής χρεοκοπίας και της ανείπωτης κοινωνικής συμφοράς.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

  

image borrowed - warhammer_mark_of_chaos_battle_march_1520_wallpaper

Μαντέψτε ποιος τα είπε αυτά

 

Μαντέψτε ποιος τα είπε αυτά

"Σύντροφοι, έχουμε ακούσει στο Δέκατο-όγδοο συνέδριο του Κόμματός μας μιαν έκθεση του αγώνα....καθοδηγούμενου από το Κόμμα μας και την σταλινική Κεντρική Επιτροπή του, κάτω από την διεύθυνση της μεγαλοφυΐας του μεγάλου οδηγού και του ηγέτη μας, Συντρόφου Στάλιν...

Τη νίκη μας κατά των φασιστών πρακτόρων - όλων αυτών των ακατονόμαστων Τροτσκιστών, Μπουχαρινικών και Εθνικιστών αστών – την χρωστάμε προ πάντων στις
προσωπικές προσπάθειες του μεγάλου ηγέτη μας, συντρόφου Στάλιν..
Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Ουκρανών Μπολσεβίκων...στέκεται συμπαγές σαν τοίχος από ατσάλι γύρω από την Σταλινική Κεντρική Επιτροπή, γύρω από τον αγαπημένο ηγέτη του -- το μεγάλο μας Στάλιν.
Η αφοσίωση των Μπολσεβίκων της Ουκρανίας στον σύντροφο Στάλιν καθρεφτίζει την απεριόριστη εμπιστοσύνη και την αφοσίωση που απολαμβάνει μεταξύ όλου του ουκρανικού λαού...

Ο ουκρανικός λαός...έχει κινητοποιηθεί όσο ποτέ γύρω από το μπολσεβίκικο Κόμμα και γύρω από το μεγάλο ηγέτη μας, Σύντροφο Στάλιν...
Κάτω από την ηγεσία του συντρόφου Στάλιν, οι Μπολσεβίκοι της Ουκρανίας έχουν καταφέρει μεγάλες επιτυχίες...

Μόνο ως αποτέλεσμα ..της ιδιαίτερης προσοχής που δίνεται από το σύντροφο Στάλιν στην ανάπτυξη του ουκρανικού πολιτισμού, έχουμε πετύχει αυτές τις μνημειώδεις νίκες στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Γι’ αυτό ο ουκρανικός λαός δηλώνει με όλη του την καρδιά και την ψυχή του , με την μέγιστη αγάπη και την αφοσίωση: .."Ζήτω ο αγαπημένος Στάλιν μας! "... Σε όλη τη Σοβιετική Ένωση οι μπολσεβίκικες γραμμές είναι τώρα πιο σταθερά δεμένες από ποτέ .. στην πίστη τους...στον ηγέτη και δάσκαλό τους, το φίλο του ουκρανικού λαού , Συντρόφου Στάλιν... Ζήτω η γιγάντια μεγαλοφυΐα ολάκερης της ανθρωπότητας, ο δάσκαλος και ο καθοδηγητής που μας οδηγεί νικηφόρα στον κομμουνισμό ο αγαπημένος σύντροφός μας Στάλιν!"

 Το μαντέψατε; Η ανθολογία διαμαντιών (γλυπτικής) ρητορικής ήταν απο την άκρως "προσωπολατρική" ομιλία του μακαρίτη σ. Νικήτα...  

(Ν. Khrushchev: Ομιλία στο Δέκατο-όγδοο Συνέδριο CPSU (b), Μάρτης 1939)

εδάφιο απο W.B. Bland The Restoration Of Capitalism In The Soviet Union (pages 5-6)

excerpt  "τρανσλάτιον" on the red rock...

 ***
ένα μόνο σχόλιο απο μένα: τέτοια καιροσκοπική κουφάλα ήταν

Ζούμε μες στη λήθη των μεταμορφώσεών μας

Ζούμε μες στη λήθη των μεταμορφώσεών μας ^(*)

Ζούμε μες στην άγνοια των επιμορφώσεών μας

Ζούμε μες στην απώθηση της εμπειρίας των παραμορφώσεών μας

Δεν έχουμε πια μέτρο της ομορφιάς ή της ασχήμιας μας

* (η φράση στην πρώτη γραμμή του παραπάνω δανεισμένη απο τον Πωλ Ελυαρ
image borrowed from here)

Secrets of Superpower games

BBC - WikiLeaks: The Secret Life of a Superpower 

red rock views: Σ΄ αυτό το ντοκιμαντέρ, το BBC χρησιμοποιεί πληροφορίες από το WikiLeaks στοχεύοντας να δείξει ότι στο «παιχνίδι υπερδυνάμεων» δεν παίζει μόνη της η Αμερική.

 

Πρόκειται  για τυπική BBC ανάλυση,  (θέτει ερωτήματα όπως: με τι τρόπο  η δύση μπορεί να προστατευτεί από Ρωσική επιθετικότητα, και πως η ενότητα του ΝΑΤΟ μπορεί να προστατευτεί κτλ, κτλ,) - ωστόσο, δείχνει, πως βλέπουν οι αστοί στις κορυφές και παρυφές ιμπεριαλιστικών επιτελείων την είσοδο σε μια  νέα γεωπολιτική τρόμου όπου η ισορροπία δυνάμεων είναι υπό διαμόρφωση και τα παιχνίδια που παίζονται.

Διαβαζοντας "ανάμεσα στις γραμμές, έχει ενδιαφέρον.

Κίνδυνοι για τους λαούς (κοιτάσματα υδρογονανθράκων και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις)

«Η διαχείριση της κρίσης στην Κύπρο επηρεάζεται και από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και για το ποιοι θα ωφεληθούν από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην περιοχή. Η προσφυγή για βοήθεια πότε στο ένα και πότε στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το περιπλέκει περισσότερο, όπως αποδείχτηκε με τις αυταπάτες για την αξιοποίηση της καπιταλιστικής Ρωσίας, από την αστική κυβέρνηση της Κύπρου». Αυτά αναφέρονταν στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στην Κύπρο. Η κρίση στην Κύπρο συνδέθηκε με τους υδρογονάνθρακες, όχι μόνο της Κύπρου αλλά γενικότερα της Ανατολικής Μεσογείου και τους οξύτατους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή, ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα, BRICS γενικότερα, για το μοίρασμά τους. Σ' αυτό έχουν εμπλακεί το Ισραήλ, η Τουρκία, ενώ επηρεάζει και την Ελλάδα. Η Ρωσία έκανε ενεργειακή συμφωνία με το Ισραήλ, ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ανάλογης συνεργασίας με την Τουρκία. Δε βοήθησε την Κύπρο. Μετά τη «συγγνώμη» του Ισραήλ στην Τουρκία και το άνοιγμα του δρόμου για συνεργασία, την παρέμβαση της Τουρκίας για τους υδρογονάνθρακες της περιοχής, έχουμε νέο βήμα που περιπλέκει την κατάσταση, την απόφαση της Τουρκίας να διακόψει τα σχέδια συνεργασίας με την ιταλική πετρελαϊκή εταιρεία ENI λόγω της συμμετοχής της στα προγράμματα υδρογονανθράκων στην Κύπρο. Ολα δε αυτά μετά και την επίσκεψη των Ομπάμα και Κέρι στην περιοχή. Η κυπριακή κυβέρνηση λέει ότι με τους υδρογονάνθρακες θα έρθουν καλύτερες μέρες, αλλά η κατάσταση για το λαό της Κύπρου, για τους λαούς της περιοχής χειροτερεύει επικίνδυνα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σκεφτόμενος φωναχτά - Ένα σχόλιο για την προχθεσινή Ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ

Η προχθεσινή Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ - Σχετικά με τις εξελίξεις στην Κύπρο είναι αψεγάδιαστη. Και μακάρι οι σαστισμένοι από τις κατραπακιές Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο να διαπίστωναν ότι αυτή η καθαρή θέση του ΚΚΕ συμβαίνει να είναι και η μόνη συνολικά σωστή θέση που εκφράζεται από οποιαδήποτε κόμμα σε ελληνική ή κυπριακή βουλή.  

Ένα σχόλιο σχετικά με το παρακάτω εδάφιο από την ανακοίνωση:

Λέει η ΚΕ του Κόμματος, και πολύ σωστά ότι  

«Η προσφυγή για βοήθεια πότε στο ένα και πότε στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το περιπλέκει περισσότερο, όπως αποδείχτηκε με τις αυταπάτες για την αξιοποίηση της καπιταλιστικής Ρωσίας, από την αστική κυβέρνηση της Κύπρου.

Το εντάσσει βαθιά στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Μόνο σε συνθήκες εργατικής εξουσίας υπάρχουν δυνατότητες αξιοποίησης των αντιθέσεων και είναι ρεαλιστική η επιδίωξη ανάπτυξης αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με άλλες περιφερειακές χώρες. Αυτή η εξουσία θα επιδιώξει συνεργασία με κράτη και λαούς που αντικειμενικά έχουν άμεσο συμφέρον να αντισταθούν σε οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού. Θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε πρόσφορο ρήγμα που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό «μέτωπο» εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τη διαφύλαξη των συμφερόντων του λαού».

Γύρω από το ζήτημα αυτό που αφορά και την Ελλάδα (όπως τελικά και οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα σήμερα), φωλιάζουν οι ισχυρότεροι φόβοι ατόμων που, ενώ αναγνωρίζουν την αξία του κόμματος, δεν το ακολουθούν, κρίνοντας ότι είναι «αδύνατον να πραγματοποιηθεί αυτό που λέει το ΚΚΕ». Ότι, χωρίς διεθνές στήριγμα,  μόλις τα βάλουμε με τους ιμπεριαλιστικούς λύκους και τα τσανάκια τους εδώ θα πέσουν πάνω μας να μας φάνε. Κι αυτό είναι το πρώτο ερώτημα – πως πείθεται αυτό το άτομο ότι δεν είναι ακριβώς έτσι;

Όσοι έχουν προσπαθήσει στην βάση, σε διαπροσωπική επαφή, να πείσουν κάποιον που, ενώ δεν είναι αντικομουνιστής, δεν είναι διατεθειμένος να κάνει το πρώτο  βήμα κοντύτερα στο κόμμα (π.χ. να του δώσει την ψήφο του στις εκλογές), οι παραπάνω φόβοι είναι το πρώτο πράγμα που θα εκφράσουν. Και αν εμείς δεν έχουμε πειστική επιχειρηματολογία σε τούτο ακριβώς το θέμα, δημιουργούμε την εντύπωση ότι αεροβατούμε και ότι μπορεί αυτό που καλούμε τον κόσμο να κάνει τελικά να τον παρασύρει σε μεγαλύτερες συμφορές.

Το κόμμα θα ωφεληθεί, τα μέλη στην βάση που προσπαθούν σε διαπροσωπικές επαφές να μεταπείσουν μυαλά θα βοηθηθούν από θεωρητική τεκμηρίωση της θέσης ότι «Μόνο σε συνθήκες εργατικής εξουσίας υπάρχουν δυνατότητες αξιοποίησης των αντιθέσεων και είναι ρεαλιστική η επιδίωξη ανάπτυξης αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με άλλες περιφερειακές χώρες». Ποιοι δηλαδή είναι οι λόγοι για τους οποίους «Η προσφυγή για βοήθεια πότε στο ένα και πότε στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το περιπλέκει περισσότερο», και πως γίνεται να είναι πιο αποτελεσματική μια εργατική κυβέρνηση από μια αστική που απευθύνεται σε ομογάλακτους αστούς για βοήθεια.

Χρειάζονται αναλύσεις συγκεκριμένων γεγονότων που να τεκμηριώνουν την παραπάνω θέση. Λόγου χάρη πως εξηγείται η αντιφατική στάση της Ρωσίας στην «προσφυγή» της Κύπρου, τι είδους προσφυγή ήταν αυτή και γιατί είχε την συγκεκριμένη απόκριση σ’ αυτήν;

Σε πιο γενική κλίμακα, μια απάντηση σ΄ ότι αφορά το πρώτο ερώτημα, επιγραμματικά, είναι ότι αν ήταν τόσο εύκολο να επιτίθενται με στρατιωτικά μεσα οι ιμπεριαλιστές απροκάλυπτα σε όποια χώρα δεν τους αρέσει, θα το έκαναν και σε χώρες που ακόμα χτίζουν το σοσιαλισμό – στην  Κούβα, για παράδειγμα που γεωγραφικά είναι ακριβώς μέσα στο στόμα του "μεγαλύτερου θεριού". Πολιτικές και οικονομικες πιέσεις σίγουρα ασκούνται. Σ΄ αυτά τα πλαίσια ομως η πείρα δειχνει ότι χτυπάνε χώρες που με τον ένα  ή άλλο τρόπο ελέγχονται πολιτικά και οικονομικά ή επηρεάζονται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι οποίες και αφήνουν περιθώρια να δημιουργηθούν ερείσματα και αφορμές για τους ιμπεριαλιστές να επέμβουν και με στρατιωτικά μεσα. 

Στο δεύτερο ζήτημα: δηλαδη στο πως μια γνήσια εργατική κυβέρνηση μπορεί να είναι περισσότερο αποτελεσματική από μια αστική στην εύρεση στηριγμάτων στο διεθνές πλέγμα σχέσεων. Μια απάντηση είναι ότι η πρώτη δεν διέπεται από την λογική και τους περιορισμούς αλληλεξαρτήσεων που με μαθηματική ακρίβεια μετατρέπονται σε σχέσεις υποταγής των αδύναμων από τους ισχυρότερους της ανισοδύναμης σχέσης. Επίσης, οι αρχές μιας εργατικής κυβέρνησης έχουν μια συνέπεια και μια σταθερότητα που σημαίνει ότι η σύναψη αμοιβαία επωφελών σχέσεων δεν είναι ευκαιριακές και επισφαλείς.

Το θέμα αυτό χρίει συστηματικής θεωρητικής εργασίας, κι αυτή είναι η παρότρυνσή μου σ΄ όσους μ' ακούνε, συμφωνούν και μπορούν να ανταποκριθούν. 

M

Σχετικά με τις εξελίξεις στην Κύπρο ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Κ.Ε.ΤΟΥ ΚΚΕ

Το ΚΚΕ καταδικάζει τη συμφωνία του Ευρωγκρούπ για την Κύπρο και εκφράζει την αλληλεγγύη του στον κυπριακό λαό για να αντιμετωπίσει τα αντιλαϊκά μέτρα που δρομολογούνται σε βάρος του.

Η εφαρμογή της συμφωνίας συνιστά κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης με δραματικές συνέπειες στη μείωση των μισθών, κατεδάφιση των ασφαλιστικών ταμείων - πρόνοιας, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, εκτίναξη της ανεργίας. Το αρχικό «όχι» της κυπριακής Βουλής αφορούσε στη διατήρηση της Κύπρου ως φορολογικού παραδείσου για τα μονοπώλια και την υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης και δεν αφορούσε τα συμφέροντα των εργαζομένων. Οι τελευταίες εξελίξεις αναδεικνύουν την ανάγκη οι λαοί να ξεσηκωθούν ενάντια στον «ευρωμονόδρομο» και τα αντιλαϊκά μέτρα.
Η κρίση στην Κύπρο είναι ενδογενής, προϊόν του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης της Κύπρου και της ενσωμάτωσής της στην ΕΕ σε συνθήκες γενικότερης εκδήλωσης της κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Δεν υπάρχει εισαγόμενη ή εξαγόμενη κρίση. Αλλωστε τα πρώτα εμφανή συμπτώματα κρίσης ξεκίνησαν στα τέλη του 2011, που για πρώτη φορά τότε τέθηκε το θέμα της προσφυγής στους μηχανισμούς της ΕΕ - Ευρωζώνης.
Η κρίση θα ξεσπούσε και αν η Κύπρος δε συγκαταλεγόταν στους φορολογικούς παραδείσους, παρότι το «φουσκωμένο» χρηματοπιστωτικό σύστημα, που δεν αποτελεί κυπριακή εθνική ιδιομορφία, περιπλέκει και οξύνει την κατάσταση. Η απαξίωση των συσσωρευμένων κεφαλαίων των κυπριακών τραπεζών είναι εφαλτήριο για την προώθηση πολλαπλών στόχων και έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή της Κύπρου σε αδύναμο κρίκο στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.

Βεβαίως η διαχείριση και εξέλιξη της κρίσης επηρεάζεται και από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το πώς θα μοιραστούν οι ζημιές από αυτή, καθώς και για το ποιοι θα ωφεληθούν από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην περιοχή. Η προσφυγή για βοήθεια πότε στο ένα και πότε στο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το περιπλέκει περισσότερο, όπως αποδείχτηκε με τις αυταπάτες για την αξιοποίηση της καπιταλιστικής Ρωσίας, από την αστική κυβέρνηση της Κύπρου.

Το εντάσσει βαθιά στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Μόνο σε συνθήκες εργατικής εξουσίας υπάρχουν δυνατότητες αξιοποίησης των αντιθέσεων και είναι ρεαλιστική η επιδίωξη ανάπτυξης αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με άλλες περιφερειακές χώρες. Αυτή η εξουσία θα επιδιώξει συνεργασία με κράτη και λαούς που αντικειμενικά έχουν άμεσο συμφέρον να αντισταθούν σε οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού. Θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε πρόσφορο ρήγμα που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό «μέτωπο» εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τη διαφύλαξη των συμφερόντων του λαού.
Οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορούν να αξιοποιηθούν υπέρ των εργαζομένων είτε με «δεξιά» είτε με «αριστερή» κυβερνητική διαχείριση και διαπραγμάτευση. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαπραγμάτευση, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, γεγονός που αποδείχθηκε και με το ότι η κυπριακή Βουλή ήδη έχει ψηφίσει 25 μνημονιακούς νόμους, παρά τις όποιες άλλες προθέσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Τα περί δυναμικής διαπραγμάτευσης είναι συνειδητή κοροϊδία του λαού.
Δεν αποτελεί επίσης λύση υπέρ του λαού η θέση εντός ή εκτός Ευρωζώνης, είτε η θέση εντός Ευρωζώνης αλλά εκτός τρόικα.
Επιβεβαιώνεται επίσης ότι το Κυπριακό ζήτημα, ως ζήτημα εισβολής και κατοχής, δεν ήταν δυνατό να επιλυθεί δίκαια μέσα στην ΕΕ. Τα περί διεθνούς δικαίου, καθώς και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι ιμπεριαλιστές έχουν πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων. Το Κυπριακό ζήτημα σήμερα οδηγείται σε ένα νέο «σχέδιο Ανάν», ίσως και σε ακόμα χειρότερη εκδοχή του. Συνολικά η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο γίνεται πιο σύνθετη, ιδιαίτερα μετά από την προσέγγιση Τουρκίας - Ισραήλ και τις επιδιώξεις που εκδηλώθηκαν στην Αίγυπτο για την αναθεώρηση της ΑΟΖ με την Κύπρο, στο φόντο των τουρκικών διεκδικήσεων.

Αποπροσανατολίζουν σκόπιμα το λαό οι εκπρόσωποι της τρικομματικής κυβέρνησης που καλούν την ΕΕ να εκφράσει την αλληλεγγύη της σε μια χώρα - μέλος της. Η λεγόμενη αλληλεγγύη στην ΕΕ αποτελεί υποκρισία, γιατί οι σχέσεις ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη είναι σχέσεις ανισοτιμίας και επιβολής του ισχυρότερου. Οι θεωρίες του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής, που αποδίδουν σε ανθελληνική εχθρότητα τη στάση της Ευρωπαϊκή Ενωσης, ή σε εχθρότητα κατά των χωρών του Νότου, καλύπτουν τις ευθύνες της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων.

«Ξεχνάνε» ότι η επίθεση στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου έγινε αφού πρώτα αποφασίστηκε και θεσμοθετήθηκε ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος κάθε χώρας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η εξέλιξη αυτή είχε χειροκροτηθεί από όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.
Σήμερα η πολιτική ηγεσία της Κύπρου επιχειρεί να καλλιεργήσει νέες αυταπάτες για τη μετατροπή της νήσου σε ενεργειακό κέντρο, ενώ ο εργαζόμενος λαός θα βρεθεί στο κέντρο ταξικής επίθεσης από τους μονοπωλιακούς ομίλους. Ολα αυτά τα χρόνια, επιβεβαιώθηκε η θέση του ΚΚΕ ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ δεν έλυσε αλλά αντίθετα περιέπλεξε το εθνικό ζήτημα της Κύπρου, και θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο με την ενσωμάτωση της Κύπρου στο ΝΑΤΟικό Συνεταιρισμό.
Ο μόνος δρόμος και για τον κυπριακό λαό είναι η πάλη του για την αποδέσμευση από την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με τη δική του εξουσία. Αυτός είναι και ο δρόμος για τη διεκδίκηση ουσιαστικής και δίκαιης λύσης του Κυπριακού. Σ' αυτό το δρόμο πρέπει να συσπειρωθούν οι λαοί και των 27 κρατών - μελών της ΕΕ, για να περάσει ο πλούτος που παράγεται στα χέρια των λαών.
ΑΘΗΝΑ 26/3/2013
Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Cuito Cuanavale (η μικρή Κούβα κάνει κίνηση ματ)

Cubadebate , Prensa Rebelde

Για τρίτη φορά σε στρατιωτικό επίπεδο
 (Επανάσταση , Κόλπος των Χοίρων, Αγκόλα) 
η μικρή Κούβα κάνει κίνηση ματ 
στην πανίσχυρη στρατιωτική ιμπεριαλιστική μηχανή. 

Κορυφαία  Κουβανική επιχείρηση διεθνιστικής βοήθειας, υπήρξε η αποστολή στρατευμάτων στην μακρινή Αγκόλα (κωδικό όνομα «Επιχείρηση Καρλότα»). Η κυβέρνηση της Κούβας ανταποκρίθηκε 2 φορές (1975,1987) στο αίτημα της νόμιμης κυβέρνησης για βοήθεια στην απόκρουση  της  Ζαΐρινής και Νοτιοαφρικανικής επίθεσης  που στόχευε στην ματαίωση  διακήρυξης  ανεξαρτησίας και την κατάληψη της χώρας, ματαιώνοντας  τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

 Η Αγκόλα τελικά απελευθερώθηκε και οι ιμπεριαλιστές υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν το αποτέλεσμα του πολέμου. Στον 12ετή αυτό πόλεμο, πάνω από 55.000 Κουβανοί μαχητές πολέμησαν  και πάνω από 2.000 έπεσαν στην μάχη, κάνοντας την Κούβα σύμβολο του διεθνισμού και στην Αφρική. Την ίδια περίοδο η συμμετοχή των Σοβιετικών ήταν σε επίπεδο Συμβούλων στο Γενικό Επιτελείο  του στρατού της Αγκόλα και εννοείται ,σε υλικό , επιμελητιακό , διπλωματικό επίπεδο που δεν ήταν καθόλου αμελητέο.    

Η τελική μεγάλη μάχη του πολέμου έγινε στα τέλη του 1987 στο Κουίτο Καναβάλε. Ήδη η Αγκόλα είχε νικήσει από τα τέλη του 1975, όταν με την καθοριστική βοήθεια της Κούβας αποκρούστηκε απολύτως η ιμπεριαλιστική επίθεση, και εκδιώχθηκε κάθε στρατιώτης των επιτιθέμενων από το έδαφός της . Άρχισε η δεκαετία της διπλωματίας και της υποτιθέμενης ειρηνικής λύσης. 

Ακόμα και οι Σοβιετικοί πίεζαν έντονα για την απόσυρση των Κουβανικών στρατευμάτων φοβούμενοι τις αντιδράσεις των ΗΠΑ. Έτσι παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις τους, οι Κουβανοί και η Κυβέρνηση της Αγκόλα συμφωνούν σε πρόγραμμα μερικής απόσυρσης . Όταν ο Φιδέλ  επισκέπτεται την Αγκόλα τον Μάρτη του 1977 ήδη, 12.000 Κουβανοί στρατιώτες (το 1/3 των δυνάμεων) έχει επιστρέψει. Όμως η Κούβα διατηρεί σοβαρές δυνάμεις στο βασικό οροπέδιο της χώρας, 250 χιλ. από τα σύνορα της Ναμίμπια. 

 Στα χρόνια που ακολούθησαν η Αγκόλα στάθηκε στα πόδια της, χάρη και στην επιμελητηακή  και οικονομική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς  στις άλλες χώρες της περιοχής (Ναμίμπια, Ζιμπάμπουε, Νότια Αφρική) αναπτύχθηκε  η αντιαποικιακή πάλη.  Όμως στα τέλη του 1987 εξαπολύεται η τελική και σοβαρότερη ιμπεριαλιστική επίθεση από τις δυνάμεις της Νότιας Αφρικής που εισβάλουν και πάλι. 

 Η κυβέρνηση της Αγκόλα ζητά εκ νέου στρατιωτική βοήθεια από την Κούβα.  Πέρα από κάθε πρόβλεψη, σε μια γιγαντιαία στρατιωτική επιχείρηση, ρισκάροντας ακόμα και την αμυντική θωράκιση της χώρας, 40.000 Κουβανοί μαχητές, 600 άρματα μάχης, 1.000 αντιαεροπορικά, αεροπορικές δυνάμεις ΜIG-23 διασχίζουν τον Ατλαντικό,  αποβιβάζονται στην Αγκόλα και συντρίβουν οριστικά τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στο Κουίτο Καναβάλε. 

 Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια «τριτοκοσμική χώρα» διεξάγει μια τέτοια στρατιωτική επιχείρηση έξω από το έδαφός της, μάλιστα, σε άλλη ήπειρο. Για τρίτη φορά σε στρατιωτικό επίπεδο (Επανάσταση , Κόλπος των Χοίρων, Αγκόλα) η μικρή Κούβα κάνει κίνηση ματ στην πανίσχυρη στρατιωτική ιμπεριαλιστική μηχανή.

 http://cubaniagriega.blogspot.gr/2013/03/cuito-cuanavale.html#more