Τι Παιχνίδι Παίζεται;

«μια έξοδος της Ελλάδας [απο την ευρωζωνη] έχει πάψει προ πολλού να τρομάζει».

Τάδε έφη ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ.

Εξοργισμένος ο Α. Σαμαράς ξεσπάθωσε, κι ακούστε πως του «τα ’χωσε» του Ρεστλερ:

«...υπάρχουν κάποιοι ξένοι αξιωματούχοι, που κάθε τόσο βγαίνουν και προεξοφλούν ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει! Τους θεωρώ, και το λεω ανοικτά και δημόσια, υπονομευτές της εθνικής προσπάθειας! Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ορθοποδήσει η χώρα κι εκείνοι κάνουν ότι μπορούν για να αποτύχουμε. Δεν ξέρω πια, αν το κάνουν συνειδητά ή από ανοησία. Ξέρω όμως, ότι είναι ανεύθυνοι...».

  

Μα γιατί τέτοια απονιά επιτέλους απο τους δικούς μας εταίρους; Και μάλιστα όταν πριν λίγες μέρες ο Α. Σαμαράς, σαν καλό μαθητούδι, υποσχέθηκε στον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ. Μ. Μπαρόζο ότι «είμαστε αποφασισμένοι ως κυβέρνηση τριών κομμάτων να προχωρήσουμε στις διαρθρωτικές αλλαγές, σε αποκρατικοποιήσεις και στην εφαρμογή των συμφωνημένων μέτρων για τον περιορισμό του ελλείμματος», [1]

Αλλά ο «δικός» του (Ο Ρέσλερ) επιστρέφει δριμύς και πολύ υπεύθυνα, σε συνέντευξή του στη «Neue Osnabrücker Zeitung», δηλώνει ότι η Γερμανία δεν μπορεί να βοηθά, όταν δεν υπάρχουν αντιπαροχές. Δηλαδή η Γερμανία δανείζει δεν χαρίζει – και ο νοών νοείτω. Αρνείται δε ότι η καγκελάριος Μέρκελ τον μάλωσε για τις πρόσφατες δηλώσεις του και,  αναφερόμενος στο Αντωνάκι, συνεχίζει:

«Όχι άλλες δικαιολογίες, παρακαλώ.  Ευχαρίστως, μπορεί να μας πείσει όλους για τα αποτελέσματα της δουλειάς του, εφαρμόζοντας με συνέπεια τις συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις, για παράδειγμα στη Διοίκηση και στη δημιουργία μιας αποτελεσματικής Υπηρεσίας για τους φόρους. Τίποτε δεν θα με ευχαριστούσε περισσότερο από αυτό. Στο υπουργείο μου, ωστόσο, είχαμε την εμπειρία του ότι η ελληνική κυβέρνηση υλοποίησε λίγα πράγματα. Αυτό επιβεβαιώθηκε και κατά τη διάρκεια και μετά το ταξίδι μου με τους εκπροσώπους της γερμανικής οικονομίας. Η μοίρα των Ελλήνων βρίσκεται τώρα στα χέρια τους». [2]

Ειρήσθω εν παρόδω: «σε ποιων τα χέρια βρίσκεται η μοίρα των ελλήνων» όταν μια ιδιαίτερη συνθήκη σ’ αυτήν τη χώρα μας, να το λεμε, είναι η νοοτροπία του Ελληνάρα που θεωρεί «μαγκιά» την εύκολη λύση. Ήταν και η «μαγκιά» του Ελληνάρα που επέλεξε και έκλεξε διαπραγμάτευση. Αναρωτιέμαι αν πραγματικά πίστευε στην «μαγκιά» κι την καπατσοσύνη του μη-χειρότερου καταφερτζή που θα έλυνε το πρόβλημα του. Αν πίστευε στο «τσαγανό» αυτών που θα έκαναν σκληρή διαπραγμάτευση... Που πήγαν τώρα η «μαγκιά» το «τσαγανό» και μαζί μ’ αυτά η διαπραγμάτευση;

Κάποιος πολύ πιο ανόητα απο τον Ρέσλερ ξεστόμισε μιαν αλήθεια χωρίς να το θέλει:  «Δεν μπορείς να πας στο τραπέζι της επαναδιαπραγματεύσεως εάν δεν έχεις την έκθεση της τρόικας. Η έκθεση της τρόικας δε μπορεί να υπογραφεί, εάν δεν συμφωνήσουν στα μέτρα». Ιδιοκτήτης πνευματικών δικαιωμάτων της παραπάνω φράσης είναι ο βουλευτής της ΝΔ, Α. Γεωργιάδης,  ο οποίος είπε επί της ουσίας: Πριν κάνουμε διαπραγμάτευση πρέπει να μην έχουμε τίποτε να διαπραγματευτούμε αφού θα έχουμε ήδη συμφωνήσει σε όλα...

Με διαπραγμάτευση η δίχως αυτήν, ένα παιχνίδι παίζεται... για να μπορεί να συνεχίζει να παίζεται. Και για να εξακολουθεί να παίζεται αυτό το παιχνίδι θα πρέπει η κυβέρνηση των Ελλήνων, ο ένας παίχτης, να προσποιείται ότι προσπαθεί να εφαρμόσει τα ανεφάρμοστα, και ο συμπαίχτης του, αφ’ υψηλού κάθε φορά, να του λεει ότι δεν έχει καταφέρει να κάνει αυτά που πρέπει. Δηλαδή ο ένας παίχτης-ηθοποιός, ο ποιο εύσωμος, παίζει τον δάσκαλο που βάζει πολύ δύσκολη εργασία για το σπίτι στο μαθητή. Ο μαθητής, μικροσκοπικός και ισχνός, προσποιείται πως παραπονιέται ότι προσπαθεί να κάνει ότι απαιτείται απο αυτόν, και ο δάσκαλος να του λεει μετά ότι αυτό που παρέδωσε είναι ανεπαρκές, ότι πρέπει να δουλέψει πιο σκληρά και να του ξαναβάζει μια δυσβάσταχτη εργασία. Αυτό, Ceteris Paribus, μπορεί να συνεχιστεί ad infinitum, δηλαδή να τραβήξει μέχρι του «Αγίου Γαμώτο». 
Την μοίρα των Ελλήνων οι ίδιοι την παρέδωσαν, όπως συνήθως, στα χέρια ενός θιάσου της συμφοράς.   Το μόνο λογικό σε τούτο το θέατρο παράλογου είναι ότι, με συνεχιζόμενο το παιχνίδι επ’ αόριστου, οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι μονίμως  κερδισμένοι. Το μεγάλο κεφάλαιο εδώ και παρέκει και κυρίως το χρηματιστικό  κεφάλαιο. Κάποιος παρομοίασε την Ελλάδα με τον Σίσυφο. Αλλά μια τέτοια τιμή, λυπάμαι να πω, της παει πολύ. Ο Σίσυφος μπορεί να ήταν κακός και πανούργος αλλά τουλάχιστον τα έβαλε και με τον Δια. Όχι! Η Ελλάς των Ελλήνων... (πως να τους χαρακτηρίσουμε;), του λαού με το «μέγα δαιμόνιο» όπως μας έλεγαν οι εθνικόφρονες δάσκαλοι μας, είναι σαν τον ποντίκι που τρέχει μέσα σ’ ένα τροχό περιστρεφόμενο, που παραμένει στο ίδιο σημείο με όση ταχύτητα και να τρέξει – σ’ ένα περιστρεφόμενο τροχό μέσα στο κλουβί της. Έχει ιδρώσει, έχει αρχίσει να βρωμάει, είναι εξαντλημένη, αποβλακωμένη, παλαβωμένη, πεινασμένη, και τρέχει, τρέχει χωρίς ποτέ να φτάνει.