Του Παιχνιδιού η Συνέχεια

Τι είδους πολιτικές αθλιότητες ακούσαμε απο την τρικέφαλη χίμαιρα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, μετά την σύσκεψη της συγκυβέρνησης τους; Τι είδους τέρας  είναι και τούτο;

«Όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να βρεθούνε 11,5 δισ. ευρώ περίπου από τις δαπάνες, όλοι συμφωνούμε ότι χρειαζόμαστε δυο χρόνια ακόμη και βεβαίως όλοι συμφωνούμε ότι ο δρόμος είναι ανηφορικός και δύσκολος, όμως το ζητούμενο είναι οι επιλογές μας να μην ακυρώσουν τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης, και κυρίως να μην ακυρώσουν τη δυνατότητα να παραμείνει η χώρα μας στην ευρωζώνη»,  Γ. Στουρνάρας.

«Διαμορφώνουμε ένα συνολικό στρατηγικό πλαίσιο, που έχει ως βασικό στόχο να βγάλει τη χώρα οριστικά από την κρίση»,  Ευ. Βενιζέλος,

«Δε συζητήσαμε για περικοπές, δε συζητήσαμε για τη λήψη μέτρων. Συζητήσαμε για τα υπαρκτά προβλήματα σε σχέση με την κοινωνία. Εκείνο που μας απασχολεί είναι ο συνολικός σχεδιασμός αντιμετώπισης αυτών των δυο ζητημάτων»,  Φ. Κουβέλης.

Πρόκειται για ρεσιτάλ δημαγωγίας και αμοραλισμού.

Αυτά που δεν μας λενε και δεν θα μας πουν αλλά θα «τα φαμε στα μούτρα» είναι τα παρακάτω:

Σύμφωνα με τα όσα έχουν διαρρεύσει, στο πακέτο των 11,6 δισ. ευρώ που θα πρέπει να εφαρμοστεί τη διετία 2013 -2014 περιλαμβάνονται μέτρα όπως:

·                     Αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια για παλιούς και νέους ασφαλισμένους.

·                     Μείωση κατά 10% των κύριων συντάξεων που υπερβαίνουν τα 1.400 ευρώ.

·                     Περικοπή κατά 23% του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, με προοπτική η περικοπή να επεκταθεί στα εφάπαξ όλων των Ταμείων.

·                     Μείωση κατά 30 ευρώ όλων των συντάξεων του ΟΓΑ, ακόμα και των προνοιακών των 360 ευρώ.

·                     Καθορισμός ανώτατου ύψους συντάξεων μεταξύ 2.200 - 2.400 ευρώ, με κατάργηση των διπλών και τριπλών συντάξεων.

·                     Κατάργηση της 13ης και 14ης επικουρικής σύνταξης.

·                     Κατάργηση των μισθολογικών ωριμάνσεων.

·                     Κατάργηση ορισμένων επιδομάτων που έχουν απομείνει στο Δημόσιο μετά το ενιαίο μισθολόγιο.

·                     Αναδρομική εφαρμογή, από το Νοέμβρη του 2011, του ενιαίου μισθολογίου στις πρώην ΔΕΚΟ.

·                     Συνέχιση της εφαρμογής της εφεδρείας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Για φέτος προβλέπεται η αποχώρηση 15.000 υπαλλήλων και συνολικά 150.000 μέχρι το 2015.

·                     Πλην του ΕΚΑΣ και του επιδόματος ανεργίας, για τα υπόλοιπα 87 επιδόματα θα καθιερωθούν εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια, πάνω από τα οποία δε θα καταβάλλεται κανένα επίδομα. Αξιοσημείωτο είναι πως το 2012 η κυβέρνηση όφειλε να εξοικονομήσει 1,2 δισ. ευρώ από περικοπές κοινωνικών επιδομάτων (σύμφωνα με το μνημόνιο), αλλά οι περικοπές ξεπερνούν οριακά το επίπεδο των 100 εκατ. ευρώ. Τώρα πλέον οι πιέσεις της τρόικας είναι ισχυρές όχι μόνο για τις περικοπές που δεν έγιναν, αλλά και για τις νέες βαθύτερες μειώσεις των κοινωνικών επιδομάτων.

·                     Νέα περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, κυρίως των κονδυλίων για έργα ήσσονος σημασίας μη συγχρηματοδοτούμενα.

Προσθήκη στο πακέτο των περικοπών και των αναμενόμενων εξοικονομήσεων από την κατάργηση των φοροαπαλλαγών, που θα επιφέρει η φορολογική μεταρρύθμιση (πηγη).

Σ’ ότι αφορά το τελευταίο σημείο, περί φοροαπαλλαγών, αυτό λέγεται θεωρώντας δεδομένη την επίγνωση του φρικώδους φορολογικού σφαγιασμού στον οποίο σύρεται αυτός ο τρελαμένος  λαός.

Οι ανώτατοι συντελεστές για τα φυσικά πρόσωπα έχουν ανέβει στο 49% -συμπεριλαμβανομένης και της έκτακτης εισφοράς 4%- ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 38,1% και σε όλη την Ένωση 43,2, τοποθετώντας την Ελλάδα στην 8η θέση των φορολογικών επιβαρύνσεων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι φέτος έχουν διπλασιαστεί οι χρεωστικές δηλώσεις σε σχέση με πέρυσι. Η κατάσταση αυτή όμως δεν έχει αυξήσει τα φορολογικά έσοδα, καθώς τα φυσικά πρόσωπα μειώνουν τις πληρωμές τους. Από το 34,6% του ΑΕΠ που ήταν το 2010 έχουν πέσει στο 31% απλά και μόνο επειδή οι πολίτες δεν έχουν πλέον χρήμα...

Τέλος, η Γενική Γραμματεία Πληροφορικών Συστημάτων θα ενισχύσει και το τηλεφωνικό της κέντρο για να ασκεί πίεση στους οφειλέτες, οι οποίοι έχουν φτάσει τις 900.000 και χρωστούν συνολικά 45 δισ. σε ληξιπρόθεσμες οφειλές.  

Μεγάλο πρόβλημα όμως αποτελεί και ο ΦΠΑ καθώς η υστέρηση σε εισπράξεις φτάνει τα 1,7 δισ. το πρώτο τετράμηνο, αφού χιλιάδες εταιρείες έχουν "βαρέσει κανόνι" λόγω της οικονομικής καταστροφής από τα περιοριστικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κατ' εντολή ΔΝΤ και τρόικας ευρύτερα. (πηγή)

Αυτοί που έχουν δει τα εισοδήματα τους να πέφτουν σε κατάθλιψη, διαπιστώνουν με απόγνωση και οργή ότι  η τρικέφαλη χίμαιρα,  ρίχνει κι άλλο αλάτι στην πληγή τους, επιβάλλοντας μια εξωφρενικά αυξημένη φετινή  φορολογική επιβάρυνση, σε σύγκριση με την περσινή. Χωρίς έλεος χτυπιόνται αυτοί που ήδη δεν έχουν άλλα περιθώρια αντοχής - εργαζόμενοι με χαμηλά εισοδήματα, άνεργοι και συνταξιούχοι που τους δαγκώνει η μασέλα των «τεκμηρίων», αλλά και επαγγελματίες. 

Με τις μαζικές αποστολές των φετινών πολυεκκαθαριστικών της Εφορίας απέναντι στο λαϊκό εισόδημα συνολικά, στο κάθε ξεχωριστό λαϊκό σπίτι, συνεχίζεται η κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου, πολιτική που σήμερα έχει αναλάβει να εφαρμόσει η «νέα» συγκυβέρνηση. Ασήκωτοι φόροι και άλλα χαράτσια μπαίνουν ξανά στην καθημερινότητα του λαού, διαμορφώνουν την πραγματικότητα από την επόμενη κιόλας μέρα μετά το κλείσιμο της κάλπης. Η καταλήστευση που εξελίσσεται τις μέρες αυτές αποτελεί την αδιάλειπτη συνέχεια των εφαρμοστικών και άλλων νόμων που ψήφισαν οι ταγοί της εξουσίας του κεφαλαίου στην αμέσως προηγούμενη περίοδο. Έρχονται τώρα να τους περπατήσουν στην πράξη, να διαμορφώσουν συνθήκες απόγνωσης στα λαϊκά νοικοκυριά, να συμπληρώσουν από την πλευρά του κράτους των καπιταλιστών, την καταλήστευση του ανθρώπινου μόχθου που συντελείται στο εργοστάσιο, στο γραφείο, σε κάθε χώρο δουλειάς.

Με εκβιασμούς και απειλές για κατάσχεση του μισθού και της σύνταξης επιχειρεί το υπουργείο Οικονομικών να μαζέψει από τα λαϊκά στρώματα τα κάθε είδους ληξιπρόθεσμα χαράτσια και τα άλλα εμφανιζόμενα χρέη προς την Εφορία. Με το νομικό πλέγμα που θεσμοθέτησαν μπορούν να ενεργοποιούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης για εμφανιζόμενες οφειλές που ξεκινούν μόλις από τα 300 ευρώ, και οι οποίες δεν έχουν μπει σε κάποια «ρύθμιση», όπως για παράδειγμα αυτή για τα «ληξιπρόθεσμα χρέη». Απειλούν με κατασχέσεις απευθείας στις μισθοδοσίες των επιχειρήσεων και των ασφαλιστικών ταμείων. Το μέτρο, που αναμένεται να προσλάβει διαστάσεις, είναι «καρπός» της σφοδρής αντιλαϊκής κλιμάκωσης. Και την τελευταία δεκάρα που αρπάζουν από το λαϊκό εισόδημα την προορίζουν για τους μεγαλοδανειστές του αστικού κράτους, κάτι που «μεταφράζεται» σε νέα προνόμια, τρανταχτές φοροαπαλλαγές κ.ά. για τα μονοπώλια, τις μερίδες της πλουτοκρατίας.

(διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στην πηγη του)

Τι Παιχνίδι Παίζεται;

«μια έξοδος της Ελλάδας [απο την ευρωζωνη] έχει πάψει προ πολλού να τρομάζει».

Τάδε έφη ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ.

Εξοργισμένος ο Α. Σαμαράς ξεσπάθωσε, κι ακούστε πως του «τα ’χωσε» του Ρεστλερ:

«...υπάρχουν κάποιοι ξένοι αξιωματούχοι, που κάθε τόσο βγαίνουν και προεξοφλούν ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει! Τους θεωρώ, και το λεω ανοικτά και δημόσια, υπονομευτές της εθνικής προσπάθειας! Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ορθοποδήσει η χώρα κι εκείνοι κάνουν ότι μπορούν για να αποτύχουμε. Δεν ξέρω πια, αν το κάνουν συνειδητά ή από ανοησία. Ξέρω όμως, ότι είναι ανεύθυνοι...».

  

Μα γιατί τέτοια απονιά επιτέλους απο τους δικούς μας εταίρους; Και μάλιστα όταν πριν λίγες μέρες ο Α. Σαμαράς, σαν καλό μαθητούδι, υποσχέθηκε στον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ. Μ. Μπαρόζο ότι «είμαστε αποφασισμένοι ως κυβέρνηση τριών κομμάτων να προχωρήσουμε στις διαρθρωτικές αλλαγές, σε αποκρατικοποιήσεις και στην εφαρμογή των συμφωνημένων μέτρων για τον περιορισμό του ελλείμματος», [1]

Αλλά ο «δικός» του (Ο Ρέσλερ) επιστρέφει δριμύς και πολύ υπεύθυνα, σε συνέντευξή του στη «Neue Osnabrücker Zeitung», δηλώνει ότι η Γερμανία δεν μπορεί να βοηθά, όταν δεν υπάρχουν αντιπαροχές. Δηλαδή η Γερμανία δανείζει δεν χαρίζει – και ο νοών νοείτω. Αρνείται δε ότι η καγκελάριος Μέρκελ τον μάλωσε για τις πρόσφατες δηλώσεις του και,  αναφερόμενος στο Αντωνάκι, συνεχίζει:

«Όχι άλλες δικαιολογίες, παρακαλώ.  Ευχαρίστως, μπορεί να μας πείσει όλους για τα αποτελέσματα της δουλειάς του, εφαρμόζοντας με συνέπεια τις συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις, για παράδειγμα στη Διοίκηση και στη δημιουργία μιας αποτελεσματικής Υπηρεσίας για τους φόρους. Τίποτε δεν θα με ευχαριστούσε περισσότερο από αυτό. Στο υπουργείο μου, ωστόσο, είχαμε την εμπειρία του ότι η ελληνική κυβέρνηση υλοποίησε λίγα πράγματα. Αυτό επιβεβαιώθηκε και κατά τη διάρκεια και μετά το ταξίδι μου με τους εκπροσώπους της γερμανικής οικονομίας. Η μοίρα των Ελλήνων βρίσκεται τώρα στα χέρια τους». [2]

Ειρήσθω εν παρόδω: «σε ποιων τα χέρια βρίσκεται η μοίρα των ελλήνων» όταν μια ιδιαίτερη συνθήκη σ’ αυτήν τη χώρα μας, να το λεμε, είναι η νοοτροπία του Ελληνάρα που θεωρεί «μαγκιά» την εύκολη λύση. Ήταν και η «μαγκιά» του Ελληνάρα που επέλεξε και έκλεξε διαπραγμάτευση. Αναρωτιέμαι αν πραγματικά πίστευε στην «μαγκιά» κι την καπατσοσύνη του μη-χειρότερου καταφερτζή που θα έλυνε το πρόβλημα του. Αν πίστευε στο «τσαγανό» αυτών που θα έκαναν σκληρή διαπραγμάτευση... Που πήγαν τώρα η «μαγκιά» το «τσαγανό» και μαζί μ’ αυτά η διαπραγμάτευση;

Κάποιος πολύ πιο ανόητα απο τον Ρέσλερ ξεστόμισε μιαν αλήθεια χωρίς να το θέλει:  «Δεν μπορείς να πας στο τραπέζι της επαναδιαπραγματεύσεως εάν δεν έχεις την έκθεση της τρόικας. Η έκθεση της τρόικας δε μπορεί να υπογραφεί, εάν δεν συμφωνήσουν στα μέτρα». Ιδιοκτήτης πνευματικών δικαιωμάτων της παραπάνω φράσης είναι ο βουλευτής της ΝΔ, Α. Γεωργιάδης,  ο οποίος είπε επί της ουσίας: Πριν κάνουμε διαπραγμάτευση πρέπει να μην έχουμε τίποτε να διαπραγματευτούμε αφού θα έχουμε ήδη συμφωνήσει σε όλα...

Με διαπραγμάτευση η δίχως αυτήν, ένα παιχνίδι παίζεται... για να μπορεί να συνεχίζει να παίζεται. Και για να εξακολουθεί να παίζεται αυτό το παιχνίδι θα πρέπει η κυβέρνηση των Ελλήνων, ο ένας παίχτης, να προσποιείται ότι προσπαθεί να εφαρμόσει τα ανεφάρμοστα, και ο συμπαίχτης του, αφ’ υψηλού κάθε φορά, να του λεει ότι δεν έχει καταφέρει να κάνει αυτά που πρέπει. Δηλαδή ο ένας παίχτης-ηθοποιός, ο ποιο εύσωμος, παίζει τον δάσκαλο που βάζει πολύ δύσκολη εργασία για το σπίτι στο μαθητή. Ο μαθητής, μικροσκοπικός και ισχνός, προσποιείται πως παραπονιέται ότι προσπαθεί να κάνει ότι απαιτείται απο αυτόν, και ο δάσκαλος να του λεει μετά ότι αυτό που παρέδωσε είναι ανεπαρκές, ότι πρέπει να δουλέψει πιο σκληρά και να του ξαναβάζει μια δυσβάσταχτη εργασία. Αυτό, Ceteris Paribus, μπορεί να συνεχιστεί ad infinitum, δηλαδή να τραβήξει μέχρι του «Αγίου Γαμώτο». 
Την μοίρα των Ελλήνων οι ίδιοι την παρέδωσαν, όπως συνήθως, στα χέρια ενός θιάσου της συμφοράς.   Το μόνο λογικό σε τούτο το θέατρο παράλογου είναι ότι, με συνεχιζόμενο το παιχνίδι επ’ αόριστου, οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι μονίμως  κερδισμένοι. Το μεγάλο κεφάλαιο εδώ και παρέκει και κυρίως το χρηματιστικό  κεφάλαιο. Κάποιος παρομοίασε την Ελλάδα με τον Σίσυφο. Αλλά μια τέτοια τιμή, λυπάμαι να πω, της παει πολύ. Ο Σίσυφος μπορεί να ήταν κακός και πανούργος αλλά τουλάχιστον τα έβαλε και με τον Δια. Όχι! Η Ελλάς των Ελλήνων... (πως να τους χαρακτηρίσουμε;), του λαού με το «μέγα δαιμόνιο» όπως μας έλεγαν οι εθνικόφρονες δάσκαλοι μας, είναι σαν τον ποντίκι που τρέχει μέσα σ’ ένα τροχό περιστρεφόμενο, που παραμένει στο ίδιο σημείο με όση ταχύτητα και να τρέξει – σ’ ένα περιστρεφόμενο τροχό μέσα στο κλουβί της. Έχει ιδρώσει, έχει αρχίσει να βρωμάει, είναι εξαντλημένη, αποβλακωμένη, παλαβωμένη, πεινασμένη, και τρέχει, τρέχει χωρίς ποτέ να φτάνει.

Kimmo Pohjonen & Kronos Quartet - Emo (part1)

"UNIKO" - Kimmo Pohjonen & Kronos Quartet (Part 3)

«αυτό είναι δικό μου»

 

«THE first man who, having enclosed a piece of ground, bethought himself of saying This is mine, and found people simple enough to believe him, was the real founder of civil society. From how many crimes, wars and murders, from how many horrors and misfortunes might not any one have saved mankind, by pulling up the stakes, or filling up the ditch, and crying to his fellows, "Beware of listening to this impostor; you are undone if you once forget that the fruits of the earth belong to us all, and the earth itself to nobody».

«Ο πρώτος άνθρωπος που, έχοντας περιφράξει ένα κομμάτι γης, σκέφτηκε να πει αυτό είναι δικό μου, και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς να τον πιστέψουν, ήταν ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών. Από πόσα εγκλήματα, πολέμους και δολοφονίες, από πόσα δεινά και τι συμφορές δεν θα μπορούσε κάποιος να έχει σώσει την ανθρωπότητα, ξεριζώνοντας τους πασσάλους, ή γεμίζοντας το χαντάκι και να φωνάξει στους συνανθρώπους του, ‘προσέχετε όταν ακούτε αυτόν τον απατεώνα? Καταστραφήκατε αν κάποτε ξεχάσετε ότι οι καρποί της γης ανήκουν σε όλους μας, και η ίδια η Γη σε κανέναν’». Jean Jacques Rousseau [απο την εποχή (1754) που κάποιοι φωτισμένοι αστοί ήταν επαναστάτες].

"Treat the earth well: it was not given to you by your parents, it was loaned to you by your children. We do not inherit the Earth from our ancestors, we borrow it from our children." --Ancient Indian Proverb

"φρόντισε τη γη καλά: Δεν σου δόθηκε από τους γονείς σου, σου την δάνεισαν εσένα τα παιδιά σου.  Δεν κληρονομούμε τη γη από τους προγόνους μας, τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας." - Αρχαία ινδική παροιμία [απο χρόνια αμνημόνευτα].

εννοούμε αυτά που λέμε

 

Το κεφάλαιο έχει απλώσει τον κατασταλτικό βραχίονα του πάνω απο τους απεργούς σε επίδειξη δύναμης και αποφασιστικότητας.

Πίσω απο τους αλαλαγμούς των αργυρώνητων θεραπόντων του κεφαλαίου και πίσω απο τον μηχανικό θόρυβο του ανθρωποειδούς ροβοτ που στέκεται πάνοπλο απέναντι απο τους εργάτες, κι ανάμεσα απο τις γραμμές των γραφιάδων αυτουργών του ψεύδους διαβάζουμε το μήνυμα: «εννοούμε αυτά που λέμε».

Δεν το στέλλουν μόνο σ’ εμάς, το στέλλουν και στους Ευρωπαϊκούς πάτρωνες (κοινώς νταβατζήδες) τους. Ε βέβαια! Σ’ αυτόν τον τόπο (ή άλλως, σ’ αυτόν τον οίκο ανοχής) θα βάλουμε μια τάξη. Και ξέρουμε καλά πως εννοούν την τάξη...

Μας λενε λοιπόν πως είναι αποφασισμένοι: αν και ποτέ δεν λένε αυτό που εννοούν, διότι η ψευτιά κι η απάτη είναι ο αέρας που αναπνέουν που βγαίνει στα ανυπόφορα χνώτα τους, τώρα μας λεν πως εννοούν αυτό που δηλώνουν.

Ε λοιπόν  κι εμείς έχουμε νέα γι αυτούς. Ότι και να κάνουν στην χαλυβουργία τους η στάση των εργατών εκεί έχει μπει είδη στις σελίδες της ιστορίας μας σαν ένα απο τα πιο λαμπρά παραδείγματα λεβεντιάς κι αξιοπρέπειας και αδούλωτου πνεύματος ανθρώπων. Είδη μας διδάξαν τι μπορεί  να κάνει άνθρωπος όταν εγκαταλείψει την στάση του υποζυγίου και σηκωθεί όρθιος, όταν πάψει να είναι ραγιάς.

Μας έδειξαν ότι όσο κι αν προσπαθεί το κεφαλαίο να πείσει τους εργάτες ότι είναι ζώα, χωρίς βούληση κι αντίσταση στην χρησιμοποίηση τους σαν ζώα, δεν θα τα καταφέρει...

Μας έδειξαν κι έχουν ακόμα να μας διδάξουν οι χαλυβουργοί!!!  

***********

(Απο πρωτοσέλιδο Ριζοσπάστη)

«Δείξαμε στο προαύλιο της "Χαλυβουργίας" ότι εννοούμε αυτά που λέμε. Μια ομάδα συνδικαλιστών είχε αποκλείσει ένα εργοστάσιο επί επτά μήνες, εμποδίζοντας όσους ήθελαν να πιάσουν δουλειά και οδηγώντας στην ανεργία εκατοντάδες εργαζομένους. Το εργοστάσιο πήγαινε για κλείσιμο. Αυτό το σταματήσαμε», ισχυρίστηκε ξεδιάντροπα χτες ο πρωθυπουργός που παρουσίασε την επίθεση των ΜΑΤ κατά των απεργών χαλυβουργών ως ενέργεια για την προστασία του δικαιώματος στην εργασία... Με το τσάκισμα κάθε διεκδίκησης, κάθε αγώνα θέλουν να δείξουν στους επιχειρηματικούς ομίλους ότι τους εξασφαλίζουν, σε συνδυασμό με τους πάμφθηνους και υποταγμένους εργαζόμενους για να τους υπερεκμεταλλεύονται και να κερδοφορούν. Και ανάγουν σε εχθρούς του δικαιώματος στην εργασία τους πρωτοπόρους για την εξασφάλισή του εργάτες. Αλλά εχθρός των εργαζομένων είναι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του και όχι οι απεργοί χαλυβουργοί - θύματα του καπιταλιστικού κέρδους και της βάρβαρης πολιτικής που το υπηρετεί. Το δικαίωμα στην εργασία το έχουν όλοι οι άνεργοι, όπως και οι απολυμένοι από τον Μάνεση, για τους οποίους ο Αντ. Σαμαράς όχι μόνο δεν είπε λέξη, αλλά τους κατέταξε και στους υπεύθυνους για την ανεργία!

διαβάστε και τούτο

με ψηλά το κεφάλι και με τη μέση ίσια

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΦΩΝΙΟΣ: με ψηλά το κεφάλι και με τη μέση ίσια.

Σαμαράς: «Ιερό το δικαίωμα στην Εργασία»

Κεδίκογλου: «Εχουμε ένα γεγονός: Την παρέμβαση των αρμοσίων αρχών για την προστασία του δικαιώματος στην εργασία.

ΠΑΣΟΚ (ανακοίνωσή του Γραφείου Τύπου του)

 «Το δικαίωμα στην εργασία και ο παραγωγικός ιστός της χώρας πρέπει να προστατευτούν και πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις, με τη συμπεριφορά τους, να βοηθήσουν τη μεγάλη προσπάθεια ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας», αναφέρεται στην ανακοίνωση κινήματος.

ΔΗΜΑΡ:
«Η όξυνση της κατάστασης, η οποία τροφοδοτείται με την παρουσία των ΜΑΤ, συνιστά μια αρνητική εικόνα σε περίοδο που τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις και συνεννοήσεις», σημειώνει.

KKE (Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για την επίθεση του πρωθυπουργού στους απεργούς χαλυβουργούς) 24/07/12

Εχθρός των εργαζομένων είναι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του και όχι οι απεργοί χαλυβουργοί - θύματα του καπιταλιστικού κέρδους και της βάρβαρης πολιτικής που το υπηρετεί. Το δικαίωμα στην εργασία το έχουν όλοι οι άνεργοι, όπως και οι απολυμένοι από τον Μάνεση, για τους οποίους ο Α. Σαμαράς όχι μόνο δεν είπε λέξη, αλλά τους κατέταξε και στους υπεύθυνους για την ανεργία!

Το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό. Μιλάνε για το δικαίωμα στη δουλειά οι θεματοφύλακες ενός συστήματος άναρχου και σάπιου, που πετάει εκατομμύρια ανθρώπους εκτός παραγωγής. Μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης, η ανεργία εκτοξεύεται στον καπιταλισμό, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, με πρώτη την εργατική δύναμη. Ηδη οι άνεργοι είναι 1.500.000 στην Ελλάδα. Ποια κυβέρνηση νοιάστηκε για το δικαίωμά τους στη δουλειά; Η ίδια η κυβέρνηση και τα κόμματά της υπερασπίζονται τον Μάνεση, ο οποίος έχει ήδη απολύσει 120 εργαζόμενους και κατά τα λεγόμενά του ήθελε να κλείσει το εργοστάσιο και να αφήσει χωρίς ψωμί εκατοντάδες οικογένειες. Για τους λιγοστούς απεργοσπάστες, το δικαίωμα στη δουλειά είναι ιερό, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, αλλά όχι και για τους εκατοντάδες απεργούς που παλεύουν για να έχουν μεροκάματο οι απολυμένοι συνάδελφοί τους. Το ψέμα και η υποκρισία τους βγάζει μάτι. (Ριζοσπάστης)

Ο Καστοριάδης και το Μεταβολικό Ρήγμα

Στο παρόν κείμενο  γίνεται αναφορά σε μια θέση του Καστοριάδη για ζητήματα Οικολογίας τα οποία, κατά τον ίδιο, «o Μαρξ παραβλέπει ή περιθωριοποιεί». Η άποψη αυτή εκφράστηκε στο κείμενο με τίτλο Η επαναστατική δύναμη της Οικολογίας Μια συνέντευξη με τον Κορνήλιο Καστοριάδη (1993) που δόθηκε το 1993 στο γαλλικό περιοδικό «Πράσινος Πλανήτης», απο την οποία επιλέγω ένα μέρος. (1)

Οι λόγοι για τους οποίους αναφέρομαι σ’ αυτόν είναι τρεις:

Ο πρώτος είναι ότι η άποψη του είναι τυπική και πολύ διαδεδομένη απο οικο-αριστερούς αλλά και δυστυχώς αποδεκτή σε κάποιους που τοποθετούνται στον χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς. 

Ο δεύτερος είναι ότι Καστοριάδης είναι «δικός μας» και οι επικλήσεις σ’ αυτόν είναι της μόδας εδώ, μιας και αποτελούν τεκμήρια ταύτισης με μια «ανοιχτά και αδογμάτιστα» αριστερή διανόηση. Και διότι πολλοί συμφωνούν με την (τα μάλα) υπρβολική εκτίμηση των συντακτών της εν λόγω συνέντευξης κατά τους οποίους

«Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ίσως ο σημαντικότερος πολιτικός στοχαστής και φιλόσοφος του 20ου αιώνα, από το τη δεκαετία του 70’ αρχίζει να ενσωματώνει στο σύστημα της κριτικής του και το οικολογικό ζήτημα. Φαίνεται, δε, σχεδόν από όλα τα τελευταία κείμενά του ότι το οικολογικό ήταν το ζήτημα που τον απασχολούσε περισσότερο ή τουλάχιστον εξίσου πολύ με άλλα θέματα. κτλ)».(2)

Ο τρίτος και ειδικότερος λόγος είναι το γεγονός ότι στην απάντηση του Καστοριάδη που παραθέτω, ο Μαρξ εμφανίζεται αδιάφορος για σημαντικά πράγματα που αφορούν την οικολογία και κατά τον ίδιο πάντα, «το ότι ο Μαρξ 'ξεχνάει' αυτά τα πράγματα είναι περίεργο, λόγω του ότι στην εποχή του αυτή η σκέψη απασχολεί πολλούς συγγραφείς». Στο πλαίσιο αυτό αναφέρεται το όνομα Justus Liebig, κάτι που θεώρησα άξιο λόγου, όπως ελπίζω θα φανεί παρακάτω.

Μια «εφ’ όλης της ύλης κριτική» στις θέσεις του Καστοριάδη για το ζήτημα της οικολογίας δεν είναι στις προθέσεις, ούτε και θα ήταν δυνατή στο πλαίσιο ενός κειμένου όπως το παρόν. Θα σταθούμε μόνο στο ζήτημα του αφορισμού «περί του οικολογικά μη-προβληματισμένου» Μαρξ. Είναι δίκαιο να ειπωθεί εξ’ αρχής εδώ ότι αυτή η συνέντευξη δόθηκε πριν απο σχεδόν μια εικοσαετία και έκτοτε μεσολάβησε μια έντονη δραστηριότητα, κυρίως απο μαρξιστές ακαδημαϊκούς, εστιασμένη όχι μόνο σε μια στενά ιδωμένη διερεύνηση του ερωτήματος αν οι πατέρες του Μαρξισμού είχαν αναπτυγμένη οικολογική συνείδηση, αλλά και στην ανάδειξη της σχέσης κοινωνίας και φύσης στη σκέψη τους, και στο βαθμό κατά τον οποίο αυτή η σκέψη είναι ακόμα ζωντανά επίκαιρη και ικανή να οπλίσει θεωρητικά μια ποιο διεισδυτική ενατένιση και ερμηνεία της περιβαλλοντικής κρίσης που βιώνουμε. Ωστόσο, η αναφορά του Καστοριάδη στον Justus Liebig καθιστά «περίεργο» (για να χρησιμοποιήσω την δική του έκφραση) το γεγονός ότι αποσιωπάται σ’ αυτήν ή αγνοείται η άμεση σχέση του Μαρξ με τον Liebig

Ας  δούμε τι λέει:

[...]

Pascale Egre : Ποιο παραλληλισμό θα μπορούσαμε να κάνουμε ανάμεσα στην υποχώρηση του μαρξισμού και στη ραγδαία ανάπτυξη της πολιτικής οικολογίας;

Κορνήλιος Καστοριάδης: Η σχέση τους είναι προφανώς περίπλοκη. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να παρατηρήσει ότι ο Μαρξ μετέχει πλήρως του καπιταλιστικού φαντασιακού: σύμφωνα με αυτόν, όπως και με την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής του, τα πάντα εξαρτώνται από την αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων. Όταν η παραγωγή φθάνει σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο είναι κανείς σε θέση να μιλήσει για μια αληθινά ελεύθερη κοινωνία, για μια κοινωνία ισότητας και πάει λέγοντας. Δεν βρίσκει κανείς στον Μαρξ καμία κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής, είτε όσον αφορά την μέθοδο παραγωγής είτε όσον αφορά τον τύπο και τη φύση των προϊόντων που παράγονται. Για αυτόν, η καπιταλιστική τεχνική και τα προϊόντα της αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της ανθρώπινης προόδου. Ούτε ασκεί κριτική στην εργασιακή διαδικασία του εργοστασίου. Επικρίνει, βεβαίως, μερικά «υπερβολικά» στοιχεία αλλά, υπό αυτήν τη μορφή, αυτή η οργάνωση φαίνεται για αυτόν να αποτελεί μια πραγμάτωση της ορθολογικότητας, χωρίς την προσθήκη εισαγωγικών. Το βασικό κομμάτι της κριτικής του έχει να κάνει με την χρήση αυτής της τεχνικής και αυτής της οργάνωσης: πως, δηλαδή, από αυτές επωφελείται μόνο το κεφάλαιο και όχι η ανθρωπότητα ως σύνολο. Δεν εντοπίζει την ανάγκη να γίνει μια εσωτερική κριτική στην τεχνική και την οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής.

Το ότι ο Μαρξ «ξεχνάει» αυτά τα πράγματα είναι περίεργο, λόγω του ότι στην εποχή του αυτή η σκέψη απασχολεί πολλούς συγγραφείς. Ας θυμηθούμε, για να αναφερθούμε σε ένα γνωστό παράδειγμα, τους Άθλιους του Βίκτωρ Ουγκό. Όταν, με σκοπό να σώσει τον Μάριο, ο Γιάννης Αγιάννης τον κουβαλάει μέσα από τους υπονόμους του Παρισιού, ο Ουγκό παραδίδεται σε μία από τις πολυαγαπημένες παρεκβάσεις του. Βασισμένος, χωρίς αμφιβολία, στους υπολογισμούς των μεγάλων χημικών της εποχής, πιθανόν του Justus Liebig, λέει πως από το Παρίσι καταλήγει στην θάλασσα κάθε χρόνο, μέσω των υπονόμων του, χρηματικό ποσό ίσο με 500 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Αυτό το αντιπαραβάλλει στη συμπεριφορά των κινέζων αγροτών, οι οποίοι λιπαίνουν το χώμα με τα δικά τους περιττώματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μας λέει ουσιαστικά ότι το έδαφος της Κίνας είναι τόσο εύφορο όσο ήταν και την πρώτη μέρα της Δημιουργίας. Γνωρίζει πως οι παραδοσιακές οικονομίες ήταν οικονομίες ανακύκλωσης, ενώ η σημερινή είναι μια οικονομία σπατάλης.

Ο Μαρξ όλα αυτά τα παραβλέπει ή τα περιθωριοποιεί. Και αυτό επρόκειτο να παραμείνει, μέχρι το τέλος, η τοποθέτηση του μαρξιστικού κινήματος. Αρχίζοντας από το τέλος της δεκαετίας του 50’, αρκετοί παράγοντες θα ενώνονταν προκειμένου να αλλάξει αυτή η κατάσταση. (3)

Η θέση αυτή του Καστοριάδη αδικεί έντονα τον Μαρξ. Η έκφραση αυτής της άποψης θα χαρακτηριζόταν περιγέλαστη σήμερα. Ο John Bellamy Foster  γράφει ότι: «Μετά από δεκαετίες έρευνας στις συνεισφορές του Μαρξ σε οικολογικούς διαλόγους και την δημοσίευση των επιστημονικών-τεχνικών σημειωματάριών του, δεν μπαίνει πλέον ερώτημα αν ο Μαρξ καταπιάνεται με την φύση, και αν το έκανε σε όλη τη ζωή του». (4)  Προφανώς διότι το ερώτημα έχει απαντηθεί απο έναν αυξανόμενο αριθμό σύγχρονων θεωρητικών – εκτός απο τον John Bellamy Foster, και απο πολλούς άλλους, όπως οι Paul Burkett,  Fred Magdoff , Brett Clark, Richard York, David Harvey, Ricardo Dobrovolski, Jason W. Moore Erik Swyngedouw (η λίστα δεν εξαντλείται εδώ) οι οποίοι έχουν καταπιαστεί συστηματικά με σοβαρότητα και κύρος με το θέμα αυτό.

Ο κύριος κορμός του παρόντος κειμένου συνίσταται απο μεταφορά και παρουσίαση βασικών παρατηρήσεων στο ίδιο ζήτημα που έχουν γίνει σε άρθρα μερικών απο τους προαναφερθέντες θεωρητικούς.  Πέραν της σύνθεσης τους εδώ, σαν αντιπαράθεση και σαν απάντηση στον  αφορισμό του Καστοριάδη σε σχέση με τις «παραβλέψεις» του Μαρξ,  στα ελάχιστα που προσθέτω συμπεριλαμβάνεται η διαπίστωση ότι η διάλυση αυτής της προκατάληψης αλλά και ο εμπλουτισμός του μαρξιστικού προβληματισμού για το περιβάλλον και την σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με την φύση, εάν είναι όσο θα έπρεπε πλατιά γνωστά στον ελληνικό χώρο της Μαρξιστικής αριστεράς (πράγμα που ομολογώ μου είναι άγνωστο), τουλάχιστον δεν φαίνεται να την απασχολεί με την ένταση που αρμόζει στο θέμα αυτό.

Μια πλήρης ανάγνωση του έργου του Μαρξ, εστιασμένη στην ανάδειξη αυτής της σημαντικής πλευράς της σκέψης του που αφορά τον βαθύ και απαράμιλλο για την εποχή του προβληματισμό του για τη σχέση κοινωνία–φύση, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Διότι ο προβληματισμός αυτός διαποτίζει ολόκληρη την σκέψη του, είναι βασικό συστατικό της. Και σίγουρα κάποιες απο τις προκαταλήψεις που έχουν εξαπλωθεί, προερχόμενες κυρίως απο τον «πράσινο», στην ουσία σοσιαλδημοκρατικό, χώρο, μπορεί να είναι αδιάβαστες αναπαραγωγές απο ψευδο-διατριβές λειψά καταρτισμένων "διανοούμενων". Άλλες προέρχονται απο μια κάστα γραφιάδων που κάνουν καλοπληρωμένη καριέρα την προσπάθεια να βγάλουν τον Μαρξ άσχετο και στο θέμα της οικολογίας.

Κάποιοι, πιο ραφιναρισμένα αναγκάζονται τώρα να ομολογήσουν ότι ο Μαρξ ναι μεν είχε υπόψη του το περιβαλλοντικό πρόβλημα της εποχής του, αλλά ισχυρίζονται ότι οι εκτιμήσεις του ήταν υποταγμένες σ’ ένα Προμηθεανισμό (5), δηλαδή σε μια έντονη έμφαση στην αναγκαιότητα της βιομηχανικής ανάπτυξης την οποία θεωρούσε προϋπόθεση της ανθρώπινης χειραφέτησης, και η οποία ήταν αναγκαίο να πραγματοποιηθεί (υποτιθεται) ανεξάρτητα απο το περιβαλλοντικό κόστος της.  Έτσι, κατά την ίδια κριτική στον Μαρξ,  προβάλλεται η άποψη ότι δεν έδειξε έναν οικολογικό προβληματισμό επαρκή για να ωθήσει μια περαιτέρω ανάπτυξη σε μεταγενέστερες γενιές μαρξιστών, και άρα δεν συνείσφερε στην επακόλουθη διαμόρφωση της  Οικολογίας. Άλλοι τον «δικαιολογούν» ότι έγραψε πριν την ανάπτυξη της οικολογίας.   

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς (όπως γράφει ο John Bellamy Foster)

είχαν το πλεονέκτημα ότι έζησαν σε μιαν εποχή όπου η μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό εξακολουθούσε ακόμα να πραγματοποιείται, ή να είχε συμβεί στην πρόσφατη μνήμη. Ως εκ τούτου, τα ερωτήματα που έθεσαν για την καπιταλιστική κοινωνία, ακόμη και για τη σχέση μεταξύ της κοινωνίας και της φύσης ήταν συχνά πιο θεμελιώδη από αυτά που χαρακτηρίζουν την κοινωνική και οικολογική σκέψη, ακόμη και στην αριστερά, σήμερα.

Αλλά, παραδόξως, η ανταγωνιστική σχέση του καπιταλισμού με το περιβάλλον, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα της σημερινής κρίσης μας, ήταν κατά κάποιο τρόπο πιο εμφανής στους σοσιαλιστές του 19ου και 20ου αιώνα, από ότι είναι στην πλειοψηφία των πράσινων στοχαστών της εποχής μας.(6)

Ας επιστρέψουμε στo επίδικο: την αποσιωπημένη ή  αγνοουμένη (απο τον Καστοριάδη) σχέση Μαρξ με τον Liebig. Ο Justus von Liebig, μεγάλος Γερμανός χημικός, είναι  γνωστός για την έντονη κριτική που άσκησε στον ανορθολογισμό της αγροκαλλιέργειας και ειδικά στις εντατικοποιημένες μεθόδους της βρετανικής γεωργικής παραγωγής της εποχής του, τις οποίες χαρακτήρισε ως ένα «σύστημα ληστείας». Περιέγραψε λεπτομερώς την σοφία παλαιότερων κοινωνιών οι οποίες αυτά που έπαιρναν απο την φύση με την παραγωγική τους δραστηριότητα τα επέστρεφαν σ’ αυτήν σε μορφή λιπαντικών συστατικών απαραίτητων για ανακύκλωση στη γη, διατηρώντας μιαν ισορροπία μεταξύ της φύσης και της αγροκαλλιέργειας.  Η κριτική αυτή αναπτύχθηκε στο πρωτοποριακό επιστημονικό έργου του, Organic Chemistry in its Application to Agriculture and Physiology (Οργανική Χημεία και η Εφαρμογή της στην Γεωργία και την Φυσιολογία) που εκδόθηκε το 1840.

Με το ξεδίπλωμα της βιομηχανικής επανάστασης, η μείωση του πληθυσμού των αγροτικών περιοχών σήμανε την προλεταριοποίηση μέρους της αγροτιάς που οδήγησε επίσης στην συγκεντροποίηση της ιδιοκτησίας γης. Συνάμα διαφοροποιήθηκε δραματικά η πόλη απ' το χωριό, αναστέλλοντας την παράδοση ανακύκλωσης. Τρόφιμα και φυτικές ίνες αποστέλλονταν από την ύπαιθρο σε μακρινές αγορές. Στο πλαίσιο αυτό, τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους, όπως άζωτο, φώσφορο και κάλιο,  μεταφέρονταν από τη ύπαιθρο στην πόλη, όπου μετατρέπονταν  σε συσσωρευμένα ανθρώπινα και ζωικά απόβλητα και σε  ρύπανση των πόλεων, αντί να επιστρέψουν στο έδαφος για την ανακύκλωση τους.

Μια «λύση» που βρήκαν οι καπιταλίστες στην αρχή του 19ου Αιώνα ήταν η ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου γκουανό, νιτρικών αλάτων. Το γκουανό ήταν ένα από τα καλύτερα λιπάσματα για αύξηση της αγροτικής παραγωγής με εμπλουτισμό του εδάφους.  Πρόκειται για την ονομασία περιττωμάτων θαλάσσιων πτηνών που κατοικούν σε μεγάλες αποικίες στα νησιά ανοικτά των ακτών του Περού. Το γκουανό έχει υψηλές ποσότητες συγκεντρωμένων φωσφορικών ενώσεων και αζώτου. Εκείνη την εποχή, αυτό το νέο λίπασμα προκάλεσε  ενα διεθνή ανταγωνισμό για την διεκδίκηση των νησιών που είχαν αποθέματα γκουανό. Εκατομμύρια τόνοι γκουανό σκάφτηκαν για  εξαγωγές στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Οι  εργάτες που το έσκαβαν ήταν κινέζοι "κούληδες" μεταφερμένοι σαν σκλάβοι στο Περού, για να δουλεύουν εκεί χειρότερα απο σκλάβους... (7)

Πέραν τούτου, πηγή λιπασμάτων αποτελούσαν και τα οστά ανθρώπων και ζώων τα οποία είχαν επίσης καταστεί αντικείμενο ληστρικής εκμετάλλευσης. Πρωταγωνιστές ήταν οι Άγγλοι αποικιοκράτες και καπιταλίστες. Φυσικά κάποιες χώρες κυριολεκτικά γδέρνονταν απο τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους τους. Αυτό ώθησε τον Liebig  να δηλώσει ότι η Μεγάλη Βρετανία

... Στερεί όλες τις χώρες από τις συνθήκες της γονιμότητας τους. Έχει σαρώσει τα πεδία των μαχών της Λειψίας, του Βατερλώ και της  Κριμαίας! Έχει καταναλώσει τα οστά πολλών γενεών συσσωρευμένα  στις κατακόμβες της Σικελίας! Και τώρα καταστρέφει κάθε χρόνο το φαγητό για μια μελλοντική γενιά από τριάμισι εκατομμύρια ανθρώπων. Όπως ένας βρικόλακας, που κρέμεται στο στήθος της Ευρώπης, και  του κόσμου ακόμα, ρουφά το αίμα της  ψυχής του, χωρίς καμία πραγματική ανάγκη ή μόνιμο όφελος για τον εαυτό του. (8)

Σε αντίθεση με τον Καστοριάδη, ο John Bellamy Foster, διακρίνει ότι ο Μαρξ είχε πλήρη γνώση της εργασίας του Liebig την οποία μελέτησε την ίδια περίοδο που έγραφε τον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου, και απο την οποία πληροφορήθηκε  το Κεφάλαιο. Ο Μαρξ παρακολούθησε τις διαλέξεις του Liebig στο Λονδίνο, όπως και διαλέξεις των Moleschott και Huxley.  (9) Κάθε άλλο παρά «παραμελώντας και παραβλέποντας μια εσωτερική κριτική στην τεχνική και την οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής», όπως σχολίασε σε επιστολή στον Ένγκελς το 1866, η εντατική μελέτη της νέας γεωργικής χημείας, «ιδίως των Liebig και Schönbein, ήταν πιο σημαντική για αυτό το θέμα από όλων των οικονομολόγων μαζί». (10) Χαρακτήρισε μάλιστα την ανάδειξη, μέσω της φυσικής επιστήμης, της καταστροφικής πλευρά της καπιταλιστικής ανεπτυγμένης γεωργικής καλλιέργειας ως μια «αθάνατη τιμή» στον Liebig.

Ο Μαρξ ξεκινώντας απο θέσεις του Liebig προχώρησε πιο πέρα απο αυτές. Η καταστροφή του κύκλου ανακύκλωσης των συστατικών της φύσης απαραίτητων για την αναπαραγωγή της και η ανισορροπία που δημιουργείται ορίζεται ως «Μεταβολικό Ρήγμα».   Αιτία αυτού του φαινομένου είναι το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει μια «μεταβολική αλληλεπίδραση» μεταξύ  ανθρώπων και γης η οποία μορφοποιείται απο τους όρους της παραγωγής που επέβαλε. Επισημαίνει την αναγκαιότητα για «συστηματική αποκατάσταση» αυτού του ρήγματος η οποία αποκατάσταση θα πρέπει να λειτουργήσει ως «ρυθμιστικός νόμος της κοινωνικής παραγωγής».  Ωστόσο η μεγάλης κλίμακας καπιταλιστική ανάπτυξη της γεωργίας και του εμπορίου οξύνει το Μεταβολικό Ρήγμα. Αποτέλεσμα είναι η σπατάλη θρεπτικών συστατικών του εδάφους που μετατρέπονται σε ρύπανση και απόβλητα της πόλης. «Το Λονδίνο,» έγραψε, «δεν μπορεί να βρει καμία καλύτερη χρήση για την απέκκριση των τεσσεράμισι εκατομμυρίων ανθρώπων από το να μολύνει τα Τάμεση». (11)  Η μεγάλης κλίμακας βιομηχανία εντείνει την εν λόγω καταστροφική διαδικασία εξάντλησης του εδάφους.

Ο Μαρξ βλέπει  το Μεταβολικό Ρήγμα σε σχέση με το χάσμα που δημιουργείται ταυτόχρονα μεταξύ πόλης και χωριού. Ενώ μειώνεται ο αγροτικός πληθυσμός, αυξάνεται ο πληθυσμός στοιβαγμένος στις πόλεις

«Με αυτόν τον τρόπο παράγει τις συνθήκες που προάγουν ένα ανεπανόρθωτο ρήγμα στην αλληλεξάρτηση διαδικασία του κοινωνικού μεταβολισμού, ένα μεταβολισμό που προβλέπεται από τους φυσικούς νόμους της ίδιας της ζωής. Το αποτέλεσμα αυτού είναι μια διάβρωση της ζωτικότητας του εδάφους, η οποία πραγματοποιείται από το εμπόριο πέρα ​​από τα όρια μιας μόνο χώρας». (12)

[...]

«διαταράσσει  τη μεταβολική αλληλεπίδραση μεταξύ του ανθρώπου και της γης, δηλαδή εμποδίζει την επιστροφή στο έδαφος των στοιχείων που το συνθέτουν και καταναλώνονται από τον άνθρωπο με τη μορφή των τροφίμων και των ειδών ένδυσης? Ως εκ τούτου παρεμποδίζει τη λειτουργία της αιώνιας φυσικής συνθήκης για τη διαρκή γονιμότητας του εδάφους». (13)

[...]

«Όλη η πρόοδος της καπιταλιστικής γεωργίας αποτελεί μια πρόοδο στην τέχνη, όχι μόνο της καταλήστευσης του εργάτη, αλλά της καταλήστευσης της γης. Όλη η πρόοδος στην αύξηση της γονιμότητας του εδάφους για μια δεδομένη χρονική στιγμή αποτελεί μια πρόοδο προς τον αφανισμό των μακροχρόνιων πηγών αυτής της γονιμότητας ... Η καπιταλιστική παραγωγή, επομένως, αναπτύσσει τις τεχνικές και το βαθμό συνδυασμού της κοινωνικής διαδικασίας της παραγωγής μόνο ταυτόχρονα με την υπονόμευση των  πρωταρχικών πηγών όλου του πλούτου, του εδάφους και του εργάτη». (14)

Η ενατένιση του προβλήματος απο τον Μαρξ φαίνεται να έχει μακρά ακτίνα ορατότητας όταν διαπιστώνει ότι αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να βρει λύση παρά μόνο με την υπέρβαση του καπιταλισμού, καθόσον σήμερα το βρίσκουμε ακόμα μπροστά μας με πολλαπλάσια ένταση, χωρίς καμία προοπτική επίλυσης του στα όρια του συστήματος. 

Η υπονόμευση της αέναης φύσης απο τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις της ανθρώπινης ύπαρξης θέτει προοπτικά υπό αμφισβήτηση την βιωσιμότητα του πλανήτη.   Δεν φαίνεται να υιοθετεί ο Μαρξ μια συνεχόμενη και άνευ όρων βιομηχανική ή οικονομική ανάπτυξη (δεν πάσχει καθόλου απο «Προμηθεανισμό», όπως έχει κατηγορηθεί) όταν γράφει:

Από τη σκοπιά ενός ανώτερου κοινωνικό-οικονομικού σχηματισμού, η ιδιωτική ιδιοκτησία γης απο συγκεκριμένων άτομα θα φαίνεται τόσο παράλογη όσο η ιδιωτική ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων απο έναν άνθρωπο. Ακόμη και μια ολόκληρη κοινωνία, ένα έθνος, ή όλες οι ταυτόχρονα υπάρχουσες κοινωνίες μαζί, δεν είναι ιδιοκτήτες της γης. Είναι απλά οι κάτοχοί της, οι δικαιούχοι της, και πρέπει να την κληροδοτήσουν σε μια βελτιωμένη κατάσταση στις επόμενες γενιές όπως οι Boni patres Familias [καλοί επικεφαλής του νοικοκυριού](15)

 

1 Η επαναστατική δύναμη της Οικολογίας Μια συνέντευξη με τον Κορνήλιο Καστοριάδη (1993)

2 ibid (στο ίδιο)

3 ibid (στο ίδιο) ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης εδώ

4 John Bellamy Foster Marx’s Ecology In Historical Perspective From International Socialism 2:96, Autumn 2002.
5, 6 ibid (στο ίδιο)

7 Brett Clark and Richard York, Rifts and Shifts: Getting to  the Root of Environmental Crises – Monthly Review 2008, Volume 60, Issue 06 (November))

8 Εδάφιο απο John Bellamy Foster Marx's ecology in historical perspective, (με αναφορά στο ίδιο:  «The translation of this passage from the introduction to the 1862 edition of Liebig’s work follows Erland Mårold in Everything Circulates: Agricultural Chemistry and Recycling Theories in the Second Half of the Nineteenth Century, Environment and History 8 (2002), p. 74»

9 Ed Blewitt  Μarx and Εngels on the origin of spieces.

10 K Marx, Capital, vol 3 (New York, 1981), pp948-950, 959. ; Απο εδάφιο στο Marx's ecology in historical perspective, John Bellamy Foster

11 ibid (στο ίδιο)

δείτε επίσης Ν. ΤΡΙΑΝΤΗΣ, Κ. ΜΑΡΞ – Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ κείμενα για τις πόλεις, για την γη, για την Αρχιτεκτονική σελ. 128

12 Brett Clark and Richard York, Rifts and Shifts: Getting to  the Root of Environmental Crises

13 ibid (στο ίδιο), δείτε επίσης John Bellamy Foster and Brett Clark, “Ecological Imperialism,” in Leo Panitch and Colin Leys, ed., Socialist Register 2004 (London: Merlin Press, 2003); Jason W. Moore, “The Modern World-System as Environmental History,” Theory and Society 32, no. 3 (2003): 307–77; Marx, Capital, vol. 1, 637.

14 Marx, Capital, vol. 1, 638 (εδάφιο απο Brett Clark and Richard York, Rifts and Shifts: Getting to the Root of Environmental Crises).

15 K Marx, Capital, vol 1 (New York, 1976) p911.

Η μετάφραση στην ελληνική απο την αγγλική όλων των εδαφίων πλην του Καστοριάδη δικη μας.

Μ. Φλυτζάνης   (Brighton- Ικαρία, Ιούλιος 2012) 

Η φωτιά συνέχιζε να μαίνεται στην Αχαΐα μέχρι αργά το βράδυ

Μεγάλη πυρκαγιά στην Αχαΐα

Στο έλεος του «στρατηγού ανέμου» βρέθηκαν χτες περιοχές της Αχαΐας που καταστρέφονται από την πύρινη λαίλαπα. Η ανεπάρκεια και τα προβλήματα των μέσων που διαθέτει η Πυροσβεστική φάνηκαν και χτες, αφού εφτά από τα οκτώ αεροπλάνα που στάλθηκαν για αεροπυρόσβεση εμφάνισαν βλάβες. Τρία, μόνο, από αυτά επανήλθαν στην ενεργό δράση. Ετσι, και αυτή η κυβέρνηση, αφήνει απροστάτευτο τον δασικό πλούτο της χώρας, ενώ εξακολουθούν να ισχύουν όλοι οι δασοκτόνοι νόμοι που οπλίζουν το χέρι των εμπρηστών, των καταπατητών και των οικοπεδοφάγων.

Η μεγάλη πυρκαγιά απείλησε χωριά στην Αχαΐα, ενώ τμήμα του νομού κηρύχτηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η φωτιά συνέχιζε να μαίνεται μέχρι αργά το βράδυ. Τρεις πυροσβέστες τραυματίστηκαν.
Το απόγευμα σε εξέλιξη βρίσκονταν δύο πύρινα μέτωπα στο Ανω Καστρίτσι και στην περιοχή από το Πλατάνι μέχρι τα Σελλά. Από τα τελευταία, άλλωστε, ξεκίνησε η φωτιά στις 2.30 τα ξημερώματα. Βελτίωση σημειώθηκε στο Κάτω Καστρίτσι, όπου νωρίτερα κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους. Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν σε ασφαλές σημείο, ενώ η φωτιά πλησίασε και την κοινότητα Πλατάνι, αλλά οι φλόγες δεν απείλησαν άμεσα τα σπίτια. Η εκκένωση έγινε για καθαρά προληπτικούς λόγους. Μέχρι στιγμής δεν έχει καταγραφεί κάποια καμένη κατοικία.

Eurokinissi

Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κηρύχθηκαν οι περιοχές Ανω Καστρίτσι, Σελλά, Πλατάνι, Αργυρά και Δρέπανο της Αχαΐας.Οπως αναφέρθηκε στη συνεδρίαση του τοπικού συντονιστικού οργάνου, στην περιοχή επιχειρούσαν 55 οχήματα της Πυροσβεστικής, επίγειες δυνάμεις 150 πυροσβεστών, ενώ έσπευσαν και 14 πυροσβεστικά οχήματα από την ευρύτερη περιφέρεια. Παράλληλα, επιχειρούσαν οκτώ πυροσβεστικά αεροπλάνα και δύο ελικόπτερα, ενώ έχουν τεθεί στη διάθεση της Πυροσβεστικής όλα τα μηχανήματα και οι υδροφόρες του δήμου Πατρέων, του Στρατού και των δημόσιων υπηρεσιών που έχουν ανάλογο εξοπλισμό.
Από τα οκτώ αεροσκάφη που πραγματοποιούσαν ρίψεις νερού τα εφτά δήλωσαν - όχι ταυτόχρονα, όμως - βλάβες. Επανήλθαν τα τρία και υπήρξε σταδιακή αναπλήρωση των εναέριων μέσων, με αποτέλεσμα, όμως, η αεροπυρόσβεση να γίνεται για αρκετή ώρα μόνο από δύο αεροπλάνα και δύο ελικόπτερα. Η χώρα διαθέτει 21 αεροπλάνα και η διαθεσιμότητα από τις αρχές του καλοκαιριού κυμαίνεται από 12 έως 16 αεροσκάφη τη μέρα.
Ακόμη, στη μάχη της πυρόσβεσης έχουν ήδη διατεθεί άνδρες από το Κέντρο Εκπαίδευσης Τεχνικού του στρατού, ενώ αναμένονταν βαρέα μηχανήματα και πυροσβεστικό όχημα του στρατού από το Ναύπλιο.
Για προληπτικούς λόγους, δόθηκε εντολή για την εκκένωση των εγκαταστάσεων της Πανεπιστημιούπολης, ενώ λόγω του καπνού έχει επιβαρυνθεί ιδιαίτερα η ατμόσφαιρα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας.
Σε εξέλιξη ήταν πυρκαγιά στην περιοχή Τζάιλο Αχαΐας, κοντά στη βιομηχανική περιοχή της Πάτρας. Η φωτιά έκαιγε δασική έκταση, χωρίς να απειλήσει κατοικημένες περιοχές. Κανονικά διεξαγόταν η κυκλοφορία των οχημάτων στην εθνική οδό Πατρών - Κορίνθου.
Σε ύφεση βρίσκεται η φωτιά που ξέσπασε τη Δευτέρα στο Ζευγολατιό Κορινθίας και έχει καταστρέψει πολλά στρέμματα δασικής έκτασης.
Στην περιοχή επιχειρούσαν 87 πυροσβέστες με 38 οχήματα και 66 άτομα πεζοπόρο τμήμα δύο πυροσβεστικά αεροσκάφη και ένα ελικόπτερο.
Πολύ υψηλός είναι και σήμερα ο κίνδυνος εκδήλωσης πυρκαγιάς, σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας. Οπως ανακοινώθηκε, ζητήθηκε από τις κρατικές υπηρεσίες και τους οργανισμούς περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης των περιοχών Κορινθίας, Αργολίδας, Βοιωτίας, Εύβοιας, Σκύρου, Λέσβου, Χίου, Σάμου, Ικαρίας, Αττικής, Κρήτης, Ανδρου, Τήνου, Μυκόνου, Σύρου, Κέας - Κύθνου, Μήλου, Νάξου, Πάρου και Θήρας να είναι σε αυξημένη ετοιμότητα.

Ανεξέλεγκτο πύρινο μέτωπο και στην Κρήτη

Ανεξέλεγκτες διαστάσεις, τουλάχιστον μέχρι αργά χτες το βράδυ, είχε πάρει η φωτιά που ξέσπασε σε περιοχή του Δήμου Κισσάμου (πρώην Δήμου Ιναχωρίου) στα Χανιά. Συγκεκριμένα η φωτιά ξεκίνησε λίγο μετά τις 5 το απόγευμα, από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, και λόγω των ισχυρών ανέμων εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα. Από το πέρασμά της καταστράφηκαν εκτάσεις ελαιοκαλλιέργειας αλλά και σπίτια χωριών της περιοχής που ευτυχώς εκκενώθηκαν άμεσα από τους άνδρες της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και κατοίκους. Συγκεκριμένα, σπίτια κάηκαν στα χωριά Κεφάλι και Παπαδιανά, ενώ μέχρι και την ώρα που γραφόταν το ρεπορτάζ η φωτιά συνέχιζε το καταστροφικό της έργο με αποτέλεσμα οι δυνάμεις της Πυροσβεστικής να προχωρούν στην εκκένωση και των χωριών Αμυγδαλοκεφάλι, Πλοδιανά, Βαθύ και Τσιναπιδιανά. Στο σημείο βρίσκονταν ισχυρές δυνάμεις της Πυροσβεστικής με 14 οχήματα, 27 πυροσβέστες, 2 πεζοπόρα κλιμάκια με 16 άνδρες και πολλά οχήματα από τους Δήμους της περιοχής. Παρά το μέγεθος της φωτιάς επιχείρηση από αέρος δεν έγινε, αφού όπως καταγγέλλουν κάτοικοι δεν έχουν σταλεί πυροσβεστικά ελικόπτερα και αεροσκάφη που θα ενίσχυαν αποφασιστικά το έργο της κατάσβεσης.

 Πηγή

 http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6407371&publDate=28/8/2011

    

Καταδίκασαν σε «θάνατο» τα δάση

Ανταπόκριση από το The Best για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Αχαΐα
http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/136022

Πυκνοί καπνοί (χωρίς διάθεση αστεϊσμού) πάνω από την Αχαία,  στον πρώην Δήμο Ρίου. Χωριά εκκενώνονται, σύμφωνα με το ρεπορταζ του thebest.

Και ένα άρθρο για τις περικοπές των κονδυλίων για την πυρόσβεση:
Από τον Ριζοσπάστη

Καταδίκασαν σε «θάνατο» τα δάση

Η φράση του υπουργού Δημόσιας Τάξης ότι «τα μέσα δασοπυρόσβεσης που διαθέτουμε δεν είναι επαρκή» δεν αποτελεί μια απλή διαπίστωση της άθλιας πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί από τις αστικές κυβερνήσεις στον τομέα της δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης, αλλά μια κυνική ομολογία ότι το κράτος έχει προγράψει τα δάση. Στην πραγματικότητα ο Ν. Δένδιας επικαλέστηκε την «αδυναμία» του κράτους για να δικαιολογήσει την ειλημμένη απόφαση της συγκυβέρνησης να καταδικάσει σε «θάνατο» τα δάση. Το πιο επικίνδυνο όμως είναι ότι οι κυβερνώντες θέλουν να συμβιβαστεί ο λαός με την ιδέα ότι τα δάση δεν μπορούν να σωθούν γιατί «δεν τα αντέχει ο προϋπολογισμός και η οικονομία» της χώρας. Την ιδέα αυτή την καλλιεργούσαν συστηματικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - «Μπορούν τα οικονομικά της Ελλάδας να αντέξουν το κόστος της προληπτικής προστασίας των δασών;», ήταν το αμείλικτο δίλημμα που είχε θέσει ο Β. Πολύδωρας ως υπουργός Δημόσιας Τάξης - αλλά τώρα επικαλούνται την κρίση για να δώσουν τη χαριστική βολή στα δάση, τα οποία έτσι και αλλιώς θέλουν να τα ιδιωτικοποιήσουν, όπως και τις ακτές, τις παραλίες, τους προστατευόμενους χώρους φυσικού κάλλους, τους αρχαιολογικούς χώρους. Η περικοπή των κονδυλίων για τη δασοπυρόσβεση, που φθάνει έως και το 45%, έχει οδηγήσει σχεδόν στη διάλυση του μηχανισμού καταστολής των πυρκαγιών, ενώ το «κεφάλαιο» της πρόληψης είχε κλείσει εδώ και κάμποσα χρόνια. Είναι φανερό ότι στο εξής οι πυρκαγιές στα δάση θα σβήνουν από ...μόνες τους. Τα δάση όμως είναι κοινωνικό αγαθό και η προστασία τους απαιτεί άλλη πολιτική, αντίθετη με αυτήν που τα παραδίδει στα μονοπώλια.

Δείτε επίσης:

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6952418&publDate=18/7/2012

  Πηγή http://redflyplanet.blogspot.com/2012/07/blog-post_3826.html

Nothing But Flowers

Talking Heads Nothing But Flowers

Η «Oικολογία» της ΖΗΜΕΝΣ

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=17/7/2012&id=14124&pageNo=2&direction=1

Värttinä - Äijo

Μια Σύντομη Άσκηση Πολιτικής Οξυδέρκειας

 (A Political IQ Test)

Παραθέτω απόσπασμα απο ένα άρθρο σε κάποιο blog. Έχω σβήσει κάποιες λέξεις και το όνομα του πολιτικού αρχηγού στον οποίο αναφέρεται ο αρθρογράφος και η άσκηση που προτείνω είναι να μαντέψει ο αναγνώστης περί τινός πρόκειται.

Δυο πειστήρια επίλυσης του αινίγματος (2 clues)

• Το άρθρο δεν είναι πρόσφατο
• Ο πολιτικός αρχηγός στο ερώτημα μπορεί να ανήκει σε οποιαδήποτε κόμμα απο ΣΥΡΙΖΑ έως και «Χρυσό» Αυγό (γιατί όχι...)

Here it goes

«Επισημάναμε σε πως στην οικονομία ο (…. ?) είναι γνήσιο τέκνο της παραδοσιακής κρατικίστικης ελληνικής (…. ?). Σε συνέντευξη που έδωσε σε bloggers, λίγες μέρες πριν τη θριαμβευτική (…. ?), ξεκαθαρίζει ακόμη περισσότερο τις θέσεις του. Παραδόξως, ένας αριστερός θα μπορούσε ίσως , διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη, να νιώσει μια ιδιαίτερη , αν και άβολη , οικειότητα, με την οικονομική σκέψη του (…. ?).

Ο (…. ?) ξεκαθαρίζει πως ο περίφημος «κοινωνικός φιλελευθερισμός» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή νέου κεϋνσιανισμού . Επίσης, τάσσεται υπέρ των υψηλών στρατιωτικών δαπανών (ή ενός στρατιωτικού κεϋνσιανισμού με άλλα λόγια). Για το νέο αρχηγό της (…. ?)  οι αμυντικές κρατικές δαπάνες δεν παράγουν μόνο οπλικά συστήματα αλλά μπορούν να επισπεύσουν τη διάχυση σύγχρονης τεχνολογίας μέσα στην Ελλάδα, να ενθαρρύνουν την εγχώρια έρευνα και να θωρακίσουν την οικονομία σε περιόδους κρίσεων . Ο (…. ?) επικρίνει τις προηγούμενες κυβερνήσεις τόσο του ΠΑ.ΣΟ.Κ όσο και της ΝΔ, επειδή βιάστηκαν να προχωρήσουν σε μετοχοποιήσεις πολλών ΔΕΚΟ, και δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα να διατηρήσουν ένα βαθμό ελέγχου σε «στρατηγικούς τομείς της οικονομίας». Και συνεχίζει : «Έτσι όταν έφτασε η διεθνής κρίση και χρειαζόμασταν…εργαλεία παρέμβασης, ανακαλύψαμε ότι είτε δεν είχαμε πια τέτοια εργαλεία, είτε αυτά που είχαμε δεν μπορούσαμε εύκολα να τα χρησιμοποιήσουμε (γιατί ήταν εταιρίες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο).» . Στη συνέχεια της συνέντευξης, τάσσεται υπέρ του πακέτου στήριξης των τραπεζών , τονίζοντας όμως πως η τελευταία κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε φροντίσει να φτάσει στην πραγματική οικονομία και τέλος εκδηλώνει τη διαφωνία του με την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Ο κρατισμός του (…. ?)  ακολουθεί την πολιτική παράδοση της ελληνικής (…. ?), και ταυτόχρονα βρίσκεται στo δρόμο που ακολούθησαν , τα τελευταία χρόνια, οι περισσότεροι (…. ?)  ηγέτες της Ηπειρωτικής Ευρώπης. Η Άγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί, (την πολιτική των οποίων έχει (…. ?)), δε δίστασαν να στηρίξουν με κρατικά κεφάλαια τις εγχώριες επιχειρήσεις παρά την αντίθετη γνώμη των Βρυξελλών, ψήφισαν φιλόδοξα πακέτα στήριξης της οικονομίας, πήραν μέτρα οικονομικού προστατευτισμού και αύξησαν θεαματικά τις δημόσιες δαπάνες. Κάποιοι είπαν πως έκλεψαν την ατζέντα των σοσιαλδημοκρατών, στην πραγματικότητα όμως άντλησαν την πολιτική τους από το ιδεολογικό οπλοστάσιο του ευρωπαϊκού συντηρητισμού που πάντα , από τον Μπίσμαρκ μέχρι τον Ντε Γκολ, ένιωθε μια ιδιαίτερη άνεση με την εκτεταμένη κρατική παρέμβαση στην οικονομία».

Μια μικρή νουθεσία (με το συμπάθιο) για όσους (όπως εγώ) δεν βρήκαν την απάντηση εύκολη: μήπως πρέπει να διαβάζουμε περισσότερο Αυγή αντί Ριζοσπάστη;

Λοιπόν,

Να το πάρει το ποτάμι;

Όχι δεν είναι ο Τσίπρας, είναι ο Σαμαράς!

πηγή αποσπάσματος: http://e-rooster.gr/12/2009/1904