Αποχρώσεις του Γκρι [ή 'Μαζική Πτώση του Libido']

Πιθανόν να έχεις ακούσει για το βιβλίο, Fifty Shades of Grey (2011) [Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι]. Το βιβλίο, το πρώτο από μια τριλογία μυθιστορημάτων, ξεπέρασε 'βεστ-σέλλερ' λίστες σε όλο τον κόσμο, ενώ  ολόκληρη η σειρά  έχει πουλήσει πάνω απο 100 εκατομμύρια αντίγραφα. Η κινηματογραφική του εκδοχή θα εμφανιστεί στις οθόνες στις αρχές του 2015. Οι σοβαρές κριτικές λένε πως δεν έχει ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία, αλλά, παρόλα αυτά πουλιέται σαν φτηνό γιατρικό για ανίατα άρρωστους και καταδικασμένους. Ο λόγος; Προφανώς οι περιγραφές ερωτικών σκηνών με στοιχεία σαδο-μαζοχισμού, κυριαρχίας-υποταγής, με χρήση δεσμών και ποιος ξέρει τι άλλου εξοπλισμού (δεν είχα την τύχη να απολαύσω την ανάγνωση του, ομολογώ χωρίς διαθεση πουριτανολογίας - απλά μεταφέρω αυτά που διαβάζω κι ακούω).

Αν κάποιος θεωρούσε την επιτυχία του μυθιστορήματος κριτήριο για να εκτιμήσει πως πρόσφατα έχει επηρεαστεί η σεξουαλική συμπεριφορά των Αγγλοσαξόνων θα κατέληγε μάλλον σε λάθος συμπεράσματα.

Έρευνες και απο τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, δείχνουν απογοητευτικά και ανησυχητικά αποτελέσματα. Η πρόσφατη έρευνα του Observer  είναι  τελευταία απο αυτές τις μελέτες που δείχνουν μια παγκόσμια μείωση της συχνότητας της σεξουαλικής επαφής και της ικανοποίησης από αυτήν. Ετεροφυλόφιλοι άνω των 35 ετών κάνουν έρωτα λιγότερο συχνά από ό, τι έκαναν οι γονείς τους στην ίδια ηλικία, και το απολαμβάνουν λιγότερο.

Η μελέτη αυτή, σε σύγκριση με παρόμοια μελέτη  που έκανε ο Observer το 2008,  συμπεραίνει ότι μέσα σε τούτο το διάστημα εμφανίζεται όχι απλά πτώση της γενετήσιας ορμής (libido) και του βαθμού σεξουαλικής ικανοποίησης, αλλά επίσης και της αυτοπεποίθησης που αφορά συνεύρεση, και επαφή.

Η εφημερίδα μας πληροφορεί πως "Η έρευνα δείχνει επίσης οτι, παράλληλα με τα προαναφερθέντα, κάτι νέο και ενδιαφέρον συμβαίνει πίσω από τις κλειστές κουρτίνες στα σπίτια της Βρετανίας. Για μια σημαντική μειοψηφία - και αυτό ισχύει για ετεροφυλόφιλες όπως και ομοφυλόφιλες σχέσεις - η παραδοσιακή συνουσία έχει αντικατασταθεί από άλλες, λιγότερο συμβατικές συμπεριφορές. Ίσως το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι τι, αυτές τις μέρες, μετράει σαν σεξ".

Αυτό, θα έλεγα ίσως εξηγεί την δημοτικότητα του 'fifty shades' - μας απομακρύνει όμως απο το πλέον ενδιαφέρον ερώτημα: γιατί τώρα; Πως εξηγείται το γεγονός οτι το φαινόμενο της παγκόσμιας πτώσης του ĺibido εμφανίζεται ταυτόχρονα με την περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Παρότι δεν έχει εξακριβωθεί αν η οικονομική η λιτότητα είναι το αίτιο αυτού του φαινομένου, όπως παρατηρεί ο  Observer, θα έλεγα πως είναι οφθαλμοφανής ο συσχετισμός των δύο.

Άλλωστε η έρευνα δείχνει οτι το φαινόμενο έχει ταξικά χαρακτηριστικά. Άτομα απο πλουσιότερες τάξεις, άτομα που δεν επηρεάζονται απο λιτότητα, δεν παρουσιάζουν τέτοια καταθλιπτικά συμπτώματα. τα πάνε μια χαρά και σ' αυτό το ζήτημα.

✴✴✴


_----------
Image borrowed from here

Καμπή στον Χώρο Εργασίας (β' Μέρος)

[Διαβάστε το προηγούμενό εδώ]


Πρόσφατα, σε Βρετανικά μέσα ενημέρωσης εμφανίστηκε η είδηση ότι ο σούπερσταρ καπιταλίστας και δισεκατομμυριούχος Richard Βranson επιτρέπει στους υπάλληλους της ναυαρχίδας των εταιριών του απεριόριστη ετήσια άδεια, σκοπεύοντας να εφαρμόσει το ίδιο και στις υπόλοιπες, αν στην πορεία φανεί οτι αυτή η πρακτική έχει θετικά αποτελέσματα (το για ποιόν, εννοείται).

Γράφει στο μπλογκ του λοιπόν,

'Το ελαστικό ωράριο έχει επαναστατικοποιήσει το πως, που και πότε όλοι μας κάνουμε τη δουλειά μας. Έτσι, αν το να δουλεύεις εννιά με πέντε δεν εφαρμόζεται πλέον, τότε προς τι οι αυστηρές πολιτικές σε σχέση με την ετήσια άδεια';

Αλλού όμως γράφει 'Επαφίεται στον εργαζόμενο και μόνο να αποφασίσει εάν και πότε αυτός ή αυτή θα φεύγει λίγες ώρες, μια ημέρα, μια εβδομάδα ή ένα μήνα απ' την δουλειά', η προϋπόθεση είναι ότι  θα το κάνει μόνο όταν αισθάνεται  100% άνετα ότι και η ομάδα συνεργατών στην οποία ανήκει δεν υστερεί σε όποιο έργο που έχει χρεωθεί και ότι η απουσία σε καμία περίπτωση δεν θα βλάψει την επιχείρηση - ή, για τον ίδιο λόγο, τη σταδιοδρομία του'

Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής και ξεκάθαρος ο   Branson. Η προσφορά περισσότερης 'ελευθερίας' δεν έρχεται άνευ όρων. Εκεί που ο εργαζόμενος καλείται να δει  περισσότερη ελευθερία, ο εργοδότης του απαιτεί ανταλλαγή αυτής της ελευθερίας με μιαν αίσθηση προσωπικής ευθύνης για την ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία της εταιρίας, στην οποία πρέπει να αισθάνεται οτι ανήκει, όπως το μέλος μιάς ομάδας της οποίας η επιβίωση εξαρτάται απο τον ίδιο, πλην όμως και η δική του καριέρα και η ζωή εξαρτάται απο αυτήν. Το αντάλλαγμα που ζητά η εταιρία για την παροχή αυτή στον εργαζόμενο είναι να αποκτήσει ενα εταιρικό ήθος του τύπου 'ολοι για ένα (και το "ένας" εδώ σημαίνει "η εταιρία") κι ένας για όλους', απωθώντας βαθιά στο συλλογικό ασυνείδητο την έννοια ταξική εκμετάλλευση.

Μια τέτοια "εργασιακη καινοτομία" είναι ευκολότερα εφαρμόσιμη  σε επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών, με οργάνωση της εργασίας χωρίς χαρακτηριστικά Φορντισμού, όπου δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ομαδική εργασία (team work) με αποτέλεσμα η συνεισφορά  του ενός  στους στόχους που θέτει η εταιρία στην ομάδα να επηρεάζει την απόδοση της ομάδας. Πρακτικά, το άτομο δεν μπορεί να μην δουλεύει χωρίς οι συνάδελφοί του να επωμίζονται το βάρος της εργασίας που του αντιστοιχεί. Η πίεση να μην λείψει απο τη δουλειά και να " σηκώνει το βάρος του", μεταφερεται απο το αφεντικό στους συναδέλφους. Σε τέτοιες συνθήκες είναι προτιμότερο το μέλος της ομάδας να ξέρει ακριβώς τι ετήσια άδεια του αντιστοιχεί και να την παίρνει από το να παίρνει όση θέλει... φτάνει να μην μειώνεται η ομαδική απόδοση.

 Είναι προφανές, τίποτε δεν εμποδίζει τον εργοδότη να καθορίσει πόσοι δουλεύουν σε μια συγκεκριμένη ομάδα και να καταστήσει την "απεριόριστη άδεια" πρακτικά δώρο άδωρο.

Μερικές γενικότερες πρόχειρες παρατηρήσεις τωρα:


Είναι άξιο προσοχής ότι στην διάσταση της αναπτυγμένης καπιταλιστικής παραγωγής  το κόστος της εργατικής δύναμης προοδευτικά τείνει να μετριέται πλέον κυρίως με βάση την ποσότητα και συχνά την ποιότητα του  προϊόντος που παράγεται και κατά συνέπεια, ο χρόνος που ξοδεύει ο εργάτης στην παραγωγή και, όλο και σε ευρύτερή κλίμακα, ιδιαίτερη στις υπηρεσίες, ο χώρος στον οποίο εργάζεται (πχ στο γραφείο της εταιρίας ή στο σπίτι του) να αποκτά μειονόμενη σημασία.

Κάποιοι μπορεί να θεωρουν  το πνεύμα του Τέιλορ άφαντο, αλλά η αλήθεια είναι οτι έχει στηχειώσει την συχρονη παραγωγή, με μια συνεχή προσπάθεια του κεφαλαίου να  μειώσει στο μηδέν τον μη παραγωγικό χρόνο του εργαζομένου, δηλαδή να μειώσει στο μηδέν την πληρωμή εργατικής δύναμης σε χρόνο που αυτή δεν είναι παραγωγική, αυξάνοντας συνάμα την παραγωγικότητα, σε συνδιασμο με την ταση όλο και περισσότερο και ολοένα και πιο άμεσα το κόστος της εργατικής δύναμης να καθορίζεται με βάση την ποσότητα ενός ποιοτικά προκαθορισμένου παραγόμενου προϊόντος.

Η είσοδος του υπολογιστή η ηλεκτρονική διαδικτύωση στην παραγωγη και η σύνδεση της με το νοικοκυριό επιτρέπει στον καπιταλιστή μια νέα διάταξη της εργασίας σε χώρο και χρόνο.


Η καμπή αυτή, με επιπτώσεις πολλαπλές σε βάση και εποικοδόμημα, αποτελεί πρόκληση στον μαρξισμό, σαν πραξη και σαν θεωρία.

με σταυρωμένα τα χέρια

Στο χτεσινό 'Σχόλιο της Ημέρας' ο Ημεροδρόμος γράφει τα παρακάτω. 

Η βία της Φτώχειας

Βέβαια,  δεν χρειαζόταν κάποια έκθεση για να μας δείξει ότι οι περισσότεροι Έλληνες ζούμε πλέον με το φάσμα της φτώχεια. 

καμπή στον χώρο εργασίας

 

Ο χώρος εργασίας υφίσταται μια σημαντική καμπη - μακριά από το παλιό, απομονωμένο δωματιάκι, σε μια αενάως συνδεδεμένη, συνεργατική προσέγγιση. 

Κρατείστε την ανάσα σας: η πολυεθνική Google παίρνει την πρωτοβουλία να οργανώσει το συμβάν Atmosphere Live,

αιματηρή γεωπολιτική φάρσα.

Ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και αράβων συμμ

"μπότες στο έδαφος"

Το BBC μας πληροφορεί σήμερα ότι ο Τόνι Μπλαιρ,  αυτό το απαίσιο τερατογέννημα της σοσιαλδημοκρατίας, ζητά "μπότες στο έδαφος" για την αντιμετώπιση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, ενώνοντας την φωνή του με άλλους πολεμοχαρείς υδροκέφαλους που πιέζουν για χρήση χερσαίων δυνάμεων στην Μέση Ανατολή.

Ανάμεσα στην Γελοιότητα και το Τρομακτικό

Ο Στάθης στον Ενικό, αναφερόμενος στην κριτική που 'υπέφερε' ο Τσίπρας με αφορμή την συνάντηση του με τον Πάπα, γράφει πως είναι "ανησυχητικό όταν αυτή η γελοιότης διαπερνά μέγιστο μέρος του συστήματος ενημέρωσης και μεγάλο μέρος των πολιτικών σχηματισμών αυτής της χώρας. Είναι απογοητευτικό και επικίνδυνο".

Τι το μη θεάρεστο, Αλέξη;

Ας αρχίσω με την εντύπωση που μου προκάλεσε η είδηση για την συνάντηση του Τσίπρα με τον Ποντίφικα, τον θρησκευτικό 'πατέρα' ενός δισεκατομμυρίου και διακοσίων εκατομμυρίων καθολικών ψυχών στον πλανήτη. Δεν ήταν μικρό πράγμα.

Έμαθα (εδώ) και ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ εκθειάζει το έργο του Πάπα Φραγκίσκου, σημειώνοντας ότι από την πρώτη μέρα ανάρρησής του στον παπικό θρόνο έδωσε ένα διαφορετικό μήνυμα υπεράσπισης των φτωχών, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης". 

Τι το μη θεάρεστο λοιπόν έγινε με την συνάντηση αυτή, για να με ξενίσει; 

"Συζητήσαμε για την ανάγκη να επιστρέψει η ειρήνη στον κόσμο, να σταματήσουν άμεσα οι πολεμικές επεμβάσεις, για την ανάγκη να αποκαταστήσουμε ως αξία την αλληλεγγύη, οι άνθρωποι να είναι πάνω από τα κέρδη», είπε ο Αλέξης Τσίπρας αμέσως μετά τη συνάντηση.

Σοβαρά;

Μήπως έγινε ριζοσπαστικά αριστερός ο ...Bergoglio  στα γεράματα του; 

Τι σημαίνει αυτό το "ριζοσπαστικά αριστερός", θα μου πεις.

Τίποτε το τρομερό. Είναι κάτι, ας πούμε, σαν τον Τσίπρα ή τον διαμεσολαβητη Μαρξιστή και άθεο Μπάγιερ που κανόνισε τα της  συνάντησης και συνόδευσε τον Τσίπρα στο Βατικανό.

Πριν εκκρίνει σάλια από κοινού με τον Ποντίφικα για τους φτωχούς [τω πνεύματι;] του κόσμου, θα ήθελα να ξέρω αν ο Τσιπρας πήρε συστάσεις για αυτόν απο κάποιους Αργεντινούς συμπατριώτες του....

[αναδημοσιεύω απο παλιότερη ανάρτηση για το ποιόν του Πάπα]. 

Ακτιβιστές πολιτικών δικαιωμάτων στην Αργεντινή έκαναν παγκόσμια γνωστό το  σκοτεινό παρελθόν του νέου Πάπα Francis με την πρώην δικτατορία της χώρας.

Έχει αρνηθεί να καταθέσει σε δημόσια δίκη δύο φορές, σε περιπτώσεις βασανιστηρίων, δολοφονιών και κλοπής βρεφών κρατούμενων από το καθεστώς. "Aυτή την εποχή γίνονται διάφορες δίκες, αλλά ο Bergoglio αρνείται συστηματικά να τις στηρίξει", δήλωσε η Estela de la Cuadra, της οποίας η μητέρα συν-ίδρυσε την ομάδα ακτιβιστών «Γιαγιάδες της Plaza de Mayo» την περίοδο της δικτατορίας για να αναζητήσουν αγνοούμενα μέλη των οικογενειών τους. "Υπάρχει υποκρισία εδώ, όταν πρόκειται για τη συμπεριφορά της εκκλησίας, και για τον Bergoglio ειδικότερα."

Mε βάση τις δηλώσεις της δικηγόρου ανθρώπινων δικαιωμάτων Myriam Bregman, όταν τελικά ο Bergoglio κατέθεσε το 2010, οι απαντήσεις του ήταν διφορούμενες. Από την κατάθεση του στο δικαστήριο αποδείχθηκε ότι  από πολύ νωρίς ήταν γνωστό σε αξιωματούχους της εκκλησίας ότι η χούντα βασάνιζε και δολοφονούσε πολίτες, ακόμη κι όταν  η εκκλησία αποδεχόταν δημοσίως τους δικτάτορες.

Η πιο βαριά κατηγορία κατά του νέου Πάπα είναι ότι, ως αρχηγός των Ιησουϊτών της Αργεντινής, απέσυρε την υποστήριξή προς δύο ιερείς των οποίων οι συνεργάτες  από το κίνημα της απελευθερωτικής θεολογίας εξαφανίζονταν. O Orlando Yorio και ο Francisco Jalics απήχθηκαν και βασανίστηκαν. Ο Yorio κατηγόρησε αργότερα τον Bergoglio ότι πρακτικά τους παρέδωσε στα τάγματα θανάτου.

Ο νέος πάπας επίσης κατηγορήθηκε ότι γύρισε την πλάτη του στην οικογένεια De la Cuadra, που έχασε πέντε συγγενείς από την κρατική τρομοκρατία, συμπεριλαμβανομένης της Elena, αδελφής της Estela de la Cuadra,  που ήταν πέντε μηνών έγκυος όταν απήχθη και δολοφονήθηκε το 1977.

Η οικογένεια προσέφυγε στους Ιησουΐτες τη Ρώμης, ο οποίοι κάλεσαν τον κ. Bergoglio να βοηθήσει.

Ο Bergoglio έστειλε έναν Ρωμαιοκαθολικό Ιερέα να μιλήσει με την αστυνομία, στον οποίο είπαν ότι η γυναίκα (η Elena) ήταν κομουνίστρια και ως εκ τούτου καταδικασμένη, αλλά ότι είχε γεννήσει σε κράτηση ένα κορίτσι . Το μωρό είχε δοθεί σε μια  οικογένεια "πολύ σημαντική" για να αντιστραφεί η έγκριση υιοθέτησης. Παρά το γεγονός αυτό, ο Bergoglio κατέθεσε το 2010 ότι είχε άγνοια για κλεμμένα μωρά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και για αρκετό διάστημα μετά την πτώση της. Ο "Bergoglio έδειξε μια πολύ δειλή στάση για κάτι τόσο τρομερό όπως η κλοπή των βρεφών", δήλωσε η κ. Cuadra. "Αλλά δεν μπορεί να αποφύγει να φτάσουν στο κοινό οι ισχυρισμοί αυτοί. Οι  άνθρωποι ξέρουν τι είναι."

Η σχέση του Bergoglio με τη σημερινή κυβέρνηση της Αργεντινής δεν μπορεί να περιγραφτεί ως θερμή. Η πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες σταμάτησε να παρακολουθεί τον ετήσιο «αμβρόσιον ύμνον» ("Te Deum") του και έχει παρομοιάσει τον τόνο του με μεσαιωνική ιερά εξέταση. 

Από αρθρο στον morning star 

(απόδοση: red rock views)