Ανάμεσα στην Γελοιότητα και το Τρομακτικό

Ο Στάθης στον Ενικό, αναφερόμενος στην κριτική που 'υπέφερε' ο Τσίπρας με αφορμή την συνάντηση του με τον Πάπα, γράφει πως είναι "ανησυχητικό όταν αυτή η γελοιότης διαπερνά μέγιστο μέρος του συστήματος ενημέρωσης και μεγάλο μέρος των πολιτικών σχηματισμών αυτής της χώρας. Είναι απογοητευτικό και επικίνδυνο".



Για αυτήν την απογοητευτική κι επικίνδυνη πρακτική κατηγορεί μεταξύ άλλων και το ΚΚΕ, πονηρά παραβλέποντας ότι η κριτική από αυτήν την πλευρά δεν έγινε γιατί σαν 'προθυπουργός-εν-αναμονή' ο μικρός Αλέξης συναντιέται με διεθνούς εμβέλειας παράγοντες γενικά, αλλά γιατί  αυτός και το επικοινωνιακό του επιτελείο παρουσιάζουν συγκεκριμένα τον Πάπα σαν μεταλλαγμένο "προστάτη των απανταχού φτωχών". Ποιον; τον Bergoglio!

Αμέσως μετά, βάζει στο ίδιο πλαίσιο και συγκρίνει την προαναφερθείσα "γελοιότητα" (κατά τον Στάθη) με το " πιο επικίνδυνο και τρομακτικό [...] τέρας που βγαίνει σιγά-σιγά στον αφρό, το τέρας της σχέσης Ν.Δ. - Χρυσής Αυγής", όπως γράφει.

Σαν ανάγνωση, αυτό 'κολλάει'  κάπως άκομψα  με τα προηγούμενα στο ίδιο κείμενο. Να πούμε  λοιπόν πως η σύγκριση είναι ανόητη, άτοπη και ξεκάρφωτη;

Έτσι φαίνεται να είναι. Αλλά η σύγκριση υπονοεί απόσταση από τα 'δυο άκρα': Από την μια, απόσταση από το 'άκρο' που βλέπει τις σημαντικές επαφές του Τσίπρα σαν προοίμιο της ομαλής εισόδου του στο δίκτυο των μεγάλων παικτών της εξουσίας του κεφαλαίου. Και από την άλλη, απόστασή από το  άλλο "το  πιο τρομερό" άκρο που εκφράζεται με την ολοφάνερα κρυφή διασύνδεση νεοφιλελεύθερων και φασιστών.

Κάπου στη μέση, πραγματικά ανάμεσα στην γελοιότητα και το τρομακτικό, θα βρεις την σοσιαλδημοκρατία του Στάθη που απέχει παρασάγγας από τον κόκκινο ολοκληρωτισμό και, φευ, δεν εμπλέκεται ποτέ σ' ανίερους συνουσιασμούς με φασίστες. Ποτέ...