ΧΑ: χρειαζόμαστε μια καλή δημοσκόπηση επειγόντως

ΣΕΝΆΡΙΟ συζήτησης Χρυσαυγιτών

-χρειαζόμαστε μια καλή δημοσκόπηση επειγόντως

-και που να τη βρούμε

-αυτό είναι το ευκολότερο

-και πως θα την πλασάρουμε

-θα είναι «μυστική» αλλά θα πλημμυρίσει το διαδίκτυο

***

αν θέλετε να εξακριβώσετε πόσοι φασιστότοποι δουλεύουν στο διαδίκτυο
κάντε search  με τον τίτλο «Δημοσκόπηση σοκ για το καθεστώς: Πρώτη η Χρυσή Αυγή στον Δήμο Αθηναίων!»

η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό - μια χυδαία πρακτική

Πίσω απ’ την θεωρία των άκρων βρίσκεται πάντα η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό. Ο στόχος πάντα είναι η δαιμονοποίηση του κομμουνισμού. Για όσους είναι πληροφορημένοι, ακούγεται κοινότυπο να πει κάποιος ότι η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό είναι βασικότατο συστατικό της κυρίαρχης προπαγάνδας, να πει ότι είναι μια χυδαία πρακτική  που θελημένα παραβλέπει το οικονομικό υπόβαθρο του φασισμού το οποίο ήταν και είναι ο καπιταλισμός. Το προβλημα είναι ότι αυτός ο εξομοιωτισμός (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, για συντομία) απευθύνεται σε πολλούς που δυστυχώς είναι από απληροφόρητοι ως και ανιστόρητοι και οι οποίοι, δυστυχέστερα, έχοντας αφομοιώσει αυτήν την στρέβλωση, την αναπαράγουν. 

Ο εξομοιωτισμός είναι μια ακραία απολογία της αστικής δημοκρατίας. Ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται και στην πιο εκλεπτυσμένη και «πληροφορημένη» εκδοχή του και αφορά το απο κοινού τσουβάλιασμα του λεγόμενου σταλινισμού με τον φασισμό, όπου ο πρώτος όρος υπονοεί όχι απλά την αποδοχή του Στάλιν ως έναν απο τους γνήσιους μεγάλους επαναστάτες, όχι απλά ότι εκφράζει μιαν υποτίθεται νοσταλγία ενός νοσηρά εννοούμενου Σοβιετικού σταλινικού  καθεστώτος, αλλά κυρίως ότι, όπως και ο φασισμός-ναζισμός, αποτελεί μια ιδεολογία, νοοτροπία και πρακτική που αφενός εμπνέεται ιστορικά απο μια βίαια καθεστωτική καταστολή της ελευθερίας του ατόμου, και αφετέρου στοχεύει στην εγκαθίδρυση της με βίαιο τρόπο. Παρότι ο αντισταλινισμός δεν εμφανίζεται πάντα απροκάλυπτα σαν αντικομουνισμός, καταλήγει να εκτρέφει την ίδια παρανόηση ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένας κομμουνισμός χωρίς τα χαρακτηριστικά αυτού που οι εξομοιωτές εννοούν ή παρανοούν ως σταλινισμό κι ότι δεν είναι καλύτερος από τον φασισμό. Αυτή η πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του εξομοιωτισμού απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να σκέπτονται.

Το ζήτημα είναι που παροτρύνεται να εστιάζει ο δέκτης της προπαγάνδας αυτής, είτε αρέσκεται στο να θωρεί τον εαυτό του σκεπτόμενο, είτε όχι. Να εστιάζει στην παλελθούσα, στην μελλοντική ουτοπία, ή στην σημερινή πραγματικότητα; Η βρωμιά που απλώνουν οι εξομοιωτές πάνω στην εικόνα του παρελθόντος σοσιαλισμού, στην ιστορία του, είναι συνάμα βρωμιά που προβάλουν στον μελλοντικό κομμουνισμό, στο όραμα του. Το εξωφρενικό είναι ότι όλα τα συστατικά αυτής της βρωμιάς που προβάλλεται στον κομμουνισμό δεν είναι απλές επινοήσεις, αλλά αποτελούν αντανάκλαση, μέσω παραμορφωτικών κατόπτρων, ακριβώς της φρικωδιας του σημερινού καπιταλισμού. Η ωμή καταπίεση, οι ψυχολογικοί και φυσικοί βασανισμοί, οι εξορίες, φυλακίσεις, προσφυγιά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι πολιτικές δολοφονίες, η γραφειοκρατία και η σιχαμερή διαφθορά της, η κατάχρηση εξουσίας – όλα αυτά είναι συστατικά του καπιταλισμού που προβάλλονται στον κομμουνισμό. Και αυτά χωρίς να αναφέρουμε τα αποκλειστικά καπιταλιστικής φύσης συστημικά χαρακτηριστικά της «δημοκρατίας» που συνιστούν έναν ανελέητο κεφαλαιοκρατικό  ολοκληρωτισμό, όπως η εκμετάλλευση, η εξωφρενική σπάταλη, οι κρίσεις, οι πόλεμοι και οι γενοκτονίες στις οποίες οδηγεί.

Το συστηματικό βρόμισμα λειτουργεί σαν «κατευθυνόμενος διαλογισμός» απο τους εξομοιωτές. Επιφέρει «χαλάρωση» απο τον βιωνόμενο σύγχρονο εφιάλτη του καπιταλισμού με «οραματισμούς της φρίκης» που μπορεί να τον αντικαταστήσει.

Ατενίζοντας την πραγματικότητα του καπιταλισμού στις μέρες μας, η εξομοίωση αυτή καθίσταται αηδιαστικά υποκριτική.  Για ελευθερία του ατόμου σαν βασικό και οικουμενικό γνώρισμα του σύγχρονου καπιταλισμού μπορούν να μιλούν πλέον μόνο κρετίνοι και κυνικοί.  

Ένας λόγος για τον οποίο ο εξομοιωτισμος είναι αποτελεσματικός είναι ότι η «δημοκρατία», για τις ευρύτερες λαϊκές μάζες, ειδωμένη συχνά με μεταφυσικό τρόπο και χωρίς τις εγγενείς αντιφάσεις της, έχει καταστεί απαραβίαστο ταμπού. Ο φασισμός αντιπαρατίθεται απο τους εξομοιωτές στην «ιερή δημοκρατία» ενώ η καπιταλιστική φύση και των δυο (φασισμού και αστικής δημοκρατίας αποκρύβεται), σαν να πρόκειται για ασυμβίβαστα και άλληλο-αποκλειόμενα συστήματα.

Εκτός αυτού που είναι κραυγαλέα έκδηλο – ότι δηλαδή οι δικτατορίες, συνήθως σε χώρες του λεγόμενου αναπτυσσομένου καπιταλισμού, επιβάλλονται με απαράμιλλο κυνισμό από τους «δημοκρατικά» εκλεγμένους εκπρόσωπους «δημοκρατιών» του αναπτυγμένου καπιταλισμού – πίσω από την επίφαση δημοκρατίας στον καπιταλισμό κρύβονται μηχανισμοί άσκησης εξουσίας πολύ ποιο αποκλειστικοί και απόλυτοι από αυτούς που χαρακτήρισαν τον φασισμό και τον ναζισμό του περασμένου αιώνα και την δικτατορία των ημερών μας. Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο η «δημοκρατία» είναι το καθεστώς πρώτης επιλογής των αστών. Οι μηχανισμοί αυτοί είναι ποιο αποκλειστικοί διότι ο αποκλεισμός αυτών που είναι οι καθυπότακτοι της εξουσίας, και παραμένουν κάτω και έξω από αυτήν, υφίσταται όχι τόσο επειδή υπάρχουν εμφανή κατασταλτικά συστήματα σε κάθε είδους καπιταλισμό (που όντως υπάρχουν και σε ώρες ανάγκης χρησιμοποιούνται), όχι τόσο επειδή ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου είναι περισσότερο συστημικός και άρα πιο αποτελεσματικός  απο θεσμικός (που είναι επίσης – και αυξάνεται), αλλά επειδή ο καθυπότακτος άνθρωπος στον αναπτυγμένο καπιταλισμό έχει υποστεί μια τεχνητή αναπηρία, έχει καταστεί ανίκανος να διακρίνει τα αίτια, τους όρους και την φύση της καθυπόταξης του. Και σ’ αυτό συνεισφέρει ο εξομοιωτισμός.  

Παραδόξως, αυτός ο εξομοιωτισμός, όσο θερμά και να βάλει κατά «παντός είδους ολοκληρωτισμού» στα λόγια, το αποτέλεσμα  είναι ότι καθίσταται κύριος και αναντικατάστατος αρωγός και τροφοδότης του φασισμού στην πράξη. «Μα δεν  μπορεί αυτό να αληθεύει όταν αυτό που αποκαλείς «εξομοιωτισμό» στρέφεται εναντίον και των δυο μορφών ολοκληρωτισμού», θα ισχυριζόταν κάποιος θιασώτης του. Να όμως που μπορεί, διότι οι εξίσου «απαράδεκτοι» τύποι «ολοκληρωτισμού» τίθενται σε αντιπαράθεση με την «δημοκρατία» η οποία παρουσιάζεται ως το μόνο καθεστώς το οποίο κατοχυρώνει ατομικές ελευθερίες. Όμως - με δοσμένο ότι ο εξομοιωτισμος θελημένα παραβλέπει τους κεφαλαιοκράτες (πάντα κρυμμένοι πίσω απο το προσωπείο του Φασισμού-Ναζισμού), με δοσμένο επίσης ότι αποκρύπτεται ο καπιταλιστικός χαραχτήρας της αστικής δημοκρατίας - όταν οι συνθήκες ζωής επιδεινώνονται, η αντίδραση ενός τμήματος των λαϊκών μαζών, στους οποίους συστηματικά καλλιεργείται αυτή η λειψή συνείδηση της πραγματικότητας, ευκολότερα χειραγωγείται ώστε να στραφούν εναντίον αυτής της «δημοκρατίας» που φαίνεται να τους εξαθλιώνει. Ευκολότερα καταλήγουν να οραματίζονται αυταρχικές λύσεις. Στο στόχαστρο λοιπόν δεν μπαίνει ο «άφαντος» καπιταλισμός αλλά η «φαύλη δημοκρατία».

«Μα γιατί δεν στρέφονται οι μάζες προς τον κομμουνισμό» θα ρωτούσε ο ίδιος κουτοπόνηρα. Η απάντηση είναι ότι, κόντρα στα μύρια όσα αντίξοα, στρέφονται και προς τον κομουνισμό, αλλά συχνά όχι με την δέουσα ταχύτητα. Μια ανάλυση των λόγων για τους οποίους ο κομμουνισμός, σαν κίνημα, συχνά δεν αναπτύσσεται τόσο ραγδαία όσο ο φασισμός, θα αποτελούσε αντικείμενο ενός άλλου σημειώματος. Μας αρκεί να αναφέρουμε ότι οι λόγοι είναι πολλοί, οι δυο βασικοί απο τους οποίους είναι ότι: όχι μόνο η κρατική μηχανή της αστικής δημοκρατίας παρατάσσεται υπέρ του φασισμού απο τους αστούς, αλλά και όλος ο μηχανισμός παραγωγής ιδεολογίας, σε τέτοιες συνθήκες,  πιο έντονα  στηρίζει την ιδέα ότι η δικτατορία ενός «μεσσιανικού ηγέτη» είναι προτιμότερη απο την «δημοκρατία», ενώ η δικτατορία του προλεταριάτου ήδη έχει απωθηθεί στο κοινωνικό ασυνείδητο σαν μια οψη της χειρότερης κόλασης που και η σκέψη της «μας... ταράζει». 

Αυτός ο μηχανισμός παραγωγής ιδεολογίας, που είναι σε ιδιωτικά καπιταλιστικά χέρια, έχει την δύναμη να στηρίξει ή να διαλύσει ένα καθεστωτικό σχήμα, έχει την δύναμη να ανεβάσει ένα συνονθύλευμα εγκληματιών στο πλατύσκαλο της εξουσίας, ή να το μειώσει στο περιθώριο του πολιτικού γίγνεσθαι. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά σε τόπο και χρόνο: Δείτε πως εδώ και τώρα, για παράδειγμα, μετά την άνοδο της δημοτικότητας της ΧΑ, που έγινε δυνατή με συστηματικό λιβάνισμα της απο τον κύριο όγκο των μέσων ενημέρωσης, φαίνεται να μειώνεται ξαφνικά η δημοτικότητα της στο ήμισυ, μετά την αποκάλυψη της εγκληματικής φύσης της απο τα ίδια μέσα. Που σημαίνει ότι αν αυτός ο μηχανισμός ήθελε, θα μπορούσε απο μόνος του να αποτρέψει την εξέλιξη των γεγονότων που αφορούν τον Νεοναζισμό εδώ και, μ' αυτήν την έννοια, ενέχεται σε ηθική αυτουργία για οποιουδήποτε κρίμα έχει διαπραξει.

Αυτό το αστικό, συστημικό πλέγμα παραγωγής ιδεολογίας, είναι υπεύθυνο για την καλλιέργεια των πολιτικών προκαταλήψεων κατά του κομμουνισμού, που απο ένα σημείο και πέρα αυτό-αναπαράγονται. Οι προλήψεις και προκαταλήψεις που καλλιεργούν γίνονται ο υλικός καταλύτης που είτε αδρανοποιεί τις μάζες είτε τις κατευθύνει προς αυταρχικές «λύσεις» του προβλήματος τους οι οποίες τελικά ποτέ δεν είναι λύσεις για τις ίδιες.

Γι αυτό η εν λόγω εξομοίωση αναγκαστικά μετατρέπεται σε στήριξη του πολέμου του φασισμού εναντίον του κομμουνισμού, που δεν είναι απλά ένας πόλεμος ιδεολογιών απο τον οποίο κάποιοι μπορούν να μένουν σε  ασφαλή «δημοκρατική» απόσταση και αμέτοχοι. Σ΄ αυτόν συμμετέχουν όλοι, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: πρόκειται πάντα για μια επίθεση των πλουτοκρατών εναντίον των εργατών με σκοπό την διαιώνιση της εκμετάλλευσης των τελευταίων απο τους πρώτους.  

Μουσική σε παραίτηση

 

«Δεν έχει σχέση με μένα», έχει την τάση να λέει. Αλλά δεν μπορεί να κοιμηθεί.

Δεν ήταν η πρώτη επιλογή του να μείνει μέσα, φυσικά. Απλά, δεν ήταν συνετό να βγει στους δρόμους. Έξω, τα πολυβόλα με την ακατάπαυστη φλυαρία τους θα συνεχίσουν για το υπόλοιπο της νύχτας. Οι δομές και οι στενώσεις χτυπήθηκαν μια ακόμη φορά .

Εσείς, ωστόσο, οχυρωμένος σε ζώνες άνεσης, όπως η αποκλειστικότητα και η ιδιωτικότητα των αστικών πολυτελών εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, οι καθαρές αποταμιεύσεις και τα πληρωμένα έξοδα, κοιμάστε σαν κούτσουρο. Το μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι σας δεν είναι φουσκωμένο με απληστία, αλλά με λεπτεπίλεπτα πούπουλα. Αυτό που καλύπτει τη γύμνια σας δεν είναι υποκρισία, αλλά ένα σεντόνι από πεντακάθαρα σύννεφα. Ποτέ δεν έχετε δει από πρώτο χέρι τις συνέπειες του  επιχειρηματικού ταλέντου σας. Αντί να λερώσετε τα χέρια σας, έχετε προσλάβει υπαλλήλους – μερικούς για την εκτέλεση της θανάτωσης, άλλους για να μεταφέρουν τα λάφυρα μακριά και να τα κρύβουν,  κι εμένα για να κάνω αναφορά και να σχολιάζω.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι άλλοι, ούτε και την δική σας εκτίμηση γι αυτούς. Όσο για μένα, δεν θα εκπλαγόμουν αν με περιγράφατε ως το ορθάνοιχτο διάφραγμα μιας κάμερας – το σχήμα του μηδενός. Το σώμα μου, κλωνοποιημένο να συνδέεται με αριθμούς σε απειροελάχιστους πολλαπλασιασμούς που όμως προσθέτουν ανταλλακτική αξία στο αποθεματικό σας, είναι χωρίς αξία χρήσης καθαυτό. Φουσκωμένος σαν σαμπρέλα, είμαι ο κύκλος του ανοιχτού στόματος με την ψεύτικη έκφραση έκπληξης - ένα ομοίωμα κώλου. Ο κατά παραγγελία απολογητής σας που δίνει τη γέννηση σε μια θεωρία ... το έργο μου είναι ένας σωρός από κόπρανα, αλλά, κατά την παράδοση, θα με ανταμείψετε και θα με ευχαριστήσετε αφειδώς. Στη συνέχεια, ανάμεσα σε γυάλινους πύργους που διακόπτουν την μονοτονία του ασημί νέφους στον ουρανό, θα περάσετε ινκόγκνιτο.

Δεν είστε πουθενά κοντά στο συλλαλητήριο υποστήριξης της πολιτική σας. Μέσα σε μια ραφή αστυνομικών με εργαλεία καταστολής (δεν εμπιστεύεστε τους ψηφοφόρους σας) περικλείνεται ένα τεράστιο πεδίο από τρίχες. Τα κεφάλια τους από κάτω, τόσο συνωστισμένα ώστε να σχηματίζουν ένα μονόλιθο αλόγιστης καταδίκης.

Δεν χρειαζόταν να ρωτήσετε ποιο είναι το πρόβλημά μου. Σκεφτείτε το. Το ζήτημα του αν πρέπει να εξεγερθώ ή να κάνω ψυχοθεραπεία δεν είναι πλέον σχετικό εδώ, οπότε ας το αφήσουμε στην άκρη.

Τώρα. Έχω πάρει τα πάντα: Λάπτοπ , διαβατήριο, εισιτήρια, κινητό, πιστωτική κάρτα ... Στέκομαι στην αποβάθρα, περιμένοντας . Δεν χασμουριέμαι – πρόκειται για ένα νευρικό τικ.

Ψάρια και άλλοι παράπλευροι νεκροί σχηματίζουν ένα πλωτό χαλί και καλύπτουν την επιφάνεια των τοξικών υδάτων. Θα πλεύσω στο ρεύμα ακρωτηριασμένων πνευμάτων. Τα σακατεμένα φωνητικά τους (μουσική σε παραίτηση), επαναλαμβάνονται έμμονα σε μετατροπίες της δυσωδίας από μια από-σύνθεση χωρίς κατάληξη.

Κι αυτός συνεχίζει να λέει πως όλα αυτά «ουδεμίαν σχέσιν» έχουν με τον ίδιο.

σαν λύματα ξεχειλισμένου βόθρου

Σ’ ένα εμπορικό ιστολογιο του οποίου ο λόγος ύπαρξης είναι η «ενημέρωση», υπάρχει η στήλη των top 5 photos.

Οι τέσσερις είναι οι παρακάτω. Αφαίρεσα την πέμπτη.

Μια στοιχειώδης λογική και ανθρωπιά θα απέκλειε την πέμπτη φωτογραφία να εμφανισθεί με τις άλλες τέσσαρεις που παραθέτω εδώ…

  

Η πέμπτη φωτογραφία, σε πληροφορώ, ήταν αυτή που δείχνει τον Παύλο Φύσσα να ξεψυχά στα χέρια της κοπέλας του!!!

 

Είναι δυνατόν να χωράει τόση αναισθησία, τόση γαϊδουριά, τόση κακοήθεια σε μια ιστοσελίδα;

Μετά αναρωτιέσαι πως διάβολο καλλιεργείται τόση διανοητική κακομοιριά, τοση καφρίλα σ΄ αυτό τον τόπο…

Απλώνονται σαν λύματα ξεχειλισμένου βόθρου.

Και δεν μιλάω μόνο για οπαδούς της ΧΑ…

 

************
υγ (στο ιδιο 'θεμα', δες επίσης αυτο το ποστ)

και την πίτα τους ολόκληρη, και τον ρατσιστικό, τρομοκρατικό σκύλο τους χορτάτο

Είναι δοσμένο πλέον ότι οι νέου είδους επιθέσεις της ΧΑ απέβλεπαν στην πτώση των πρώτων νεκρών από τον πολιτικό χώρο. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το σχέδιο τους ήταν να θρηνήσουμε θύματα.

Η ανθρωποκτονία οπωσδήποτε κάποιου ή κάποιων ήταν προγραμματισμένη απο ευρύτερους κύκλους και είχε άμεση πολιτική σκοπιμότητα. Ο βαθμός της τρομοκρατικής έντασης που χρειάζεται η άρχουσα τάξη, σε τούτη την φάση απαίτησε νεκρό ή νεκρούς.  Η ηθική αυτουργία της κραυγάζει!

Είναι ξεκάθαρο ότι τον ρόλο του εκτελεστή αυτού του πλάνου θα έπαιζε η ΧΑ, η οποία έχει ήδη οργανωθεί σε «τάγματα εφόδου». Οι «επιχειρήσεις» ξεκίνησαν στο Πέραμα. Δεν κατάφεραν να σκοτώσουν κάποιον εκεί, και το ξαναδοκίμασαν στο Κερατσίνι, με τραγικό θύμα τον Παύλο Φύσσα.

Όλη η ιστορία της δράσης της Χ.Α. (μέχρι προχθές;) δείχνει ότι μπορεί να δρα ανενόχλητη, ότι τα ρεμάλια της μπορούν να εγκληματούν «κατά συρροήν», χωρίς να ενοχλούνται απο την αστυνομία που δουλεύει σε συνεργία μαζί τους. Δείχνει ότι χαίρει διαβεβαιώσεων από δυνάμεις που στέκουν ψιλότερα από αυτήν, τουλάχιστον αυτών που ελέγχουν την αστυνομία οργανωτικά και πολιτικά,  ότι όχι μόνο μπορεί να δρα με τον γνωστό μας τρόπο, αλλά και επιβάλλεται. Το θράσος λοιπόν του χαρακτηριστικού χρυσαυγίτη βασίζεται στην ατιμωρησία που χαίρει και την καλλιεργημένη από το σύστημα επίγνωση της. Το κοινό «προτέρημα» του είναι η ετοιμότητα του να καταστρέψει τις ζωές άλλων για να βολέψει την δική του, όχι το αντίθετο.

Κάποιοι εύλογα αναρωτιούνται πως ένα υποκείμενο όπως ο μαχαιροβγάλτης Ρουπακιάς – τυπικό δείγμα των θρασύδειλων ρεμαλιών που στρατολογεί η ΧΑ – δύναται να δείξει τέτοιο ζήλο ώστε τελικά «να καεί» σαν αναλώσιμο χαρτί. Άραγε ήξερε ότι, διαπράττοντας πρώτα και μετά ομολογώντας ένα φόνο, θα καταλήξει στην φυλακή;

Νέες ενδείξεις καθιστούν βέβαιο ότι εκτέλεσε ακριβώς την «εντολή» που του δόθηκε, εν ψυχρώ. Το σίγουρο είναι ότι ο Ρουπακιάς είχε μεν «εντολή» να δράσει, αλλά έδρασε με τον συγκεκριμένο τρόπο στην βάση της καλλιεργημένης βεβαιότητας γενικά του χρυσαυγιτη πως, ότι και να κάνει, η «συμπεριφορά» του δεν αντιμετωπίζεται σαν υπέρβαση κάποιου ορίου απο τη αστυνομία. Προφανώς διέπραξε την δολοφονία, εφησυχασμένος ότι δεν θα συλληφθεί και ότι θα μείνει ατιμώρητος, έχοντος την πεποίθηση ότι, όπως συνήθως, η αστυνομία δεν θα τον εντοπίσει. Όπως δεν έχει εντοπίσει κανέναν απο τους εγκληματίες που επιτέθηκαν στο Πέραμα λίγο πριν, με σκοπό να τραυματίσουν σοβαρά αλλα και να σκοτώσουν (ει δυνατόν), όπως δεν εντοπίστηκε κανένας απο το λεφούσι που πέταγε πέτρες «στα τυφλά» εναντίον του ΠΑΜΕ δυο χρόνια πριν, με σκοπό να μετρήσουμε οχι μονο σπασμενα αλλα και νεκρά κεφάλια (ει δυνατόν), όπως δεν εντοπίστηκαν και πολλοί άλλοι, σε διάφορες περιπτώσεις, η λίστα των οποίων δεν εξαντλείται εδώ.

Στο σημείο αυτό πρέπει να υποθέσουμε ότι κάτι στο σχέδιο «πήγε λάθος» για τον χρυσαυγίτη δράστη του φόνου. Κάτι «πήγε στραβά» όχι γενικά με την εκτέλεση του σχεδίου ανθρωποθυσιών του οποίου έγινε εκούσιο όργανο, ούτε με την στυγερή σφαγη, που χαρακτηριστηκε ως επαγγελματική εκτέλεση, αλλά με την στάση της αστυνομίας και την σύλληψη. Το «λάθος» φαίνεται να ήταν η επέμβαση της αστυνομικού που τον συνέλαβε, λέγοντας την φράση γεμάτη νόημα «ε, όχι και μαχαίρια»… Το «σωστό», σύνηθες και αναμενόμενο για τον δολοφόνο θα ήταν να τον αφήσουν, ως συνήθως,  ανενόχλητο να εξαφανιστεί.  

Έχει αλλάξει κάτι σ’ ότι αφορά την αστυνομία; Δεν νομίζω. Είναι προφανές ότι η αστυνομία λειτούργησε μέσα σε κάποια δοσμένα όρια ανοχής, τα οποία παραβιάστηκαν. Που σημαίνει ότι,  κατά την κρίση της γυναίκας αστυνομικού πάντα, μάλλον ο δράστης έδρασε εκτός προγραμματισμού, δηλαδή «έκανε του κεφαλιού του» και το «παρατράβηξε», όπως υπονοείται απο την φράση της «ε, όχι και μαχαίρια» - αν και δεν αποκλείεται η ίδια να θεώρησε ότι το δικό της όριο ανοχής παραβιάστηκε και αυτόβουλα προσέφυγε στην σύλληψη του δράστη.

Μπορεί λογικά να πιθανολογηθεί ότι και η σύλληψη ήταν μέρος σχεδίου; Με επιφύλαξη θα έλεγα, όχι.Οδηγούμαι στο συμπέρασμα αυτό με βάση τον εξής συλλογισμό: είναι δύσκολο ως και απίθανο να έχουν συμπεριληφθεί σε μια συνομωσία όλοι όσοι στο σώμα του ΔΙΑΣ στάλθηκαν  στο σκηνικό, με σκοπό είτε να καλύψουν μια δολοφονία είτε να μετατρέψουν ένα δολοφόνο χρυσαυγίτη σε αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτό θα υπερεκτιμούσε τις δυνατότητες της άρχουσας τάξης να ελέγξει την κατάσταση σε κάθε λεπτομέρεια της. Το σύνηθες είναι να δίνονται οδηγίες στο σώμα που θα παρέμβει στο συμβάν ως προς το πως θα δράσουν, οι οποίες μπορεί να συμπεριλαμβάνουν πότε, σε ποια περίπτωση θα συλλάβουν και ποιους, και ποιος απο τη ιεραρχία τους θα δώσει την διαταγή για να προβούν σε κάτι τέτοιο. Μπορεί οι οδηγίες να συμπεριλαμβάνουν πληροφορίες για παράλληλη δράση «μη ένστολων» και την αντιμετώπιση των, όπως συμβαίνει σε διαδηλώσεις που σχεδόν ανεξαίρετα χτυπιούνται με προβοκάτσια και καταστολή. 

 Στην συγκεκριμένη περίπτωση, φαντασθείτε την αντίδραση μιας αστυνομικού η οποία  βλέπει τον δράστη να διαπράττει απόπειρα δολοφονίας, και ν’ ακούει το θύμα του να της λέει ποιος τον μαχαίρωσε δείχνοντας τον. Η αστυνομικός εκείνη την στιγμή δεν γνωρίζει αν ο τραυματίας θα επιζήσει, και ξέρει ότι κι η ίδια έχει αναγνωριστεί και όχι μόνο απο το θύμα της επίθεσης, ιδιαίτερα όταν είναι η μόνη γυναίκα αστυνομικός στο συμβάν. Οτιδήποτε οδηγίες και να έχει πάρει, το δίλημμα της είναι «ή τον συλλαμβάνω ή βρίσκω κι εγώ τον μπελά μου».  Αυτό θα ήταν η αναμενόμενη αντίδραση, στην χειρότερη περίπτωση, ενός οργάνου που πράττει για να καλύψει την πλάτη του. Δεν αποκλείεται, στην δεδομένη στιγμή, η αστυνομικός να μην ήταν και διατεθειμένη να μείνει αδρανής αφήνοντας ένα μαχαιροβγάλτη να φύγει απο τη σκηνή του εγκλήματος γλιστρώντας μέσα από τα χέρια της.  

Εστιάζοντας λίγο στο γιατί έγινε η σύλληψη του δράστη, δεν προσπαθώ να  αμβλύνω την ευθύνη της αστυνομίας για τον άδικο χαμό του παλικαριού εκει περα, ο οποίος έπρεπε να είχε αποτραπεί απο τα οργανα της «ταξης» (γαμώ την τάξη που τους κουμαντάρει), αλλά να δώσω και μια δέουσα έμφαση στο γεγονός ότι για την συμπεριφορά «των μπάτσων» (που για τα αναρχίδια αποτελούν το πρώτο και τελευταίο στόχαστρο) κυρίως ευθύνονται άλλοι.

Στο ευρύτερο σχήμα πραγμάτων, είτε η σύλληψη ήταν «ατύχημα» είτε όχι, είναι βέβαιο πως η δολοφονία καθοδηγήθηκε απο αυτούς που κάνουν κουμάντο στην ΧΑ, απο επιτελεία που συνδέονται μ’ αυτήν αλλά στέκουν υψηλότερα απ’ αυτήν και που έχουν στόχο να προκαλέσουν εμπρηστική ένταση. Η ένταση αυτή, εκτός απο το κλίμα τρομοκρατίας και αβεβαιότητας που εντείνει, έχει και σαν αποτέλεσμα το  ξεμπρόστιασμα της ΧΑ σαν συμμορία εγκληματιών, κάτι που προσθέτει «μόρια» σε δυνάμεις γύρω από τον κ Σαμαρά που θέλουν να παίξουν το χαρτί των «δυο άκρων», και αντικειμενικά σπρώχνει την ΧΑ ν’ αλλάξει τακτική, προς μια «σοβαροποίηση» της, για να παραμείνει στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. 

Το ψαλίδισμα της φτερούγας του ναζιστικού «αετού» που εμπνέει τη Χ.Α. φαίνεται να ανταποκρίνεται και στα καλέσματα ευρωπαϊκών εταίρων που δεν θέλουν να εμπιστευτούν ένα καθοριστικό ρυθμιστικό ρόλο στις εδώ εξελίξεις σ’  ένα συνονθύλευµα πολιτικών μπαμπουίνων.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια αναστολή της εγκληματικής δράσης της ΧΑ.  Το αντίθετο! Η ροή των πραγμάτων απαιτεί ένταση του τρόμου κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με αυξανόμενη ενεργοποίηση του παρακράτους. Απλά, στο εξής η βίαια πολιτική αλητεία θα εμφανίζεται με παραλλαγμένες μορφές. Πως ακριβώς θα γίνει είναι εικασία του καθενός. Χωρίς να στοιχηματίζω, προβλέπω διαχωρισμό του νόμιμου απο το παράνομο προσωπείο της ΧΑ, με ψευδεπίγραφη αποκήρυξη του δεύτερου από το πρώτο. Κατά πάσα πιθανότητα, οι «φουσκωτοί» ή θα ενταχτούν στο σκοτεινό και ανώνυμο παρακράτος, ή όταν χτυπούν θα τους δινεται περιστασιακά μια ταμπέλα με «αριστερή» χροιά - πιθανόν "αντιεξουσιαστική" - ενώ «οι ξεφούσκωτοι», η επίσημη πλευρά των εγκληματιών, θα εντείνουν την ξενοφοβία παριστάνοντας τους πρόσκοπους ή τους φιλάνθρωπους ακτιβιστές.

Πως αλλιώς να γίνει;

Για να έχουν  την πίτα τους ολόκληρη οι αστοί θέλουν τον ρατσιστικό και τρομοκρατικό σκύλο τους χορτάτο.     

.

από τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» του συνταγματικού τόξου

Ένα άρθρο στο Κουτί τηςΠανδώρας, πριν λιγες μέρες, επιχειρεί να ερμηνεύσει την επίθεση της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, σε σχέση με το ερώτημα του Μπάμπη Παπαδημητρίου «γιατί μια σοβαρή Χρυσή Αυγή να μην στηρίξει μια συντηρητική κυβέρνηση;». Στο άρθρο προβλέπεται ότι για να γίνει αυτό εφικτό

 «η Χρυσή Αυγή θα εμπλουτίσει τα ψηφοδέλτιά της τόσο στις ευρωεκλογές, όσο και στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 και προφανώς στις βουλευτικές εκλογές όποτε αυτές γίνουν, με πρόσωπα που δεν θα έχουν καμία σχέση με τους κορμαρίωνες και τους φουσκωτούς, καθώς θα πρόκειται για πρώην δικαστές, στρατιωτικούς, διευθυντές υπουργείων, τραπεζών και γενικά ανθρώπους συντηρητικούς και θυμωμένους».

Τα γεγονότα τρέχουν όμως. Το σενάριο που υποτίθεται ότι σχεδιάζεται θα φαινόταν πειστικό μέχρι εδώ, αν η «σάγκα» του τρόμου δεν συνεχιζόταν, με την στυγερή και, όπως φαίνεται, προμελετημένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πριν επεκταθώ σ’ αυτό παρακάτω, να παρατηρήσω πρώτα ότι ένα πράγμα που με παρακινεί ν΄ αναφερθώ στο συγκεκριμένο άρθρο είναι η χρήση και κατάχρηση (αντι-μνημονικών) παραμορφωτικών κάτοπτρων για να δώσει το κατάλληλο περιεχόμενο στο σχήμα της πραγματικότητας που φιλοτεχνεί.

Λέει λοιπόν πως ο Μπάμπης Παπαδημητρίου έκανε «μια εξίσωση του ΚΚΕ με την Χρυσή Αυγή!… για την οποία, περιέργως, ούτε το ΚΚΕ δεν αντέδρασε». Το αστείο τελειώνει εκεί που ο αρθρογράφος δεν αρκείται στο να αναπαράγει (στην καλύτερη περίπτωση) άγνοια για την θέση του ΚΚΕ που αφορά τη «θεωρία των άκρων» και επιδεικνύει την κακοπιστία του (αν όχι κακοήθεια) όταν ερμηνεύει γιατι «δεν αντέδρασε» λέγοντας ότι

«Το ΚΚΕ είναι το πιο νομιμόφρων και συστημικό κόμμα της μεταπολίτευσης, υπερασπίστηκε μάλιστα το Κοινοβούλιο από την προσπάθεια των Αγανακτισμένων να μπουκάρουν. Το ΚΚΕ είναι πυλώνας του συστήματος, και ενισχύεται από το σύστημα. Θυμηθείτε την πώληση της «Γερμανός» με το σκανδαλώδες τίμημα, ή την πώληση σε off shore του 902…»

Στην συνέχεια, κατά την βαθέως εμπνευσμένη ανάλυση, «η εξίσωση ΚΚΕ-ΧΑ είναι πολύ επικίνδυνη»... 

Αλλά γιατί τάχα μου; Μα διότι

«δείχνει και τον πανικό του συστήματος, μπροστά σε μια ισχυρή κυβέρνηση της αριστεράς […] Κεντρικός στόχος της επίθεσης της ΧΑ στο ΚΚΕ και ο σάλος των καναλιών είναι η δημιουργία ενός «πρώτου θέματος» που θα «καλύψει» την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ και τον μαρασμό της κυβέρνησης, η οποία – σημειωτέον – ετοιμάζεται να δώσει τα ρέστα της στους δανειστές. Δεύτερος στόχος: να καταγραφεί ότι το ΚΚΕ είναι ο στόχος της ΧΑ, ούτως ώστε να κερδίσει την συμπάθεια των δημοκρατικών και αριστερών ψηφοφόρων και να σταματήσει η διαρροή ψηφοφόρων του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σαφές ότι το σύστημα θέλει το θρησκευτικό ΚΚΕ απέναντι στον ανατρεπτικό ΣΥΡΙΖΑ… Εννοείται ότι το παιγνίδι αυτό αρέσει πολύ στον Περισσό».

Βλέπουμε ότι ο αρθρογράφος φαντασιώνεται με ένα ΚΚΕ μαζοχιστικό που του κρυφο-αρέσει να χτυπιούνται τα μέλη του από τα φασιστο-ρεμάλια της νύχτας διότι έτσι προκαλεί «συμπάθεια» στους αριστερούς, αναχαιτίζοντας την είσοδο τους στο χειμαρρώδες ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, που φουσκώνει. Και για να προβιβάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως «ανατρεπτικό»  θεωρεί αναγκαίο να απορρίψει το ΚΚΕ ως «νομιμόφρονα, συστημικό, θρησκευτικό, πυλώνα του συστήματος»!

Για πολιτικό συμπέρασμα προτείνεται ότι επειδή «οι δανειστές, οι αγορές, το κεφάλαιο και η ντόπια ολιγαρχία τρέμουν για πολλούς λόγους τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ [..] στήνουν λοιπόν συστηματικά το σκηνικό της αναδιάταξης του δεξιού χώρου», για να δημιουργηθεί ένα αμιγώς δεξιό κυβερνητικό μπλοκ, προϋπόθεση του οποίου είναι να «σοβαρέψει η εικόνα της ΧΑ».

Ωστόσο η ροή των γεγονότων  και η  δολοφονία του Παύλου κατέστησε άτοπο, τουλάχιστον εν μέρει, το παραπάνω σενάριο «σοβαροποίησης» των Ναζιστών. Εχτές το βράδυ, μίλησε στο ΣΚΑΪ  ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, μεταφέροντας την κυβερνητική πολιτική θέση απο το Μαξίμου. Με καταφανή αδιαφορία για την παλλαϊκή κατακραυγή που προκάλεσε ο αποτρόπαιος φόνος που διέπραξαν τα ναζιστο-ρεμάλια της νύχτας, αιτιολόγησε την δράση της συμμορίας ρίχνοντας ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τον ότι ανήκει σε κάποιους που «κερδοσκοπούν πάνω στο αίμα», υπονοώντας ότι κλιμακώνει συνεχώς την ένταση και υπονομεύει την συνταγματική τάξη! Χαρακτηριστικά είπε  «όποιος πιστεύει ότι ένα κόμμα που καλεί σε ανατροπή, δεν έχει αποκηρύσσει τα μέλη του που μιλούν για "γουναράδικα", καλύπτει μέλη του που καλούν σε βία στις Σκουριές είναι στο συνταγματικό τόξο, με γεια του με χαρά του». 

Tο πλέον ωμά κυνικό είναι ότι, «χτυπώντας το καμπανάκι» του, επανειλημμένα, απείλησε (όχι απλά προειδοποίησε) πως θα «έχουμε και άλλους νεκρούς».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του», είπε ο κ. Λαζαρίδης, αποκαλύπτοντας ότι μια πτυχή της τροπής των γεγονότων όντως έχει στόχο να πιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει ακόμα πιο συμβιβαστική στάση, δηλαδή να ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα. Είναι επίσης φανερό πως λέγοντας ότι η «βία τροφοδοτείται από πολλούς», δεν περιορίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, και ενώ στην επιφάνεια δημιουργείται μια τεχνητή ένταση του δίπολου, ουσιαστικά το εργατικό κίνημα πρέπει να περιμένει κλιμάκωση της παρακρατικής βίας - όσο κλιμακώνει την αντίσταση του στην επέλαση των αστών.

Είναι προβλέψιμο ότι η εγκληματική δράση μελών της ΧΑ (μ’ ένα «παράνομο» κλιμάκιο της σε αυξανόμενη υπερδιέγερση) θα συνεχισθεί, γιατί αυτό είναι χρήσιμο για τους μεγαλοαστούς, ενώ το επίσημο «κοινοβουλευτικό» κλιμάκιο της θα αρνείται κάθε σχέση μαζί του, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους κάφρους  που θαυμάζουν τα έργα της…

… και τα βέλη βουτηγμένα σε δηλητήριο θα συνεχίσουν να βάλλονται εναντίον αυτων που αρνούνται να σκύψουν, από τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» του συνταγματικού τόξου.

Παύλο, Είσαι εδώ

Είναι γελασμένοι

«Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα τρομοκρατηθούμε από τέτοιες επιθέσεις. Το ταξικό κίνημα θα τους κόψει τα χέρια. Οι κομμουνιστές είναι παντός καιρού και το έχουμε αποδείξει στην 95χρονη Ιστορία μας. Σωτήρης Πουλικόγιαννης,

Πριν μόλις δυο χρόνια οι αστοί, με βραχίονα το πλέγμα μυστικών υπηρεσιών και παρακράτους, σκέπαζαν τα κεφάλια των μαντρόσκυλών τους με κουκούλα αναρχικού για να χτυπήσουν το κίνημα. Τώρα αισθάνονται ότι το Κλούβιο Αυγό έχει «δυναμώσει» αρκετά για να του ανατεθεί ο ίδιος ρόλος με μια σημαντική ειδοποιό διαφορά: Ο ρόλος των Ναζιστοειδων δεν είναι μόνο η προβοκάτσια, παρότι κι αυτή είναι μέρος του «ρεπερτορίου» των. Οι νεοναζιστές εκκολάπτονται από τους αστούς σαν δύναμη κρούσης μέσα στο εργατικό κίνημα. Ο ρόλος τους θα είναι χειρότερος από αυτόν που έπαιξε η Μαφία στον ευνουχισμό του εργατικού κινήματος στην Αμερική σχεδόν έναν αιώνα πριν.

Αυτή η φάση, η κλιμάκωση της βίαιας πολιτικής αλητείας, ξεκίνησε στην εργατική συνοικία του Περάματος, εκεί που η φτώχια επεκτείνεται σε αθλιότητα, εκεί που ο αποκτηνωμένος φτωχός, το λούμπεν, χαμένο στην αποκρουστική κακομοιριά του, γλύφει το βρώμικο χέρι που το οπλίζει να χτυπήσει την τάξη από την οποία εκβάλετε σαν απόβρασμα

Ο γενικότερος στόχος των αστών είναι ο πλήρης ευνουχισμός της εργατικής τάξης ώστε να μην μπορεί να αντισταθεί στα αλλεπάλληλα στραπάτσα που δέχεται. Προς τον στόχο αυτό θα δουλεύει το Κλούβιο Αυγό ανοιχτά κι απροκάλυπτα από δω κι εμπρός, μεταφέροντας τον «τσαμπουκά» των αστών εκεί ακριβώς που προσπαθεί η εργατική τάξη να προβάλει οργανωμένη αντίσταση. Η καρδιά αυτού του χώρου είναι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ μπορεί να είναι το πρώτο και το κύριο στόχαστρο των αστών οι οποίοι δρουν με εργαλείο το προσωπείο των νεοναζιστικών ανδρείκελων τους, αλλά θύμα τους δεν θα γίνει  

Μέρος του βρώμικου παιχνιδιού είναι να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα τρόμου στο εργατικό κίνημα και συνάμα μια εικόνα σύρραξης «των άκρων». Αυτοί που θεωρούν την θέση τους να είναι σε απόσταση από «τα άκρα», από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, και που πάλεψαν και παλεύουν μια ζωή για την αποδυνάμωση του ΚΚΕ, σίγουρα γνωρίζουν ότι δεν θα περάσουν από τη «μεγάλη μέση». Και πρέπει να ξέρουν ότι θα έρθει κι η σειρά τους. Το πόσο αλληλέγγυος με το ΚΚΕ θα είναι κάποιος και πόσο διατεθειμένος θα είναι να το δείξει στην πράξη δεν θα κρίνει απλά πόσο αντιφασίστας είναι, μα πρώτιστα, θα κρίνει αν αυτός δεν θα είναι ο επόμενος στόχος.

Στην προχτεσινή συγκέντρωση στο πέραμα δεν έπρεπε να είναι μόνο μέλη και φίλοι του ΚΚΕ, αλλά και άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα που θεωρούν την άνοδο του Ναζισμού στην χώρα μας δείγμα της κατρακύλας της κοινωνίας προς την αγριότητα. Εκεί θα έπρεπε να είναι ακόμα κι αυτοί που δεν θέλουν να δουν το γεγονός σαν δείγμα της έντασης της αγριότητας των αστών (ναι έχει απόλυτα ταξικό χαρακτήρα αυτός ο αταβισμός). Ναι. Αυτό ήταν χτύπημα των αστών που μέσα στην κραιπάλη των προσωρινών «επιτυχιών» τους στον μέχρι στιγμής σχεδόν μονόπλευρο πόλεμο που διεξάγουν, νομίζουν ότι η αυτοκρατορία του τρόμου που επιβάλουν είναι πιο σίγουρη με συνεχή πόλεμο.

Κάνουν λάθος όμως. Ο πόλεμος τους είναι έκφραση παρακμής του συστήματος τους.

Ποια αυτοκρατορία  σε παρακμή κατάφερε να αποφύγει την τελική κατάρρευση και αμετάκλητη εξαφάνιση της;

Play War my Boy

Does my little boy like to play war?

Let me tell my boy what I’ve got in store:

Weapons I have more than plenty, boy - you can pick and choose

Surplus ammunition; and it’s all got to be used.

Does my brave boy want to fight a war?

Does my pride and joy need to know what for?

Don’t you worry about the reason, boy, or about the pretext

Just let me name the country and who to fight next.

It’s a bit of fun, boy; a computer game

So what if you destroy, you butcher and you maim

You don’t see the ruins, tread on corpses; you don’t smell decay

You just blow targets on the screen and it’s okay

Spare no humanoid, plenty more to zap

Drop the bombs my boy, delete them from the map

Give them sky-high infernos, give them some apocalypse

Make them flee the flattened cities – while I watch the clips

Boy you’ve got power; you’re going to rule the skies

So disregard them hags telling propaganda lies

Like, it wont’ be so amusing when they zip you in a bag

And fly your pieces back from Troy wrapped up in a flag

***

Now this cheeky boy says he’s heard it all before

That this is an attack of the rich against the poor

And should he end up in a slaughterhouse hanging on the hook

Should he die to make improvements to my accounts book?

Someone told my boy we need to have this war

There is a secret ploy to have yet more and more

He says our mission is no other than to profit and to loot

We’re morally unfit to give dictators the boot

So, my bastard boy says he won’t fight my war

He owns enough, my boy says, he has no greed for more

He says you can’t drink petrol, the taste is foul, the smell can make you cough

I called him a coward and he told me to fuck off.

text, image M. Galandomos

Lives In The Balance

Jackson Browne - Lives In The Balance