κλεισμένος στο σπίτι μου

Γράφω τα παρακάτω κλεισμένος στο σπίτι μου στην Αγγλία, κι απέξω κατά εκατοντάδες πέφτουν οι άνθρωποι νεκροί, σαν μύγες που τους έχουν ψεκάσει με φλιτ…


Αν καταστώ «στατιστικό» κρούσμα, δεν έχω κανέναν λόγο σε αποφάσεις που με αφορούν προσωπικά: αν θα μου γίνει εξέταση (το περιζήτητο ‘test’) και διάγνωση, πότε θα νοσηλευτώ, πώς και με τι αγωγή, από ποιους και πού, αν (σε περίπτωση που το χρειαστώ επειγόντως) θα θεωρηθώ κατάλληλος για εντατική περίθαλψη, ή θα αφεθώ στην μοίρα μου… Καμία πρόσβαση στα πρωτόκολλά τους…. Η μόνη απόφαση που μπορώ να πάρω για να μην νοσήσω, είναι να πλένω τα χέρια μου συχνά (!) - αν και ούτε αυτό είναι σίγουρο, με δοσμένο ότι οι αστάθμητοι παράγοντες της αγοράς αποφασίζουν και το αν θα προμηθευτώ σαπούνι... 


Η βρετανική Financial Times σήμερα μας πληροφορεί ότι 

«Οι γιατροί που αντιμετωπίζουν την έκρηξη  της επιδημίας του κορονοϊού θα πρέπει εφεξής  να «βαθμολογούν» χιλιάδες ασθενείς για να αποφασίσουν ποιος είναι κατάλληλος για εντατική θεραπεία χρησιμοποιώντας ένα εργαλείο απόφασης Covid-19 που εκπονήθηκε από την NHS (Εθνική Υπηρεσία Υγείας).
Με περίπου 5.000 περιστατικά κοροναϊού που παρουσιάζονται καθημερινά και κάποια τμήματα εντατικής θεραπείας που πλησιάζουν ήδη την πληρότητα, οι γιατροί θα βαθμολογούν τους ασθενείς σε τρεις μετρήσεις - την ηλικία, την ανυμπόρια τους και το αν ήδη πάσχουν από σοβαρά προβλήματα υγείας [ευπάθεια] - αυτά σύμφωνα με ένα διάγραμμα που κυκλοφορεί στους νοσοκομειακούς γιατρούς». 


Αποφασίζοντας οι γιατροί σε ποιον από τους πάσχοντες θα αρνηθούν νοσοκομειακή  περίθαλψη, καθίστανται εκτελεστές αυτοί τόσο, όσο δήμιοι είμαστε όλοι εμείς με τη στάση ανοχής μας στο σύστημα που τους φέρνει σε αυτή τη φρικτή θέση. Κάποιοι αποκαλούν αυτή τη διαδικασία «ευθανασία». Είναι ευφημισμός… Βασικό χαρακτηριστικό της ευθανασίας είναι ότι την αποφασίζει ο άνθρωπος που θανατώνεται. Έκτος κι αν μιλάμε για ζώα. Αυτό που συμβαίνει τώρα - το πόσοι, πότε και πώς πεθαίνουν - είναι απόρροια αποφάσεων. Ευθύνη πρώτιστα έχουν αυτοί που παίρνουν πολιτικές αποφάσεις, και μάλιστα τέτοιες αποφάσεις που τους καθιστούν εγκληματίες πολέμου, αλλά δεν είναι άμοιροι ευθύνης κι αυτοί που τις ανέχονται. 


Καθημερινά ακούμε για εκατοντάδας χιλιάδες νεκρούς στον πλανήτη από πολέμους, λιμούς και φτώχια. Με την προϋπόθεση ότι συμβαίνουν γεωγραφικά αλλού, δεν μας νοιάζει αρκετά ώστε να εναντιωθούμε με λόγια και πράξεις. Δεν αντιδρούμε ούτε στην άγρια επέλαση του νέο-φιλελευθερισμού που, μεταξύ άλλων, έχει υποβαθμίσει τα συστήματα υγείας παντού στο κόσμο. Οι αμέτρητοι που πεθαίνουν εξαιτίας αυτής της υποβάθμισης δεν είναι παράπλευρες απώλειες, Πρόκειται για πόλεμο από μια πλουτοκρατική ελίτ με εχθρό κυριολεκτικά τον άμαχο πληθυσμό του πλανήτη, που θα γεμίζει κατακόμβες και ομαδικούς τάφους όσο παραμένει πολιτικά «άμαχος» και κοινωνικά «θύμα»… 


Ήρθε ο κορονoϊός για να δείξει κραυγαλέα ότι είμαστε απολίτικα κι ακοινώνητα  στα χέρια τους κι ότι η ζωή μας, το αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε, εξαρτάται άμεσα και ανά πάσα στιγμή από τις αποφάσεις τους. 


Κάποιοι λένε ότι με το τρομακτικό σοκ του ιού, που ήδη έχει διαταράξει συθέμελα την ισορροπία του συστήματος με απρόβλεπτες γεωπολιτικές προεκτάσεις, θα αλλάξουν πολλά… Αυτό είναι σίγουρο κι ήδη συμβαίνει. Άλλα δεν θ’ αλλάξουν προς το καλύτερο αν δεν αλλάξει η στάση του πληθυσμού απέναντι στην ελίτ που τον καθιστά αγέλη ζώων. Κι η αλλαγή στάσης ξεκινά από το νούμερο ένα: Ο καθένας μας από τον εαυτό του.    

Μ