Εκστρατεία χωρις φόβο θεού κι ελπίδα

Παραθέτω από τον Ριζοσπάστη της Κυριακής το τελευταίο μέρος του άρθρου με τίτλο, Με σχέδιο και επιμονή για την οργάνωση της πάλης του λαού [Ολόκληρο το κείμενο εδώ] κάνοντας ένα σχόλιο στο τέλος.

***

Εκστρατεία φόβου και εμπόριο ελπίδας

Η κυβέρνηση, για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων στην Ελλάδα, είναι πρωταγωνίστρια και όχι θεατής στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Μοιράζεται με το κεφάλαιο και τους άλλους θεσμούς του «κουαρτέτου» το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και στη βάση αυτή είναι έτοιμη να κάνει ό,τι χρειαστεί, στο μέτρο που δεν εξαντλείται αμετάκλητα η ικανότητά της να χειραγωγεί το λαό και να ενσωματώνει αποτελεσματικά τη δυσαρέσκειά του.

Γι' αυτό προσπαθεί να ελιχθεί. Αλλοτε παρουσιάζοντας σκηνικό ρήξης με τους εταίρους και δανειστές, άλλοτε διαχωρίζοντας το ΔΝΤ από την ΕΕ και χρεώνοντας στο Ταμείο τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Πράγματι ΕΕ και ΔΝΤ εκφράζουν ανταγωνιστικά συμφέροντα ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και καπιταλιστικά κράτη, τα βρίσκουν όμως στο τσάκισμα του ελληνικού και των άλλων λαών.

Οσο κι αν η κυβέρνηση ζητάει χώρο και χρόνο να ελιχθεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα να προχωρήσουν γρήγορα και πλήρως οι μεταρρυθμίσεις που θα τονώσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και θα επαυξήσουν τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη. Αυτή είναι η βάση της μεταξύ τους συμφωνίας, που σφραγίστηκε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες, ανεξάρτητα από το πώς θα επιχειρήσει τώρα να την ολοκληρώσει και να την υλοποιήσει η κυβέρνηση, εντείνοντας την εκστρατεία του φόβου, από τη μια, και το εμπόριο της ελπίδας, από την άλλη.

Σε κάθε περίπτωση, οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών κέντρων και μεταξύ τους, που επεκτείνονται πολύ πιο πέρα από τα ζητήματα της διαχείρισης του κρατικού χρέους στην Ελλάδα, ένα πράγμα δείχνουν: Οτι η αστική τάξη δεν είναι ενιαία, δεν είναι άτρωτη. Οτι αυτό που σήμερα φαίνεται ακίνητο, αύριο μπορεί να αλλάξει ραγδαία. Η συζήτηση που εντείνεται για την αναμόρφωση της ΕΕ, τα σενάρια για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις από την πολιτική της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ στην οικονομία και στους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα ήταν αδιανόητα πριν από μερικά χρόνια, πολύ περισσότερο πριν από την καπιταλιστική κρίση.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι το εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, με συντονισμένα χτυπήματα και συνολική αντεπίθεση να αξιοποιήσει τα ρήγματα και τις αντιθέσεις, να αξιοποιήσει τις φυγόκεντρες τάσεις μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για την αποδυνάμωσή τους. Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για συνολική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εργατική εξουσία, με βάση την κοινωνική ιδιοκτησία, τον κεντρικό σχεδιασμό, την ανάπτυξη σε όφελος του λαού.

***

Red Rock Views: 

Είναι αλήθεια ότι κυβέρνηση, που δουλεύει «για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων στην Ελλάδα, είναι πρωταγωνίστρια και όχι θεατής στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων»
Κι είναι επίσης γεγονός ότι «Μοιράζεται με το κεφάλαιο και τους άλλους θεσμούς του "κουαρτέτου"» τον ίδιο στόχο. Αν και πιο ακριβές θα ήταν να ειπωθεί ότι λειτουργεί σαν σιχαμερό ανδρείκελο και άβουλο εργαλείο στα χέρια των πατρώνων της... Διότι το να λέμε «μοιράζεται» έναν θεμελιώδη στόχο, μπορεί και να υπονοεί ότι υπάρχει ισοτιμία μεταξύ των δύο συμβαλλομένων. Ενώ η σχέση της κυβέρνησης με τους ,«θεσμούς» είναι σχέση πόρνης (σώματι τε και ψυχή) με νταβατζή. Το ουσιώδες όμως δεν είναι η «ανάκαμψη». Δεν μπορεί να είναι. Ο βασικός στόχος είναι αφενός η καταληστευση του λαού με σκοπό τη ικανοποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου πρώτιστα και το δέσιμό του χειροπόδαρα για γενεές πληρώνοντας με αίμα κι ιδρώτα ένα  χρέος που του φόρτωσαν με βία, και αφετέρου η αφαίμαξη της χώρας από οτιδήποτε κατέχει ως πλουτοπαραγωγική δυνατότητα... Η οικονομική ανάκαμψη της χώρας, και με καπιταλιστικούς όρους εννοούμενη, έρχεται σαν δευτερεύουσα επιθυμία που δεν είναι καν στόχος... Αν αυτή η «ανάκαμψη» ήταν ο βασικός στόχος τους η πολιτική που θα ασκούσαν θα ήταν διαφορετική... Το μεγάλο κεφάλαιο, και δη το χρηματιστικό, δεν χάνει και μέσα σ' αυτές τις συνθήκες καταστροφής του παραγωγικού ιστού της χώρας, και η πολιτική των ανδρείκελων του μεγάλου κεφαλαίου δεν αλλάζει αυτή τη συνθήκη...  

Το να λέμε πως έχουν «στόχο την ανάκαμψη», αντί να καθιστά αυταπάτη την «ελπίδα» της δίνει περιθώριο να «πεθάνει τελευταία».
Στο ότι ο βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι η «ανάκαμψη» (άσχετα αν δεν την ονομάζει καπιταλιστική) συμφωνεί κι ο Τσίπρας, όπως κι όλο το σκυλολόι πολιτικών ηγεσιών διαφόρων χρωμάτων. Όλοι για ανάκαμψη μιλάνε, "δουλεύοντάς" μας, κι ανάκαμψη δεν φαίνεται. Το ίδιο (έστω και με παραλλαγή) θα λέμε κι εμείς; 

Αφού είναι ψέμα...