Περί πορνείας 2

[Συνέχεια. Δείτε προηγούμενο εδω]

Β

Μια Διαχρονική Συνθήκη Εκπόρνευσης 

Άλλαξε κάτι ουσιαστικό στις συνθήκες που, κατά τη διάρκεια της Βικτωριανής εποχής, οδηγούσαν γυναίκες στην επιλογή της πορνείας ως επάγγελμα;

Σίγουρα ναι. Οι γυναίκες της εποχής μας, σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας και σε χώρες ανεπτυγμένου καπιταλισμού, έχουν σίγουρα περισσότερο έλεγχο του σώματός τους και του τρόπου με τον οποίο συναντούν το αντίθετο φύλο συνάπτοντας ερωτική ή και απλά σαρκική σχέση. Το ίδιο ισχύει γενικά και σε αναφορά με οποιονδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό. Ανάλογα, η θέση της γυναίκας στην παραγωγή έχει βελτιωθεί και, με αγώνες, έχει υποχωρήσει, ως ένα σημαντικό βαθμό, η ανισότητα μεταξύ φύλων. Περισσότερη ανεξαρτησία, συνεπώς, χαίρεται και στη θέση που κατέχει μέσα στην οικογένεια, ή απλά σε μία μόνιμη σχέση, γαμήλια ή μη.

Μεσολάβησαν το φεμινιστικό κίνημα και η λεγόμενη "επαναστάση" της σεξουαλικής απελευθέρωσης, που μπορεί μεν να θεωρηθεί ότι συνέβαλλαν ώστε ν'  αλλάξει η θέση της γυναίκας στο αναπτυγμένο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και ότι ήταν πολιτιστικό γνώρισμα αλλαγών που ήδη είχαν δρομολογηθεί. Δεν παραγνωρίζεται ότι από χρόνους αμνημόνευτους η θέση ανισοτιμίας της γυναίκας ήταν, κι εξακολουθεί να είναι, όχι απλά αφύσικη, μα συνάμα και βίαια καταπιεστική και καταχρηστική προς εξεινην. Ούτε, συνεπώς, πως αυτή η ίδια η φύση της ανισοτιμίας ήταν ο λόγος για το οποίο δόθηκαν μάχες για να κερδηθούν τα όποια δικαιώματα χαίρει η γυναίκα στις μερες μας και σε κάποιους τόπους. Ωστόσο, υποθέτω, πως λιγότερα θα είχαν κερδηθεί αν δεν ήταν και συμβατά  με την τάση του αναπτυσσόμενου καπιταλισμού - πρώτο, να ενσωματώσει ολοένα και περισσότερες γυναίκες στην παραγωγή - σε όλα τα επίπεδα δομής και ιεραρχίας, που σήμανε και ανάγκη εξύψωσης του μορφωτικού επιπέδου της, και δεύτερο, σε συνδυασμό με το πρώτο, να μετριάσει την ανδροκρατική τάση που επέβαλε και διατηρούσε συνθήκες στις οποίες η γυναίκα παρέμενε κάτι λιγότερο από "πολίτης δευτέρας κατηγορίας"... Το δεύτερο, σαν κατάλοιπο της ακραίας πατριαρχίας, που συνδυάστηκε με την εμφάνιση και άνοδο της ατομικής ιδιοκτησίας και της κυριότητας και κατοχής των μέσων παραγωγής, και που είναι εμφανές από τουλάχιστον την εποχή της Γεωργικής Επανάστασης (περίπου πριν δέκα χιλιάδες χρόνια), λειτουργούσε  πλέον σαν τροχοπέδη για την ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Επιγραμματικά: για να ενταχθεί χωρίς εμπόδια στην παραγωγή, η γυναίκα έπρεπε να αποκτήσει μεγαλύτερο έλεγχο πρωτίστως στο σώμα της. Το σώμα της έπρεπε να είναι λιγώτερο διαθέσιμο αποκλειστικά στον "άντρα του οίκου της" και να γίνει πιο διαθέσιμο γενικά  στον "άντρα του δήμου της". Η λεγόμενη "σεξουαλική απελευθερωση", που καθόλου παραδόξως επηρρεάσε τη συμπεριφορά της γυναίκας περισσότερο από αυτή του άντρα (και με την έννοια ότι έγινε πιο δικαιωματικό για τη γυναίκα να διεκδικεί και να πράττει όπως κι ο άντρας χωρίς η δική της πράξη, και μόνο η δική της, σαν γυναίκα να θεωρείται ανήθικη - αίφνης, να συνάπτει προ-γαμιαίες ή και εξωγαμιαιες σχέσεις), κατά μία θεώρηση, κατέστησε ευκολότερο το να "τη βάλει στο χέρι" κι ο καπιταλιστής στο χώρο της παραγωγής (κι όχι μόνο).

Οι προαναφερθείσες αλλαγές στον αναπτυγμένο καπιταλισμό, να προστεθεί εδώ, έγιναν και με φόντο τη θέση της γυναίκας στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου η ισοτιμία της γυναίκας κατοχυρώθηκε και θεσμικά. Η ανατροπή του σοσιαλισμού έθεσε σε κίνηση μία παγκόσμια διαδικασία αφαίρεσης δικαιωμάτων που εθεωρούντο δεδομένα σαν κατακτήσεις. Τίποτε, λοιπόν, δεν μας δίνει σιγουριά ότι τα κεκτημένα, σε ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας, δεν θα προσβληθούν όταν όλα δείχνουν πως, αν αυτή η αγριότητα συνεχιστεί, οδηγούμαστε πίσω σε μία νέα, εντονότερα εφιαλτική κοινωνία με χαρακτηριστικά μεσαίωνα.

Αλλά όποιες αλλαγές κι αν έγιναν, το ερώτημα παραμένει: άλλαξε κάτι ουσιαστικά στη συνθήκη εκπόρνευσης της γυναίκας η οποία, γενικά, έχει να κάνει με τη φύση ενός συστήματος που είναι δομημένο και διαχέεται από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Έπαψε η αθλιότητα, που το ίδιο το σύστημα προκαλεί, να χρησιμοποιείται και σαν οπλο για την βίαια εμπορευματοποίηση κι αυτών που το σύστημα παρουσιάζει ως όσια και ιερά;
Ας απαντήσει  μία εργαζόμενη στη βιομηχανία του σέξ της σημερινής Βρετανίας:

"Η ιστορία μου είναι η ίδια όπωςως αυτές που αφορούν πολλές χιλιάδες ανθρώπων που αδυνατούν να βρουν σταθερή, αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία. Η ιστορία μας είναι ιστορία λιτότητας, είμαστε παντού, τρεφόμαστε με πενιχρά επιδόματα, σε εργασία μερικής απασχόλησης και μερικές περιστασιακές δουλειές. Μερικοί από εμάς ανοίγουν μία δουλειά  σαν αυτοαπασχολούμενοι. Κάποιοι από εμάς κάνουν ιστοσελίδες, κάποιοι από εμάς επισκευάζουν αυτοκίνητα, και ορισμένοι από εμάς κάνουν σεξουαλική εργασία.

Μπήκα στην εργασία του σεξ, μαζί με τόσα άλλα άτομα, ως απλή λύση στους φρικτούς κινδύνους της φτώχειας. Δεν είμαι εργαζόμενη του σεξ εξαιτίας μιας οδυνηρής ιστορίας. Δεν είμαι εργαζόμενη του σεξ, επειδή είμαι ψυχικά ασθενής, ή επειδή έχω ιστορικό κακοποίησης, ή επειδη έχω θέματα  μπαμπά, ή γιατί θέλω να τραβήξω την προσοχή άλλων σε μένα. Μερικές φορές είναι υπέροχο και μερικές φορές είναι δύσκολο, και δεν είναι μια δουλειά για όλους, αλλά το έργο του σεξ είναι η δουλειά μου. Είναι μια δουλειά που μπορώ να κάνω, είμαι καλή σ' αυτό. Παρέχει για μένα. Όταν πουλώ τη σεξουαλικότητά μου ως προϊόν, η μόνη διαφορά ανάμεσα σε μένα και καποιον άλλον εργαζόμενο υπηρεσίας, ή άλλον ερμηνευτή στην βιομηχανία ψυχαγωγίας, έγκειται στη σεξουαλική φύση της εργασίας. Φυσικά, η σεξουαλική εργασία μπορεί να είναι έντονη και επικίνδυνη, και φυσικά το να καθίσταται παράνομη δεν κάνει τίποτα για να ανακουφίσει αυτούς τους παράγοντες. Η ακτιβίστρια Τζένη Περλ, του αγγλικου Συλλόγου πόρνων, [English Collective of Prostitutes] είπε:

 Βγαίνω έξω στη δουλειά τώρα λόγω των οικονομικών πιέσεων. Τα επιδόματα δεν καλύπτουν το κόστος του φυσικού αερίου, ηλεκτρικό, τα τέλη του νερού, την αντικατάσταση του εξοπλισμού των νοικοκυριών. Δεν μπορώ να ζήσω με τα επιδόματα μακροπρόθεσμα. Όταν χρειαζομαι ν' αγοράσω ένα παλτό ή παπούτσια, δεν μπορώ να το κάνω. Τα περισσότερα από τα άλλα κορίτσια ή γυναίκες που συναντώ στο δρόμο είναι εκεί για πολύ παρόμοιους λόγους, καθαρά για να κρατήσουν τις οικογένειές τους μαζί τους, για να μην καταλήξουν τα παιδιά τους σε κρατική πρόνοια. Τους δίνει ένα μικρό βαθμό ελέγχου σχετικά με το πότε πρέπει να έχουν θέρμανση στο σπίτι ή όχι, αντί να αναγκάζονται να μείνουν στο κρεβάτι κάτω απ' τα σκεπάσματα για να μην κρυώνουν. Βγαίνουν έξω για μια ώρα και κάνουν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν έναν λογαριασμό. Μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που ελέγχουμε, η μόνη επιλογή που έχουμε στη ζωή μας. Μπορούμε να μείνουμε στο κρεβάτι, να ζούμε σε εξαθλίωση, επιβιώνοντας  με ψωμί και μαρμελάδα, αλλά προσωπικά αισθάνομαι ότι μου αξίζει περισσότερο απ' αυτό, και το ίδιο και η κόρη μου. Γιαυτό επιλέγω να πάω στο δρόμο και να κερδίσω κάποια χρήματα, γιατί θέλω μια καλύτερη ζωή. Αυτό που κάνω δεν είναι ανέντιμο. Είναι σκληρή δουλειά. Εγώ δεν θα το έκανα αν είχα άλλη επιλογή. Αλλά τώρα που έχω αποκτήσει ποινικό μητρώο ως πόρνη, είναι η μόνη δουλειά που μπορώ να κάνω που μου επιτρέπει να κερδίσω κάποια χρήματα χωρίς να παραμελώ την κόρη μου. Λόγω της αναπηρίας της κόρης μου, όταν πάω έξω οφείλω να κερδίσω  60 λίρες μόνο για την κάλυψη της πληρωμής αυτού που την συμπαραστέκεται όταν λείπω, παρότι είναι είκοσι πέντε ετών, προτού βγάλω χρήματα για να πληρώσω τους λογαριασμούς".[1]

Το αφήγημα της γυναίκας που εργάζεται ως "υπηρέτρια του σεξ" μιλά για την εκπόρνευση της, μέσω της επιβεβλημένης οικονομικής της εξαθλίωσης, από την οποία προσπαθεί να αποδράσει μ' αυτό τον τρόπο. Όταν οι οικονομικές συνθήκες οδηγούν την γυναίκα να ενοικιάζει το σώμα της για επ' αμοιβή σεξουαλική χρήση και συχνά κατάχρηση απο έναν άλλον, τον οποιονδήποτε άλλον, που δεν την βλέπει παρά σαν σαρκικό αντικείμενο,  όσο κι αν η εργάτρια του σεξ προσπαθεί να το δει αυτό απενεχοποιημένα (και όντως η ενοχή γι αυτήν την συνθήκη δεν είναι δική της), η αλήθεια είναι ότι ότι η ίδια έχει γίνει θύμα μιας βαθιάς ηθικής εξαθλίωσης (πέραν της οικονομικής) την οποία το ίδιο το σύστημα που την εξαθλιώνει διατηρεί και εκφράζει, ως μία διεστραμμένη εκδοχή ηθικολογίας, σαν όρο για την αξιολόγησή της σαν άνθρωπο. Αυτή η διεστραμμένη εκδοχή ηθικολογίας χαρακτηρίζει την νοοτροπία  του αστού που κατακρίνει ως έκπτωτη κι ανήθικη την γυναίκα της οποίας το σεξουαλικότητα αγοράζει, και συνουσιάζεται μ' αυτήν σε ωμά ζωώδες επίπεδο,  απενεχοποιημένα δήθεν, παραβλέποντας εντούτοις την βαθύτερη δική του ηθική κατάπτωση· δηλαδή το να θεωρεί τα πάντα εμπορεύσιμα κι εκμετάλλευσιμα, και άρα οτι τα πάντα μπορεί να τ' αγοράσει προς όφελος και τέρψη του, φτάνει να έχει το χρήμα, κι ότι ο ίδιος, άμεσα ή έμμεσα, στις συνθήκες που αυτός επιβάλει, την βγάζει στην αγορά για να την πουλά. Κι αν ο αστός θεσμοθετεί ενίοτε κατά της πόρνης, το κάνει για να την διατηρήσει μέσα σε διαχειρίσιμο κι ελεγχόμενο πλαίσιο, που καθαυτό είναι επιβεβαίωση του χαρακτηρισμού της ως "έκπτωτης γυναίκας".

Ο αστός με τη διεστραμμένη ψευτο-ηθική του λοιπόν,, "κάνει τα στραβά μάτια" στο γεγονός ότι το "φυσικό ενδιαίτημα", μέσα στο οποίο εμφανίζεται η πόρνη που καταδικάζει ως ανήθικη, είναι ο εκμαυλισμός κάθε πτυχής της ζωής με την  αρχή της της ανταποδοτικότητας που επιβάλει σε κάθε συναλλαγή μεταξύ ανθρώπων. Έτσι, αυτή η βαθύτερη ηθική κατάπτωση διαβρώνει τη σχέση του αστού εν γένει με την γυναίκα . Την βλέπει αντιφατικά, ταυτόχρονα σαν "Μαντόνα και/ή σαν πουτάνα". Τη σύζυγό του, υποκινούμενος από μία αρρωστημένη κτητικότητα, τη θέλει να είναι η "αγνή Μαντόνα", ενώ είναι πανέτοιμος να εκμαυλίσει την σύζυγο, ή την κόρη του άλλου, η οποία καθίσταται από τον ίδιο αυτόματα "πουτάνα" επειδή δέχτηκε να παίξει το ίδιο  παιχνίδι μαζί του. Μα ήδη στο δικό του γάμο, που συχνα είναι γάμος βολέματος, έχει εκπορνεύσει τη σχέση του. Όπως έγραφε ο Engels: "ο γάμος βολέματος  [marriage of convenience], καταλήγει συχνά σε γάμο πορνείας - μερικές φορές και για τους δυό συντρόφους, αλλά περισσότερο κοινά για την γυναικα". [2]

Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, οι Μαρξ και Ενγκελς γράφουν:

"Ο αστός βλέπει τη συζυγο του σαν εργαλείο παραγωγης. [...] Οι μπουρζουάδες, δεν είναι ευχαριστημένοι που έχουν στη διάθεσή τους γυναίκες και κόρες των προλετάριων, για να μη μιλήσουμε για κοινές πόρνες, παίρνουν και τη μεγαλύτερη ικανοποίηση να αποπλανούν ο ένας την γυναίκα του άλλου". [3]

Η γυναίκα λοιπόν, σαν εργαλείο ή σαν εμπόρευμα, είναι αναπόφευκτη συνθήκη στον καπιταλισμό. Όσο πιο οικουμενική καθίσταται αυτή η βασικά και χυδαία οικονομική συνθήκη, τόσο η φύση της ανθρώπινης σχέσης θα αλλοιώνεται προς  αυτό που σβήνει τη διαφορά του ανθρώπου από το ζώο, προς μιαν αποκτήνωση.  Φανταστείτε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν σχετίζονται παρακινούμενοι από φυσική και συναισθηματική ανάγκη, αλλά μόνο ψυχρά υπολογιστικά και "ανταποδοτικά". Φανταστείτε τη μάνα να μη θηλάζει το μωρό της παρά μόνο αν βλέπει το γάλα που του δίνει σαν εμπόρευμα και τον θηλασμό σαν επι πληρωμή υπηρεσία, ή τελικα, σαν "δάνειο" το οποίο απαιτεί να επιστραφεί σε είδος ή σε μορφή χρήματος και με τόκο!

Τη βαθύτερη σχέση της πορνείας με το σύστημα που στέκει πάνω στην χρήση και κατάχρηση ανθρώπου από άνθρωπο την εξέθεσε ο Μαρξ, γράφοντας:

 "ή πορνεία είναι μονάχα μία  ειδική έκφραση της γενικότερης πορνείας του εργάτη, και εφόσον είναι μια σχέση στην οποία εμπίπτει όχι μόνο η πόρνη, αλλά κι αυτός που την εκπορνεύει - και η αποστροφή προς τον τελευταίο είναι ακόμα μεγαλύτερη - κι ο καπιταλιστής πέφτει κάτω από την ίδια επικεφαλίδα".[4]

Η σχέση "πόρνη - πελάτης" θα  είναι πάντα "αφορισμένη", γιατί με τον αφορισμό της διαγράφεται η βαθύτερη σχέση της πορνείας με το σύστημα, ενώ συνάμα  γίνεται διαχειρήσιμη και ελεγχόμενη από το ίδιο σύστημα. Και όχι διότι στον αντίποδά της  βρίσκεται το ιδανικό της ανθρώπινης σχέσης όπου ο έρωτας (το σαρκικό) δεν διαχωρίζεται τεχνητά από την αγάπη (συνδυασμένη επίσης με σεβασμό και γνησιότητα) μεταξύ δύο ανθρώπων, κι όπου τα δυο συνιστούν ενα αδιαχώριστο σύνολο, που καθιστά την επαφή στην  ανθρώπινη σχέση δώρο κι όχι αγοραπωλησία.


✴✴✴✴✴

1. Magpie Corvid, Marxism for Whores ://salvage.zone/corvid_all.html

2. F. Εngels, The Origin of the Family, Private Property, and the State,

https://www.marxists.org/archive/marx/works/1884/origin-family/

3. K. Marx and F.Engels, The Manifesto of the Communist Party, 1848,
https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/

4.  K.Marx, Economic and philosophical manuscripts, 1844.
 http://www.marxists.org/archive/marx/works/1844/manuscripts/comm.htm”[2]

Περί πορνείας

Α

Η Πορνεία στην Βικτωριανή Εποχή

 Της Lyra RADFORD [1]

Η πορνεία είναι, αν όχι το αρχαιότερο, ένα από τα αρχαιότερα επαγγέλματα στην ιστορία. Ωστόσο, η πορνεία με τη σύγχρονη έννοια θεωρείται ότι πραγματικά αναπτύχθηκε στη βικτοριανή εποχή, όταν υπήρχαν περίπου 80.000 γυναικών που εργάζονταν ως πόρνες μόνο στο Λονδίνο.

Όπως και τα ρούχα τους, εκείνη την εποχή η συμπεριφορά των γυναικών ήταν επίσης ασφυκτικά περιοριστική. Οι γυναίκες ενθαρρύνονταν να αποφεύγουν το σεξ, εκτός από αυστηρά εντός των ορίων του γάμου και μόνο για την παραγωγή των παιδιών. Μόλις παντρευόταν μια γυναίκα γινόταν  ένα «ανύπαρκτο-πρόσωπο" στα μάτια του νόμου. Οι γυναίκες παραιτούνταν από τα δικαιώματά τους, ακόμη και το δικό τους εισόδημα, και καθίσταντο κτήμα του συζύγου τους. Από τις γυναίκες ήταν αναμενόμενο, αφού παντρευτούν να φροντίσουν τα παιδιά τους, και να μην δουλεύουν. Αν ήθελαν να εγκαταλείψουν τους συζύγους τους, θα έπρεπε να μείνουν χωρίς τίποτε δικό τους. Αυτές που εργάζονταν, ήταν συνήθως εκπαιδευτικοί, οικιακές βοηθοί, ή πωλήτριες. Ακόμη και οι μορφωμένες γυναίκες με δεξιότητες σε δακτυλογραφία και στενογραφία δεν έβγαζαν αρκετά χρήματα για να στηρίξουν μια οικογένεια.  Για μερικές γυναίκες, αυτό ήταν αρκετό για να ξεσηκώσει μια επιθυμία τους για οικονομική ανεξαρτησία με κάθε μέσο.

Η πορνεία αναδείχτηκε σε  προσοδοφόρα εργασία, ειδικά για ανύπαντρες γυναίκες μεταξύ των ηλικιών 18 και 22. Μιά πόρνη μπορούσε να βγάλει τα διπλά χρήματα στο μισό χρόνο, χωρίς να εξαρτάται από έναν άνδρα να την στηρίζει και μπορούσε ακόμα να σταματήσει τη δουλειά αυτή και να εγκατασταθεί κάπου αλλού χωρίς να εξοστρακιστεί  από την κοινωνία. Η πορνεία μπορούσε να θεωρηθεί μεταβατικό στάδιο και πολλές νεαρές γυναίκες επέλεγαν να υποστούν τον ρολο της "Pretty Woman", για να εξοικονομήσουν αρκετά χρήματα για μερικά χρόνια ώστε στη συνέχεια να παντρευτούν και μάλλιστα συχνά έως κι  έναν από τους πελάτες τους.

Δεν ήταν όλες οι πόρνες ανύπαντρες και δεν ήταν όλοι οι συζυγοι κτητικοί. Μερικοί άνδρες κάλιστα προσαρμόζονταν στην ιδέα της συχνής σαρκικής συνδιαλλαγής της συζύγου τους με άλλους άνδρες για έξτρα μετρητά  από τη διαδικασία.

Μερικά ζευγάρια κατέληγαν στην πορνεία αυστηρά για οικονομικούς λόγους, και εκτιμάται ότι οι μισοί των μικροπωλητών είχαν συζύγους ως λαθραίες πόρνες μόνο για να κρατήσουν την οικογένειά τους να επιπλέει οικονομικά.

Τις εργαζόμενες σε πορνείο θεωρούσαν τη  χαμηλότερη τάξη.  Είχαν κακές συνθήκες διαβίωσης και δεν τους δινόταν καμία επιλογή στη λίστα των πελατών τους. Αυτές οι γυναίκες έπρεπε να αποχωριστούν ένα ποσοστό των αμοιβών τους προς όφελος της μαστροπού και μαντάμ του οίκου ανοχής,  ή του νταβατζή. Υπήρχαν ανεξάρτητες πόρνες που εθεωρούντο μεσαία τάξη. Επέλεγαν τους δικους τους πελάτες,  ζούσαν μόνες τους και δεν μοιράζονταν τα χρήματά τους με κανέναν. Η υψηλότερη κατηγορία αποτελείτο από μορφωμένες και με πολιτικές διασυνδέσεις γυναίκες, που εξυπηρετούσαν μια πολύ πλούσια και υψηλού κοινωνικού-ταξικού  προφίλ πελατειακή βάση. Συχνά, αυτές οι γυναίκες εξυπηρετούσαν μόνον έναν άνδρα, τον οποίο και κατεληγαν να παντρεύονται.

Δεν ήταν μόνο η πορνεία εννηλικων νόμιμη, αλλά και η παιδική πορνεία. Η ηλικία της συναίνεσης ήταν αυτή των 13 ετών, αλλά πολλές οικογένειες χαμηλού εισοδήματος πουλούσαν τα παιδιά τους ηλικίας μόλις 11 και 12 ετών για επιπλέον εισόδημα.

Και  ήταν το 1885 το έτος που η ηλικία συναίνεσης αυξήθηκε και καθιερώθηκε ως αυτή των 16 ετών. Αυτό προέκυψε αφότου ένας δημοσιογράφος, ονόματι W.T. Stead, πήγε μυστική αποστολή για να εκθέσει το γκροτέσκο φαινόμενο της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών. Έχει εκδώσει ένα άρθρο στο Pall Mall Magazine, που τεκμηρίωνε το πόσο εύκολο ήταν να αγοράσει κάποιος την παρθενιά ένος δεκατριάχρονου. Το άρθρο αναφέρεται λεπτομερώς στο  ότι ένας ιατροδικαστής, αφού επιβεβαίωσε πρώτα την παρθενιά του παιδιού, στη συνέχεια  έδωσε συνταγή για τη χρήση του χλωροφορμίου ώστε να αποτρέψει τον [άβολα για τον πελάτη του] αγωνιώδη πόνο του κοριτσιού κατά τη διάρκεια των σεξουαλικών πράξεων. Φυσικά η κατακραυγή του κοινού είχε ως αποτέλεσμα την Τροποποίηση της νομοθεσίας με την  Πράξη 1885 στο Βρετανικό Ποινικό Δίκαιο. Ο Stead στη συνέχεια κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και θεωρείται ήρωας στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών.

Σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα  ήταν διαδεδομένα, ειδικά μεταξύ των στρατιωτικών  που σύχναζαν σε οίκους ανοχής. Το 1864, ο πρώτος νόμος περί Λοιμωδών Νόσων  ψηφίστηκε σε μία προσπάθεια για την πρόληψη της εξάπλωσης αφροδισίων νόσων.  Αυτό επέβαλε υποχρεωτικές ιατρικές εξετάσεις να εκτελούνται σε όλες τις πόρνες ή σε οποιαδήποτε γυναίκα που θα μπορούσε να φέρει μια μολυσματική ασθένεια στον εγγύτερο χώρο μιας στρατιωτικής βάσης. Οι γυναίκες που αρνιόνταν, υποβάλλονταν σε κράτηση, αναγκαστική εξέταση και, αν είχαν μολυνθεί, τις κρατούσαν κλειδωμένες σε ένα νοσοκομείο έως και τρεις μήνες.

Ο από 1869, ο νόμος περί Λοιμωδών Νόσων επέβαλε σ' όλες τις πόρνες εγγραφή σε μητρώα και διατήρηση κάρτας, αυξήθηκαν επίσης οι σταθμοί ελέγχου, και το χρονικά διάστημα που νόμιμα μπορούσε να κρατηθεί μία γυναίκα σε νοσοκομειακή φυλάκιση από τρεις σε ενιά  μήνες.

Το "ορθόδοξο"  σεξ απλά δεν ήταν συναρπαστικό αρκετά, και δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για οίκους ανοχής ώστε να ξεκινήσει  ειδίκευση σε διάφορα ταμπού της εποχής. Το "S & M" [σαδομαζοχισμός] και μαστίγωση επί πληρωμή σε οίκους ανοχής ήταν πολύ δημοφιλή "προϊόντα. Οίκοι ανοχής για γκέι άντρες  σύντομα άνοιξαν, και για τους φυσιολάτρες τύπους, μερικές πόρνες ήταν πρόθυμες να εκτελούν σεξουαλικές πράξεις ανοιχτά στο πάρκο για ένα μικρό ποσό.

Παρότι την έβλεπαν με αποστροφή, η πορνεία είχε γίνει ευρέως αποδεκτή ως αναγκαίο κακό.  Οδηγοί Τσέπης  πορνείων εκδίδονταν και διατίθεντο για ευρύ κοινό, και περιείχαν περιγραφές των φυσικών προσόντων των γυναικών και των χαρακτήρων τους, με τιμολόγηση και, γενικά, πληροφορίες ως προς τι θα μπορούσε να περιμένει ο πελάτης από το προιόν προς πώληση. Αντιμετώπιζαν την πορνεία ακριβώς όπως και κάθε άλλη υπηρεσία σε ένα ταξιδιωτικό οδηγό,  τοποθετώντας οδηγίες σχετικά με αυτήν - αίφνης δεξιά και κατά μήκος της πλευράς σχετικής με το χαρτοπαίγνιο, το ποτό, ή τον δείπνο σε εστιατόρια.  Στον οίκο ανοχής, ήταν σύνηθες να έχουν καταλόγους των γυναικών για τους άντρες πελάτες [με μεγέθη και άλλες λεπτομέρειες] ώστε να παραγγέλνουν αυτό που τους πάει, ειδικά και πληροφορημένα, όπως θα έκαναν αγοράζοντας παπούτσια.

Ο παγκόσμιας φήμης τότε συγγραφέας και δημοσιογράφος, Charles Dickens, συμμετείχε ενεργά  σε μια φιλανθρωπική προσπάθεια, μαζί με την Angela Georgina Burdett-Coutts, για να δημιουργηθεί το ίδρυμα Urania Cottage - ένα μέρος όπου πόρνες, ή "έκπτωτες γυναίκες» όπως ονομάζονταν, θα μπορούσαν να πάνε για να ξεφύγουν από την βιομηχανία του σεξ, να μάθουν μία νέα τέχνη, και να κάνουν  μια νέα αρχή για μια "καθως πρέπει" ζωή. Ο Ντίκενς έδειχνε ενδιαφέρον και συμπάθεια για τις συνθήκες ζωης αυτών των γυναικών από τις οποίες έπαιρνε συνεντεύξεις, και οι ιστορίες τους συνέβαλαν στην  έμπνευση μέρους της  γραφής του.

Θρησκευτικές ομάδες άρχισαν την ίδρυση αναμορφωτηρίων που χρησίμευσαν για την αποκατάσταση των "έκπτωτων γυναικών" και την "ηθική θεραπεία τους από τις κακές συνήθειές τους". Αυτές οι γυναίκες έπρεπε να παραμείνουν σ' ένα αυστηρό πρόγραμμα εντατικής εργασίας και έντονης προσευχής για περίπου δύο χρόνια πριν θεωρηθούν  αξιόπιστες για να επανενταχθούν στην κοινωνία και να αρχίσουν να ζουν μιαν  ενάρετη ζωή.

***


[Συνεχίζεται]

✴✴✴✴✴


1] Από το άρθρο  "things you probably didnt know about prostitution during the victorian era".
Εκτεταμένη σύνοψη και ελεύθερη απόδοση στην ελληνική απο Red Rock Views, εικόνες από την ίδια πηγή: All Day.

Έξω απ' τον χορό (ταγκό)

Χορεύουν τώρα ταγκό
Ο δανειστής με τον οφειλέτη
Ο νταβαντζής με την πόρνη
Ο Μαχαιροβγάλτης με την μαχαιρωμένη

Και γύρω ένας κύκλος
Απο υποκείμενα με τα αντικείμενα τους

Παρέκει στέκουν οι λοιποί, που αισθάνονται πιο τυχεροί
Να μην χρωστούν και να μην τους χρωστάνε
Που αγόρασαν ανακούφιση και θαρρούν
Πως αποκτάται πάντα μέσω αγοραπωλησίας

Κείνοι που άκουσαν ξεφωνητά και είδαν το μαχαίρωμα
Μα, ως συνήθως, είπαν να κοιτάξουν τη δουλειά τους

Όλοι όσοι περιμένουν σαν τυφλοί, κουφάλλαλοι κι ανάπηροι
Την μεγάλη απόφαση που θα παρθεί απο κάποιον
Μα η αναμονή τους έχει ήδη αποφασίσει
Για την τύχη τους και την δική μας

"Εξω απ' τον χορό δεν λένε τραγούδια", λοιπόν -

Ούτε πολλά, μήτε και λίγα.

***

Old clockwork (παλιό ρολόι)

[Αναδημοσίευση]

Old clockwork

Εμφανίζονται άραγε καινούριες ιδέες μέσα από το παλιό, πολύ παλιό καπιταλιστικό σύστημα;

Η απάντηση πρέπει να είναι αναγκαστικά αντιφατική. Βεβαίως κι εμφανιζονται... Όμως, η παραγωγή νεωτερισμών είναι η παλιότερη ιδέα και πρακτική του καπιταλισμού. Ανανεώνει συνεχώς τα προϊόντα-εμπορεύματά του και τους τρόπους παραγωγής των, για να τρέφει την μεγαλυτερη δεισιδαιμονία, την πίστη στην αρχαία θεότητά του: το κέρδος. 

Μια πιο νέα ιδέα είναι ότι το κέρδος δεν είναι αναγκαιότητα. Τουναντίον, το πέρασμα από την αναγκαιότητα στην ελευθερία προϋποθέτει την κατάργηση του κέρδους, ως κινητήριας δύναμης για την παραγωγή. Και πως μόνο τότε, απελευθερωμένοι, θα παψουμε να είμαστε ματαιόδοξοι εικονολάτρες.

Είναι άραγε νέο φαινόμενο η συσσώρευση πλούτου και χλιδής δίπλα στην πενία και την αθλιότητα; Όχι. Είναι τόσο πανάρχαιο όσο και η ύπαρξη της ατομικής ιδιοκτησίας. Και τάχα είναι καινούρια η ιδέα ότι για να γίνει κάποιος πλούσιος πρέπει να δουλέψει σκληρά; Όχι. Έρχεται απο πολύ μακριά όσο και και η απόκρυψη της αλήθειας ότι  δεν φτάνει η ατομική του εργασία για να γίνει κάποιος πλούσιος.   Πρέπει να ιδιοποιηθεί, να κλέψει την εργασία άλλων, τη οποία ονομάζει κέρδος.  Αυτή η κλοπή είναι το άκρον άωτον της κατάχρησης. Όλοι οι πόλεμοι έχουν γίνει διότι οι κλέφτες της εργασίας άλλων χρησιμοποιούν και βία για να κλέψουν, ή και για να συνεχίσουν να κλέβουν την εργασία άλλων, ή τον συλλογικό πλούτο άλλων.

 Πολύ πιο καινούρια είναι η ιδέα ότι για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος, μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ τάξεων, μεταξύ εθνών, μεταξύ φύλων, φυλών, μεταξύ ανθρώπου και φύσης, μεταξύ θρησκειών και πολιτισμών, πρέπει πρώτα να σταματήσει η χρήση και κατάχρηση ανθρώπου από άνθρωπο. 

Είναι άραγε τόσο νέα η ιδέα ότι η κλοπή κι η κατοχή πλούτου,  ο οποίος πλούτος περιέχει υλοποιημένη εργασία και συσσωρευμένη γνώση, σημαίνει κατοχή εξουσίας, ή πως, σχηματικά, η γνώση είναι εξουσία και τούμπαλιν; Όχι. Οι εξουσιαστές πάντα ήξεραν από που πηγάζει η δύναμή τους. Απλά η ένδεια των εξουσιαζόμενων ήταν πάντα και ένδεια γνώσης. 

Πιο νέα είναι η ιδέα ότι η γνώση είναι προϋπόθεση για την κατοχή της εξουσίας, που σημαίνει ότι  άρχουσα τάξη δεν υποφέρει την παραίσθηση των καθυπότακτών της κι ότι  κυρίαρχη ιδεολογία είναι το ψέμα που η πρώτη καλλιεργεί για τους δεύτερους, το οποίο η πρώτη δεν πιστεύει. Γιατί αν το πίστευε δεν θα μπορούσε να κρατήσει την εξουσία . Και  ότι για να να πάρουν την εξουσία οι εκμεταλλευόμενοι χρειάζονται όχι μόνο τη γνώση αλλά και την μετατροπή της σε επαναστατική πράξη.

Και  είναι καινούρια, λοιπόν, η εκλογίκευση ότι η βίαια και καταναστική εκμετάλλευση ανθρώπου  από άνθρωπο είναι μοιραία, φυσική και αξεπέραστη συνθήκη της κοινωνικής ζωής; Όχι. Παντα υπήρχαν οι απολογητές κι οι θεράποντες της εξουσίας που τροφοδοτείται από την εκμετάλλευση.

Πιο καινούρια είναι η ιδέα ότι η εξουσία εξυπηρετεί πάντα τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Και ότι η εκμετάλλευση αυτή, δεν μπορεί να είναι φυσική, εφόσον  απειλεί, όχι μόνο την κοινωνική ζωή, αλλά και την φύση. 

Είναι καινούρια η ιδέα ότι με την βοήθεια του θεού ή με την καλή θέληση των ανθρώπων μπορεί να μειωθεί ή δυστυχία των κοινωνικών ανισοτήτων; Όχι. Είναι τόσο παλιά όσο κι η θρησκεία και η ηθική. 

 Μια πραγματικά καινούρια ιδέα, από την εμφάνιση των κοινωνικών ανισοτήτων σε χρόνους αμνημόνευτους ως τις μέρες μας, ήταν ότι η πραγματική αντίθεση δεν είναι μεταξύ φτωχών και πλουσίων, αλλά μεταξύ των μέσων παραγωγής και των σχεσεών της - η ιδέα ότι η ανατροπή του του συστήματος που γεννά ανισότητες και σπατάλη ζωής θα προκύψει όταν οι αέναα ανανεωνόμενοι τρόποι παραγωγής (τα μέσα) αναπτυχθούν με τρόπο που να μην χωρούν στις απαρχαιωμένες σχέσεις παραγωγής. Και άρα η πίστη στην καλή θέληση και ηθική κι ότι "ο θεός έχει..."  είναι φρεναπάτη  Γιατί; Διότι μόνο με κατάργηση αυτών των σχέσεων μπορεί να καταργηθούν αυτές οι ανισότητες. Άλλος τρόπος νεότερος, ακόμα και σαν ιδέα, δεν έχει εμφανιστεί.

Είναι καινούρια η ιδέα οτι η εξουσία νομιμοποιείται, αν όχι από θείους ή φυσικούς νόμους, τουλάχιστον απ' την αναγκαιότητα να αντικατασταθεί το χάος με τάξη στις ανθρώπινες σχέσεις; Όχι. Είναι τόσο παλιά όσο και η ιδιοποίηση του πλούτου που μετουσιώνεται σε εξουσία.

Πιο καινούρια είναι η ιδέα ότι, εφοσον δεν υπάρχει ουδέτερη εξουσία και είναι πάντα έκφραση και υπεράσπιση ταξικών συμφερόντων, η μόνη ελπίδα  των εξουσιαζόμενων, καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων να απελευθερωθούν είναι να πάρουν την εξουσία και να καταργήσουν τους εξουσιαστές τους σαν τάξη, κι ότι η εξουσία  δεν έχει λόγο ύπαρξης σε μια πραγματικά νέα τάξη πραγμάτων όπου δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις.  

Είναι  άραγε τόσο νέα ιδέα οτι ο καπιταλισμός, ανανεώνοντας συνεχώς, μεταξύ άλλων, και τα πολιτικά του  προσωπεία, συνεχίζει το παμπάλαιο παιγνίδι της χειραγώγησης των ευκολόπιστων ή της βίαιας καταστολής των άπιστων; Και ότι όσο εξελίσσεται τόσο  πιο ακλόνητος φαίνεται σαν σύστημα; Όχι. Η εξέλιξή του, οικονομική και πολιτική, φαινόταν πάντα σαν ισχυροποίησή του.

 Πιο καινούρια είναι η ιδέα ότι, όσο εξελίσσεται κι ανανεώνεται τόσο πιο πιθανόν καθίσταται για τους "άπιστους" κι αχειραγώγητους του συστήματος να ανανεώνουν την τεχνολογία της χειραφέτησης ολοκληρης της κοινωνίας. Γιατί όμως; Διότι όσο πιο ισχυρός γίνεται τόσο πιο έντονες γίνονται κι οι αντιφάσεις του, και η ίδια η εξέλιξη του υποδεικνύει την αναγκαιότητα αλλά και τον τρόπο της ανατροπής του. 

Μία Θέση Ανάμεσα σε Άλλους Τροφίμους

"Από τι πάσχουν" ρωτά η επισκέπτρια που ξεναγώ
Ενώ αυτοί αναμασούν σαν μηρυκαστικά την τροφή για τη σκέψη
Ανεγκέφαλων που σημασία δεν δίνουν αν εμείς  τους σχολιάζουμε

Με το πιάτο σε δίσκο, τον δίσκο στα γόνατα
Με τα μάτια στραμμένα εκεί, και προσηλωμένα
Στην οθόνη,  να βλέπουν...

Και με τί λογική έχει γίνει αυτή η τακτοποίηση
Των καθισμάτων στον  θάλαμο του ιδρύματος
Που λέγεται "Αίθουσα Αναψυχής"!

Σφαλισμένα με μπάρες παράθυρα. Φως τεχνητό,
Και οι τοίχοι τονίζουν μια μονοτονία και βρώμα λευκή
Με εικόνες μαχών που ίσως κάποτε δόθηκαν

Μα κανείς δεν θυμάται ή νοιάζεται για ποια αιτία ή αφορμή
Και οι φωτογραφίες φυλάρχων  με μούτρα
Που πια  δεν προσέχει κανείς...

Αποκρίθηκα με σιγουριά από κύρος και με την επίγνωση
Ότι δεν θα  ελέγξει την αξιοπιστία μου: "Α ναι, αυτοί εκεί.
Αναρρώνουν από μετατραυματική ψυχική διαταραχή".

Με ρωτά τι προκαλεί αυτή την πάθηση
Κι απαντώ ότι είναι αποτέλεσμα βίαιας
Στέρησης ελευθερίας

Συνεχίσει τις ερωτήσεις που με διασκεδάζουν
Μα ακόμα δεν ξέρει πως σε λίγο θα πάρει κι αυτή
Τη  θέση της ανάμεσα σ' άλλους τροφίμους

Μετά το γεύμα, κι αφότου από ευγένεια
Ή αφέλεια θα μου δείξει εμπιστοσύνη
Τρώγοντας ό,τι της σερβίρεται.


***

Image borrowed from here

Πίτσες Μπλε και γλίτσες ροζ, πορτοκαλί και πράσινες

Σε τούτο το βίντεο, ο Νίκος Μπογιόπουλος, πάντα με την οστεοθραυστική γλώσσα του, εκφράζει και μία δυσκολία που έχει ο κάθε τίμια σκεπτόμενος άνθρωπος στη χώρα μας. Την δυσκολία του ανθρώπου που, ενώ αρνείται να βουλιάξει στον τοξικότερο βούρκο που έχει γνωρίσει η χώρα μας, κι αντιστέκεται όσο κι όπως μπορεί, έχει πάψει να θεωρεί ότι έχει νόημα να κριτικάρει την κάθε έκφανση της πλοκής που μετατρέπει την χώρα σε βούρκο.

Είναι τόσο βαθιά η διαστροφή και σήψη της συνείδησης των  κυβερνώντων, και πίσω από αυτούς της τάξης για λογαριασμό της οποίας αυτοί έχουν αναλάβει την εργολαβία για εκμαυλισμό εξανδραποδισμό του λαού, ενώ συνάμα, είναι τόσο εμφανής η αθλιότητα που τους χαρακτηρίζει, όχι μόνο αυτούς, αλλά και τους άλλους (τους πολλούς)που τους ανέχονται, που, αν δεν μείνεις άναυδος στη θέα της (από έκπληξη, απορία, ή και βλακεία), τότε θεωρώντας αυτή την κατάντια λογικό επακόλουθο μιας θριαμβευτικής επέλασης του ψέματος (τέκνο ή έκτρωμα από γάμο μεταξύ βαθέως κυνικής δημαγωγίας και άκρως απεγνωσμένης ευκολοπιστίας),  παύει να έχει νόημα να την εκθέτεις.

φραγμός στη ροή των ονείρων

Η μέρα σταμάτησε επίπονα. Ήθελε να συγκρατησει τον ήχο κυμάτων στην μνήμη, τη γεύση απ' το σάλιο σου με την αρμύρα της θάλασσας, μα όλα διαλύθηκαν τόσο βασανιστικά ενώ κάπου μακρυά, ρυθμικά τα σφυριά θα χτυπούσαν καρφιά, με αντίστιξη τα βογκητά και τις ύβρεις... Τί άραγε φεύγει καλπάζοντας τώρα; Για πού;

Κι αν η εικόνα του εσταυρωμένου το ακολουθούσε  ανεξίτηλα, τώρα δεν έχει καμιά σημασία. Μήτε αν ήταν δικός του ο σταυρός κι αν καρφώθηκε μόνος του. Η νύχτα κοιμάται στα μαύρα της αυριανής απορίας. Βάφει το αίμα που, φαρμακωμένο σε θρόμβωση της αορτής, θα γίνει ο φραγμός στη ροή των ονείρων του.