"Από τι πάσχουν" ρωτά η επισκέπτρια που ξεναγώ
Ενώ αυτοί αναμασούν σαν μηρυκαστικά την τροφή για τη σκέψη
Ανεγκέφαλων που σημασία δεν δίνουν αν εμείς τους σχολιάζουμε
Με το πιάτο σε δίσκο, τον δίσκο στα γόνατα
Με τα μάτια στραμμένα εκεί, και προσηλωμένα
Στην οθόνη, να βλέπουν...
Και με τί λογική έχει γίνει αυτή η τακτοποίηση
Των καθισμάτων στον θάλαμο του ιδρύματος
Που λέγεται "Αίθουσα Αναψυχής"!
Σφαλισμένα με μπάρες παράθυρα. Φως τεχνητό,
Και οι τοίχοι τονίζουν μια μονοτονία και βρώμα λευκή
Με εικόνες μαχών που ίσως κάποτε δόθηκαν
Μα κανείς δεν θυμάται ή νοιάζεται για ποια αιτία ή αφορμή
Και οι φωτογραφίες φυλάρχων με μούτρα
Που πια δεν προσέχει κανείς...
Αποκρίθηκα με σιγουριά από κύρος και με την επίγνωση
Ότι δεν θα ελέγξει την αξιοπιστία μου: "Α ναι, αυτοί εκεί.
Αναρρώνουν από μετατραυματική ψυχική διαταραχή".
Με ρωτά τι προκαλεί αυτή την πάθηση
Κι απαντώ ότι είναι αποτέλεσμα βίαιας
Στέρησης ελευθερίας
Συνεχίσει τις ερωτήσεις που με διασκεδάζουν
Μα ακόμα δεν ξέρει πως σε λίγο θα πάρει κι αυτή
Τη θέση της ανάμεσα σ' άλλους τροφίμους
Μετά το γεύμα, κι αφότου από ευγένεια
Ή αφέλεια θα μου δείξει εμπιστοσύνη
Τρώγοντας ό,τι της σερβίρεται.
***
Image borrowed from here
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου