Αν δεν ήμασταν εμείς...

«Αν δεν ήμασταν εμείς», σου λέει αυτή μούρη 

«Τα πράγματα θα ήταν και πολύ χειρότερα»

 Το μη χείρον.. το ζερβό, σου κρατά τσεκούρι

Κι αν αυτό το λες αισχρό, σου λεει έχει κι αισχρότερα

Λέει, ο λαός δεν έχει πια «μνήμη ενός χρυσόψαρου»

Μα για το κρίμα να ξεχνά, κρεμάλα ειν' η ποινή!

Με χοντρότερο πετσί κι από αυτό ενός τσόκαρου

Στο σπίτι αυτού που κρέμασε μιλάει και για σχοινί...

 «Δεν θα τους χαϊδέψουμε» λέει για «φοροφυγάδες» 

Ενώ γδέρνει ολους αυτούς, ξανά κακήν κακώς,

Που ήδη είναι εξαντλημένοι - άθλιους φουκαράδες 

Στριμωγμένους σε ένα τούνελ δίχως άκρη ή φως

Κι όταν λέει «οριστικα θα βγούμε από τη κρίση» 

Και πως για το επίτευγμα πάλεψε σαν λιοντάρι

Θα του υπενθυμίζω πως αυτός που έχει πουλήσει

Και το γάλα της μάνας του, είν' άθλιο τομάρι...

***

Για μια ακόμα πιο  πεζή και ξύλινη εκδοχή του παραπάνω εδω

«Δεν κινδυνεύει πια από κανέναν Σάββα Ξηρό η Δημοκρατία μας κύριοι»

"Χαμός" λένε έγινε για την θεατρική παράσταση «Ισορροπία του Νash» στο Εθνικό Θέατρο... επειδή περιέχει αποσπάσματα από το βιβλίο του Ξηρού!  Ακούσατε εσείς πολλούς  σοβαρούς σχολιαστές να κράζουν στο δεξιό αυτί σας, άλλους από τύπους σαν τον Νίκο Δένδια και Άδωνι Γεωργιάδη;

Δεν κάθησα ολη μέρα σε αναμονή

Δεν κάθησα ολη μέρα εκεί φορώντας τις πιτζάμες μου

Με τους αγκώνες μου  στα γόνατα, σαγόνι στις παλάμες μου

Σε αναμονή παθητικά στον καναπέ να βλέπω το κουτί

Ώσπου  να βγει ενας κόπανος να πει αν η ράχη μου η κυρτή

Με αγωγή του, και καλά, μπορεί να ισιώσει

Ή ένας μεσσίας μόνο,  αν έρθει, θα με σώσει -

Με μία κόκκινη σημαία σε κοντάρι είμαι στους δρόμους

Κι έχω σηκώσει ένα κουτσό παιδί στους ώμους

Χρειαζόταν "κυνήγι μαγισσών"; BBC - ΜΙ5

Όποιος νομίζει πως τα μέσα ενημέρωσης ήταν ποτέ και πουθενά ανεξάρτητα και χωρίς άμεσο ή έμμεσο έλεγχο από την άρχουσα τάξη, είναι βαθιά νυχτωμένος. Η άρχουσα τάξη κατανοεί πολύ καλά το ρόλο της ενημέρωσης για να την αφήσει να είναι έρμαιο της τύχης. Κι ιδιαίτερα εκεί που δεν ελέγχονται από τον ιδιοκτήτη κεφαλαιοκράτη, οι κρατικές μυστικές υπηρεσίες αποκτούν αυξημένες ευθύνες ελέγχου. Παράδειγμα, το BBC.

 Πρόσφατα  δημοσιοποιήθηκαν αρχεία από τη δεκαετία του 1950 που δείχνουν το βαθμό στον οποίο η βρετανική κυβέρνηση παρακολουθούσε το BBC για να εντοπίσει κομμουνιστές, συνοδοιπόρους ή άτομα με  φιλοσοβιετικές απόψεις που δούλευαν εκεί.. Σε χτεσινό άρθρο στο ΒΒC [✴] υποστηρίζεται πως "παρά την πίεση που δέχτηκε ο Winston Churchill"  η κυβέρνησή του αντιστάθηκε στον πειρασμό να προβεί σε εκκαθάριση.
Ποίος ο λόγος;

Τον Ιούνιο του 1952, ο συντηρητικός βουλευτής, Sir Waldron Smithers, κάλεσε τον πρωθυπουργό Winston Churchill  να ερευνήσει Κομμουνιστικές δραστηριότητες στη Βρετανία. "Έχουμε προδότες ανάμεσά μας», έγραψε "και παρόλο που θα ήμουν αντίθετος στην καταστολή της ελευθερίας του λόγου, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως προδότες." Η επιστολή αυτή περιέχεται σε ένα από τα αρχεία του Τσώρτσιλ, που κυκλοφόρησαν μόλις τώρα, περισσότερα από 60 χρόνια μετά την γραφή της.  Ο Smithers ζήτησε απ' τον πρωθυπουργό να δημιουργήσει μια "επιτροπή υπό την  προεδρία ενός  Άγγλου δικαστή ή διακεκριμένου  δικηγόρου [QC = queen's counsel)... που θα μπορούσε να κάνει μια εκτεταμένη έρευνα σε κομμουνιστικές δραστηριότητες και να του κάνει αναφορά».

Αυτή ήταν η εποχή που ο γερουσιαστής Τζόζεφ Μακάρθι ήταν πλήρως απασχολημένος με τις διαβόητες ακροάσεις του και το κυνήγι μαγισσών που διεξήγαγε κατά κομμουνιστών και συμπαθούντων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Smithers ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος για την απασχόληση στο BBC εργαζομένων που έδειχναν συμπαθούντες με κομμουνιστικές ιδέες..." Σε περίπτωση πολέμου ή μιας μεγάλης κρίσης ... αυτοί οι συνοδοιπόροι με βαθιά γνώση της λειτουργίας των μηχανισμών μετάδοσης, θα μπορούσαν σε μισή ώρα να κόψουν καλώδια προκαλώντας ζημιά στον εξοπλισμό και σοβαρά εμπόδια μετάδοσης"
Στην παραίνεσή του ο Σμίδερς συμπεριέλαβε ένα κατάλογο των υπαλλήλων του BBC που θεωρούσε κομμουνιστές ή συμπαθούντες.

Ο Τσώρτσιλ, καθόλου αδιάφορος, φρόντισε να  στείλει την επιστολή - με τα ονόματα - στην MI5, (μυστική υπηρεσία πληροφοριών) μέσω του Υπουργείου Εσωτερικών, για περαιτέρω διερεύνηση. Του απάντησαν καθησυχάζοντάς τον πως κατά την καλά πληροφορημένη "γνώμη της Υπηρεσίας Ασφαλείας, η κομμουνιστική επιρροή στο BBC είναι απειροελάχιστη και δεν συνιστά σοβαρό κίνδυνο για την ασφάλεια."

Το ΒΒC τώρα παραδέχεται ότι για πολλά χρόνια, η MI5 είχε τον άμεσο έλεγχο "φιλτραρίσματος" [vetting] του προσωπικού του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο πρωθυπουργός πληροφορήθηκε πως είχαν εξακριβωμένους 147 κομμουνιστές, ή κομμουνιστικά συμπαθούντες, από προσωπικό 12.200. Και εκτιμήθηκε τότε από την κυβέρνηση Τσωρτσιλ ότι μια σημαντική έρευνα - όπως αυτή που πρότεινε ο Smithers - "θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη αμηχανία χωρίς να εξυπηρετήσει κανένα χρήσιμο σκοπό".

Το ΜI5 διαβίβασε με σιγουριά ότι ουδείς στη μαύρη λίστα Smithers του ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο Τσώρτσιλ, απαντώντας στον Σμίδερς έγραψε:

"Αγαπητέ μου Smithers, υπέβαλα  τις επιστολές σας σχετικά με τον κομμουνισμό σε προσεκτική εξέταση και μετά από πλήρη αξιολόγηση  δεν θεωρώ ότι μια έρευνα για  τον κομμουνισμό θα ήταν επωφελής. Έχουμε πλήρη επίγνωση του κινδύνου του. Όσον αφορά το BBC σας διαβεβαιώ πως  υπερεκτιμάτε το βαθμό επιρροής του Κομμουνισμού, και ότι υπάρχουν τα κατάλληλα σχέδια για την αντιμετώπιση τυχόν σοβαρής απειλής. Με εκτίμηση, WC"

Ωστόσο, ο πρωθυπουργός διατήρησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ένα χρόνο αργότερα ζήτησε από το Γραμματέα του κυβερνητικού Συμβούλιου  [Cabinet Secretary] Νόρμαν Μπρουκ, να ελέγξει πόσοι ακριβώς κομμουνιστές ή συμπαθούντες είχαν πλέον απομείνει στο προσωπικό του BBC. Ο Μπρουκ του είπε πως είχαν μείνει λιγότεροι από 100, και σε κατώτερες θέσεις, και ότι ο Γενικός Διευθυντής Sir Ian Τζέικομπ γνώριζε τους "κινδύνους" να προσπαθήσουν να επηρεάσουν το περιεχόμενο των εκπομπών, αλλά ότι "αυτός είναι σίγουρα σε επιφυλακή για τυχόν ενδείξεις ως προς αυτό - και βέβαια, το θεωρεί βοήθημα ότι γνωρίζει επακριβώς ποιοί είναι οι ύποπτοι και τις θέσεις που κατέχουν".

Η κυβέρνηση του Τσωλτσιλ ήταν αντίθετη με μια πολιτική άμεσης διοικητικής «εξάλειψης»  κομμουνιστών από κρατικά μέσα ενημέρωσης και δημόσιες υπηρεσίες, διότι,  όχι μόνο δίσταζαν να απολύσουν ανθρώπους απροκάλυπτα λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, πράγμα που  θα μπορούσε να προκαλέσει «μια τέτοια πολιτική καταιγίδα που θα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό», αλλά και γιατί η παρουσία τους ήταν αμελητέα και φθίνουσα και δεν συνιστούσαν απειλή, και διότι "τα πράγματα ήταν ήδη υπό έλεγχο"...

Πέντε χρόνια πριν, Το 1947, ο Smithers είχε θέσει επερώτηση στο κοινοβούλιο, αν ο πρωθυπουργός [τότε ήταν ο Clement Attlee, του εργατικού κόμματος] θα "συστήσει μια επιτροπή του Κοινοβουλίου για αντι-βρετανικές Δραστηριότητες, στα χνάρια της Επιτροπής Αντιαμερικανικών δραστηριοτήτων». Η κυβέρνηση αρνήθηκε κάθετα μας λέει ο αρθρογράφος του bbc. Ο Smithers ζήτησε
 οι κομμουνιστές να τεθούν  εκτός νόμου και τα κεφάλαιά τους να κατασχεθούν. Δεν έγινε δεκτό..

Από τα παραπάνω δεν πρέπει να υποτεθεί πως οι εργατικοί ήταν καλύτεροι, ή λιγότερο παρανοϊκοί με τον " τον κομμουνιστικό κίνδυνο" από τους Τόρηδες στην Βρετανία...

Το άρθρο του bbc αναφέρεται στην δράση του Τζορτζ Όργουελ,  συγγραφέα των "ούλτρα-ελευθεριακών" μυθιστορημάτων  1984 και Φάρμα των Ζώων,  ο οποίος,  λίγο πριν από το θάνατό του το 1949, έστειλε μια λίστα με ονόματα "επικίνδυνων" στο Τμήμα Έρευνας Πληροφοριών  [Information Research Department - IRD] ένα σώμα αντι-κομμουνιστικής προπαγάνδας που είχε συσταθεί απ' τη μεταπολεμική κυβέρνηση των Εργατικών. Δεν χαρακτηρίζει χαφιεδισμό βέβαια την πράξη αυτή, και λίγο ως πολύ τον δικαιολογεί παραθέτοντας κάποιον που λέει πως ο "σοσιαλιστής"  Όργουελ ήταν και κατά του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.

Ο κατάλογος του Όργουελ περιελάμβανε άτομα (κυρίως συγγραφείς) που ο ίδιος  θεωρούσε ότι τοποθετούνταν υπερβολικά ευμενώς προς τη Σοβιετική Ρωσία για να τους εμπιστεύεται το κράτος. Στους επικίνδυνους συμπεριλαμβάνονταν και προσωπικότητες όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν.
✴✴✴

[✴] Το άρθρο στο bbc online, του οποίου το παρόν συνιστά  ελευθερη απόδοση με πρόσθετα σχόλιά μου (γραμματοσειρά με επισήμανση) και οι φωτογραφίες από το ιδιο εδώ

Σε αποκαλεί ηλίθιο! Πειράζει;

Αυτά που εννοείς δεν λες, κι αυτά που λες δεν τα εννοείς
Αφού δεν σου έμεινε  αθωότητα που να μην εκμαυλίσεις
 Χαμογελάς όταν σε κωλοπιάνουν, και το αγνοείς
 Δεν σταματάς, όμως, να κάνεις γύρω-γύρω υποκλίσεις

Παίζεις με όλους, αφού ξέρεις το  αποτέλεσμα εξαρχής
Μπαίνεις στη  σύσκεψη να κάνεις με γεράκια νταλαβέρι
Την ώρα που πουλιέσαι κάνεις πως μονομαχείς
Ξέροντας πως  αυτό θα σε αναδείξει σε αστέρι

Κάποιος τώρα και από καρέκλα αναπηρική
Σε αποκαλεί ηλίθιο και η υφήλιος τον ακούει
Μα εσύ που πάσχεις  από τέτοια αναπηρία ηθική
Το να κουφίζεις σε ύβρεις το έχεις κάνει χούι

✴✴✴✴✴

"Αν κάποιος δεν είναι εκ γενετής πουτάνα στη ψυχή",
Ρωτώ τον Μικραλέξανδρο που κάνει ιστορία,
"Σε πόσο χρήμα η εκπόρνευσή του αντιστοιχεί;" -
Αυτός θα ξέρει να μας λύσει αυτή την απορία...

Ellis Island και το Αμερικάνικο Όνειρο του Παππού

Στον ιστότοπο The Press Project διαβάζω για το "Ellis", την ταινία μικρού μήκους με τον Robert De Niro να αφηγείται

"για τις συγκλονιστικές ιστορίες των μεταναστών που κατέφθασαν στις αρχές του αιώνα στο γνωστό Ellis Island, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ.
Σε αυτό το νησί  υπήρξαν δραματικές ιστορίες ανθρώπων. Το νησί λειτουργούσε σαν την εύκολη δυνατότητα  των μεταναστών να λάβουν άδεια παραμονής και εργασίας στις ΗΠΑ.
Στο φιλμ μικρού μήκους του JR, ο Robert De Niro υποδύεται έναν από τους εκατομμύρια μετανάστες που βρέθηκαν στο Ellis Island Immigrant Hospital, στο νοσοκομείο που από το 1902 που ξεκίνησε τη λειτουργία του πέρασαν τουλάχιστον 1,2 εκατομμύρια μετανάστες, πολλοί εκ των οποίων δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στον προορισμό τους, εξαιτίας των ασθενειών που μάστιζαν τον πληθυσμό της εποχής.
Μέσα στο κτήριο, Immigrant Hospital, o Ρόμπερ Ντενίρο χρησιμοποιεί τα installations, που κατασκεύασε από φωτογραφίες πραγματικών μεταναστών της εποχής, ως φυσικό σκηνικό για την πλοκή του φιλμ, με τον Robert De Niro στον ρόλο του αφηγητή της δραματικής ιστορίας εκατομμυρίων ανθρώπων που άφησαν τον τόπο τους για μια καλύτερη ζωή και ένα υποσχόμενο -αν και αβέβαιο- μέλλον. Η ταινία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο The New Yorker Festival στις 4 Οκτωβρίου, ενώ από σήμερα κυκλοφορεί ολόκληρο στο διαδίκτυο..."

Το φιλμ τελειώνει αισίως με τη αφηγητή να περιγράφει πως αφού έφυγε από το νησί Ελλις, και πάτησε στη στεριά, άρχισε να βαδίζει ολοένα και πιο γοργά και μετά να τρέχει... Ώσπου επιτέλους ένιωσε πως είχε φτάσει στον προορισμό του, την πατρίδα του, και καταλήγει λέγοντας

"Μα μη με παρεξηγείς. Εχω ένα φάντασμα όλων αυτών που δεν έφτασαν εκεί, και το φάντασμα αυτών που δεν θα φτάσουν ποτέ εκεί..."

Ίσως δεν είναι στο θέμα της ταινίας να πει πως για πολλούς που κατάφεραν να φτάσουν εκει, το "Αμερικάνικο Όνειρο" έγινε εφιάλτης... Και ο Εφιάλτης για πολλούς συνεχίζεται...

Μετά σκέφτηκα πως δεν ήταν μόνο αυτές οι ιστορίες. Ή κάθε μια απο τις ιστορίες του μετανάστη, είχε και τις ιστορίες αυτών που συνήθως άφηνε πίσω.

Όταν σου περιέγραψα τις εντυπώσεις μου από την Νέα Υόρκη, θυμάμαι που έλεγα πως την λάτρεψα την πόλη αυτή, την οποία μπορείς κάλιστα και να μισήσεις... Δεν θα την περιγράψω πάλι, μόνο να πω πως ακόμα και τα κτίριά της που τόσο με εντυπωσίασαν σου έλεγα πως τα εβλεπα,  όχι μόνο σαν μνημεία της οικονομικής δύναμης των ιδιοκτητών τους, μα και σαν αποτέλεσμα ηρωικής εργασίας, σαν μνημεία των θαυμάτων που μπορεί να δημιουργεί με τα χέρια της η εργατική τάξη. 

Θυμάμαι πως μου είχες πει πώς ένιωσες εσύ όταν στάθηκες μπροστά στον παλιό ουρανοξύστη, το Woolworth Building (Broadway, Manhattan, New York City), που στέκει εκεί από το 1913. Και αναρωτιόσουν πώς θα αισθάνθηκε ο παππούς σου όταν τον ειδε κι εκεινος πριν δεκαετίες.  

Ξεκίνησε απο ένα νησί του Αιγαίου βυθισμένο στη φτώχια, και το οποίο δεν γνώρισε  ηλεκτροδότηση μέχρι την δεκαετία του 80,  μπάρκαρε κάποια χρονιά κατά την μεσοπολεμική περίοδο, κι έφτασε λαθραία στη Νέα Υόρκη για να δουλέψει εκεί "στις μπογιές". Άφησε πίσω την γυναίκα του και τις τέσσερεις κόρες του, μικρά ακόμα, για να κάνει την τύχη του για όλους - γι αυτόν και την οικογένειά του. Το αν πέρασε από το Ellis Island δεν το ανέφερες. Μόνο πως ποτέ δεν "καζάντησε" και η γιαγιά σου πάλευε με τα χωράφια μόνη της και με με τέσσερα μικρά... Τα λεφτά που καθε φορά έστελνε σωνόντουσαν  πριν ξαναστείλει, κι η γιαγιά ψώνιζε βερεσέ στα μεσοδιαστήματα, από τον μπακάλη του χωριού. Όταν λάβαινε τα λεφτά από την Αμερική, συχνά δεν έφταναν να ξεπληρώσουν τα χρέη, γιατί ο μπακάλης την έκλεβε και στο τευτέρι. Κι έτσι, κάθε τόσο έδινε στο μπακάλη κι ένα χωράφι για να ξεπληρώσει... 

Ο παππούς τελικά γύρισε με καπέλο "ρεπούμπλικα" αλλά με άδειες τσέπες... και άρρωστος με φυματίωση. Δεν μπορούσε να δουλέψει  επαρκώς τα χωράφια και κάθε τόσο πούλαγε... απο την προίκα των κοριτσιών. Ώσπου λίγα χρόνια μετά πέθανε, αφού πια τα δύο μεγαλύτερα κορίτσια (δεκατεσσάρων χρόνων η μάνα σου) είχαν πάρει το δρόμο για να ξενοδουλέψουν υπηρέτριες σε αρχοντικά στη Σύρα και την Αθήνα. Η μάνα σου, που σου τα είπε αυτά, σου περιέγραψε και πως τον είδε να δακρύζει για πρώτη φορά, όταν την συνόδεψε ως την αποβάθρα, όπου εκείνη στάθηκε κρατώντας το βαλιτσάκι της κι έτοιμη να επιβιβαστεί στην βάρκα για να την μεταφέρει στο βαπόρι που αγκυροβολούσε ανοιχτά, γιατί λιμάνι δεν είχε. Και πως δεν τον ξαναείδε ζωντανό. 

Αυτό ήταν το Amarican Dream του παππού...

✴✴✴✳
[Το άρθρο από το οποίο απέσπασα το παραπάνω εδάφιο, όπου θα βρείτε και το φιλμ με ελληνικούς υποτίτλους, εδώ:]

Ξάπλωσα για να κοιμηθώ

Ξάπλωσα για να κοιμηθώ

Έπαψα ν' αντιστέκομαι, να πολεμώ

Μα με σκεπάζει ασήκωτο το κάτασπρο σεντόνι

Θεό δεν έχω να προσευχηθώ

Νιώθω σαν τον αμνό με το μαχαίρι στο λαιμό

Που ο σφαγέας του σαδιστικά δεν το αποτελειώνει

Τέτοια ανισότητα δεν είναι φυσιολογική, είναι διαστροφή της φύσης

Στο παρακάτω, ο Νίκος Μπογιόπουλος, με τον πάντα έξοχα "οστεοθραυστικό" τρόπο του,  σχολιάζει μιαν είδηση και το πώς η είδηση αυτή περνάει  από τα μέσα ενημέρωσης και επέκεινα.

Σου μένει, όχι μόνο το περιεχόμενο της είδησης, αλλά και το πραγματικά συγκλονιστικό γεγονός (αν το καλοσκεφτείς): ότι αυτή η είδηση δεν είναι καν "νέο"! Περνάει σαν να πρόκειται για περιγραφή της ήδη γνωστής μας φύσης. "Ακούμε κάτι που ήδη ξέρουμε... Πάμε παρακάτω... Πες μας κάτι που δεν ξέρουμε για να το καταναλώσουμε σαν 'νέο' και να το διασκεδάσουμε κιόλας". Όταν γενικά η είδηση έχει γίνει κατανάλωση, το πρόβλημα δεν είναι τόσο πώς ουσιαστικά αποκρύβεται ένα γεγονός που μπορεί να ενέχεται σε κριτική του συστήματος, ή πως το γεγονός παραμένει ανερμήνευτο, όσο ότι το γεγονός δεν αντιμετωπίζεται καν σαν κάτι σημαντικό, επειδή δεν είναι "νέο"...

Το πέρασμα μιας είδησης σαν κι αυτήν -  για την ανισότητα που κρύβει μια τόσο πρωτόγνωρη αγριότητα, τόση βία και καταστροφή, τόση δυστυχία για τόσο πολλούς ώστε να οχυρώνονται ισχυρότερα στον παραδείσιο κόσμο τους τόσο λίγοι - σαν να  είναι κάτι δεδομένο και φυσιολογικό, και η αποδοχή της σαν τέτοιο, δεδομένο και φυσιολογικό, έχει γίνει δεύτερη φύση μας... 

Μα αυτό, το γεγονός καθαυτό και η αποδοχή του, είναι μια διαστροφή της ανθρώπινης φύσης, που απειλεί την φύση, όπως την ξέρουμε, γενικότερα.

Επόμενη Είδηση, Παρακαλώ... 

 Τού ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Δεν είναι ότι η είδηση δεν παίχτηκε. Κάθε άλλο. Για μια ακόμα φορά η σούπα του πλουραλισμού και της ολόπλευρης ενημέρωσης σερβιρίστηκε όπως ακριβώς συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ουδείς, λοιπόν, δικαιούται να διαμαρτύρεται ότι του αποκρύβουν την αλήθεια. Και ποια είναι η αλήθεια;
Ότι στον μάταιο τούτο κόσμο:
α) Υπάρχουν 62 άνθρωποι που κατέχουν τόσο πλούτο όσος ο πλούτος που κατέχει ο μισός πληθυσμός της Γης - περίπου 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
β) Σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης οι «Κροίσοι» έχουν γίνει ακόμα πιο πλούσιοι και οι φτωχοί έχουν γίνει ακόμα πιο φτωχοί.
γ) Οι 62 αυτοί αναξιοπαθούντες έχουν δει τα πλούτη τους από το 2010 και μετά να αυξάνονται κατά 44% όταν ο πλούτος των φτωχότερων 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων μειώθηκε κατά 41%.
δ) Περίπου7,6 τρισεκατομμύρια δολάρια του πλούτου που έχει σωρευτεί στα θησαυροφυλάκια των «Κροίσων» είναι τοποθετημένος σε εξωχώριους φορολογικούς παραδείσους.
ε) Η μη φορολόγηση αυτού του πλούτου που είναι παρκαρισμένος σε «φοροπαραδείσους» σημαίνει ετήσια απώλεια εσόδων της τάξης των 190 δισ. δολαρίων.
στ) Το 30% όλου του χρηματικού πλούτου της Αφρικής είναι κατατεθειμένο σε φορολογικούς παραδείσους, γεγονός που σημαίνει απώλειες φορολογικών εσόδων ύψους 14 δις. δολαρίων κάθε χρόνο, ένα ποσό με το οποίο θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν οι υπηρεσίες υγείας και  περίθαλψης για 4 εκατομμύρια παιδιά το χρόνο και θα μπορούσε να εξασφαλιστεί ότι κάθε παιδί της Αφρικής θα μπορούσε να πηγαίνει σχολείο.
Δίπλα στα υπόλοιπα προσθέστε κι αυτό:
Οι 188 από τις 201 κορυφαίες πολυεθνικές επιχειρήσεις στον κόσμο έχουν παρουσία σε τουλάχιστον έναν φορολογικό παράδεισο…
Τα παραπάνω στοιχεία (είναι από την έκθεση της «Oxfam») έρχονται να προστεθούν σε εκείνα που περιλαμβάνονται στις ετήσιες Εκθέσεις Διεθνούς Πλούτου (Global Wealth Reports) του Ινστιτούτου Έρευνας της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse» που δημοσιοποιήθηκαν πριν μερικές βδομάδες.
Ας τα θυμηθούμε:
1) Σύμφωνα με την έκθεση της τράπεζας για το 2015, περίπου ο μισός πλούτος της υφηλίου (το 45,2%) ανήκει στους δισεκατομμυριούχους, οι οποίοι αποτελούν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού.
2) Στη δεύτερη θέση βρίσκονται τα εύπορα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν το 7,3% του πληθυσμού και κατέχουν περίπου 40% του πλούτου.
  3) Οι υπόλοιποι κάτοικοι της υφηλίου, το 92%, κατέχουν μόνο το 15,4% του πλούτου, και η πλειοψηφία από αυτούς, το 71%, κατέχει μόλις 3% του παγκόσμιου πλούτου.
Όποιος μπει στον κόπο να συγκρίνει τη φετινή έκθεση με τις αντίστοιχες εκθέσεις της τράπεζας για τα προηγούμενα χρόνια οδηγείται σε αποκαλυπτικά συμπεράσματα. Και το βασικό συμπέρασμα είναι τούτο:
Κατά την περίοδο 2010-2015, η περιουσία των «Κροίσων» αυξήθηκε κατά 60% και το ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου που κατέχουν ανέβηκε κατά περίπου 10%.
Στον αντίποδα, η περιουσία των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων (του 71% του παγκόσμιου πληθυσμού) μειώθηκε κατά την ίδια περίοδο κατά 10%.

Και τώρα τίθενται τα εξής ερωτήματα:
Τα παραπάνω αποτελούν «φυσικό» φαινόμενο, «θεϊκή» επιταγή ή κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό φαινόμενο;
Ο ισχυρισμός ότι αυτή η εικόνα όχι μόνο δεν είναι «ρεαλιστική», αλλά προϊόν μια παγκόσμιας δικτατορίας που πρέπει να ανατραπεί, αποτελεί «ξύλινο» λόγο;
Η άποψη που χαρακτηρίζει ως μπουρδολόγημα τις καθεστωτικές θεωρίες περί της «αγαθής» λειτουργίας των διεθνών αγορών που τάχα θα διανείμουν με κοινωνικά δίκαιο τρόπο τον πλούτο, συνιστά «δογματισμό»;
Ότι αυτός ο αγριανθρωπισμός είναι σύμφυτος με το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και ότι το σύστημα αυτό που έχει όνομα, λέγεται καπιταλισμός,  οικοδομεί την εξουσία του πάνω στην κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, είναι μια ανάλυση «παρωχημένη»
  Όποιος θεωρεί ότι πρέπει όχι μόνο να τίθενται αυτά τα ερωτήματα, αλλά ότι πρέπει και να απαντηθούν (κάποτε), μάλλον δεν έχει καταλάβει πως δουλεύει το παγκόσμιο χωριό της «ενημέρωσης».
Είπαμε, το «χωριό» το καθήκον του το έκανε. Την είδηση ότι 62 «Κροίσοι» διαθέτον πλούτο ίσο με τον πλούτο 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων την μετέδωσε.
Τι πρέπει να κάνουμε τώρα, δηλαδή, να κάτσουμε και να την «ψειρίσουμε» κιόλας; Όχι. Τώρα είναι ώρα για άλλες ειδήσεις. Πιο ουσιαστικές και πολύ πιο σημαντικές για «ανάλυση» και «εμβάθυνση». Όπως, για παράδειγμα, η είδηση για τα πανερολούλουδα προς τέρψιν των ποδών του αοιδού Παντελίδη…  

✴) http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/365162,Epomenh-eidhsh-parakalw.html

Ask the rising sun

Η απίθανη Miriam Makeba  "Ask the Rising Sun"   Lonely, lonely, it can be so lonely Waiting, hoping, longing to touch And love, and be loved in return Who are we, who need love Ask the rising sun Lonely, lonely, it's a lonely feeling Waiting, hating the time we'd lose when We are cast aside and then forgoten Who are we, who need love Ask the rising sun Oh, the sun sees every tender leaf That drifts to earth and trambles For the sun sees every stricken bird That tries to fly and fumbles And the sun is not the distant thunder .... Oh, take my hand on you who are so lovely You yearning to look with longing to touch And love and be loved in return Who are we, who need love Ask the rising sun

στο "θαλάσσιο μέτωπο"

Βινιέτες απ' την Γηραιά Αλβιώνα

Ομολογώ πως, γενικά, δεν τα πάω πολύ καλά με έναν συμβατικό "κιρκάδιο ρυθμό", αν αυτό σημαίνει πως τακτικά κοιμάμαι το βράδυ  και, μετά από κάνα εφτάωρο νυχτερινού ύπνου, ξυπνάω το πρωί  και με το φως του ήλιου. 

Για λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου στην Αγγλία, υπέφερα από ήπιο αποσυγχρονισμό, κοινώς jet lag. Τέλος πάντων, το επιπρόσθετο στην ήδη ακατάστατη "πατέρνα" του ύπνου μου ήταν πως νύσταζα και κοιμόμουν νωρίς το βράδυ και, μετά από μερικές ώρες ύπνου, ξυπνούσα πάλι νωρίς... ατελείωτες ώρες πριν το ξημέρωμα. Την πρώτη μέρα ξύπνησα στις τρεις το πρωί. Διάβασα λίγο, μετά έκανα καφέ κι αφού τον ήπια, κατά τις 4:30 π.μ., σηκώθηκα και βγήκα στον  κήπο για να καπνίσω ένα τσιγάρο.

Από εκεί, ακούω τη βοή της θάλασσας χωρίς να τη βλέπω. Την αφουγκράζομαι, ν' ανακατεύει τα βότσαλα ακούραστα, και με τραβάει, παρότι συχνά ακούγεται και σαν "παράσιτο ήχου" παλιού ραδιοφώνου σε μήκος κυμάτων ενός σταθμού που δεν εκπέμπει...

Παρεμπιπτόντως, για το σημείο όπου μια πόλη  συναντιέται κατά μέτωπο με τη θάλασσα, οι Άγγλοι χρησιμοποιούν την έκφραση Seafront  - "Θαλάσσιο Μέτωπο". Ακούω, λοιπόν, τα κύματα σε δελεαστική απόσταση τριών λεπτών από το σπίτι μου. Αποφασίζω να "ρισκάρω μια βόλτα για λίγο  στο "θαλάσσιο μέτωπο" έχοντας επίγνωση πως τέτοια ώρα, δεν κινείται ψυχή  εκεί πέρα... εκτός από μοναχικούς και "σαλεμένους". 

Είμαι στη μεσαία νησίδα του παραλιακού δρόμου, ξεκινώντας να περάσω στο απέναντι  πεζοδρόμιο κατά μήκος της παραλίας. Το πεζοδρόμιο είναι στενό στο σημείο προς το οποίο κατευθύνομαι, και σε κοντινή απόσταση από αυτό, κινείται ένας διαβάτης, λευκός, μετρίου αναστήματος και σχετικά νεαρής ηλικίας. Δεν υπάρχει άλλη ορατή ψυχή στην "θαλάσσια προμετωπίδα" της πόλης. Ο τύπος, προχωρά αργά και το βάδισμά του δεν μου φαίνεται σταθερό. Είναι μάλλον κάτω από την επήρεια οινοπνεύματος ή άλλης ουσίας, υποθέτω.. Αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε, θα συναντηθούμε στο ίδιο σημείο του πεζοδρομίου. Τον βλέπω που σταματά διστακτικός και με κοιτά σαν να θέλει να εξακριβώσει τις προθέσεις μου... Και η σκέψη πως του προκαλώ ανησυχία ή φόβο αρχίζει να με ταράζει...

 Έχω βρει πως, σε μια  τέτοια περίπτωση όπου πλησιάζεις ένα άγνωστο άτομο, το οποίο απαντάς τυχαία και νύχτα στη μέση του πουθενά, και του οποίου τις προθέσεις δεν γνωρίζεις, ούτε κι αυτό τις δικές σου, το να πεις "καλησπέρα" μειώνει το φόβο που μπορεί να νιώσει αυτός και αντανακλαστικά κι εσύ.

- Καλησπέρα" του λέω και συνεχίζω αργά, περνώντας απέναντι.

- Καλησπέρα, απαντά, και συνεχίζει κι αυτός συναντώντας με. Προχωράμε ο ένας δίπλα στον άλλο μα σε ασφαλή εγγύτητα μεταξύ μας. Αλλά αισθάνομαι άβολα, παρότι η φάτσα του δεν μου εμπνέει πια φόβο. Είναι καλοντυμένος, δεν μοιάζει με "αδέσποτο ή σαλεμενο"... 

Αμήχανος, πως μου ήρθε... γυρίζω και του λέω: 

- Κοντοστάθηκες όταν με είδες... Νόμιζες πως θα σε τρακάρω περνώντας απέναντι...

- Ποτέ δεν ξέρεις...Τέτοια ώρα, εδώ πέρα κυκλοφορούν παράξενοι τύποι!"

- Πράγματι, του λέω, κι αναρωτιέμαι κατά πόσο σ' αυτούς του "τύπους" συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ.

Την ώρα που σκέφτομαι αν θα πρέπει να πάω πιο αργά ή πιο γρήγορα, τον ακούω να λέει:

-Σου περισσεύει ένα τσιγάρο? 

Του δίνω τσιγάρο και αναπτήρα.

-Δεν συνηθίζω να κάνω τράκα, αλλά έφυγα νευριασμένος κι άφησα τα τσιγάρα μου πίσω. Θα το πληρώσω...

Αφού ανάψει του λέω: 

-πάρε κι ένα για αργότερα ...Παίρνει άλλο ένα και μου λέει: 

- Τα τσιγάρα είναι ακριβά... χωρίς πρόθεση να προσβάλω, μπορώ να δώσω αυτό για τα τσιγάρα?

Έχει βγάλει ένα κέρμα από την τσέπη και μου το προσφέρει.  Δεν κοιτώ τι κρατά. Απλά του λέω "ευχαριστώ, δεν χρειάζεται". Το ξαναβάζει στη τσέπη του και μου λέει:

- Υου are a Good fellow. Thanks

- Πώς κι έφυγες βιαστικός; τον ρωτάω, σαν να τον ήξερα και χτες.

- Tα ξαναχάλασα με το έτερο ήμισυ... Τσακωθήκαμε!

- Ακούγεται σαν να μην είναι η πρώτη φορά... Μπορεί και να τα ξαναφτιάξετε", του λέω.

- Αποκλείεται! Αυτή τη φορά είναι τελεσίδικο!" μου τονίζει.

Σκέφτηκα να πω "Έχει πολλά βότσαλα στο γιαλό..." (το κλισέ "plenty of pebbles on the beach", αλλά δεν μου βγήκε.

Μετά, συνεχίζοντας να βαδίζει δίπλα μου, με ρωτάει: 

- Αν δεν σε πειράζει να ρωτήσω, για πού το έβαλες περπατώντας εδώ πέρα;

- Πουθενά! Ξύπνησα νωρίς. Βγήκα για τσιγάρο...

- Τέτοια ώρα;"  με κοιτά με απορία.

- Ήρθα πρόσφατα εδώ, και το βιολογικό μου ρολόι δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα.

- Το βλέπω πως δεν είσαι απ' αυτά τα μέρη. Μα ξέρεις τι λένε, "όταν πας στη Ρώμη.."

- "Κάνε ο,τι κάνουν κι οι Ρωμαίοι", τον συμπληρώνω.

- Οι Ρωμαίοι κοιμούνται τέτοια ώρα, παρατηρεί. 

- Άσε τους να κοιμούνται. Δεν τους ξυπνάω...  του λέω και γελάει. 

- Χρειάζονται τον ύπνο τους... κι εγώ το ίδιο...

- Κυριακή αύριο" του υπενθυμίζω.

- Ναι, αλλά έχω απόσταση. Πρέπει να οδηγήσω ως το Eastbourne...

Το Eastbourne είναι μια παραθαλάσσια πόλη τουλάχιστον μια ώρα οδήγηση από το σημείο που βρισκόμαστε.

- Είναι μακριά για να πας με τα πόδια;"  τον ρωτάω και γελάει πάλι. 

- ... δεν σε βλέπω έτοιμο να οδηγήσεις...

- Θα κοιμηθώ στο αμάξι μου για λίγο... είναι παρκαρισμένο λίγο πιο κάτω", εξηγεί. 

- Ελπίζω να έχεις και κουβέρτα μέσα.. Κάνει κρύο,  του λέω και σταματώ προσθέτοντας: Ως εδώ φτάνει η βόλτα μου.

Πριν κάνω  μεταβολή για να  επιστρέφω σπίτι σταματάει. Μου δίνει χειραψία και λέει: 

- Χάρηκα που σε συνάντησα! 

Του λέω: 

- Παρομοίως. Αν συνεχίσεις σ' αυτό τον δρόμο σε πέντε λεπτά διαδρομή θα βρεις ένα ολονύκτιο Cafe. Σερβίρουν πλήρες Εngish Breakfast και καλό καφέ. Θα σου το συνιστούσα... Καλή τύχη.

Σηκώνει το χέρι σε χαιρετισμό και συνεχίζει...

✴✴✴✴✴

Γιατί σου τη λέω αυτή την ασήμαντη ιστορία;

Στην Αγγλία σήμερα δεν βρίσκεις στο δρόμο αδέσποτα σκυλιά, μα και να έβρισκες, οι (ως επί το πλείστον) ζωόφιλοι άνθρωποι της πόλης θα φοβόντουσαν "αδέσποτους" ανθρώπους περισσότερο από αδέσποτους σκύλους. Ένα τέτοιο συναπάντημα, σαν κι αυτό που σου περιέγραψα,  θεωρείται επικίνδυνο...

Η τρέλα, νύχτα στο "θαλάσσιο μέτωπο", συναντά μόνο τη μοναξιά της συνήθως...

Όταν τα σκουλίκια βγάζουν το κεφάλι απ' την τρύπα του σάπιου κορμού

Ακολουθεί μετάφραση ενός ενδιαφέροντος άρθρου από την People's World με τιτλο "Heirs to notorious gangster seek to be compensated by Cuba" [απόγονοι διαβόητου γκάνγκστερ ζητούν αποζημίωση από την Κούβα] και στο τέλος ένα σχόλιο του ιστολογίου.

Ο Meyer Lansky, γεννήθηκε στην Πολωνία το 1902 ως Meyer Suchowlansky. Ήταν στενός συνεργάτης του Charles "Lucky", Luciano, Benjamin "Bugsy" Siegel, και άλλων από τους χειρότερους κακοποιούς του 20ου αιώνα.

The ideology of the masses

The ideology of the masses, if such a thing can ever be conceived as a abstract uniformed entity, is not the ideology of the ruling class, though the two may share a good deal of assumptions. The ideology of the dominated is an ideology based on a false perception of reality; it is handicap that the ruling class, the bourgeoisie, does not share with the dominated, it is a systematic lie the former tells the latter. Therefore the system of Bourgeois beliefs, forming an understanding of  the way that the system functions, must not be confused with its declared "convictions", its intellectualising of its political agendas, its pseudo-ethics, its increasingly pedantic, or highly  obscure "philosophies", its hypocritical religiosity, its aesthetics etc. All these are for consumption by the dominated and, in the long run, for profitable sale.

The bourgeoisie must have a perception as complete and true as possible, if it is to maintain its rule. It must be capable of the type of reality testing that enables it to function in a potentially hostile environment, paradoxically hostile as this class is, by and large, responsible for its making. If this capacity is impaired, and it is impaired when it believes its own lie that it feeds its subjugated masses, then it ceases to be capable of ruling.

The periods of ideological crises are those during which the ruling class has believed, to some extend, its own lies. And this happens because its own ideological character is ineffable, unexpressed, hidden, so much that it resorts inadvertently to consuming what remains available for ideological consumption,  its own lie, only to regurgitate it as though it is a universal system of beliefs. Everybody must be seen to be a "believer", or else he or she is characterised as an ideologically " abnormal", an oddity, a romantic fool or a dangerous phanatic...

David Bowie (...

David Bowie

Τι συμφορά!

"Τι συμφορά" λες, που αυτός, ενώ είναι γεννημένος

Για ευτελείς συνήθειες, και για μικροπρέπειες,

Για ψέμα, υποκρισία και ιδιοτέλεια, σε αγορά

Ή θέατρο, καμώνεται πως θέλει  τα "ωραία έργα"

Που είναι μεγάλα, όταν δοξάζουν τους αφέντες

Και μίζερα  όταν εξαθλιώνουν τους αθλίους

Κι αναρωτιέμαι πόσο άδικη είν' αυτή η τύχη σου

Πάντοτε 'σύ να ξεπληρώνεις την  επιτυχία του

Κι ύστερα να γυρίσεις πάλι και να λες 

"Άλλα ζητεί η ψυχή μου, γι’ άλλα κλαίει"

Μα να πηγαίνεις με τα πόδια και ξυπόλυτος

Από μονάρχη σε σατράπη πάντα έτοιμος 

Να του ζητωκραυγάζεις για αποφάγια που έριξε

Σε σένα σκύλε, στην αυλή του, και να θεωρείς

Πως  είναι κι εύνοια και πως αυτή είν' η ζωή σου

Και να μη σκέφτεσαι άλλο, έχοντας πια δεμένη

Την αξιοπρέπεια με τη σταύρωση του ζηλωτή

Και την υπόκλιση με ψίχουλα στο πάτωμα 

✴✴✴✴

Παραλλαγή του ποιήματος «Η Σατραπεία» του Κωνσταντίνου Καβάφη