το απρονόητο

Ίχνος δεν έχει απομείνει από την πλοκή. Μόνο εκείνη η διάθεση, άχθος αχνό, σαν κατάλοιπο ονείρου που, βυθισμένο σε ίζημα λήθης, αμετάκλητα έχει απολεσθεί.

Ακαριαία η έλευση του απρονόητου. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό μη ζητάς να εξηγήσω - είναι απροσπέλαστο, μα δεν στερείται υπόστασης. Άλλοι το λένε θεό, μα δεν είναι.

Εν ριπή οφθαλμού κατακτά τα θεμέλια μου, αφανίζει την αίσθηση ενδότερου χώρου, βυθίζοντας όλα τα είδωλα μέσα μου (πρόσωπα, πράγματα, ζώα, φυτά) σε απορία ή στέρηση.

Αναλογίες, διαφορές ή ομοιότητες σβήνουν. Όλες οι αισθήσεις μου χαμηλομένες πιο κάτω από το μηδέν, ενώ ή εγρήγορση υψώνεται στο έπακρο (διαπασών των χορδών μου).

Φοβάμαι τον ύπνο, σαν την κεφαλή με τα μάτια ανοιχτά στη κατάψυξη. Η σκέψη προσκρούει στην κοίλη της άρνησης - έμβρυο παγιδευμένο σε μήτρα που έπαψε να 'ναι ζωοφόρα...

Μα ακόμα στο βάθος διαισθάνομαι δράμα. Τύμπανα κρούουν σε πολυρυθμική αρρυθμία, ταχύπαλμους χτύπους καρδιάς σε αντίστιξη με στεναγμούς και κομμένες ανάσες.

Η ατονική αγωνία της Τζαζ του ανήκουστου: ένα πρελούδιο σε "λίμπο", σαν να υπονοεί προσδοκίες αυτών που ανερμάτιστοι θα δουν το νεύμα του φύλακα. Για πού όμως; 

Αυτό που με πήρε ταξίδι, σαν μια  κιβωτός με πηδάλιο στα χέρια θεού, ήταν μια σαρκοφάγος... Η στέρηση ήταν συνθήκη εξουσίας. Ή σκέψη μου πλαίσιο παιγνίου

Το βλέπω, καθώς παίρνω μήνυμα με άφωνες  λέξεις, απο κάποιον απώγειο τόπο - σαν προειδοποίηση: επαναλαμβάνει ανελέητα απόηχους ρήσης  προφήτη ή σχιζοφρενή:

"Μην αφήσεις τον ήχο ελεύθερο
Με την πιο ανεπαίσθητη δόνηση
Ταραχή θα θολώσει το σύμπαν"

Είναι υπερβολή. Αλλά, κι έτσι να γίνει, τι έχω να χάσω; Αγρυπνώ. Με την πρώτη ευκαιρία... Θα σπάσω τον πάγο με τις διακυμάνσεις του ήχου της πρώτης μου κατηγορίας.